Frosty Adventure

Samen met Dante liep Lizzy door de Frost Cavern, er was hier iemand die de hulp had ingeroepen van de Rangers en deze keer was zij erop gestuurd. Dit was haar eerste missie dus ze wilde het niet verpesten. Ergens in deze koude hell was een oude dame die haar hulp nodig had. Ze was de grot in gegaan omdat ze een Cubchoo had en die zijn wandelingen in de kou waardeerde, maar er was een of andere wilde pokémon geweest die de kleine beer als bedreiging had gezien. En als gevolg had hij de pokémon aangevallen. Natuurlijk was de Cubchoo niet bestand tegen de krachtige aanval van wie weet wat en zat de vrouw nu vast in de ijsgrot. En als Ranger was het haar plicht te helpen! Eerlijk gezegd was ze niet Ranger geworden omdat haar ambitie lag bij het redden van de wereld. Nee, de wereld was al veel te duister om gered te worden, vooral met team Rocket. Bovendien was ze veel te zwak om echt een verschil uit te kunnen maken. Nee, ze had opvang nodig! Hoewel ze genoeg geld had om van te leven voor de rest van haar leven was ze niet van plan opeens een huis te kopen. Als ze dat deed zouden haar ouders haar vast vinden! En dat wilde ze kosten wat kost voorkomen. Misschien was het een beetje paranoia, maar haar ouders waren dat ook. Als het om de toekomst van hun bedrijf ging dan. Zuur dacht Lizzy terug aan de ‘gelukkige tijden’ die ze zich herinnerde. Alsof de opvolger van een groot technologie bedrijf zijn zo leuk was. Nee. Dat was het niet! Alleen Jane en Dante hadden haar leven vrolijk gemaakt, en problematisch, maar dat was te verwachten. En dan te bedenken dat haar ouders de Riolu meerdere keren hadden willen weg doen. Haar vermoeiende partner! Nee, een leven zonder Dante was onmogelijk. Maar haar ouders gaven niet om haar geluk, alleen wat goed was voor het bedrijf was goed voor hun. Arceus, kon je je ergere mensen voorstellen? Misschien degene van team Rocket, maar dat kwam aan op de persoon. Nu had ze wel ongelofelijk veel geleerd over de ‘Business world’, maar wist ze weinig over de rest. Ja, ze wist al haar etiquette, ja, ze wist hoe je winst kon maken met een bedrijf, ja, ze was ongelofelijk goed met computers. Maar wat had ze daaraan? Nu kon ze op nette feestjes vertellen over haar computerkennis.. not! Alsof ze het pad wilde bewandelen wat voor haar was uitgestippeld door andere mensen. Nee, ze wilde als Dante zijn en gewoon een random pad inslaan en kijken waar het haar zou brengen. Over de Riolu gesproken, ze huppelde vrolijk als altijd door de grot. Laatst waren ze ook door een grot gegaan en hadden ze Ryou zien evolueren, Dante’s Lucario vriendje.. en dat niet verkeerd oppakken hé! De Riolu was immers nog maar een kind en had geen idee van wat romance enz was. Gelukkig was ze niet bang geworden voor grotten na de aanval van het monster.
