She's an angel from hell

Ze knipperde even rustig. De dokter zuchtte lichtjes en staarde toen naar het plateau met eten. Het was van dat plastic eten, die je alleen in ziekenhuis kon vinden natuurlijk. Geen haar op haar kop dacht eraan iets in haar mond te steken. "Kom op juffrouw, u moet echt beginnen met eten," Hij was ven hoopvol naar hooploos gegaan in het afgelopen uur. Nadat de zusters het hadden geprobeerd hadden ze de hulp van deze gast ingeroepen. Nope, nope. Ze mocht mager zijn en zwak, maar ergens wilde ze gewoon niet eten. Naja, ze had wel honger, maar zodra ze haar gedachten op voedsel zette verkrampte haar maag en leek ze misselijk te worden. Dokter zeiden dat het tussen haar oren zat. Was het maar dat. En yeah... Ze konden best gelijk hebben, maar dat kon haar bar weinig schelen. Als zij iets niet wilde, dan wilde ze iets niet. Toen de dokter wat naar voren kwam, trok ze haar benen op, viel ze zijdelings neer op het bed en trok ze het deken even over haar kop heen, alsof ze hem extra duidelijk wilde maken dat hij weg moest gaan. Ze zou niks eten, punt uit. Toen er nog een paar minuten voorbij gingen, snoof ze lichtjes. Haar handen gingen naar boven en ze trok het kladblokje met pen vanonder haar kussen vandaan. Ze klapte het ding open en hield het even voor zich. 'Ga weg pls' Schreef ze snel op, waarna haar hand met het boekje even van onder het bed verscheen. Ze hoorde de dokter even zuchten. "En deze hele stille act is ook een groot deel dat tussen je oren zit," zei hij even zachtjes. "Je moet gewoon..." Ze duwde het deken van zich en opende haar mond. Ze zette zoveel kracht erachter, maar niks. Toen tilde ze een hand op en sloeg ze hem, waarna ze terug het deken over zich trok en haar rug naar hem draaide. Nu moest hij echt weg... Een zucht kwam, gevolgd door het gecshuif van voeten en uiteindelijk ging de deur open en terug toe. Meteen kwam ze weer overeind in haar bed. Ze staarde even naar het voedsel dat op het schuifbare tafeltje stond... Opeens verscheen een gemene grijns op haar lippen. Ze sloeg haar benen uit het bed en schoof het tafeltje naar het raam. Het was ene schuifraam... Al snel opende ze het en kon ze ietwat naar buiten leunen om naar beneden te kijken. Ze was veranderd van kamer en zat nu dichter bij de beneden verdieping dan eerst. Om precies te zijn zat ze nu op de tweede etage. Ze keek terug naar het voedsel. Het was warm eten geweest, met een yoghurt... Kon haar wat schelen wat het was. Ze grijnsde, nam het eten en keek even naar buiten. Misschien was het haar geluk maar hier liepen toch wat mensen. Ze tilde het bord uit het raam en draaide het om. Al snel viel het eten naar beneden en kletste het tegen de grond en wat mensen aan. Ze trok haar handen terug en giechelde even zachtjes, toch geluidloos. Ze plaatste het bord terug en nam het glas waarna ze toch even wat dronk en ondertussen weer naar buiten keek. Ze zag een heleboel mensen beneden schreeuwen, sommige verbaasd, andere boos. Toen ze echter zag dat er een paar mensen haar aankeken, lachte ze even naar hen en trok ze haar kopje terug naar binnen waarna ze het raam terug dicht schoof. Ze draaide zich vervolgens om en pakte de yoghurt vast. Met een gemene grijns ging ze naar de deur, waar ze het potje uitgoot. Met de lepel die normaal diende om dat uit te lepelen begon ze het uit te smeren. Normaal zou dit spul wel glibberig genoeg moeten zijn. Ze grinnikte kort en kwam terug overeind waarna ze even terug ging naar de tafel en alles netjes terug plaatste. Hmm... Wat kon ze nog doen? Ze liep terug naar het bed en ging erop liggen waarna ze even haar handen achter haar hoofd legde en naarboven staarde. Opeens schoot haar iets te binnen! Hey! Ze had de holo caster van dat ene mens gestolen! Een kleine grijns vormde zich op haar lippen. Ze draaide zich op haar buik en haalde zoal haar als die van de zuster boven. Die van het blonde meisje was in beter conditie... Maar ah, dat kon haar niet zoveel schelen. Ze opende het ding en begon door de contacten van de zuster te scrollen. David, William... Oeh welke naam... Ze sloot haar ogen en liet haar vinger even heen en weer gaan over het scherm. Daarna liet ze het vallen op het scherm. De holo caster begon meteen te bellen en Tawn grijnsde even waarna ze de hare nam en de app opende. Het was een waar een stem je tekst voorlas, heel handig. "Hallo, Sandra?" Klonk er opeens. Tawn tikte meteen even wat in, de robotstem begon te praten. "U spreekt met haar baas," "Oh die stem... Voelt u zich wel goed," Ze legde even een hand op haar lippen en tikte een tekstje in. "Geweldig... Maar het gaat niet goed met Sandra en we maken ons zorgen over jullie relatie," Even was het stil. Daarna werd er op gehangen. Tawn grinnikte even, pakte de holo caster, stond op en schoof het raam terug open. Ze gooide het ding naar buiten en hoorde iemand keihard vloeken, waarna ze het terug toeschoof. Ze ging op de vensterbank zitten en sloeg haar benen over elkaar waarna ze even in haar boekje begon te tekenen, een tevreden grijns op haar lippen. Ze begon eigenlijk vooral van deze Pokémon te tekenen... Ze had immers al haar spullen kunnen terugstelen. Nuja, of ze van haar waren was een grote vraag, maar ze hadden er weinig commentaar op gehad. Ze lagen nu op haar nachttafel. Zeven van die dingen. Geen idee waarom juist zeven. Ze had er nog geen een uit gelaten. Ze wist niet wat ze ervan moest verwachten... En of het effectief veilig was om ze in dit kamertje los te laten. Ze keek even lichtjes op, maar vervolgde al snel het tekenen met een brede lach op haar gezicht.

