Got Class, mate!

Het was een zeer warme dag en daardoor viel hij minder op met zijn ontblootte bovenlichaam en zijn korte broek, al kreeg hij vreemde blikken toegeworpen omdat hij op blote voeten rondliep. Dit was echter zijn standaard kledij en schijnbaar ook voor vele anderen op die dag. Het verschil tussen hem en de rest was dat ze elk naar water snakte e continu de schaduw opzochten, terwijl hij zonder een krimp te geven door de hete tegels onder de snikhete zon dwaalde. Ook Agami scheen amper last van het temperatuur te hebben en zweefde vlak naast hem met haar blik strak op het uittorende gymgebouw gericht. Averill had deze dag besloten om de lokale gym uit te dagen en een eerste stap te nemen naar het vinden van zijn ouders, gezien gisteren de hittegolf ervoor zorgde dat zelfs de gym dicht was. Ditmaal stond ten minste de deur open en kon hij van al een verre afstand het milde geruis van de ventilator en airco al horen. Het waren bizarre machines, maar schijnbaar gebruikte men dat om koele lucht rond te blazen en daarmee af te koelen. De eerste keer dat hij het tegenkwam schrokhij enorm maar na de laatste paar dagen een paar keer een winkel ingestapt te zijn raakte hij eraan gewend. Met zijn gespierde armen gekruisigd achter zijn hoofd liep hij steviger op het gebouw af. Eerlijk gezegd was hij nerveus over het gymgevecht, want het was zijn eerste stap in zijn zoektocht naar zijn ouders, maar het zou ook de eerste keer zijn dat hij voor een andere reden vocht dan puur voor voedsel of uit verdediging. Nee, ditmaal was het om een stuk metaal te innen die net zoals stukken glimmende boomschars veel waard was onder de mensen. Waarom wist hij niet, maar natuurlijk deelde hij niet hun logica. Hij liet een zucht horen en direct keek Agami hem bezorgd aan en moest hij het weer weg wuiven, voordat ze weer kalmeerde. Er was niets aan de hand en de hitte deed hem niets, maar het waren toch eerder de zenuwen die hem vastgrepen. Inmiddels stond hij dan ook vlak voor de deur van de gym en stak eerst zijn neus erin, hopend een geur op te vangen van de Pokémon van de gymleidster welk een Geodude en Nosepass scheen te zijn. Hun geur waren echter niet zozeer vers en met een frons keek hij Agami aan die lichtjes met haar kop schudde. Het was duidelijk dat zij ook tot dezelfde conclusie gekomen was en dus de twee niet kon opsporen. Hun geur eindigde namelijk hier.

Direct gleed zijn blik naar een bureau waar een bezwete dame zat met een verzameling van meerdere papieren in haar hand en waarmee ze zichzelf afkoelde. Ze oogde vrij gefrustreerd en met zulk weer veraste dat hem niet, maar ze scheen hun nog geeneens opgemerkt te hebben; ze keek doelloos naar een lichtgevend scherm waar mensen in.. zaten? Het leek haast op een bewegende versie van wat hij als een ‘foto’ ervaren had op zijn Holo Caster, maar er weerklonk zelfs geluid, al klonk het vrij…. Mechanisch? “Yo!” Bracht hij uit en stapte direct het gebouw in, werd begroet door de plotselinge frisse wind die langs hem neer streek en voelde een huivering door hem heen gaan. Geen plezierig gevoel. Agami bleef zonder een teken van Averill wijs vlak bij de deur zitten, zichzelf netjes opgerold, wetend dat ze te groot was om het gebouw in te zweven via de deur. Met zijn begroeting had hij de aandacht van de dame weten te krijgen en toen ze verrast naar hem opkeek scheen ze enkele tellen moeite te hebben om een houding aan te nemen. Averill gunde haar de tijd, maar toen de seconden minuten vormde sloeg hij zijn armen over elkaar en gromde zachtjes naar haar toe. Het kwam zelden voor dat een mens zo traag reageerde of zo onzeker overkwam, maar na haar strak aangkeken te hebben begroette ze hem pas. Direct liet hij zijn schouders wat zakken, een teken dat hij kalmer was nu ze eindelijk vocaal iets van leven had getoond. “Waar is de gymleidster?” vroeg hij betrekkelijk beleefd, waarop de dame hem verrast aankeek, kort opnam en vervolgens naar een aangrenzend gebouw wees. Averill volgde haar blik en zag dat het de lokale schoolgebouw was waar schijnbaar kinderen zaten die kennis verkregen over Pokémon. Wat deed de gymleidster daar dan? ‘Ze is een juffrouw, en geeft momenteel les, maar als u uw gedei-‘ Direct smeerde Averill zich, ditmaal de koude lucht negerend en gromde richting Agami om hem te volgen. De Dragonair had de conversatie eigenlijk al gevolgd en was sowieso van plan om hem te volgen naar de school. Op de achtergrond weerklonk de stem van de vrouw, maar hij negeerde haar al en eerlijk gezegd had hij geen geduld. Hij wilde al te graag het gevecht laten beginnen.

