It's not about angels

Ze sliep eigenlijk gewoon de rest van de nacht. Af en toe werd ze wakker... Heel af en toe. Het voelde raar aan en ze voelde zich echt niet goed... Soms... Soms wilde ze gewoon dat ze stopten met dit... maar dat zou ze niet aan iemand's neus hangen. Echter leek het wel even beter met haar te gaan. Die nacht was ook best bangelijk geweest voor haar. Toen ze echter de volgende ochtend erg vroeg weer eens wakker werd, staarde ze even naar het plafond. Ze voelde zich al een stukje beter en alles was al wat zuiverder. Ze vroeg zich alleen af... Hoe lang zou dit duren voordat het weer allemaal naar slecht zou gaan? Haar blik werd verplaatst naar de muur voor zich. Door het raam viel al wat van het vroege zonnelicht dat eigen was aan het zomeruur. Ze probeerde even haar ogen wat meer open te doen en zag hoe de zon aan het opkomen was... Door de gordijnen door... Ze kreeg even een lach op haar lippen.. Dat was mooi. Het oranje licht verfde de hemel echt machtig mooi. Ze wilde naar het raam toegaan en het beter zien... Ze draaide echter haar hoofd weg bij het besef dat ze hier vast zat... Aan machines en draden die haar hopeloos in leven probeerde te houden. Even liet ze haar oogleden over haar grijze ogen gaan, een kleine lach op haar lippen. Ze waren maar machines... Ze konden niet hopen... Ze zogen alle hoop uit iedereen terwijl het gewoon probeerde het leven bij iemand toe te voegen... daarom maakte het hen hopeloos. Ze probeerde haar hand op te tillen, maar dat lukte niet. Ondertussen ging de deur even open en het blonde meisje probeerde even te kijken... wat was het? Haar oogleden streken langs haar ogen heen toen ze een verpleegster zag. Deze begon wat dingen te doen, het zakje vervangen van de infuus was een iets. Ze staarde even met lege ogen naar de persoon. Haar oogleden hingen echter ietsje over haar ogen heen, waardoor het leek alsof ze nog steeds half aan het slapen was. Vervolgens voelde ze toch even een hand op haar schouder, waardoor haar ogen wat meer open gingen. Ze keek even naar de persoon, die zich vervolgens naar iemand leek te draaien en begon te praten. Het enigste wat ze echt kon horen was iets van. "Hoenn," en "Een paar minuten," Vervolgens ging ze weg. Echter leek ze wel nog even de naam van August te vermelden, wat de jongedame meteen wakker maakte. Ze opende haar oogjes lichtjes en probeerde zich op te richten... Dat ging echt niet, misschien voor een centimeter, maar ze was te zwak. Dus haar lichaam zakte weer weg in het bed en ze liet haar oogleden over haar grijze ogen gaan. Deze actie... Dit hele gedoe... Het maakte haar zo moe en zo... leeg vanbinnen. Voor ze het echt ook besefte, had ze haar ogen weer open gedaan en keek ze even rond... Ze wilde iemand zien, maar omdat ze hier zo in het bed lag, was dat moeilijk. Haar ogen staarden strak voor zich, ookal waren ze niet volledig open. Haar lege blik zei niks... Maar aan de andere kant sprak ze ook boekdelen... Ze voelde zich zo moe... Zo verschrikkelijk moe... Ze sloot haar ogen weer en voelde hoe de slaap weer aan haar trok. Geweldig dan... dan zou ze weer slapen zeker. Langzaam dommelde ze weer in... Het kon haar eigenlijk niet veel schelen wat er zou volgen maar slapen maakte haar sterker en dat besefte ze. Ondanks de drukkende pijn, die ze inmiddels al gewoon was, leek alles voor het moment heel vredig. Ze had niet zoveel besef van wat er nu precies aan de hand was... Dat was misschien beter voor haar, ookal wist ze dat eigenlijk niet. Langzaam gingen haar ogen echter terug open. Ze voelde zich echt slaperiger worden... Toen ze echter even opkeek, zag ze dat er iemand op haar afkwam. Het was zo dat hij een spuit in zijn hand had... Wat... Wat ging ie doen? Echter had ze de macht en het vermogen niet om de vraag te stellen... Of zelfs maar de spuit weg te slaan. Dus ze kon er niks aan doen toen de naald tegen haar huid kwam en opeens een klein stekje te voelen was. Even fronste ze lichtjes van de pijn die er was, maar omdat ze erger gewend was, was het niet zo erg. Ze opende weer even lichtjes haar ogen en keek even naar de spuit die ondertussen terug werd getrokken... Ze wist echt niet wat dat was. Waarschijnlijk had het wel iets te maken met wat er zojuist was gebeurd. Echter keek ze even rond, lichte paniek in haar ogen. Wat gebeurde er? Waar was Nathan? Ze liet haar oogleden even over haar ogen rusten toen ze een nieuwe golf van vermoeidheid door haar heen voelde gaan. Echter leek ze er tegen te vechten. Niet deze keer... Haar ogen gingen wat open en ze keek even voor zich uit. Ze pakte even voorzichtig het dunne dekentjes vast met haar hand... deze verkrampte... Ze staarde echter gewoon voor zich uit. Alles was zo'n ruis... En het was net zo goed geweest. Haar oogleden vielen weer over haar ogen heen en ze voelde hoe ze zich lichter begon te voelen... Zou ze weeral slapen? Arceus... Hoeveel zou ze nog moeten slapen? Haar ogen gingen weer open en ze probeerde opnieuw haar hand op te tillen, trillend bleef deze in de lucht hangen, maar toen liet ze deze weer vallen. Waarom voelde ze zich zo zwak? Haar grip op het deken verstrekte wat en ze tilde weer haar hand op. Trillend bleef deze even in de lucht hangen. Ze opende lichtjes haar ogen en keek ernaar. Haar vingers zagen er zo dun uit. En van op deze afstand, met dit ruisachtige beeld. Ze hield wel vol en langer dan dat ze eerder had kunnen doen. Haar hand werd langzaam een vuist, waardoor deze even harder ging trillen. Ze merkte dit echter niet... Haar ogen waren namelijk gefixeert op het blauwachtige dat haar rechterarm typeerde. Ze kreeg even een lach op de lippen... Dat kende ze nog goed... Dat blauwe... Het deed haar aan iemand denken... Maar ook aan iets anders... Echter was dat een zwart gat voor haar... maar ze wist dat er nog iemand daar hoorde... Wie was echter wel een grote vraag... Of het was eerder wat... Wat was het...