{Nathan}

Hij had zichzelf eens voorgehouden dat de jongen haar weer moest bezoeken, na wat te hebben nagevraagd in het ziekenhuis had de jongen gehoord dat het beter was gegaan met de blondine. Nou, dat was mooi. Toch weerhield dat hem niet om Tawnee gewoon weer te zien. Met zijn rug tegen de wand van de lift ging hij de verdiepingen omhoog, om daarna aan te komen waar Tawnee moest zijn. Niet heel veel later had hij haar kamer gevonden en deed de deur open, niet wetende wat de verwachten. In welk geval niet dat er overal bij de deur een soort spul lag. Goed maar dat hij naar beneden had gekeken, scheelde weer een gebroken nek. Hij keek omhoog terwijl hij gewoon nog in de deurpost stond, recht achter het poeltje met spul. Niet veel verderop was Tawn te zien, op het vensterbank. Een kleine zucht kwam van Nathan. "Ik bezoek je weer eens, stap bijna je kamer binnen en krijg een gebroken nek." dat zou haar aandacht wel trekken. Met een grote stap was hij over het poeltje heen en stond in haar kamer.

Ze hoorde de deur open gaan, maar keek niet op. Nee ze wachtte op een man die zou vallen ofzo... Het was vast die dokter weer. Hij mocht van de grond eten nu, maar ze zou niks eten. "Ik bezoek je weer eens, stap bijna je kamer binnen en krijg een gebroken nek." Ze keek meteen op toen ze die stem herkende en lachte even naar hem waarna ze van de vensterbank kwam en naar hem toe ging. Ze was duidelijk erg blij hem te zien. Ze sloeg de pagina van haar boekje om en begon te schrijven. 'Het is bedoeld om dokters weg te houden,' pende ze neer waarna ze even nadacht. 'En irritant personeel,' vervolgde ze even. 'Dat eten is echt niet te wreten,' zo. Ze draaide het naar hem en lachte even tevreden. Zop~ Dat voedsel was voor dieren en beesten... Die van de grond aten... Dus ze deed gewoon wat er gedaan moest worden.