Vlak bij het schoolgebouw rook hij direct diverse geuren, maar ook een iets versere spoor van de twee Rock type Pokémon. “Bingo!” grijnsde Averill en greep de deurhendel direct vast en trok hem open. Wat hij echter zag was een hele ruimte vol tafels, stoelen en diverse typen papier, maar dat was niet wat het meest opviel. Er zaten namelijk kinderen achter de tafels die zeer overdonderd door zijn aankomst schenen te zijn, gezien de verwarring zeer duidelijk van hun gezicht af te lezen was. Zo net waren ze schijnbaar geconcentreerd bezig met van wat hij kon zien, het schrijven op een stuk papier? Enkele kinderen krompen direct angstig in elkaar wat hem niet bepaald vrolijk maakte, verre van zelfs. “Ik zoek naar Roxanne!” zei hij luid, ditmaal een kalmere houding aannemend, terwijl Agami enkel voorzichtig en zeer op haar hoede haar kop naar binnenstak. ‘Ja, dat ben ik, maar verwijs naar mij als “mevrouw Roxanne”, begrepen?’ De vrouwelijke stem had duidelijk een dringende ondertoon en direct kreeg hij haar in zijn vizier. Het was een tengere dame die nog vrij jong was en duidelijk niet geïntimideerd door hem naar hem keek vanuit de andere zijde van de ruimte. Hij was even in tweestrijd of hij wel of niet dominanter moest reageren, maar zeker in dit geval was het verre van verstandig om agressief op te stellen. Averill ademde dus diep in en uit en keek weer wat kalmer naar de dame. “De naam is Averill, trouwens. Ik wil uw uitdagen tot een gev-“ Direct stapte ze naar hem af met hetzelfde stuk papier wat op de tafels lag en hield deze vlak voor zijn gezicht, waardoor hij direct naar achteren stapte. De hele situatie vertrouwde hij niet, maar het was duidelijk dat er iets stond op het stuk papier en het rook bovendien ook niet naar giftige stoffen. “Maak eerst deze toets maar nu je de boel verstoord heb. Pas als je een voldoende haalt mag je mij uitdagen,” Roxanne liet het papier los en direct greep hij deze vast met zijn hand. Hoewel hij niet geheel wist wat hij van de situatie moest maken reageerde Agami met gegrom op de houding van de dame en hield haar kop dreigend boven de hare. “Gedraag je!” De Dragonair snoof, maar bedaarde wat, terwijl Averill plotseling een pen overhandigd kreeg, datgene waarmee mensen konden schrijven. “Succes, Averill,” zei Roxanne en na die woorden begeleidde ze hem naar een hoge tafel en stoel en nam ze voorin plaats. Weer moest Agami buiten het gebouw onder de snikhete zon gebruiken, maar het baarde haar teveel zorgen dat Averill buiten haar bereik zat, om iets van de warmte te voelen.

Nooit eerder had Averill deze ‘toets’ gedaan, een meting onder zijn soortgenoten waarbij ze geschreven vragen hadden waarop het antwoord eveneens moest worden uitgeschreven. Voor het juiste antwoord kon je punten verkrijgen en schijnbaar moest Averill er net genoeg hebben om de gymgevecht aan te gaan. Diverse blikken werden op hem gericht, vooral nieuwsgieriger, maar hij bespeurde angst bij sommige, maar besloot er verder niet op te letten. Met de pen onwennig tussen zijn vingers vast tikte hij de punt tegen het stuk papier aan. Ehm, hij had eerlijk gezegd amper een idee waar de meeste combinaties van de tekens voor stonden. Tijdens het verzenden van de berichten via zijn Holo Caster was hij er beter in geworden, maar het duizelde hem om het op verwerkt boomschors te zien. Wat onzeker krabde hij langs zijn achterhoofd en kauwde zachtjes op de pen, terwijl zijn blik langs het stuk papier gleed. Geen afbeeldingen verder, dus een kans om er een te antwoorden was ook nihil. “Kan je de vragen hardop voorlezen?” vroeg hij hardop en weer keken de kinderen gek naar hem, maar ditmaal ook Roxanne die haar wenkbrauw omhoog trok bij zijn verzoek. ‘Waarom?’ vroeg ze, duidelijk argwanend, waarop ze vanachter haar bureau kwam en op hem afliep. Ze oogde echter verre van behulpzaam en bleef de intimiderende houding aannemen. Direct greep hij de toets vast en hield ditmaal voor de gein vlak voor haar gezicht. “Nou, ik.. kan het niet lezen, dus.. ?” opperde Averill, mar Roxanne behield haar gesloten en vooral autoritaire houding, waarna ze hem kort op nam. Het werd nogal pittig, indien hij de vragen niet kon lezen en alsnog een ‘voldoende’ wilde behalen, puur om eén gevecht te houden. In principe kon hij wat grotten betreden en daar ter plekke een Geodude en Nosepass vermorzelen, maar ja, in deze gemeenschap lag het wat moeilijker.