{August & Nathan}

Het stond hem niet echt bepaald aan dat hij niet op dezelfde plek had kunnen zitten als waar Tawnee was heen gebracht. Hm, het was net alsof hij haar niet meer had mogen zien tot ze in Hoenn waren aangekomen. Hij wist dat ook August ergens was, de enige reden waarom hij überhaupt naar de regio ging. Hij snoof kort bij de gedachte, hpdat hij de ander kon betekende niet meteen dat Nathan naar een heel andere regio ging voor die operatie. Het was dat Tawnee het waarschijnlijk wou, niet dat ze dat kon zeggen... Het was moeilijk te geloven, maar toch wel echt gebeurd. Hoe lang zou de reis nog duren? Wie weet, alles zag er hetzelfde uit. Zijn gezicht klaarde wel wat op toen hij een beetje land zag, Arceusdank. Hij werd niet zeeziek of dergelijk, het was eerder dat hij dit alle liever achter de rug had, dan was het gedaan. Hij had een kamer toegewezen gekregen, al was hij daar amper in. Nathan was dan toch liever op het dek, was er ook nog wat te zien, zekfs al was het allemaal hetzelfde dat te zien was. In het waren waren wel het een en ander aan Pokémkn te vinden, teveel om ze uit zijn hoofd op te noemen. Ineens schalde er een stem door de luidsprekers die op het schip geinstaleerd bleken te zijn, met de melding dat ze over enkele minuten in Hoenn zouden gaan aankomen. Gelukkig. Eindelijk! De zeewind die hpde hele tijd non-stop aan het waaien was werd enkel erger, maar nu de jongen wist dat ze bijna in Hoenn waren was het eigenlijk best wel verfrissend. Zeker nog in combinatie met de sterke zomerzon welke menig mens leek te verbranden.