De blondine leek hem inderdaad te hebben opgemerkt en kwam blij naar hem toe, waardoor de jongen kort moest grinniken. Toen ze ineens een boekje open sloeg en daar wat in krabbelde, fronste de jongen even, al werd het hem al gauw gelaten zien wat er stond. Een hele uitleg nog wel, wow. Hij greens lichtjes bij het lezen van de laatste woorden die er stonden. "Het valt niet mee he, op deze manier?" tja, weinig dat hij er nou aan kon gaan doen. Hulp verwachten was dus niet echt iets dat nou bepaald veel dat gaat helpen. Ach, hij begreep dan wel haar reden waarom ze met eten ging gooien. Maar dat betekende niet dat ze dan niet meer moest gaan eten.

Ze klapte het boekje toe toen ze hem zag grijnzen en lachte even naar hem terug. "Het valt niet mee he, op deze manier?" Ze nam aan haar woorden, niet op de manier dat ze communcieerde en knikte even waarna ze al snel zich omdraaide en naar het bed ging. Ze ging erop zitten en sloeg even een been over het ander waarna ze even naar achter leunde... Hmm. Oh ja. Ze klapte het boekje open en begon te schrijven. 'Het is hier saai, weet jij wanneer ik weg mag?' schreef ze op terwijl ze dat even naar Nathan toonde. Vervolgens draaide ze het terug naar haar en begon ze weer te schrijven. 'Die Pokéballs, zijn die eigenlijk veilig om open te doen hier?' schreef ze vervolgens op waarna ze het boekje weer aan hem toonde. Daarna deed ze het terug toe en keek ze hem afwachtend aan.

Bij de geschreven vraag of hij wist waneer ze weg mocht, schudde hij zijn hoofd. "Ik heb geen idee, maar wil het anders zo wel gaan vragen?" waarom ook niet joh. Of de Poké balls veilig waren? Kort dacht hij na, bij sommigen wist de jongen welke het waren maar sommigen ook niet. Hij liep naar de capsules toe, om er eentje op te pakken. Een vaak sillouhette van een Aggron was erin te zien. "Deze hier wel, ik weet niet hoe sterk ze nu is, maar laat haar er niet uit. Alleen als het echt heel erg gevaarlijk word. Maar dan heel erg gevaarlijk." wetende wat voor een destructie deze kon gaan aanrichten, was een waarschuwing als deze wel gepast. Na de andere dingen te hebben bekeken -waarbij de jongen bij eentje voor eventjes een brok in zijn keel kreeg, al was deze wel snel weer weggeslikt. "De rest is veilig, kan er gewoon worden uitgelaten behalve deze." de Poké ball van de Mantyke werd omhoog gehouden "Alleen in water mag ze eruit."

"Ik heb geen idee, maar wil het anders zo wel gaan vragen?" Ze knikte even lichtjes naar hem. Dat zou ze fijn vinden. Hoe sneller ze wat meer vrijheid had, hoe beter. Voor het personeel hier en voor haar. Hehe. Nath was ondertussen naar de ballen gegaan en hield er een op. "Deze hier wel, ik weet niet hoe sterk ze nu is, maar laat haar er niet uit. Alleen als het echt heel erg gevaarlijk word. Maar dan heel erg gevaarlijk." Ze keek hem toch licht bezorgd aan, maar knikte meteen op zijn waarschuwing. Niet eruit laten dus. "De rest is veilig, kan er gewoon worden uitgelaten behalve deze." Opeens stak hij er een op. "Alleen in water mag ze eruit." Ze knipperde enkele keren met haar ogen en knikte nogmaals waarna ze van het bed kwam en naar de balls liep. Ze opende het boekje en begon weer te schrijven. 'Dus zijn deze dingen allemaal van mij?' schreef ze op waarna ze toch al een van de bureau haalde. Ze keek er even naar en vervolgens licht nerveus naar de groenharige. Maar hij had gezegd dat het veilig was... Dus ze drukte op de knop en even was er een flits waardoor ze de ball liet vallen en tegen de ander aanbotste. Opeens stond voor haar een heel groot rood beest met scherpe tanden en haar gezicht verbleekte wat. Toen het dan ook nog eens leek te lachen, sprong ze achter Nath, pakte ze een stok die daar op de bureau lag en hield deze voor zich als een soort verdediging. toen het dichter kwam, sprong ze op de rug van de groenharige, waarna ze op de kop van de Pokémon begon te slaan. Af! Af!