Spoedig scheen Roxanne zich plotseling te hebben bedacht en knikte traag, nam het papier van hem over en wenkte hem naar een deur dat aan de andere zijde van het lokaal zat. “Je krijgt een mondelinge overhoring dan. De rest mag hun toets inleveren en vertrekken,” Haast direct volgde de kinderen haar bevel op, alsof ze geen keus hadden en pas nadat ze verdwenen waren werd hij gebracht naar een kamer met een bureau en twee stoelen aan iedere zijde. Direct nam Roxanne plaats achter het bureau en plaatste Averill zich vlak tegenover haar. Het viel hem direct op dat er amper afleiding zat in de gesloten ruimte, gezien er geen ramen of andere meubels waren. Nog vreemder was dat hij vrij weinig rook buiten hen en de componenten van de ruimte zelf wat aardig ongewoon was. Zijn hartslag nam direct toe na dit vastgesteld te hebben, al leek Roxanne de indruk te krijgen dat hij nerveus voor de overhoring was. ‘Oké dan, Vraag één, wat is-‘ Met een zo neutraal mogelijke stem stelde ze de vragen aan hem en ze gingen voornamelijk over basisonderwerpen, zoals welke bes bijvoorbeeld verlamming verhielp en welke typen in het voordeel waren. Natuurlijk zaten er instinkers tussen over de eigenschappen van Pokémon, zoals dat de indrukwekkende omvang van een Gyarados de aanvalskracht van een Pokémon verminderde. Duidelijk maakte hij indruk op haar toen hij de vragen correct beantwoordde en bij de zogenaamde ‘bonusvraag’ had hij zelfs vrij kam zijn schouders opgehaald en haar zijn antwoord gegeven. Naarmate ze verder kwamen met de vrager, hoe geruster hij zich begon te voelen, terwijl Roxanne het letterlijk heet onder haar voeten kreeg. Na de laatste vraag leek ze haast onder het zweet te zitten, al voelde de ruimte al aan als een sauna, maar hij had nergens last van. ‘Oké, je hebt een.. Tien?! Maar… Hoe?’ merkte ze verbaasd op, waarop Averill speels zijn tong naar haar uitstak. Zo te horen was dat goed genoeg voor een gymgevecht en met een vrolijke twinkeling in zijn ogen keek hij haar recht aan. “Mijn brein,” antwoordde hij eerst grappend, waarna hij al overeind kwam, totaal niet onder de indruk van Roxanne’s plotseling gebrek aan dominantie, “Tijd voor het gymgevecht, right juffrouw Roxanne?” De dame was nog steeds perplex en scheen pas nadat hij de deur geopend had in staat om in beweging te komen. Direct zag hij bij de deur nog Agami’s kop uitsteken die zeer bezorgd naar hem keek en vervolgens het gebouw in leek te willen stormen toen de vrouw hem strak voorbij liep, recht op de deur, maar dus ook vooral haar kop af. Dit zag Agami direct als een bedreiging en ze hield haar gegrom amper in, maar vreemd genoeg stapt Roxanne zonder een spoor van angst hen voorbij. Averill vond de plotselinge zakelijke houding van Roxanne ergens vreemd, maar als een gymleidster was het ook weer vanzelfsprekend, gezien ze natuurlijk een leidinggevende rol had.

Hij liep haar maar achterna met Agami naast zich, terug naar het eerder bezochte gebouw en keek geamuseerd richting de dame die in dezelfde houding achter haar bureau zat. Roxanne groette de dame kort en liep een gang door, terwijl hij weer een huivering te verduren kreeg door de koele lucht. De Dragonair stak echter haar lijf het gebouw niet in, wegens dezelfde reden als eerder. Kort keek hij haar aan, terwijl ze gefrustreerd naar hem toe gromde en hij begreep het natuurlijk ook; ze wilde naar binnen en vooral niet in een Pokéball zitten. “Heel even, goed?” vroeg hij ditmaal vocaal aan de Dragonair, waarna ze na een moment van agitatie maar toegaf. Ze hield haar kop wat gebogen en met tegenzin keerde hij haar terug in het bolvormig object. Natuurlijk wist hij dat ze de Pokéball verafschuwde, maar nu had hij geen keus, want ze zou niet zonder iets te verwoesten in de gym komen. Met zijn handen wreef hij kort de Pokéball schoon en liep vervolgens het koud aanvoelende gang door waar hij kort de lucht in snoof. Het rook naar diverse metalen, maar het meest viel hem een vrij pittige geur op, iets wat hij bij Jeanne’s Pokémon had geroken, al was het net een tikkeltje anders. Ook rook hij.. zand, aarde en ander materiaal wat vooral rond de woestijn of in een grot te vinden was. Roxanne deed de deur open en direct zag hij een zeer groot rotsachtig terrein met aan de wanden de resten van schijnbaar prehistorische Pokémon. Stomverbaasd stapte hij de ruimte in welk echt op het binnenste van een grot leek, maar wel verlichting had, zodat er iets in ieder geval te zien was. Nieuwsgierig zakte hij door zijn knieën en raakte de rond met zijn vingertoppen aan en voelde een harde ondergrond, samengesteld uit stukken rots die amper hobbels had met daarover een dun laagje zand. Het was anders dan hij normaal gewend was en bovendien vocht hij in zelden binnen grotten, gezien het daar nogal vol kon zitten met slapende Pokémon en om een exemplaar wakker te maken..? Nee, verre van een goed idee. “Gaan we nog beginnen?” Het was duidelijk dat Roxanne nog vrij onzeker over hem was, gezien hij diverse trillingen in haar stem bespeurde. Buiten dat scheen ze ongeduldig te zijn, alsof ze zo snel mogelijk van hem af wilde wat op angst kon duiden. Traag kwam Averill maar overeind en glimlachte zwakjes haar kant op in een poging haar gerust te stellen. Toen hij haar weer aankeek, zag hij echter een derde persoon in zijn ooghoek staan; eveneens een dame, maar ze staarde strak naar voren en leek amper enthousiast, onzeker of verdrietig te zijn. Als hij amper haar lichaamsgeur rook zou hij zeggen dat ze een machine was, maar toen ze kort hem aankeek verdween de gedachte. Neuwsgierig liep hij haar kant op en begon nieuwsgierig aan haar te ruiken. ‘Ieuwl,’ Huh, wat? Het was een geluid wat men uit afschuw maakte, maar waarom jegens hem? Ze keek niet bepaald vrolijk, maar sloeg haar armen al over elkaar, vragend om zijn naam welk hij direct gaf. Ze knikte traag en leek eindelijk een spoor van leven te tonen, nadat ze zich vrij afstandelijk had gehouden.

VS.