Er gebeurde niet veel en ze staarde maar voor zich uit. Het regelmatige gepiep van de monitor was er nog steeds, samen met het geluid van andere machines. Waarom deden ze zo hun best om haar in leven te houden? Haar oogleden werden terug zwaar... Dammit... Ze zou weer slapen eh. Ze voelde hoe ze weer werd weg getrokken. Toch spande ze haar spieren aan. Ze wilde niet. Ze wilde echt niet... Echter nam de slaap over... Die spuit... Het had er vast mee te maken gehad. Ze slikte even en voelde hoe ze langzaam weer wegviel in een slaap. Waarom moest ze nu weer gaan slapen? Echter kon ze die vraag niet beantwoorden. Het werd heel donker en ook heel stil rond haar. Huh... Ze ging echt slapen deze keer... dat was voor het eerst.
Het moment waarop ze terug wat wakkerder werd, was een erg onduidelijk moment. Alles was onzuiver voor haar ogen. Het enigste wat ze kon horen was het gepiep van de monitor. Haar blik verplaatste zich wat door de kamer heen... Wacht, dit was geen kamer. Ze was in beweging... Op haar mond was een maskertje geplaatst. Wauw. Echter werd alles heel erg zwart voor haar ogen en verloor ze haar grip even op het bewustzijn. Dus ze viel gewoon weg. Nee, dit was geen slaap... Dit was iets veel groter.

