Dangerous bridge. [&ROXY STUMP]

Kaito sloeg zijn armen over elkaar heen tegen het koude weer dat op hem afstormde. Hij had Psycho terug in zijn Poké Ball gedaan omdat de Alakazam de kou nog slechter leek te verdragen dan hijzelf. Zijn Snover zou ideaal zijn met dit soort weer, maar de baby-Pokémon zou zichzelf vast verdwaald lopen en dan had hij er nog een last bij. Hij had eigenlijk nooit zoveel eieren moeten verzamelen en baby-Pokémon moeten hebben, maar daar was het nu wel een beetje te laat voor. De Pokémon waren nu in zijn team en er was niet veel wat hij er aan kon veranderen. Zijn goudkleurige ogen gleden over zijn omgeving, maar hij kon er niet veel uit opmaken. Hij had Anistar City verlaten om zijn omgeving een beetje te verkennen, maar dit had hij niet gewild. Hij had echter geen zin om terug te gaan naar de stad en zichzelf gewonnen te geven tegenover dit vreselijke weer. En dus liep de witharige man gewoon verder. Hij sloeg zijn armen nog strakker om elkaar heen toen een scherpe windvlaag ervoor zorgde dat hij bijna zijn evenwicht verloor. Hij meende verderop de kenmerken van een brug te herkennen en was opgelucht over het feit dat zich aan de andere kant van die brug waarschijnlijk iets zou bevinden waardoor hij kon schuilen tegen dit vreselijke slechte weer. En dus begon de man zijn toch te vervolgen naar de brug. Het duurde niet lang voordat hij deze bereikt had en kalm liep hij over de brug heen. Zijn goudkleurige ogen waren gefixeerd naar voren, want hij meende iemand te zien die zich ook op de brug bevond. Net toen hij wilde roepen kwam er zo’n enorme windvlaag opzetten dat hij zijn handen moest gebruiken om zich vast te houden aan weerszijden van de brug. De brug begon gevaarlijk heen en weer te schommelen en waaide opeens met een ruk opzij. Dat was voor Kaito al een teken om naar die persoon verderop te rennen, want deze leek er moeite mee te hebben. Net toen hij de persoon wilde waarschuwen, kwam er zo’n enorme windvlaag opzetten dat de brug lichtelijk naar rechts kantelde. Shit.

Kaito verloor zijn evenwicht. Zijn enige redding was het touw dat zich aan zijn rechterkant bevond. Hij schoof, dankzij het natte hout, een eind door en bungelde met zijn benen over de rand. Zijn lichaam draaide een kwart en hij zweerde dat hij zijn botten kon horen kraken. Hij kreunde van de pijn terwijl zijn hand naar zijn heup ging. Slecht weer of niet, Psycho ging hem echt moeten helpen. Zijn gehandschoende hand begon namelijk de grip al te verliezen. De toppen van zijn vingers leken wel te bevriezen omdat hij de bovenkanten van zijn handschoenen had afgeknipt. ‘Psycho, gebruik Confusion om me er weer op te krijgen!’ riep hij terwijl hij de Poké Ball naar boven wierp. De gedesoriënteerde Alakazam kwam tevoorschijn en schoot zijn trainer direct te hulp. Hij bewoog zijn lepel op dezelfde manier zoals hij had gedaan toen hij de oppasser van Kaito tegen de muur wilde drukken. Vervolgens tilde hij zijn trainer op en deze zuchtte opgelucht toen Psycho hem uit aardigheid naar het veilige land bracht. ‘Goed gedaan, maatje. Keer terug,’ sprak hij en hij keerde de Alakazam terug in zijn Poké Ball waarna hij deze opborg. Zijn ogen zochten het figuur waarvoor hij eigenlijk was gaan rennen totdat hij haar veilig aan lang zag. Hij zuchtte. Al die moeite voor niets gedaan, zeg! ‘Ik zie dat jij de overkant van de brug ook zonder kleerscheuren hebt gehaald,’ zei hij tegen haar terwijl hij zijn kleren af begon te kloppen. Zijn handen deden pijn van de ferme grip op het touw, maar liever pijnlijke handen dan dat hij zijn dood tegemoet was gevallen. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij naar haar keek. ‘Wat deed je trouwens in dit weer? Het is veel te gevaarlijk,’ zei hij vervolgens droog.

Kaito had zin om zijn eigen armen om zich heen te slaan tegen de kou dat nu echt zijn tol van hem begon te eisen, maar hij wilde ook weer niet overkomen als een watje tegenover deze dame. Zijn blik gleed naar de zwartharige en hij grinnikte toen hij de vraag hoorde. Tja, wat deed hij eigenlijk hier? Het was zijn bedoeling geweest om de omgeving te verkennen op een vredige en geen pijnlijke manier, maar dit leek tot nu toe wel een beetje te mislukken. De ijzige wind hakte op hem in en hij was bijna van een brug gevallen en in de diepte gestort. Hij had aan zichzelf duidelijk gemaakt dat hij Psycho liever niet in dit weer uit zijn Poké Ball wilde hebben, maar dat was aardig mislukt toen hij de afgrond onder zich had gezien en bijna in paniek was geraakt. En nu stond hij hier en zat Psycho, na even naar buiten te zijn geweest, weer netjes terug in zijn Poké Ball. Ach, hij nam aan dat het erger kon. ‘Je valt weer in herhaling,’ zei hij grijnzend toen hij haar opmerking hoorde. ‘Ik wilde mijn omgeving verkennen. Ik had beter eerst de buienradar kunnen raadplegen,’ sprak hij met een dramatische zucht. Hij wreef met één hand door zijn witte haren die trouwens perfect combineerden met de sneeuw onder hem. Hij liet zijn blik even naar de gevaarlijke brug dwalen, maar deze zag er uit alsof er nooit mensen op waren gegaan zojuist en Kaito haalde zijn wenkbrauw op. Hij had toch echt verwacht dat het ding half naar beneden zou vallen elk moment. ‘Niet dat ik binnengebleven zou zijn als ik dit van te voren had geweten. Ik hou wel van avonturen,’ zei hij en hij knipoogde grijnzend naar haar terwijl hij wachtte op wat ze zou zeggen.

