{Poké Fair} {Saya} Woop woop!

Kermis? Kermis! Dat was het eerste wat door Samira heen was gegaan toen ze gisteren iemand hoorde praten over de kermis in Santalune City. Ze was vandaag dan ook richting het kleine stadje gereisd. Johnno en Duncan vergezelden haar tijdens deze reis, want het was een heel eind van Cyllage City naar Santalune en aangezien ze niet op een van haar Pokémon kon rijden ging het ook nog niet zo heel snel. Toen het stadje en de kermisattracties eindelijk in zicht begon te komen, bedacht de coördinator zich dat ze misschien Dirk had kunnen gebruiken als haar vervoer, hoewel de Gyarados dat waarschijnlijk niet zo heel leuk gevonden zou hebben... Samira wilde liever niet dat hij met haar op zijn rug het water in zou duiken terwijl zij daar niet op voorbereid was, want Dirk was niet voor niets een halve Water-type Pokémon. "Kom maar terug, Duncan." Zei ze tegen haar Furfrou, die even een mopperig geluidje maakte voordat hij in een doorzichtige rode straal veranderde en in de Pokéball die Samira vasthield verdween. Johnno mocht uit zijn Pokéball blijven, als nieuwste aanwinst voor haar team moest ze hem natuurlijk wel leren kennen. "Je bent zo fluffy." Zei ze met een lach tegen de Absol terwijl ze langs hem richting Santalune liep. "Sol!" Johnno leek niet zo blij te zijn met Samira's compliment. "Relax, je bent lang niet zo fluffy als Duncan." Dat was de waarheid, Duncan was minstens zeven keer zo pluizig als Johnno (maar hij was een Furfrou en die mochten lekker pluizig zijn). Toen vroeg Samira zich ineens af of Johnno misschien een soort kruising was tussen een Absol en een Furfrou, want wie weet had hij daar zijn extra fluffiness vandaan. Terwijl ze verder liep en de kermisgeluiden steeds dichterbij kwamen, werd ze steeds enthousiaster over de attracties en kraampjes die er misschien wel of niet zouden zijn. Een reuzenrad was er zeker, dat was namelijk een van de eerste dingen die ze zag toen Santalune in zicht was gekomen. Toen ze het stadje binnenkwam, zag Samira dat het echt enorm druk was. Ondanks deze drukte klonken er verschillende lawaaierige geluiden die je altijd op kermissen aantrof, zoals de "WE HEBBEN EEN WINNAAR!"-stem van een van de spelkraampjes en de rare geluiden die je hoorde als de botsauto's gingen starten. Ze deed Johnno maar weer terug in zijn Pokéball aangezien er hier al veel mensen en Pokémon rondliepen en een grote Absol kon er waarschijnlijk niet echt meer bij.

Voor Camerupt's Volcano bleef Samira stilstaan. Het ding was nu nog bezig, maar eigenlijk zou ze er wel in willen.. Maar met wie? Want alleen in zo'n attractie zitten was waarschijnlijk een stuk saaier dan wanneer ze met nog iemand er in zou gaan. Damn you, verlegenheid! Dacht ze terwijl ze twijfelde over of ze wel of niet iemand mee zou vragen. Samira haalde diep adem door haar neus voordat ze aan een willekeurige persoon die in haar buurt stond vroeg: "Zou.. Zou je misschien mee willen in de Volcano?" Hopelijk merkte die persoon niet op dat ze nogal nerveus was.

De persoon die ze aangesproken had, was een blond meisje. De blondine leek een beetje te schrikken toen Samira haar aansprak. Iets opvallends aan de persoon was dat zowat haar hele gezicht onder de rode vlekken zat en Samira vroeg zich in gedachte af wat het zou kunnen zijn. "Tuurlijk!" Zei de blondine lachend. Samira was hierdoor wel wat opgelucht, want anders zou ze nog iemand moeten vragen en of ze dat durfde wist ze zelf ook niet. "Maar eh? Ken ik jou?" Vroeg het meisje met de rode vlekken op haar gezicht. Samira schudde haar hoofd. "Volgens mij niet." Zei ze met een klein glimlachje. "Kom, we moeten nog kaartjes of muntjes of whatever je moet kopen voor dit ding kopen!" Wauw, die was echt veel te enthousiast voor haar doen, vooral tegen een vreemdeling. Samira snelde richting het hokje waar je de kaartjes-muntjes-whatever dingen kon kopen, toen ze daar was keek ze even achterom of dat meisje haar gevolgd was.

Sam zag dat het blonde meisje wie ze gevraagd had om mee te gaan in Camerupt’s Volcano haar gevolgd was. Toen deze bij Samira was aangekomen, kwam er een best logische vraag van het meisje. “Uhm? Hoe heet je eigenlijk?” Vroeg de blondine, die daarna al snel nog een vraag stelde. “Weet jij hoeveel een kaartje is?” Samira glimlachte wat zenuwachtig naar het meisje van wie zijzelf ook de naam nog niet wist. “Dat staat volgens mij hier.” Zei ze en wees op een ding dat tegen de ruit van het kaartjes-hokje-ding geplakt zat. Daarmee had Sam de tweede vraag van de blondine beantwoord. “Ik ben trouwens Samira, om je eerste vraag te beantwoorden.” Zei ze terwijl ze het blonde meisje glimlachend aan probeerde te kijken. Ze was namelijk nog steeds een beetje nerveus...