She's an angel from hell

Toen er aan de blondine werd gevraagd of ze eten uit het raam had gegooid, moest de jongen toch wel even grinniken. Of ze het wel of niet was geweest, geniaal was het wel. Oh, hij kon meteen gaan vragen waneer ze weg mocht, nu er toch iemand was. "Waneer mag ze eigenlijk worden ontslagen?" ja, zo noemde dat in ziekenhuizen. Of eigenlijk, dat dacht hij. Nathan had het ooit ergens gehoord. "Mevrouw Aguna hier mag pas weggaan als ze gewoon kan eten." nou, kijk eens aan, dan wisten ze dat ook weer. Hij keek de blondine kort aan, ze had het dus volledig zelf in de hand wanneer ze weg mocht. Ze had ineens een boekje, holo caster en de Poké balls vast. Wat in Arceusnaam ging ze doen, waarschijnlijk niets goeds.

"Waneer mag ze eigenlijk worden ontslagen?" Gesprek tussen Nathan en de dokter, goed, goed. Als hij even niet oplette was het allemaal fijn voor haar. Toen de dokter dan ook zich naar de ander draaide, nam ze de kans om voorzichtig langs hem te gaan. Alsof ze gewoon niks aan het doen was. "Mevrouw Aguna hier mag pas weggaan als ze gewoon kan eten." Geen haar op hoofd ie eraan dacht om van dat voedsel hier te eten. Maar goed. Ze ging over dat yoghurtding heen en grijnsde even waarna ze even naar het karretje keek. Ondertussen was Lawrence haar gevolgd. Snel duwde ze alles ervan, ging ze erop zitten en wees ze naar voren. De rode Pokémon zag het als een teken, pakte het ding vast en raasde aan snel tempo ervandoor. Ze grinnikte en greep even de zijkanten van het karretje vast. Wieh~

Ineens zat ze in de gang op een karretje en nog voordat hij het doorhad was Lawrence het ding gaan duwen. Droogjes staarde hij naar de nu lege gang. Gewledig, deed ze dit altijd? Die mensen hier kregen echt geen enkele rust met haar. Ach, Nathan snapte haar punt, het was er echt doodsaai. Dan is de boel op stelten zetten juist leuk, hij herkende dat maar al te goed. De jongen stapte maar de kamer uit, oppassen voor het poeltje spul, of wat het dan ook mocht zijn en liep rustig de richting op naar waar Tawn was verdwenen. Ze kwam er vast wel weer terug joh.

Wieh. Ze viel er bijna af bij een bocht, maar klampte zich nog steviger vast. Ze sperde haar ogen open toen ze ineens een deur voor hen hadden. De Pokémon wilde nog stoppen, maar verloor zijn grip op het karretje, waardoor ze zo door die deur vloog en het trappenhuis afvloog. Waaah! Ze klampte zich stevig vast toen ze naar beneden vloog en beneden terug door de deuren vloog. Aan hoog tempo vloog ze door de receptie heen en sprongen een heleboel mensen aan de kanten. Waah! Haar ogen werden nog groter toen ze de glazen deuren van de ingang zag. Natuurlijk waren het van die automatische dingen en waren ze open. Hierdoor vloog ze nu op straat. Ge-wel-dig. Ze raasde verder en natuurlijk moest dit berg afwaarts zijn... Ze opende haar mond, alsof ze wilde gillen, maar natuurlijk ging dat niet. Uiteindelijk vloog ze dus naar beneden en zag ze het strand naderen. Er was vrij weinig wat ze vervolgens kon doen. Het karretje werd absurd gestopt doordat het even tegen een voorhoogje opbotste. Hierdoor werd ze van het ding gelanceerd en vloog ze zowat over de helft van het strand. Uiteindelijk lande ze midden in het zand, waar ze even doodstil bleef liggen, half in shock, half lachend. Uiteindelijk begon ze zachtjes te grijnzen. Dat. was. Geweldig.

Bij de halve seconde dat Nathan zijn blik naar buiten wierp was het te zien hoe Tawnee buiten was. Hij staarde er even droog naar, tot het hem doordrong dat de blondine niet meer in het gebouw was, geweldig, moesten ze ook nog hebben. Hij haastte zich naar beneden, om haar even kwijt te raken. Echter, door de verbaatste kreten van mensen wist hij om de een of andere reden al dat het haar was, dus ging de groenharige meteen die richting op. Het strand, van alle plekken, was ze hier heengegaan. Waarom. Toen hij daar zo aantrof, grinnikte hij even om daarna naar haar toe te lopen. "Je verveeld je daarbinnen echt teveel he?" het leek er namelijk wel zo op. En nu moest ze weer naar het ziekenhuis, hoe ging Nathan dat doen. Dat was een hele goede vraag.

