Time to relax... right? [& Tore]

Met een hectische week achter de rug liep Tore rond in de wat stille stad, Snowbelle City. Duidelijk stil om een reden; het was ijskoud. Zelfs zijn dikke jas hield hem amper warm, terwijl hij door de straat slenterde. Dit was echter het helemaal waard. In Lumiose City mocht hij een tijdje niet meer ronddwalen en dat wegens Team Rocket leden, zoals… Nathan – een moordenaar- en… Layla. Godverdomme. Het frustreerde hem dat ze erbij hoorde, zeker voor 'macht'. Daarvoor vermoorde ze vast ook mensen en hun Pokémon zonder genade. En hem en zelfs Gauss? Die deed ze geen kwaad. Hij had niet zijn hart moeten openen naar haar. En nog beter, ze had nooit aardig tegen hem moeten zijn geweest. Tore vernauwde zijn ogen en liet een zucht tussen zijn lippen ontsnappen. Alsof het iets uit maakte op dit zekere moment. Het was gebeurd. Nu moest hij verder met zijn leven en dus de draad oppakken. En niet alleen dat, maar ook Team Rocket leden vermijden. Een klein parkje in de stad scheen dit te bieden. Er was dan ook amper iemand te bekennen. Gelukkig. Direct haalde hij Gauss tevoorschijn. Na alles wat ze meegemaakt hebben gunde hij hem een fijne tijd tegemoet. Dat was het minste wat hij voor hem kon doen. Toen het licht eenmaal gedempt was keek de angstige Pokémon hem recht aan en trok daarbij zijn stomp wat naar achteren. “Godver,” mompelde hij zachtjes. Bewijsstuk dat hij gefaald had als Trainer; de geamputeerde linkervoorpoot van de Luxio. Nee, daar wilde hij niet aan herinnerd worden. “Verwen jezelf,” was de enige instructie die Tore gaf met een zwakke glimlach, waarop de Pokémon zijn oren wat liet hangen. Was hij nog steeds bang voor hem, of simpelweg bezorgd? Tore ademde diep uit, zakte door zijn kniën om de Pokémon recht aan te kijken. “Ga, gewoon. Leef je uit,” De Luxio knikte traag, maar alleen een paar meter van hem af. Het viel hem toen pas dat de Pokémon al vrij snel gewend was aan zijn vermiste poot. Het bleef een jonge Pokémon, die pastte zich snel aan. Zijn schuldgevoel bleef echter aanwezig. Hij zou vanaf nu beter op hém en de rest letten. Echter ging dat direct mis toen hij een woeste grom hoorde.

'Luxio!' brulde Gauss met zijn vacht overeind tegen een… vos? Tore fronste verrast bij het zicht, totdat hij de Pokémon herkende. Wacht eens even. Dat was dezelfde Pokémon als degene die Gauss van zijn poot had ontdaan! Het was misschien niet dezelfde exemplaar of een Ditto. Een vreemd gekleedde dame rende echter de Pokémon aan. Het was namelijk koud, maar niet genoeg om alles te bedekken, zoals haar eigen mond waar een sjaal voor zat. Wat hem wel op viel waren haar onnatuurlijke bloedrode ogen. Ze leek haast uit een spel te komen, maar dat was niet relevant. Waarom ging het hem meer aan dan de veiligheid van zijn bloedeigen Pokémon? De Luxio's pupillen werden klein en uit pure angst schoot hij diverse schokken op de Pokémon af en rende vervolgens recht op deze af. Zijn tanden blonken in het zonlicht, “Gauss! Nee!” riep Tore angstig, en snelde recht op de twee terwijl hij zijn pas versnelde als een roofdier. Gebeurde dit nu echt? Was hij in een razernij gevallen? Waarom moest dat hem nou weer overkomen? Ach, zeuren had geen zin. Hij moest iets doen om het vos en de Trainer in veiligheid te brengen. En vooral Gauss zelf, maar hoe? Hij was zeker geen held en kon geen wonderen verrichten. Hij had al amper controle over zijn Pokémon onder normale omstandigheden. Hij besloot maar roekeloos te zijn. Als een gek ging zijn hart tekeer toen hij voor het vos sprong en de elektrische stralen op hem af zag razen. Muk. Muk. MUK Dit was niet best. Waarom deed hij dit? Weer zijn leven in gevaar brengen. “S-Stop, Gauss!” schreeuwde hij luid met zijn armen uitgestrekt, maar de Luxio bleef strak op hem afrennen.
Dit… kon zijn dood worden. Vaak kwam deze gedachte in hem op, maar ditmaal was hij er zeker over, tenzij… Oké, wat als hij snel een Pokémon erbij haalde? Zo snel als hij kon greep hij met zijn trillende handen een Pokéball, waaruit zijn Ampharos verscheen. Joule sloeg krachtig met haar ledematen en keek verrast naar de stralen die op haar afkwamen. “V-Vang ze op!” commandeerde hij haar, waarop ze gehoorzaam zichzelf in de verblindende stralen wierp. Als het goed was zou het amper voor schade moeten zorgen. Dat hoopte hij althans, terwijl hij zijn hand beschermend voor zijn ogen hield. Echter, kwam Gauss nog vastberaden op haar af, niet afwijkend van zijn pad. Met een felle mep met de parel van haar staart wist ze de Luxio te vloeren. 'Lux!' Compleet overdonderd struikelde de Luxio en rolde vervolgens meerdere malen over zijn rug, totdat hij stil lag. “Onee, Gauss!” kraamde Tore bezorgd uit en Ze draaide haar kop verrast naar hem om, maar zo snel als hij kon, knielde hij bij hem neer. Joule wist echter eerder ter plekke te zijn, maar leek geen spoor van bezorgdheid te tonen. Kon hij dan aannemen dat hij... oké was? Hij liet zijn blik over zijn ongeschonden lijf vallen en zijn traag op-en neer gaande buik. “Pfoe,” zuchtte hij opgelucht. Dat had echt héél weinig gescheeld. Hij was haar eigenlijk heel dankbaar.
Nou moest hij zich echter richten tot de dame en het vos en met enige moeite door de spanning keerde hij zich tot hen en wist hij recht te staan “Het spijt me,” zei hij direct oprecht, “Mijn Luxio heeft een trauma opgelopen met een Ditto die… die vom aan nam,” Daarbij maakte hij een kort gebaar richting de vos achtige Pokémon. Hopelijk had Gauss niet voor teveel problemen gezorgd. En nog belangrijker, was hij zelf wel écht oké? Kort keek hij over zijn schouder waar de Ampharos kalm met de wat angstige Luxio sprak. Dat luchtte op; hij was weer zichzelf en in orde. En Tore? Die had ook zo zijn vrees voor de Pokémon ontwikkeld, maar minder dan de Luxio. Hij had niets aan de confrontatie over gehouden.