Ze waren nog maar twee minuten van Hoenn verwijderd, of zo zei de stem die door de luidspreker kwam. De regio leek inderdaad wel erg dichtbij, dat kon hij niet gaan ontkennen. Hoe lang het aanmeren zou duren, dat zou wel weer een heel erg ander verhaal zijn. Daar zou Nathan dus ook alles behalve raar van gaan opkijken. Het voelde een eeuwigheid, het was waarschijnlijk ook wel een flink tijdje, maar uiteindelijk waren ze aangelegd. Aan land en mochten de boot verlaten. Wat hij echter niet had verwacht was dat er meteen een bed over het dek werd gestormt, aan land geduwd en ergens heenging. Hij zelf had het in die paar seconden dat het bed voorbijstormde kunnen zien wie erin lag. Zijn hart leek even stil te staan. Wat was er, waarom was er zo een haast mee. Nathan twijfelde niet en snel pakte hij zijn spullen, de kamer die hij had gekregen daar lag echt niets in dat bij hem behoorde gelukkig, meteen daarna ging hij hen achterna. Het ziekenhuis, natuurlijk. Waarom was dat niet als eerste bij hem opgekomen? Omdat zijn hoofd niet geheel helder aan het nadenken was, daarom waarschijnlijk. Het leek er niet op dat hij haar helemaal kon volgen, zodra hij het ziekenhuis inkwam werd ze meteen de speodeisende hulp ingebracht. Er was een raam, zodat hij nog steeds de kamer in kon gaan kijken maar het was te betwijfelen of hij dat wel wou doen. De jongen nam maar plaats op een van de stoelen die waren geplaatst, zijn hoofd omlaag gericht en merkte dus niet wie of wat er allemaal langskwam. Het ontging hem echter niet dat er nog een ander bed werd binnen gebracht. Het was iets wat hij nu vaak deed, wachten. Maar het was niet altijd even erg p om te gaan wachten. Gewoon een keertje geduld hebben voor andere mensen, dat had hij vroeger nooit. Het was dus goed dat de jongen dat nu had. Het was ergens wel raar dat hij nu bij Team Rocket hoorde maar niemand, behalve hemzelf en iemand anders, wist er nog van. Nog. Ooit zou het wel komen dat meerdere mensen ervan wisten, hij moest wel zeker gaan opletten met wie het te weten zou gaan komen. Nathan liet een kleine zucht horen, al was deze vooral binnensmonds. Hoeveel zou zijn leven nou echt gaan veranderen? Niet echt al te veel waarschijnlijk. Stelen was niet echt iets nieuws, hij had vaak genoeg de wet kvertreden, op meerdere gebieden. Toch voelde het leeg in zijn leven, alsof hij iets enorms miste. Misschien was het dat de groenharige had gedacht dat lid worden van de organistie dat ooit wel zou gaan veranderen, misschien niet. Het was nog maar twee dagen, wat had hij verwacht. Meteen al een enorme verandering? Nee, dat totaal niet. Hij moest er wel over gaan nadenken om met bepaalde mensen totaal geen contact meer te hebben, het te vermijden. Van die praatgrage mensen die geen geheim konden houden. Die mensen die alles schreeuwde wat in hen opkwam tegen alle mensen die ze tegenkwamen. Hij was nog niet so iemand tegengekomen, nog niet. En Arceus, hij was daar maar blij mee ook dat het niet zo was. Ineens kwam er iemand naar hem toegelopen, met de vraag of hij geholpen kon worden. Zag het eruit alsof de jongen hulp nodig had? Hij had geen idee, ergens voelde hij zich een wrok, aan de andere kant weer niet. Als 'antwoord' op de vraag, voor zover het dan wel een antwoord genoemd kon worden, kwam er enkel een giftige blik. Nee, niemand hoefde hem te helpen. Misschien met het nieuws dat er niets aan de hand was, maar dat zou niet gebeuren. Die blik leek voor even niet genoeg te zijn, het persoon leek nog even staan, blijkbaar geschokt ofzo door zijn reactie. Hm, niets ergs aan. De jongen wou gewoon even dat mensen hem alleen lieten. Kon hij gaan nadenken, daarna pijn in zijn hoofd krijgen van het vele nadenken en dan weer gaan andenken. Waarover, tja, van alles waarschijnlijk. Onderwerpen die zo snel vergingen als ze in zijn hoofd kwamen. Dat was het gewoon hoe hij het in het kort kon beschrijfen hoe zijn razende gedachten er op het moment aan toe gingen. Het person ging weer weg, gelukkig. Hierna richtte hij zijn blik weer omlaag, starend naar de witte tegels van het aangenaam koele gebouw in vergelijking met het hete weer van buiten. Waneer zou Tawnee de spoedeisende hulp uitmogen? Geen idee, het was maar af te wachten. Vragen ernaar was geen optie, hij zou namelijk of geen antwoord krijgen, of een vaag antwoord waar hij niets aan had. Dat was ook niet echt een geweldige optie dus nee. Soms liepen er dokters de kamer uit, soms liepen ze er in. Zou het echt zo super erg zijn? Het was maar te betwijfelen. Maar dar hij het niet zeker wist, kon de jongen enkel gaan hopen dat het niet iets groots was. Maar waarom was ze dan naar spoedeisend gebracht als er niets was? Dat zou echt niet logisch zijn. Of eigenlijk, daar zag hij de logica niet in. Andere mensen misschien wel maar hij niet. Weer kwam er iemand de kamer uit, wat hij enkel totaal niet had verwacht was dat de man recht naar de jongen liep, om hem vervolgens het een en het ander uit te leggen wat er was gebeurd en waarom de blondine daar lag. Na het einde van de uitleg waren zijn ogen groot geworden. Nee, dat was niet gebeurd onderweg. Hoe kon dat gebeuren, waarom. Wie had zo een domme fout gemaakt. Wat hem was verteld was niet echt rustwekkend, het liet hem enkel meer zorgen maken, het maakte hem meer zenuwachtiger. Zenuwachtiger over het lot van Tawn, ze moest het wel overleven. Het zou er wel niemand mee beter maken als ze dood ging. Het was hem ook verteld dat hij ergens moest gaan wachten, hierop knikte hij langzaam, nog steeds verwerkend wat er precies was verteld tegen hem. Hij had echter geen idee waar dat ene mocht zijn hpwaar hij moest gaan wachten, dus toen hij daarna had gevraagd ging de jongen daarheen, stap voor stap de instricties volgend. Om niet heel veel later voor een kamer te komen staan, deze was nog leeg.