Even duwde ze zichzelf recht en schudde ze even haar kop, bleg, zand. Zand overal. Ze kwam overeind en begon het zand van haar kleren te kloppen. Overal het zand weghalen... Maar zand, dat kroop echt overal... Ze kreeg het niet weg bwag. Ze viel weer neer tijdens een rare beweging, waardoor al haar werk opeens voor niks was geweest. Ze snoof lichtjes en keek schuin op toen ze iemand zag naderen. "Je verveeld je daarbinnen echt teveel he?" Ze knikte even en haalde haar handen toen door haar haar. Bleg. Zand. Opeens, besef. Ze keek even rond. Heh, ze was buiten. Ze kreeg meteen een lach op haar gezicht en kwam weer overeind waarna ze al snel met rustige passen verder stapte. Ze keek even rond op het strand. Dit was nieuw. Al snel had ze een idee. Buiten kon het toch minder erg zijn als ze... Hmm... Zonder er echt bij na te denken nam ze een ball vast en duwde ze op het knopje. Weer een flits, maar deze keer probeerde ze kalm te blijven. Ah, die kende ze! De gouden Pokémon liet een tevreden geluidje horen. Ok, volgende. Ze pakte nog een ball en herhaalde wat ze eerder deed. Deze keer verscheen er echter iets dat haar een halve hartaanval gaf. Een groot, metalen ding. Waah! Ze tuimelde half naar achter bij het zien van het ding. Wat. WAT. 'Uhm... Ben je in orde?' Waah! Ze draaide zich om, schoot overeind en pakte het gouden ding vast. Alsof ze een soort schild was. De Pokémon keek even verbaasd naar haar tarinster en de spinachtige bleef gewoon staan, alsof er niks was.

Ineens haalde ze May uit haar Poké ball, er kwam nog een vrij neutrale reactie. Voor zover dat van de blondine kon gaan komen. Tot Saiko er ineens werd uitgehaald, arme mens kreeg een hartaanval. "Er is niets Tawnee, dat daar is Saiko." sprak hij rustig. Hm, misschien dat de Metagross hem kon helpen gaan helpen met de blondine het gebouw weer in te krijgen. "Saiko, kan jij haar misschien het ziekenhuis weer inkrijgen?" terwijl hij wees naar het witte gebouw dat ergens te zien was. Zou de stalen Pokémon het nog weten van toen? Niet dat het zo moeilijk was om te vergeten, maar toch.

"Er is niets Tawnee, dat daar is Saiko." Even knipperde ze met haar ogen, waardoor ze even zuchtte. Saiko? Was dat metalen geval Saiko? Het ding knikte, alsof het haar gedachten kon lezen, waardoor ze even versteende... waah! Dat was freaky en totaal niet leuk. "Saiko, kan jij haar misschien het ziekenhuis weer inkrijgen?" Even keek ze naar de groenharige met een nijdig gezicht. Nee, ze wilde niet terug. Nope, nope, nope. Daarom draaide ze zich om en begon ze al weg te wandelen, haar armen over elkaar slaande. Ze wilde er niet eens aan denken om daar terug naartoe te gaan. Brrr. Kort schudde ze haar hoofd waarna ze al snel het water naderde. Ze draaide zich even om naar hen en ze had inmiddels wel door dat de Pokémon had ingestemd met Nathan... Ze kwam op haar af. Nee! Ze sprong naar achter en viel half om in het zoute water. Bleg, bleg, bleg. Toch bleef ze koppig daar en ontweek ze nog een volgende poging om haar vast te grijpen, waardoor ze kort even met haar hoofd in het water viel. Bleg, bleg. Ze schudde kortstondig haar hoofd en keek nijdig naar het metalen ding. Ga weg!

Het nijdige gezicht waarmee hij werd aangekeken door haar, werd volledig genegeerd. Het leek er wel op dat de Metagross het ging doen, wat weer enrom scheelde. Er werden wat pogingen gedaan door Tawn om niet te worden gepakt, ondertussen was Nathan ook maar erheen gegaan en probeerde hij haar meerdere malen vast te grijpen. Enkel lukte het niet echt toen Tawnee even onder water ging met haar hoofd. Dit schoot echt totaal niet op zo hoor. In tegenstelling van net, waarbij hij haar armen probeerde te grijpen, deed hij het nu wel even wat anders. Misschien dat het zo wel ging lukken, hopelijk.

