Glass half empty, glass half full, well either way you won't be going thirsty. Count your blessings not your flaws
•Naam• Latoya {Lato} Aaker
•Leeftijd• 13
•Geslacht• Female
•Type• Breeder
•Pokédex• Klik•Hobby's• Koken, tekenen en dagdromen
•Innerlijk• Latoya ziet er op het eerste zicht erg teer uit. Ze is jong en nog redelijk onervaren met bepaalde dingen, toch heeft ze een vaste voet in de wereld en weet ze waar ze staat. Ondanks het feit dat ze al veel te veel slechte dingen heeft meegemaakt, is Lato erg open. Ze is een typisch hyperactief kind die erg speels is en nogal op het punt is, een flapuit dat zeker. Ze lacht bijna altijd, maakt graag vrienden en is een erg warm persoon. Ze houdt van de aandacht die ze krijgt. Ze kan wel in het begin erg stil zijn, maar als ze zich eenmaal goed voelt is ze erg leuk om mee om te gaan. Ze is redelijk optimistisch en kan niet vaak de slechte dingen in het leven zien. Ze heeft ook, net zoals elk kind, een erg grote fantasie. Ze houdt ervan deze voor te stellen in het echt en te hopen dat ze uitkomen.
Ondanks dit alles heeft Lato een zware vorm van ADD waardoor ze soms letterlijk om aandacht zal zoeken, slechte of kwade. Ze kan zich ook niet concentreren op de dingen, hoe hard ze ook wilt. Ze gaat vaak van de hak op de tak enzodoor. Daarom kan ze ook niet goed leren of lessen volgen, laat staan een volwassen conversatie houden. Ze heeft ook erge faalangst waardoor ze met bepaalde momenten zelfs niet eens iets durft te doen, bang om te falen of het niet goed te doen.
•Uiterlijk• Lato is een erg tenger meisje, maar toch wel redelijk groot voor haar leeftijd. Met een lengte van 1m73 steekt ze wel redelijk boven haar leeftijdsgenoten uit. Samen met haar rooskleurige haren valt ze dan ook erg op. Deze haren draagt ze meestal in een hoge staart aangezien ze redelijk lang zijn. Ze heeft een smal gezichtje samen met twee goudkleurige ogen.
Ze heeft niet echt een vaste kledingstijl die haar typeerd.
•Geschiedenis• Lato groeide op in Unova, Nacrene City, waar ze haar eerste zeven jaren rustig kon doorbrengen. Toen ze acht werd het al snel duidelijk dat Lato, die vaak aan de kanten werd geschoven door haar ouders -omdat deze mensen erg drukke zakenmensen waren-, nogal veel kattenkwaad uithaalde met een paar andere kinderen uit de stad. Ze stalen boeken uit de bib of irriteerden de mensen mateloos met hun stomme grapjes. Op een bepaald punt kregen de ouders van de kinderen klachten binnen. De meeste ouders keken ernaar, maar de ouders van Lato hadden geen tijd, schoven de brief aan de kanten en lachten gewoon kort naar hun kleine meisje. Ze vroegen aan Lato's oudere broer, Yu, of deze wilde kijken naar Lato. De blonde jongen stemde in, half. Yu was namelijk nooit echt blij geweest met zijn kleinere zus, maar Lato keek ook erg naar hem op. Dus Latoya deed gewoon door met haar stomme streekjes, dan maar zonder haar vriendjes, misschien zou Yu haar dan wel zien en willen helpen! Wie weet...
Na een jaar vonden de mensen van de stad het wel genoeg. Lato had tegen die tijd al een redelijke naam in het stadje gekregen. 'Feekskind' of andere grove woorden werden naar haar kop gegooid. Ze vond het niet echt erg, ookal voelde het verkeerd. Het was aandacht, hoe onvolwassen het ook klonk. De dag dat ze negen werd, was niemand thuis en probeerde Lato zelf een taart te bakken, voor zichzelf. Dit liep echter helemaal verkeerd af. Nog geen twee uur later stond de brandweer bij hun huis en was de helft van het huis verdwenen. Nog geen halfuur daarna werd duidelijk wie er miste in het gezin; Lato's oudere broer, Yu. Hij was die avond vroeg in bed gekropen en het meisje had gedacht dat ie niet thuis was geweest. In de brand was Yu letterlijk verkoold. Het enige wat de familie terugvond was zijn verbrande lichaam, tussen de resten van hun huis. Lato was er kapot van.
De ouders van Lato begonnen haar te haten, haar moeder wilde niks meer met haar te maken hebben en begon het meisje te slaan. Haar vader kwam soms nog voor haar op, maar dat was ook niet echt vaak. Op sommige punten riepen ze zoveel naar elkaar dat Lato zo bang werd dat ze wegliep van huis. Ze hadden een klein huisje gehuurd aan de rand van de stad, waar niemand hun kon horen en ze hulpeloos was. ze had niemand, dat was duidelijk.
Op haar tiende verjaardag verdween haar moeder na de zoveelste ruzie. Haar vader en Lato bleven alleen achter, in het klein huisje. Maar ze hadden het goed. Samen kwamen ze er wel. De eerste dagen was het stil, maar langzaamaan werd Lato weer wat optimistischer en kon ze ook haar vader opfleuren. Het was een mooi jaar, voor het eerst in tijden.
Haar eerste verjaardag die ze dan ook echt hadden gevierd was haar elfde verjaardag. Haar vader had zijn job opgezegd en was gaan werken als kok in een restaurant in de stad. Hij bleek een talent te hebben voor koken, later bleek dat Lato deze ook had. Ook haar elfde jaar verliep vlekkeloos en mooi, het leven was goed zonder haar moeder.
Toen ze twaalf werd, precies op die dag, belde er iemand aan de deur. Lato en haar pap, die net samen een cake aan het bakken waren, waren verrast. Ze wisten niet echt wie het kon zijn aangezien ze niet echt familie hadden, vrienden misschien. Toen lato de deur open deed was het haar moeder. Deze lachte zachtjes naar haar en knuffelde heet jonge meisje, die stil bleef, niet goed wetend wat er gebeurde.
Diezelfde dag kreeg ze nog een ei van haar moeder, die ze had meegenomen als cadeau voor het jonge meisje. Lato was in de wolken, emotioneel en gewoon niet meer weg te houden van het ei. Vijf maanden later kwam het ei uit, een Larvesta. Ze was gewoon weg van het ding, zo zacht... Zo mooi en warm. Ze noemde de Larvesta Adin. Ondertussen was hun moeder terug bij hun komen wonen. Ze had spijt van wat ze had gedaan. Zoal Lato als haar vader vergaven het haar en waren zo blij dat ze terug was.
Maar geluk is nooit van lange duur. Nog geen zeven maanden nadat Adin bij het gezin kwam, verongelukte haar vader met de auto. Hij was dood. Opnieuw brak haar moeder en begon deze Lato opnieuw te slaan en te mishandelen, haar de schuld gevend. Maar deze keer was het anders. Adin sprong in en beschermde het meisje, die zich omdraaide, haar spullen pakte en vluchtte, helemaal bang geworden voor haar moeder. Huilend liep ze weg, samen met de Pokémon, die haar enigste lichtbron was die nacht.
De volgende dag trok ze verder. Niet veel later kocht ze een ticket naar Hoenn. Het duo vertrok naar de regio, hopend hun hele verleden achter zich te laten en nooit meer haar moeder te hoeven zien. Om gewoon een nieuwe stap te zetten in haar leven, samen met Lato. Ze besloot om een breeder te worden, omdat het fijne gevoel van ei dat uitkwam gewoon wonderbaarlijk was.