Het was gewoon zwart. Ergens verwachte ze een mooi 'The end' ding. Maar dat kwam ook niet. Ondertussen in de kamer begonnen ze met het reanimeren van het jonge meisje. Een twee... Maar steeds opnieuw kwam er niks. Het platte streepje op de monitor gaf aan dat haar hart stil was. Nadat de dokters nogmaals een kans waagden het te doen en er geen reactie kwam, werd het even stil in de kamer. Echter leek een van de dokter zelfzeker te zijn. Hij probeerde nogmaals en nogmaals. De shocken die door haar heen gingen zouden pijn moeten doen... Maar ze had geen hart meer om pijn aan te hebben... Ze had geen bloed meer lopen in haar aderen... Om het te brengen naar die plek. Het werd even heel stil... Toen, haalde de dokter diep adem... En probeerde hij nogmaals... De kracht was wat meer opgedreven deze keer... En nu... Piep... Heel zachtjes klonk er een piepje. Piep.... Opnieuw een. Een voor een keken de dokters op. Piep.... Piep.... Piep. Heel langzaam begon de monitor geluidjes te maken...

Toen ze terug even haar ogen opende, was alles heel rustig. Ze wist echt niet hoe lang ze weg was geweest... Echter, toen ze haar blik verplaatste naar de raam, zag ze dat het ergens rond de middag was. Het regelmatige gepiep van de monitor leek haast rustgevend voor haar, een gewoonte. Het was bangelijk om te weten dat je het zou horen als je wakker werd. Ze haalde rustig adem. Momenteel had ze een maskertje aan. Het hielp haar deels met adem halen, dat voelde ze... Maar ze voelde ook dat haar lichaam zelf naar zuurstof riep... Dus zoveel moeite had ze niet, volgens haar. Langzaam keek ze even rond. Was er iemand? Ze voelde echter wel dat ze even op het bed lag... Dus toen sloot ze haar ogen... Dagen... Waren het echt dagen geweest?

Hij wist niet zeker of hij de kamer moest gaan binnen gaan, het was er leeg, geen enkel mens in te bekennen. De jongen nam maar plaats op een van de stoelen, om daar te wachten. Ineens klonk er een gepiep van wieltjes. Nathan keek op, om verderop een bed aan te treffen. Al kon de jongen niet zien wie het was, rinkelde er wel zeker een belletje toen ze de kamer werd ingebracht die de groenharige niet zo heel lang aangewezen had gekregen. Het moest jaar wel zijn, waarom iemand anders? Meteen volgde de jongen naar binnen, het leek erop dat haar bed vlak bij het raam was geplaatst. Nathan liep naar Tawnee toe, om daarna bij haar te gaan zitten. Voorzichtig haalde Nathan zijn hand over haar gezicht, het was een paar dagen geleden maar niets veranderd.

Langzaam vielen haar ogen weer wat toe... Hmm... Echter voelde ze opeens een hand langs haar gezicht gaan en even reageerde ze niet. Het duurde een paar tellen voordat ze haar grijze ogen terug opende en even naar hem keek. Het was even wennen, maar uiteindelijk zag ze hem. Even lachte ze kort naar hem, een klein geforceerde lach was het... Maar het was wel een die recht uit haar hart kwam. Ze vond het fijn dat ie er nog was. En ja, ze had zoveel willen zeggen tegen hem... Maar dan opnieuw, ze kon niet. Ze knipperde enkele keren en voelde zich zo moe, maar het was eerder de moeheid die je voelde wanneer je wakker werd... Niet diegene die je had wanneer je zou in slaap vallen. Rustig haalde ze even adem. Ze had inmiddels al een mondkapje op en dat hielp haar bij het adem halen... Maar ze kon ook zelf adem halen. En om het zelf te doen voelde goed. Even tilde ze moeizaam een hand op en legde ze deze op zijn hand, voorzichtig. Daarna lachte ze nogmaals, deze keer wat ruimer, deze keer minder geforceerd dan de eerste. Ze was erg blij ja... Het maakte haar o zo gelukkig... De kleine dingen in het leven.