Veel meer wilde Lizzy niet peinzen over haar verleden, het verleden was het verleden en dat moest zo blijven ook. Ze was een paar maanden geleden weggelopen en in een paar maanden zou ze het misschien een huis te kopen. Dan was ze ook zestien en mocht ze meer van de wet. En misschien was de jacht op haar dan ook opgegeven. Hopelijk. Al geloofde ze het zelf niet. Haar ouders zouden misschien minder zoeken, maar niet opgeven jammer genoeg. Dante rukte Lizzy weer uit haar gedachten die ze onbewust was gaan voortzetten. De Riolu wees naar verse sporen in de sneeuw. Wow, ze was echt een speurpokémon. “Die kant op?” vroeg Lizzy licht verbaasd over de talenten van haar pokémon. Dante snuffelde nog een keer extra de lucht en knikte toen overtuigd. Het meisje glimlachte en volgde de Riolu. Een week geleden had ze het nog belachelijk gevonden om op de pokémon te vertrouwen aangezien Dante vooral een derp was. Maar na het hele Stantler gebeuren had ze een enorme vertrouwensboost gehad in de speurtalenten van de pokémon. En aangezien ze echt niet wist waar de dame was, ze had wel coördinaten van waar ze ongeveer was, maar niet de precieze locatie. Voor nu vertrouwde ze dus op de Riolu. Dante wist haar trainer weer te verbazen met haar gespeur. De Riolu was sinds ze waren weggelopen echt opgegroeid. De Dante van vroeger zou gewoon raar gedrag uitvoeren, de Dante van nu probeerde serieus te helpen. Misschien kwam ze dag dat ze de pokémon zou laten evolueren dichterbij. Al was het niet binnenkort. Ze gingen een hoek om en daar was de oude dame! Lizzy bleef een moment verrast staan en liep toen samen met haar pokémon op de vrouw af. “Excuseer me, mevrouw, bent u degene die een oproep heeft geplaatst?” vroeg het meisje op een meest beleefde toon. De vrouw draaide zich om en glimlachte warm. “Dat klopt,” antwoordde ze vriendelijk. “Maar je hoeft niet zo formeel te zijn, mijn moeder was mevrouw, ik ben Annie.” Lizzy ontspande wat meer bij de aardige toon van Annie. Gelukkig was het niet zo een vreselijk asociaal mens die schreeuwen dat je van hun gazon af moest. “Maar Arceus, jullie Ranger worden ook steeds jonger. Wat is het goed om te zien dat de jeugd zich inzet voor een betere wereld,” kwam erachteraan. Lizzy glimlachte met een klein gevoel van schuld, ze gaf niet zoveel om het welzijn van de wereld aangezien de wereld die zij had leren kennen niet zo mooi was. Waarom had Arceus dit allemaal gecreëerd? Maar het was niet de tijd om in diepe filosofische gedachten te verzinken. Het was tijd om uit deze grot te komen! “Komt u.. ehm.. kom je Annie?” verbeterde Lizzy zich. De oude vrouw had net Dante leren kennen en gaf de Riolu een aai. Beide keken op en knikten bijna synchroon. Oké, dan konden ze vertrekken, weg uit deze ijzige kou.
De weg terug vinden was niet zo makkelijk als je zou denken. Lizzy was na drie bochten de weg al compleet kwijt. En haar holo caster waar de kaart op stond was uitgevallen en ging met geen mogelijkheid meer aan. Waarom had ze dan ook geen elektrische pokémon? Maar om niet te laten merken dat ze geen idee had waar ze heen moest bleef ze doorlopen. Dante had het wel doorgekregen en liep nu voorop. De Riolu leek het nog een beetje te kunnen redden door de weg te leiden. Het enige wat Lizzy kon doen was geruststellend glimlachen naar Annie en proberen zelfverzekerd over te komen. Het ging redelijk goed totdat ze het verkeerde gebied binnen liepen. Wat het precies triggerde wist Lizzy niet, maar opeens kwam er een boos brullende Beartic op ze af. Dante handelde bliksemsnel en sloeg de aanvallende pokémon omver met een Force Palm. Dat maakte de situatie er niet beter op en nu woest kwam de wilde pokémon overeind. Lizzy was voor Annie gaan staan en had haar dex te pakken. ‘Cryogonal, the Crystallizing Pokémon. They are born in snow clouds. They use chains made of ice crystals to capture prey. They are composed of ice crystals. They capture prey with chains of ice, freezing the prey at -148° F. They are composed of ice crystals. They capture prey with chains of ice, freezing the prey at -148° F. When its body temperature goes up, it turns into steam and vanishes. When its temperature lowers, it returns to ice.’ Wacht wat? Verbaast keek Lizzy naar de plek waar ze had gescand. Een andere pokémon blokkeerde inderdaad haar scanbereik. Maar dat was alleen handig. Volgens de dex was deze pokémon redelijk sterk, een stuk sterker dan Dante in elk geval. Zo snel ze kon pakte het meisje haar styler en deed een poging de wilde pokémon te vangen. De Cryogonal was nog half in slaap, dus tegen de tijd dat hij de tol door kreeg was het al te laat. De pokémon werd gevangen door de cirkel van licht en was gebonden aan het meisje. Voor het gemak scande Lizzy ook nog de Beartic die door Dante op afstand werd gehouden. Ze moest immers weten tegen wat ze precies vocht. ‘Beartic, the Freezing Pokémon, and the evolved form of Cubchoo. It can make its breath freeze at will. Very able in the water, it swims around in northern seas and catches prey. It freezes its breath to create fangs and claws of ice to fight with. Cold northern areas are its habitat. They love the cold seas of the north. They create pathways across the ocean waters by freezing their own breath.’ Oké, dat was oké. En deze beer was minder sterk dan de Cryogonal die ze net had gevangen. “Solar Beam,” droeg Lizzy de pokémon op. Die voerde de aanval uit, al ging het allemaal wat langzaam. De aanval raakte de Beartic net toen die Dante met een krachtige Iceaanval. Het sloeg de pokémon naar achteren en liet hem in een uitgeschakeld hoopje liggen. Lizzy haalde opgelucht adem en keek de Cryogonal aan. Wat een eng beest. Dat was de eerste gedachte die door haar heen schoot. Net had ze niet zo opgelet, maar Arceus, waarom bestond zoiets? Wie wilde dat? ’t Was zeker moeders mooiste niet. “J-Je kunt gaan,” stotterde het meisje tegen de pokémon. Nu was de Beartic niet langer de engste in de kamer. Maar deze Cryogonal had wel geholpen, dus hij was wel oké. “Laten we gaan,” mompelde Lizzy daarna tegen Dante en Annie, duidelijk het voortouw nemend.
De grot leek lichter te worden. Het betekende dat ze dichterbij de uitgang kwamen toch? Dante liep weer voorop en leek duidelijk een route te weten. Lizzy had geen idee of het de juiste route was, maar het was beter dan hopeloos verdwalen. Hopelijk eindigde ze niet als Pam laatst die verdwaald was nadat ze met haar Riolu - nu Lucario - in een grot was gelopen. Gelukkig leek dat niet het geval te zijn, want na even lopen begon het meisje dingen te herkennen. Die steen had ze op de heenweg ook gezien en deze ijsvorm kwam haar ook bekend voor. “We zijn er bijna,” zei Lizzy vrolijk tegen Annie. Die oude vrouw had de hele weg niet gepraat, vooral na de Bearic. Waarschijnlijk om geen last te zijn, maar het was wel fijn. Annie knikte en gaf een warme glimlach. En na een paar bochten stonden ze ook echt buiten. “Bedankt meisje,” zei de oude vrouw vriendelijk, zoals alles wat ze zei eigenlijk. “Ik moet alleen nog naar het pokécenter komen.” Werd er nog gemompeld. “Laten we gaan dan,” glimlachte Lizzy, haar quest was niet over voordat deze dame helemaal tevreden was. Samen met Annie liepen ze de route af totdat de stad in zicht kwam. Het pokécenter was snel gevonden en beidde Dante en de Cubchoo werden afgegeven voor herstel, Dante omdat ze wat schade had opgelopen van de beer. “Je hebt het goed gedaan meisje,” zei Annie tegen Lizzy terwijl ze wachtten op de terugkeer van hun pokémon. “Alleen moet de je de volgende keer misschien een kaart meenemen,” voegde ze eraan toe met een glimlachje. Lizzy voelde een blos over haar wangen trekken, ze was ontdekt. Maar hé, ze had wel iedereen uit de grot gekregen.. of Dante had dat gedaan. Hoe je het ook wilde zien, deze missie was een succes geweest. Het duurde ook niet lang of Dante en de andere pokémon werden terug gebracht. Annie liet haar pokémon eruit, een kleine, schattige Cubchoo en gaf het dier eerst eens een dikke knuffel. Lizzy keek naar de beer en probeerde de gigantische Beartic erin te zien.. het was moeilijk voor te stellen dat dit schattige ding met zijn snottebel een gevaarlijk roofdier zou worden. “Je kunt gaan schat,” Lizzy keek op en keek de oude vrouw even verdwaasd aan. “Bedankt voor de hulp.” Het meisje knikte en keek naar Dante naast zich. Die keek terug en knikte, klaar om te gaan melden aan het hoofdkwartier.