Oke, onthouden. Zo het even gaan navragen voor haar. Bij het lezen van haar vraag knikte de jongen "Allemaal ja." bevestigde hij nog. Het zou hem niets verbazen als ze meer Pokémon had, maar daar zou de jongen nog maar eventjes niet aan gaan beginnen. Een geamuseerd gegrinnik klonk van de jongen toen ineens de Poké ball van Lawrence openklapte en Tawnee wit aanzag, om vervolgens achter de jongen te gaan vluchten. Ineens sprong ze op Nathan's rug. He! Dat was niet de bedoeling. Droogjes liep hij wat naar achteren, zodat de Krookodile zijn hoofd met rust gelaten werd, arme Krookodile. "Waarom zit je op mijn rug?" vroeg hij droogjes.

Hij wandelde wat naar achter, waardoor dat ding verder weg kwam, mooi zo. Ze zuchtte even opgelucht en liet haar hand wat zakken. Goed zo... "Waarom zit je op mijn rug?" hoorde ze opeens. Ze pakte zijn hoofd vast, draaide het naar het ding en er wees er met de stok naar. Daarna liet ze hem terug los en sloeg ze haar armen rond zijn nek waarna ze haar ogen sloot. Hij was eng. Ondertussen had de Pokémon even mistroostig naar het duo gekeken, maar was ie toch weer dichter gekomen. Hij sprong dan ook echt tegen Nathan aan, alsof hij Tawn wilde pakken... Uhm yeah... Allemaal leuk weer. Toen ze dan ook haar ogen opende en opeens dat beest zag, trok ze bleek weg en liet ze Nathan uit schrik los. Ze viel zo op de grond, waar ze even bleef zitten. Auw. Toen het beest naderde, schuifelde ze naar achter, huild ze de stok op en begon ze weer op zijn kop te slaan. Stout! Stout!

Ineens werd zijn hoofd vastgepakt, daarna naar de Krookodile gedraaid. Tja, iets dat voor hem niet eng jkon zijn lag voor een ander persoon anders, maar Tawnee? Wie de trainster was? Betwijfelde hij. Ineens kwam ze van zijn rug al, op de grond vallend daarbij. Weer begon ze Lawrence op zijn kop te slaan met de stok. Een klein zuchtje kwam van Nathan, daarna hurkte hij door zijn knieën en pakte de stok vast. "Ik ben er wel zeker van dat Lawrence je niets doet." geen idee of dat ook zo was, maar haar wat steum geven kon natuurlijk gaan kwaad. En uitleg, zodat de krokodil niet meer op diens kop werd geslagen.

Ze sloot haar ogen en plaatste haar andere hand ook op de stok waarna ze harder begon te slaan. Echter werd deze opeens gestopt, waardoor haar ogen even open gingen en ze van Nathan naar het ding keek. Wat deed ie nu? Had ie tanden wel gezien? Miep. "Ik ben er wel zeker van dat Lawrence je niets doet." Ze keek even naar hem en loste haar grip op de stok. Ze duwde zichzelf lichtjes overeind en keek toe hoe dat rode geval blij begon te doen. Zijn staart wipte even heen en weer en oh... Arceus... Dat gezicht. Ze trok bleek weg en sprong nog net weg, want hij sprong achter haar. Als een halve gestoorde begon ze door de kamer te gaan, zo snel ze dat in haar staat kon doen. Uiteindelijk sprong ze op haar bed, maar die Pokémon besloot dan maar een tacklehug te doen daar, waardoor ze samen met het ding op de grond viel. Het hugde haar best stevig waardoor ze geen kant op kon. Ze slikte even en probeerde zich los te trekken, maar dat ging niet lukken... iep.