“Oké, laten we maar beginnen. Ga naar je zijde toe, Averill!” Jammer. Hij liep alweer terug naar zijn zijde van het gymgevecht, waarna Roxanne haar eerste Pokémon liet verschijnen wat een Geodude scheen te zijn, een Pokémon bestaande uit een rots met enkel twee armen. Het waren vrij veelvoorkomende Pokémon die zich schuilhielden in rotsachtig terrein en niet zo heel gevaarlijk waren. “Agami, ga!” Direct liet hij met een grijns de Dragonair vrij en kwam ze gepaard met een woeste grom tevoorschijn, vlak voor hem uit zwevend. Op het blote oog had de Geodude de overhand, omdat het een rotsachtig terrein was en Agami zich minder behendig kon bewegen met al die grote rotsen op het veld. Nadenkend wreef hij met zijn vingers langs zijn wang en onderkin. Natuurlijk beschikte Agami niet over zeer effectieve aanvallen, ze kon immers enkel Dragon type technieken en haar tegenstander verlammen, al werkte dat niet bij een stuk rots. Dit vereiste niet de standaard aanpak, maar hun wilde manier van vechten. ‘En.. begin!’ riep de tweede dame, waarna Roxanne direct haar Geodude opdroeg om zijn Rock Polish te gebruiken. Direct verscherpte de stompe hoeken van de rotsachtige Pokémon met als gevolg dat deze zich sneller zou kunnen voortbewegen. Het was nog vrij interessant dat ze niet direct voor de aanval ging, maar nog fijner was wellicht dat hij wist welke techniek haar Pokémon ging uitvoeren, omdat ze het hardop noemde. Tsk, had hij ten minste een voordelige eigenschap ten opzichte van haar. Met een combinatie van een lage, maar luide grom schoot Agami vastberaden naar voren, recht richting de Geodude en klemde haar staart om de arm van de rotsachtige Pokémon en vloerde hem door deze naar haar toe te trekken. Ze kreunde wel zachtjes, gezien een Geodude nogal wat woog, maar ze zou tot het uiterste strijden om Averill blij te maken en te beschermen. De aanval had niet enkel de Geodude, maar ook Roxanne weten te verassen, maar al helemaal omdat ze zijn gegrom niet had verstaan. Bingo. Tijd om de Geodude het maar wat moeilijker te maken om bij de grond te komen, zonder zelfs maar te hoeven vliegen. Het principe van een harde vrucht open zien te krijgen, maar ditmaal met een rots. ‘Houd je stevig vast aan de grond en gebruik weer je Rock Polish!’ De Geodude herhaalde de aanval, maar doorboorde met zijn vrije hand in de harde grond, maar het was net te traag. Averill liet met een combinatie van drie grommen aan Agami weten dat ze de Geodude tegen een rots moest aan knallen en vervolgens een Twister erop af moest vuren. Natuurlijk deed Agami dit direct en trok uit alle macht aan de Geodude, maar toen hij zijn hand in de grond doorboorde verlichtte ze haar grip, waarop een moment van kalmte door de Geodude ging. Deze dacht dat de Dragonair er wel genoeg van had of al geen kracht meer had, maar met hervatte energie trok ze vervolgens fel aan de arm van de Geodude, kreeg hem van de grond en sleurde die direct richting een rots. In de tussentijd sloeg Averill zijn armen over elkaar en hield de Geodude nauwlettend in de gaten die de knal aardig goed opving met zijn rotsachtige lichaam, maar even weer bij moest komen. Zijn ogen stonden namelijk glazig, maar natuurlijk gunde Agami hem amper de tijd. De parels bij haar staart gloeiden al fel op en met een lichte zwaai met haar staart schoot een razende tornado recht naar de Geodude uit, welk nog niet helder was en vervolgens door de krachtige rukwinden in de tornado verdween. Tot nu toe ging het aardig goed, maar dat kwam waarschijnlijk doordat hij Roxanne nogal wist te verwarren. ‘Je bent een..’ begon Roxanne, maar ze eindigde de angstige zin met stilte, net op tijd scheen ze een woord te hebben ingeslikt. ‘Lanceer jezelf richting de Dragonair!’ De Geodude probeerde houvast te vinden in de tornado, maar was ook gedesoriënteerd, dus verliep het moeizamer. Deze sloeg verward om zich heen, maar wist uiteindelijk zich weten af te zetten door mee te gaan met de wind en een kiezeltje te gebruiken om zichzelf af te zetten. Vastberaden verscheen de Pokémon tussen de rukwinden door, duidelijk triomfantelijk dat hij uit de tornado gekomen was. ‘Rock Polish en Tackle!’ Direct verscherpten de Geodude zijn lijf voor de derde keer en draaide hij snel om zijn as, recht op Agami af. Nu pas scheen Roxanne daadwerkelijk in de aanval te gaan, terwijl ze eerder vrij verdedigend te werk was gegaan. Waarschijnlijk was ze bang door Agami geworden zonet en hun vrij grommende communicatie. Hij genoot er enkel van, al had hij zo zijn vragen over wat Roxanne zonet had willen zeggen… Monster, hond of iets anders? Het was niet fijn om als vervreemde mens weer proberen te integreren, omdat men je al veel te snel beoordeelde en je wezen op je fouten dan wat je goed deed. Roxanne was dar een exact voorbeeld van, maar hij zou haar bewijzen dat hij degelijk goede eigenschappen had en nog belangrijker, een mens was. Geen ‘monster’, ‘gek’ of ‘hond’. Hmm, zo te zien kwam de Geodude recht op de Dragonair af, maar dan was het de vraag wat een goede afwering zou zijn. Agami kon het enkel de Pokémon moeilijker maken, maar fysiek zou ze niet zonder de hulp van de andere rotsen de Geodude kunnen beschadigen. Hoewel, er was een aanval die een vaste waarde van schade kon toedienen? Direct gromde hij luid en stapte kort opzij, een teken dat Agami direct moest aanvallen dan wat een normaal mens zou denken, namelijk ‘ontwijken’. De Dragonair week niet van haar koers af en de bol bij haar nek gaf ditmaal licht en haast direct haakte de Geodude zijn aanval af en vlak voor hem greep hij met zijn stenen handen de parel vast. Huh? Verrast keek Averill toe, terwijl Roxanne met wat verkregen zelfvertrouwen de Geodude de opdracht gaf er tegen te slaan. Hoe had ze het meest gevoelige deel van een Pokémon weten te bereiken en hoe was de…. Hij had het kunnen weten, nu was de Geodude gewoonweg sneller en daar had hij niet meer over nagedacht. Bijna had hij zichzelf voor het hoofd geslagen, maar dat zou hem enkel afleiden van het gevecht. Gelukkig nam de Dragonair zelf actie na een verraste kreet gelaten te hebben en knalde met de hoorn op haar kop tegen het gezicht van de Geodude, welk zich afzette en met een knal op de grond terecht kwam. Automatisch gleed ze met de punt van haar staart bezorgd over de parel, maar deze was nog heel. ‘Tsk, dan maar dit, Rollout!’ Agami reageerde net te laat, terwijl de Geodude zich afgezet had en op razende tempo op haar af rolde door zijn al verkregen snelheid, maar ook doordat hij zich tegen elke rots afzette. Averill had het terrein op willen rennen en wilde aanval al te graag opvangen, maar wat hij gehoord was dat enkel de Pokémon mochten strijden en niet hun Trainer. Hij balde zijn vuisten, maar besefte dat hij zich in moest houden. “Agami! Slam!” brulde hij luid met zijn handen vlak naast zijn mond, en zijn stem weergalmde door de hele ruimte. Compleet verrast door de plotselinge stemin plaats van gegrom stonden Roxanne en de scheidsrechter vastgenageld aan de grond, terwijl Agami de vleugels op haar kop spitste. Het gebrek aan vechtlust werd zo te zien gevulgd en met tot spleetjes getrokken ogen sloeg ze gepaard met een kreun de Geodude recht van haar af. De Geodude werd op een rap tempo weggeschoten, knalde daarmee tegen een rots aan die direct in stukken brak en kwam pas tegen een andere rots tot stil stand. ‘Drago!’ brulde Agami luid, met haar kop hoog de lucht in en haar lijf weer netjes opgerold, terwijl ze afwachtend met haar staart sloeg. Ze leek haast op een slang, wachtend om te zien of haar prooi nog in staat was zich te verweren. Ondanks dat was de kleine glimlach bij haar niet te missen, de uithaal naar haar had zijn vruchten afgeworpen. “Laat ze wat zien!” riep Averill half grommend en door de pijnlijke klap die de Geodude gemaakt had keerde ook wat energie in hem terug. De Dragonair reageerde nogmaals met een grom en het duurde even, voordat er weer beweging bij de Geodude was. Deze brak de op hem liggende rotsen in stukken door fel met zijn handen uit te halen en wierp vervolgens een uitdagende blik op de Dragonair. Zo te zien begon de strijd nu pas echt. Averill sloeg zijn armen over elkaar en knikte richting Agami ter teken dat ze los mocht gaan, alsof het een prooi was.