Toen hij zichzelf tussen de Luxio en vos had geworpen had hij nog de Trainer horen roepen nar hem. Hij was alles behalve een gek, maar op dat moment zou ieder ander hetzelfde hebben gedaan. Iemand die simpelweg om zijn Pokémon gaf en die van een ander. Gelukkig was de situatie spoedig bedaard, nadat Joule in actie was gekomen en had hij rustig adem kunnen halen. Zowel Gauss en de Pokémon van de Trainer verkeerden in veiligheid, al hoefde dat mentaal niet zo te wezen. Nerveus had hij dan ook de vreemd verkleedde Trainer aangekeken. Na alles wat hij meegemaakt had in Kalos had hij eerlijk gezegd geen idee of hij wel of niet in gevaar verkeerde.

Ze had hem af kunnen snauwen of zelfs kunnen verwonden, maar haar reactie was…. Droog? Ze scheen het geen punt te vinden, gezien ze enkel erover begon dat de Luxio hulp nodig had. Tore wist nog niet hoe hij daarop moest reageren, zeker gezien ze daar een goed punt had. Iemand anders had hem via de Holo Caster ook wat tips gegeven omtrent dat onderwerp. Het was echter een typisch geval van ‘makkelijker gezegd dan gedaan’. Dat Gauss gewoon nog naast hem stond was al een mirakel op zich. “Daar… wordt aan gewerkt,” wist hij na enige tijd uit te kramen met zijn blik rustend op de Luxio. Zijn blik viel echter weer op de Trainer toen ze aan hem vroeg of het met hém ging. Oké, hij kon vaststellen dat ze vriendelijk was en niet gelijk hem wilde intimideren. Fijn, maar… het ging goed met hem, al had de schrik zijn lichaam nog onder bedwang. “G-Gauss is geloof ik erger aan toe dan ik,” antwoordde Tore erop, waarna hem iets op viel in zijn ooghoek. De vosachtige Pokémon liep vrij voorzichtig op Gauss af, maar door de bezorgde blik van de Pokémon verroerde hij zich niet. Die had niets kwaads in de zin. Gauss zag het echter niet zo en direct dook hij angstig achter Joule toen de Pokémon hem benaderd had. In zijn ogen keerde dan ook bijna dezelfde razernij in terug. “Gauss, nee!” sprak Tore streng zonder er lang bij stil te staan. Tot zijn oprechte verbazing gehoorzaamde de Luxio en verzachtte zijn blik. De afstand tussen hem en de vos verkleinde hij echter niet. Dat ontging de Ampharos echter niet en ze gaf hem een goedbedoeld duwtje richting de vosachtige Pokémon. Schijnbaar hoefde hij er niet veel meer over te zeggen, maar dit had hem ook ergens gekalmeerd. “Dit is wel goede therapie voor hem,” zei Tore oprecht, gevolgd door een opgeluchte zucht, waarna hij de dame weer aankeek, “Ik heet trouwens Tore, en jij?”