De stok werd losgelaten, waarna Nathan het ding ergens heengooide. Hij grinnikte kort bij het aanzicht hoe de krokodil de blondine stevig vast had, wel op een goede manier. Het was eigenlijk best wel grappig, om de twee zo te zien. Ach, Tawn werd heel gelaten, dus dat was wel iets goeds. Laat het ook maar zo houden. Hm, misschien had ze toch wel eerst een andere Pokémon eruit kunnen laten. Maar tja, weinig aan te doen nu. En trouwens, waarschijnlijk zou het toch min of meer netzelfde zijn geweest.

Nathan deed niks, waardoor ze even hopeloos naar hem keek. Iep. Help. Ze probeerde zich los te wurmen, wat in de eerste minuten niet lukte. En daarna was ze moe, dus verzwakte ze wat en keek ze weer naar de groenharige. Pff... Mocht ze haar stok niet terug? Hoe moest ze een beest rond commanderen zonder stem en zonder wapens? Daar zag ze de logica werkelijk niet in. Uiteindelijk, wat een eeuwigheid leek te duren, liet het beest haar los en begon deze zijn kopje tegen haar te drukken. Wel meteen zakte ze door haar benen en haalde ze opgelucht adem. Few. Daarna keek ze even schuin naar de ander. Ook heel erg bedankt hm. Ze snoof lichtjes, maar liet toch een kleine zucht over haar lippen gaan. Uiteindelijk kwam ze overeind en toen ze even half wankelde, kwam opeens dat rode beest helpen. Waardoor Tawn even licht geschokt naar hem keek... Ok dan... Toen ze echter opeens de deur hoorde opengaan, keek het blonde meisje lichtjes op. Voor ze kon zien wie het was, lag deze persoon al tegen de grond. wel meteen legde ze een hand op haar mond en grijnsde ze even kort. Tja...

Hij werd nogal hopeloos aangekeken, alsof een knuffelende krokodil het einde van de wereld was. Ach, dramaqueen die ze op het moment was. Toen ineens de deur openging, keek de groenharige meteen die kant op. Enkel om te zien hoe iemand door het spul dat overal bij de deur lag, was geflikkerd. Kort lachte de jongen, al deed deze echt geen enkele moeite om het persoon die was gevallen te helpen. Blijkbaar was het een dokter, gezien de kleding die hij droeg. Wat zou er nou zijn? Hm, wie weet. Hij kwam weer met moeite overeind, maakte aanstalten om weer weg te gaan maar stapte toch de kamer in.

Haar gezicht vertrok wat toen ze zag dat het die gast was... Ze snoof lichtjes en liep meteen naar haar bed, om onder de lakens te verdwijnen. Nope, nope, nope. Lawrence, of hoe Nathan het beest ook noemde, stalkte haar voor dood en ze kon zien hoe hij daar stond, naast het bed. Stalkerding. Toen ze opeens de stem hoorde van die gast, rolde ze zich wat op. "Heb jij dat eten uit je raam gegooid?" klonk er, ze grijnsde maar even, maar omdat ze onder de lakens lag zagen ze niks, fijn he. Ze bleef gewoon stil eronder liggen. Kort gezucht. "Nieman kan hier een weg met haar," mopperde hij even kort. Ze rolde met haar ogen. Ze wilde niet eten en ze zou ook niks doen dat ze niet wilde doen. Na enkele tellen kwam ze toch lichtjes vanonder de lakens vandaan. Haar blik ging echter meteen naar de deur... Oeh, hij had een karretje. Ee korte glinstering lag in haar ogen. Dat wilde ze. Ze wilde het. Het blonde meisje sloeg haar benen uit het bed en liep eerst met rustige passen naar het tafeltje, waar ze het boekje, holo caster en Pokéballs vastnam. Deze stak ze rustig weg waarna ze met een ietwat valse grijns naar de deur bleef staren. Nog even wachten...