Met directe ingang gloeiden alle parels op haar lijf en ging er een soort huivering door Agami heen en keek ze dreigend richting de Geodude. ‘Wij zullen zegevieren! Geodude, gebruik je Mud Sport en werp je daarna de lucht in,’ commandeerde Roxanne nerveus, waarna de Pokémon een laag modder over zijn lijf heen wierp en zichzelf van een rots afzette. Wat was ze nou weer van plan om die Geodude de lucht in te krijgen? Maar een paar meter de lucht in speurde hij een glim in de ogen van zijn tegenstander op die duidelijk een idee had, maar wat? Agami moest voorzichtig handelen en ze trok haar lijf wat naar achteren, maar bleef opgerold zitten. Enkel één aanval scheen gunstig te zijn, zeker met een zware Pokémon die al in de lucht zat en weer met een lage, maar luide grom commandeerde hij Agami haar Twister te gebruiken. Direct scheen Roxanne de grom te herkennen, een teken dat het zijn effect verloor, want Agami had weinig aanvallen en na een tijdje kon ze zeker achterhalen welk hij zou gebruiken. De parel aan Agami’s staart gaf weer verblindend licht af en met een felle zwaai vuurde ze een tornado weer op de Geodude af. Deze verkreeg meer kracht, gezien het hoger boven de grond zat en leek de Geodude weer mee te sleuren. ‘Dat gaat niet weer werken, jongeman,’ zei Roxanne en met een frons keek hij haar kort aan met zijn lijf aangespannen, ‘Je hebt de toets gehaald, maar dit is duidelijk andere koek voor je,’ Ze sloeg haar ogen bij de gesproken woorden en stak haar vinger teleurgesteld naar voren en bewoog deze heen en weer. Vreemd genoeg ergerde dat hem en zeker toen ze een afkeurend geluid erbij maakte. ‘Geodude, ontwijk met Rollout!’ De Pokémon knikte, rolde zich op en draaide om zijn as, maar wist nog net aan de rukwinden van de tornado te ontsnappen en schoot recht richting Agami’s nek, zoals eerder al gebeurd was. Het was weer dezelfde scenario, maar verwachtte Roxanne dat hij dezelfde tactiek weer zou gebruiken? Ze wilde duidelijk de grommen analyseren door dezelfde situatie na te bouwen, of het was natuurlijk toeval. Ondanks dat was hij vastbesloten om niet dezelfde acties te ondernemen tegenover haar. Met weer een combinaties van grommen opperde hij dat Agami de Geodude weer naar de grond toe zou smijten met haar staart en gehoorzaam volgde ze die opdracht. De Dragonair haalde fel met haar staart uit tegen de onder modder zittende Geodude en deze kwam met een pijnlijke klap weer op de grond terecht… Hoewel.. Schijnbaar had hij voor de klap met de grond fel uitgehaald richting de grond wat direct ervoor zorgde dat de grond hevig schudde. Direct dook Averill in elkaar en bleef zo laag mogelijk bij de grond, terwijl de grond hevig alle kanten op schoot. Dit was haast een aardbeving en een bekend verdedigingsmechanisme van Rock-en Ground type Pokémon; het namaken van een aardbeving. Hierdoor stortten grotten in, maar dit gebouw bleef gewoon overeind staan, dus zo krachtig was het ook weer niet geweest. Wacht eens even, hij had geen commando van Roxanne gehoord dat de Geodude de aanval moest uitvoeren! “Hoe..” hij wilde het letterlijk vragen toen hij weer overeind stond, maar zijn blik viel direct op Agami wiens lichaam vastzat tussen stukken rots die vrijgekomen waren door de aardbeving. Ze kreunde moeizaam en sloeg verwilderd de rotsen van haar lijf af, maar nog steeds zat ze vast aan de grond. De rotsen beschadigde haar geschubde lichaam zelfs en de geur van bloed hing er al, hoeveel het zwak was. Tsk. Averill balde direct zijn vuisten, terwijl Roxanne geamuseerd op hem neerkeek en haar Geodude vervolgens zijn Rollout liet gebruiken. Natuurlijk versterkte de Geodude de aanval op dezelfde wijze als eerder, maar nou kon Agami zich amper verdedigen, buiten het uithalen met haar kop en haar lange staart. Vanuit de zij was ze dan makkelijk te pijnigen. De adrenaline begon in hem rond te pompen nu hij Agami in gevaar zag zitten en hij haar geeneens te hulp mocht schieten, gezien het een gevecht tussen Pokémon bleef. Met zijn blote handen mocht hij de Geodude niet afweren of een gerustellend klopje aan de Dragonair geven. Even vroeg hij zich af waarom dit als een ‘Pokémongevecht’ gezien werd, het was enkel een gevecht tussen Pokémon die tot de dood voor hen vochten, terwijl de mensen enkel aanvallen riepen. Het was iets geweest waar hij in deze maatschappij ook aan had moeten wennen, iets oneerlijks als dat. Een grove fout, waar niemand bij stil scheen te staan. Met verwilderde ogen en een furieus gezicht keek hij Roxanne kort aan die direct naar achteren stapte, geschrokken door de plotseling veranderde houding. “Dit.. Dit is zo oneerlijk! We moeten samen strijden en als mensen enkel kunnen strijden door aanvallen te roepen, dan ben ik geen.. ‘mens’,” snauwde Averill gefrustreerd die zijn vuisten gebald had, “Ik ben dan een Pokémon die wilt strijden om hogerop te komen in deze maatschappij!” Roxanne en de scheidsrechter oogden beide compleet verward, maar uiteindelijk scheen de juffrouw tamelijk geamuseerd met hem te zijn en grinnikte ze kort. ‘Als je het zo stelt… Dan mag je jouw Pokémonvriend meenemen en de gym verlaten, gezien jij nog niet het waard bent om dan de titel, ‘Trainer’ te dragen of wat je ook bent. Deze mensen respecteren namelijk dat ze enkel hen kunnen bijstaan in de vorm van vriendschap, troost en woorden en voor vele Pokémon’s en hun kameraden is enkel hun stem genoeg om te winnen. Bovendien staan ze elk op één lijn, om fysiek ze te verdedigen is nie-‘ Ze werd afgekraakt door een luide knal en ook Averill keek verrast naar het veld waar plotseling Agami door het lint scheen te gaan. Woest sloeg ze om haar heen, wist zichzelf te bevrijden en knalde volop tegen de aanstormende Geodude die inmiddels veel groter van omvang was geworden. De Geodude kreunde luid, terwijl Agami met haar vlijmscherpe hoorn door de dikke laag rond de Geodude wist te komen en een stukje rots doorboorde wat vlak tussen zijn ogen zat. Uit pure angst gaf de Pokémon een kreet, terwijl Agami enkel vermoeid kreunde en recht op een rots afschoot met de Geodude vastgegrepen met haar hoorn. Op dat punt had hij geen idee wat er door haar heen ging, buiten dat ze de Pokémon wilde doden en met een laatste knal tegen een rotsblok, spatte deze uiteen en drukte ze uit alle macht de Geodude steviger tegen de grond aan. Een moment van stilte vulde de ruimte en pas  toen Agami haar hoorn lostrok was het uitslag duidelijk; de Geodude lag vredig op de grond, duidelijk uitgeteld, gezien zijn ademhaling stabiel verliep in tegenstelling met de hele strijd. Direct verscheen er een grimas op zijn gezicht en liep hij het terrein op en porde direct Agami tegen haar wang als een trotse vriend en niet als Trainer. Hij negeerde die onzinnige regels en zou zijn eigen kant op gaan met wat voor hem meer logica had. De Dragonair ontspande zich meer en gromde instemmend tegen zijn zachtaardige aanraking, terwijl Roxanne de Geodude liet terugkeren in zijn Pokéball. “Goed zo, Agami! Dat was er één,” zei Averill triomfantelijk en maakte een energieke sprong, waarop de Dragonair eveneens een haast instemmend en juichend geluid wist te produceren. Toen hij met tegenzin weer naar zijn gedeelte stapte wierp hij een gemene blik op Roxanne en wees toen trots naar zichzelf, ditmaal met een lagere dosis adrenaline. “Ik ben dan geen alledaagse ‘Trainer’, maar ik behoor dan tot een nieuw soort Trainer’s. Degene die hun Pokemon als familieleden ziet dan hun vechtende slaven voor het behalen van.. metalen spelden,” Met een grijns op zijn smoel  plantte hij zijn handen triomfantelijk op zijn heupen, “Dat zal ik je wel laten merken met uw volgende Pokémon,” Inmiddels draaide de Dragonair vastberaden zich weer om richting Roxanne en hield ditmaal haar kop al lager, klaar om de Pokémon te vermorzelen.