Een nu lichtelijk geïrriteerde uitdrukking verscheen er op Kaito’s gezicht. Niet omwille van de zwartharige, maar omwille van het feit dat het hier altijd sneeuwde en dat die verdomde sneeuw vochtige plekken maakte in zijn haar. Daardoor werd het nat en kleefde het tegen zijn hoofd aan. Daar werd hij een beetje gek van, want hij had het liefste dat ze gewoon goed zaten. Ja, op dat vlak was hij vrij ijdel, maar wat wilde je dan ook van hem? Hij was iemand die er goed uit wilde zien voor zichzelf, voor de dames en voor zijn omgeving. Nou ja, de mannen daar niet bij toegerekend natuurlijk, want daar hoefde hij er niet bepaald goed voor uit te zien. Zijn blik bleef kort hangen op de zwartharige toen ze een opmerking maakte en hij grinnikte. ‘Oh ja, vergeten,’ zei hij. Bij haar volgende opmerking deed hij zijn uiterste best om zijn lach in te houden. Ze moest eens weten. Hij kwam altijd in de problemen terecht door zijn eigen gedrag. Hij wist dat dat voornamelijk kwam omdat hij altijd wel iets slechts van plan was als hij zich in de buurt van iemand anders bevond en dat hij niet bepaald sociaal aangelegd was, maar hij vond dat het ook een beetje lag aan de mensen met wie hij samen was op dat moment. Het was niet dat ze hem echt een kans gaven of zo. ‘Dat zit het zeker,’ antwoordde hij er simpel op. Hij zou bijna willen vermelden dat, sinds hij in Team Rocket zat, de avonturen er alleen maar beter op werden, maar dat zou zo ongeveer het stomste zijn wat hij nu kon doen. Dan zou hij zichzelf verlinken en daar had hij geen zin in. ‘Kom jij ook vaak in van die rare avontuurtjes terecht dan? Je lijkt me er wel het type voor. Geen belediging natuurlijk,’ sprak hij grijnzend en wachtte vervolgens af op wat ze zou gaan zeggen.

Roxy Stump schreef:

.

Het was Roxy niet ontgaan, dat hij een geïrriteerde uitdrukking op zijn gezicht kreeg. Ze keek hem even raar aan en vroeg “Heb ik iets verkeerd gezegt? Of trek je vaker gekken bekken?”
Op de reactie van haar dat ze vertelde dat het hier altijd koud was, kreeg ze een opmerking dat hij het vergeten was. Het was menselijk om iets te vergeten, maar de meeste trainers wisten hier wel van. Waarschijnlijk dacht hij dat het mee veranderde met het seizoen, maar helaas was dat niet zo. Na dat de jongen vertelde dat hij het mee eens was dat de wereld vol avonturen zat, vroeg hij of zij ook in rare avonturen terecht kwam. Dezelfde grijns als van de jongen kwam ook op haar gezicht. “Dankje voor de compliment,” reageerde ze als eerste mee terug. “En ja me leven zit bom vol avonturen,” vervolgde ze verder.

starship ranger becky , @ atf

‘Nee, ik heb gewoon een hekel aan sneeuw,’ zei hij tegen haar. Hij had het niet eens in de gaten gehad dat hij een geïrriteerde uitdrukking op zijn gelaat had. Hij deed zijn best om zijn uitdrukking te veranderen naar een neutrale. Meestal had hij een emotieloze blik in zijn ogen, maar hij moest eerlijk toegeven dat dat de laatste tijd begon te veranderen. Sinds hij in Team Rocket zat had hij al veel emoties gekend. Liefde, verraad, blijdschap en zelfs angst. Maar nog nooit verdriet. En hij vroeg zich af of dat ooit zou komen. Hij richtte zijn blik weer op de zwartharige. Ze leek het in elk geval niet als een belediging op te vatten dat hij haar het type vond dat in avonturen verzeild raakte. Je had natuurlijk ook nog van die types rondlopen die dat verkeerd opvatten en die dan helemaal hysterisch werden. Daar was naar zijn idee ook weer helemaal niets aan. Maar ze leek tot nu toe wel redelijk chill te zijn. Ze zou het soort type zijn geweest waarmee hij vrienden had kunnen worden als heel het gedoe met zijn ouders niet gebeurd was en als hij zijn oppas niet in één of andere instelling had gejaagd waar ze hem moesten behandelen omdat hij mentaal niet meer helemaal in orde was. ‘De mijne ook,’ sprak hij kalm tegen de zwartharige. ‘Ik maak altijd van die dingen mee waarvan ik niet begrijp hoe ik er in verzeild ben geraakt,’ gaf hij toe. ‘Zoals dat daarnet met die brug dus.’ Hij grinnikte even.