Er was een geforceerde glimlach te zien, waarom deed ze dat nou.. Toen er ineens een hand op zijn hand was te voelen keek Nathan haar recht aan, een vage glimlach verscheen op zijn gezicht. Ineens vloog de deur open, waardoor de groenharige lichtjes fronsde. Echter verdeen deze toen er een bed naar binnen werd gebracht, waar een jammer genoeg bekend iemand in lag. Natuurlijk, hij was er ook nog. Er was een Lucario oo kde kamer binnengestapt, ohja, had August niet een Lucario? Toen de twee elkaar hadden 'ontmoet' in Santalune had de ander deze. Een klein zuchtje klonk van Nathan, al sprak hij geen woord. Nog was hij niet van zijn huidige plaats afgekomen.

Even zag ze een vage lach op zijn lippen, waardoor haar vingers zich lichtjes rond zijn hand krulden. Ze was zo blij dat hij hier was. Echter schrok ze lichtjes van de deur die open ging, het verstoorde het mooie regelmate geluid van de hartmonitor en liet haar kort even rondkijken. Ze kon echter geen kant op. Ze zag er dus niet veel van. Echter zag ze wel even rode haren, kort. Daardoor sperde ze meteen haar ogen open. Echter waren deze nog steeds vaag van alle vermoeidheid die in haar zat. Ze probeerde natuurlijk uit het bed te gaan en dat was te voelen toen ze even zachtjes in zijn hand kneep en ze kort het deken met de andere hand vastgreep. Echter bewoog haar lichaam niet zoals ze wilde. Toen ze dan nog eens een blauwachtig ding zag, klopte haar hart even in haar keel. Wat was dat? Wat deed het hier? Met een vage en bange blik keek ze even naar de groenharige. Teveel verandering in een keer, dat was duidelijk.

In tegenstelling tot de groenharige, welke rustig reageerde bij de binnenkomst van het andere persoon, leek Tawn iets van te panikeren. Toen het erop leek dat ze het bed probeerde uit te gaan hield hij haar iets steviger vast "Blijf maar liggen." klonk zijn stem, rustig maar met een dwingende ondertoon. Het scheelde dat ze het niet meer probeerde, maar dat Nathan nu werd aangekeken met die bange blik was niet echt bepaald goeds. "Er is niets aan de hand hoor, blijf maar gewoon rustig." hij probeerde zichzelf zo geloofwaardig te laten klinken, hij hoopte maar dat zijn stem niet zo klonk als dat hij zich voelde.

Ze voelde wel hoe hij haar stevig vast had. Ze had het immers al opgegeven, al haar beweging. Haar hart klopte in haar keel. Ze was zo bang... "Blijf maar liggen." Had hij nog gezegd, maar haar blik was al op hem gefixeerd. Een heel bange blik. "Er is niets aan de hand hoor, blijf maar gewoon rustig." Ze voelde zich zenuwachtiger worden, haar hart klopte echt hard tegen haar borstkast aan... Ze keek even kort rond en leek iets te zoeken. Dit consumeerde echter veel energie, dit hele rondkijken en gesannen zijn. Haar hele lichaam trilde even toen ze zich helemaal opspande. Hoe kon dit? Wat gebeurde er? Ze was zo bang.

Hij probeerde er niet op te gaan letten hoe Tawn de hele tijd haar blik stevig om hem gefixeerd was. Hij zette een rustige glimlach op, zelf al wist hij maar al te goed dat het op het moment niet goed met haar ging. In tegenstelling, de blondine was zowaar aan het trippen. Gezien hij er nou niet bepaald veel tegen kon gaan doen, bleef hij maar gewoon bij haar zitten. Zelf wel rustig blijvend. Hij voelde zich niet rustig, maar hij wou wel die indruk gaan brengen. Dus gewoon normaal ermee omgaan was het maar.

Nog kort trilde haar tengere lijfje, waarna het in schokjes kom en uiteindelijk stopte. Het was zo dat haar energie nu al op was en ja ze kon haarzelf tot het uiterste duwen... maar ze was op en helemaal op het einde van haar krachten. Langzaam keek ze naar zijn lach, wat het blonde meisje even kort naar hem terug lachtte, een beetje onzeker en moe. Daaarna knippere ze enkele keren met haar ogen en probeerde ze te vechten tegen de slaap die kwam opdoemen in haar pijnlijke kop... toch sloot ze even haar ogen... maar al snel gingen ze weer een beetje open en keek ze naar Nath... had zij hem hierin gesleurd? Ja, altijd haar schuld...