VS.

Pas toen Roxanne een Nosepass tevoorschijn hield, een Pokémon die in principe een kompas was met een enorme neus, zag hij diverse deuken in het lijf van Agami zitten door de klappen die ze eerder had ontvangen en natuurlijk toen ze zichzelf los probeerde te wringen. Ze had flink wat schade in de vorige strijd opgelopen, dus moest Agami zich zeker nu niet teveel laten opwinden als ze nog de Pokémon wilde afzwakken. ‘Gebruik Rock Throw en dan Harden!’ Direct raapte de Nosepass de rotsen op en wierp die fel van zich af, waarna hij zijn lichaam liet verharden. De rotsen verschilden qua grootte en had Agami makkelijk kunnen breken met een slag van haar staart, maar het zou haar verwondingen nogal verergeren. Ze moest het fysiek rustiger aan doen, zeker met een Pokémon wiens verdedigingsniveau hoog was en duidelijk steeg. Met enkele grommen gaven de parels in haar staart weer licht en vuurde ze met een waai een tornado op de rotsen af die deze direct verpulverden. Plotseling baande zich echter een straal vol elektriciteit een weg door het terrein wat ng nét de tornado ontweek en direct Agami wist te raken die amper aan de aanval had kunnen vluchten en enkel haar kop naar achteren had kunnen trekken. De hoge lading bezorgde een helse pijn in Agami en direct neigde Averill naar haar toe te springen en iets naars naar Roxanne te schreeuwen, maar toen pas zag hij het gevolg van de straal. De serpent bewoog zich amper en kleine schokken schoten langs haar lijf, maar erger nog; ze scheen niet in staat te zijn om haar hele lichaam in beweging te krijgen. Gefrustreerd gromde Agami, terwijl ze wanhopig haar spieren aantrok, hopend dat ze elk moment weer in staat was vrij te bewegen. “Stop, Agami!” Ditmaal was het duidelijk vocaal nodig, gezien de Dragonair met haar rug naar hem zat. Of het effect had was nog maar de raag, want hoewel ze minder tegen de verlamming vocht keek ze gefrustreerd om haar heen als een rusteloos wild wezen. ‘Ja, jullie staan écht op een lijn,’ grapte Roxanne geamuseerd, waarna ze de Nosepass commandeerde om meerdere Rock Throw’s op Agami uit te voeren. Direct wierp de Nosepass vele rotsen richting Agami en vastgenageld door eveneens frustratie en woede keek hij toe hoe deze zijn weerloze vriend raakten. De gymleidster had de tijd van haar leven en toonde geen teken van angst in haar houding, terwijl de Pokémon voor haar vocht. De eerste paar rotsen knalden neer tegen de Dragonair die deze tegen haar gezicht kreeg en lijf, waar de deuken van eerder groter werden en haar schubben elk moment zouden breken, waardoor haar gevoelige huid zou worden blootgesteld. Agami verloor langzamerhand haar kalmte en liet luide pijnkreten horen bij elke klap die ze opving wat Averill pijn deed om aan te horen. Tot zijn verbazing begon hij zelfs west richting Roxanne te grommen met onheilspellende slechte gedachten, maar toen bedachte hij zich toen de Nosepass kort nieste en zijn Trainer er niet op reageerde.

De Pokémon had een sterk reukvermogen, maar hij nieste vrij plotseling en dat kon niet door het zand komen, maar door… Natuurlijk, hooikoorts! Hij rook namelijk wel wat stuifmeel binnen de ruimte en de ramen, al waren ze klein stonden open, dus wat als hij eens wat meer frisse lucht in liet komen? Eerst ademde hij uit en liep vervolgens op de wand van het gebouw af, nog aan zijn zijde en klopte er kort aan. Zo te zien was het stevig, maar dik genoeg? ‘Sta aan uw zijde, Averill!’ weerklonk de strenge stem van de scheidsrechter welk maar half kon volgen wat er gaande was. Met een knik naar haar toe stond hij netjes weer in het midden, wetend dat zijn idee wellicht hem in de problemen zou laten komen. Met een grom combinatie opperde hij Agami haar uiterste best te doen om haar Dragon Rage op de wand af te vuren. Agami kromp echter voor zover ze kon in elkaar, inmiddels bestuurd door de pijn en haast een hulpeloos gevoel dat de strijd voorbij was. Een zoveelste rots kwam haar kant op, maar toen ze zijn commando hoorde kalmeerde ze direct, eraan herinnerd dat zij niet de enige was die de strijd leverde, zoals Averill eerder gezegd had. De serpent keek vastberaden naar voren en probeerde uit alle macht de parel bij haar nek te laten oplichten. De rots raakte haar vol in het gezicht en direct klapte haar kop door de klap naar achteren. Agami! Averill voelde zijn hart bijna een slag overslaan, maar spoedig kreeg Agami met zeer veel moeite haar kop overeind en vuurde ze met een luide brul een tornado op de wand af. Als dit niet zou werken, dan had hij iets anders nodig, maar het proberen was al veel waard. Direct kwam er een deuk in de wand en barstte de stenen muur open. Stukken steen schoot uit het gebouw en direct keken enkele omstanders geschrokken het gebouw in, maar wel ver van het gebouw verwijderd. Nu maar hopen dat nu er een opening gekomen was waar lucht door heen kon dat de Nosepass te ziek zou voelen om nog meer rotsen op Agami te gooien. De wind stond gelukkig goed en de geur van stuifmeel vulde het terrein met direct een allergische reactie bij de Nosepass die direct begon te niezen. Voor de verandering scheen Roxanne amper verrast te zijn en ze spoorde de Pokémon aan direct zijn Harden te gebruiken. Deze liet dan ook zijn lichaam direct verharden, maar nieste zo hevig dat hij struikelde en naar voren knalde. ‘Nosepass! Focus en gebruik Rest!’ De Pokémon had er alle moeite mee om weer overeind te staan, maar snurkte vervolgens tevreden en de schade die hij al opgelopen had door de kleine klap verdween direct. Dit zou nog een lange strijd worden als het op deze wijze zou voortduren, hij moest iets anders verzinnen. Nu was Agami ten minste even ongedeerd en wellicht voor nog langer, gezien de hooikoorts wellicht de rust van de Nosepass aardig belemmerde. Plotseling produceerde Agami een hoog geluid en niet-begrijpend keek Averill haar recht aan en merkte toen de hoopvolle blik in haar ogen op. “Dit is nog lang niet voorbij hoor! Agami en ik zullen je bewijzen dat je met twee man een gevecht moet winnen en dat meer zegt dan suffe commando’s!” brulde Averill uitdagend richting de gymleidster, waarna hij zich weer naar Agami wendde.