Ze stak haar kop weer boven en haalde snel adem, maar opeens had iemand haar armen vast. Ze begon tegen te stribbelen. Hey! Nijdig keek ze naar de persoon die haar vast had, waarna ze zich al snel liet hangen. Ze zou niet meewerken, dat was duidelijk. Ze probeerde tegen te trekken en dat met haar weinige gewicht. Na enkele tellen was ze dan ook moe en moest ze al stoppen met trekken waarbij ze zich opnieuw gewoon liet hangen en naar de grond staarde. Nee, ze wilde niet... Maar wat als ze nu... Nee, ze mocht niet tenzij ze echt in een gevaarlijke situatie zat... werd dit ook in een gevaarlijke situatie geclassificeerd? Ze kreeg even een kleine lach op haar lippen, tot ze besefte dat Nathan nog steeds haar armen vast had... Oh ja... dat was ook nog waar ook... agh.

Hij tilde haar gewoon op, er niet op lettend dat ze aan het tegenstribbelen was en haarzelf probeerde los te krijgen. Hierdoor hield Nathan haar enkel steviger vast, Tawn moest gewoon terug naar het ziekenhuis, punt uit. Bij het zien van die lach fronste hij even. "Wat je ook van plan bent, doe het maar niet." haar kennende was het op deze manier vast en zeker niets goeds, dat snapte de jongen wel ja. Ondertussen zette hij haar op het karretje neer, gezien deze ook gewoon weer terug moest gaan komen en bracht Tawn terug naar het ziekenhuis. Ondertussen haar op het karretje probernend te laten liggen.

Hij sleurde haar gewoon mee... Nee, dat wilde ze niet... Pfff... "Wat je ook van plan bent, doe het maar niet." Ze keek even naar hem en trok even een pruillipje. Ugh. Toen ze op dat karding werd gezet, keek ze even naar hem. Toen ze even een poging wilde wagen, werd ze opeens tegen gehouden door iets. wat... Ietwat verbaasd keek ze rond. Tot ze opeens het metalen ding zag, haar ogen gloeiden blauw. 'Het spijt me, maar het is beter zo' Waar kwam die stem vandaan? Het verwarde haar. Uiteindelijk staakte ze dan maar haar beweging en zodra ze dat deed, leek de kracht op haar lichaam weg te zijn... Hmpf. Ze keek even naar de Pokémon en toen naar de groenharige. Vond ze dit fijn? Uhm, nee, helemaal niet. Dus ze zuchtte maar en keek even naar de ballen waaruit ze de twee Pokémon had gelaten. Hmm... wat als ze nu. Ze tilde simpel een hand op en opeens verdween dat metalen ding. Wel meteen liet ze ball vallen. Waah! WAAH! Met grote ogen staarde ze even naar de andere ball... Wacht, wacht, wacht. Ze konden er terug in? Ok... Wacht dat kon ook uitleggen waarom die gouden er terug in had gezetten... Even knipperde ze een keer met haar ogen, waarna ze al snel het boekje boven haalde en begon te schrijven.

Toen de blauwe Pokémon Tawnee tegen hield om overiend te komen, knikte de jongen dankbaar. Het ding naar voren duwen en nog iemand erop laten was moeilijker dan gedacht. En toen was Saiko terug in diens Poké ball, geweldig. Natuurlijk moest dat er ook nog bij, ach, zolang Tawn niet van het ding meer ging afkomen. Toen ze ineens ijverig begon te schrijven hield Nathan een wenkbrauw. "Wat is er?" Misschiend at de vraag ooit kwam, misschien ook wel niet, ach, maakte weinig uit. De jongen merkte het was snel genoeg of dat wel of niet het geval was.

"Wat is er?" zei hij. Ze keek niet op en bleef schrijven. Daarna sloeg ze een paar pagina's om en begon ze een antwoord voor hem te noteren. 'Ik wil niet terug' schreef ze in grote letters op, waarna ze het boekje toe klapte en het terug stak. Hij moest niet weten wat ze eerst had opgeschreven, dat waren haar zaken voor het moment. Ze snoof lichtjes en knipperde even waarna ze al snel terug naar de zee keek. Na enkele tellen haalde ze haar boekje terug boven. 'Ik wil ook zwemmen' schreef ze op, waarna ze wees naar de mensen die genoten van het water op deze dag. Daarna sloeg ze even haar armen over elkaar terwijl ze hem even half boos aankeek. Ze wilde ook iets doen... Meh.

Ze wou niet terug, dat snapte hij wel. Maar wat moest, moest gewoon. "Maar je moet." sprak de groenharige simpel. Tawn moest het gewoon inzien dat het niet allemaal ging zoals zij wou, simpel als wat. Hij zuchtte kort toen Nathan las dat ze wou gaan zwemmen. "Als je het ziekenhuis hitben kan je gaan zwemmen." klonk zijn stem, zelfde toon als eerder. Alleen met haar huidige houding had de jongen wel zo een sterk voorgevoel dat ze er nog wel even ging blijven. Eet gewoon normaal mens, des te eerder mag je er weg. "Je moet het eten daar voor even gaan volhouden, daarna kan je weer gewoon normaal, lekker eten hebben."