Failing Life[+Latoya]

Het was weer één van die dagen dat het bloedheet was tot het punt dat hij geen zin had om te bewegen. Uitgeteld lag hij dus urenlang op een bankje die in de schaduw van een groep bomen zat. Ook de frisse zeewind droeg aan de koelte bij, maar hij zweette nog flink. Zijn kleren voelde zo plakkerig aan, terwijl hij zijn warme Adidas vest uitgetrokken had. Enkel zijn hemd en sportbroek – wel opgerold tot zijn knieën- had hij aan. Trek had hij gek genoeg ook niet, geeneens in een verfrissend ijsje. Liggen was het enige wat hij wilde doen. Met een kreun bracht hij zijn hand voor zijn ogen en wreef het laatste restje slaap eruit, voordat hij de zee van wolken weer zag die afstaken tegen de diepblauwe lucht. Nee, energie had hij zelfs niet. Futloos bleef hij liggen, starend richting de lucht. Een minuut langer en hij wist zeker dat hij weer zou filosoferen over het leven. Dat deed de hitte eenmaal bij hem, hij raakte de kluts kwijt. Het had ook war aangevoeld toen de Gardevoir hem aanviel met haar psychische krachten. De paar ogen zag hij weer voor zich. Direct greep hij om zijn middel, maar verloor zijn evenwicht op de bank. “Mu-AU!” Met een knal kwam hij met zijn rug op de grond terecht. Wrijvend over de pijnlijke regio hees hij zijn bovenlichaam overeind. “…. Waarom zijn er geen levende ijsblokjes, werkt beter dan een Water Gun,” mompelde hij met een licht pruillipje. Zijn blik viel echter op een lichtblauwig voorwerp. “Oeh! Een ijsblo-“ Enthousiast sprong hij naar voren, greep het zelfs vast, maar het stelde hem flink teleur. Het was een Wingull. ‘Win-Wingull!’ De Pokémon keek hem woest uit en pikte recht in zij gezicht, voordat hij weg vloog. Weer pijn! Met zijn beide handen bij zijn hoofd, masseerde ij de pijnlijke plek. “Daar gaat mijn geweldige gezicht en carrière… Afgewezen door een Wingull,”