Huh? Wa- De Dragonair’s geschubde lijf leek ineens uit elkaar te vallen en stelde niets meer voor dan een stuk witkleurig spul wat ze met de scherpe rotsen van haar lijf vandaan kreeg. Vervelde ze nou? Natuurlijk, haar eigenschap was ‘Shed skin’ en daarmee verdwenen alle statuseigenschappen. Met hervatten moed keek hij weer geconcentreerd over het veld, nu Agami weer haar lichaam zou kunnen bewegen. Tot nu toe hadden ze geen schade op de Pokémon aangericht die inmiddels ook een hoog verdedigingsniveau heeft, maar dat zei niets over dat hij beter tegen tornado’s kon. Vol stuifmeel, natuurlijk. Voor de tweede keer snelde hij naar het gapend gat en wees nadrukkelijk richting de bomen achter hem. “Gebruik Twister en vang zoveel mogelijk buitenlucht op!” Op de achtergrond weerklonk de waarschuwing van de scheidsrechter, maar deze verdween op de achtergrond. Op tijd stapte hij opzij en wierp de Dragonair met een vrij pijnlijke zwaai een tornado de kant uit en stuurde die vervolgens naar de nog slapende Nosepass. ‘Wordt nou wakker!’ opperde Roxanne ongeduldig, maar de Pokémon sliep vredig door. “Versterk het met Dragon Rage!” Direct vuurde Agami een tweede tornado, wat haar minder pijnlijk verging en liet de twee tornado’s één geheel vormen. Met de kracht van twee aanvallen en de kracht van stuifmaal raasde deze op de Nosepass af en trok deze ver boven de lucht, ondanks zijn gewicht. Haast direct schrok de Pokémon wakker en begonnen direct volop te niezen en raakte daarmee enkel meer verward met wat er nou gaande was. Roxanne begon erop los te schreeuwen en sloeg woest haar vuisten naar achteren. De gecombineerde tornado was echter verre van voldoende, gezien de Pokémon enkel verward was en niet in staat was het gesnotter op te laten houden. Betreft dat laatste; het was geen fijn gezicht. Hij had het kunnen verwachten met een Pokémon die al een enorme neus had. De Dragonair had ook al een spoor van afschuw op haar gezicht.

Met twee grommen maakte hij de laatste aanval duidelijk; Twister, gepaard met Slam. Natuurlijk was Agami sterk toegetakeld door de rotsen, maar de Twister die ze afvuurde ging zonder al teveel pijn gepaard en de tornado versterkte des te meer. Zodanig dat deze nabij zijnde rotsen lostrok en deze tegen de Nosepass liet opknallen wat enkel voor extra schade zorgden. Nou kwam echter het moment van de waarheid en direct lanceerde Averill zichzelf het veld p met een brede grimas. Natuurlijk schreeuwde de scheidsrechter direct woest zijn kant uit en was Roxanne verre van geamuseerd, zeker nu ook haar Nosepass even nergens toe in staat was. Hij negeerde hen echter, hij wilde de laatste klap samen met de Dragonair gaan uitdelen. Ze waren een team en ze hadden iets om te bewijzen tegen Roxanne! Averill sprong op Agami’s staart en na een kort knikje vanuit beide kanten hief ze deze en spande de spieren daar aan. Een, twee, drie.. Direct sprong Averill op en duwde uit alle macht tegen de staart, samen met Agami’s spierkracht. De uithaal doorbrak de rukwinden en knalde de Nosepass keihard tegen de grond aan. Stof steeg direct op en de tornado raasde achter hem door en trok stevig aan zijn kleren. Au, zijn handen deden zeer van deze uithaal, maar het was het zeker waard, indien ze de Pokémon uitgeschakeld hadden en daarmee het metalen speldje gewonnen hadden. Bovendien zou hij hopelijk de denkwijze van in ieder geval één mens veranderd hebben, want dat was zijn belangrijkste doel in het gevecht geweest. Gespannen bleef hij staan op Agami’s staart die nog vlak op de Nosepass lag, wachtend op het teken dat de ‘les’ voorbij was, de les van meester Averill.

OOC: Gevecht begint vanaf alinea 7