Party night [Cecille Skarsgárd]

Waarom ze het gedaan had? Dat zou ze Roxy eens even van A tot Z vertellen. Maar toen ze antwoord gaf, leek de zwartharige alleen maar verwarder te raken. “Dat heb je net gezegd,” beet Cecille haar half toe, hoewel haar gezichtsuitdrukking zelf nu ook tussen verward en boos inzat. Dit resulteerde erin dat het er misschien wat strak uitzag. “Je had het over één of andere promotie in Team Rocket.” De blondine hief nu een wenkbrauw, wiebelend op haar benen omdat het om haar heen toch een beetje begon te draaien. “Je bent toch geen ziek spelletje met me uit aan het halen, hè?” sprak ze vervolgens, haar blik nu wat verbitterd. “Want zelfs al is het een grapje ga ik mijn excuses er niet voor aanbieden. Dat is niet grappig.” Haar pokémon was nota bene bijna gestolen door die verziekte groep van uitschotten. Misschien gebeurde het in de toekomst nog een keer. Misschien zelfs door Roxy. Daar zat ze nou niet echt op te wachten, zeker niet omdat ze haar vertrouwen wel al had gestopt in het meisje...

Ze hoorde Roxy iets zeggen, maar ze kon het niet horen door de muziek en al het geroezemoes. Cecille deed beter haar best om zich te concentreren op haar gehoor – alleen vroeg ze geen herhaling van wat er net gezegd werd. Was ze niet dronken geweest, dan had ze misschien de paniek bij Roxy opgemerkt, maar dat was ze nu eenmaal wel en dus had de zwartharige vrij spel. Die begon inmiddels wat te vertellen over Team Power Rocket, waar Cecille wel even een frons door op haar voorhoofd kreeg. Dat was... Een ongelukkig naam in deze tijd. Nonchalant haalde ze haar schouders op en trok haar mond open. “Oh,” begon ze droogjes. “Sorr – eh?” Cecille was midden in het zeggen van haar excuses toen ze opeens een hand op haar schouder voelde en naar achteren werd getrokken. Ze keek verbaasd op naar de eigenaar van de hand – de barman van daarstraks. Hij keek niet blij en als ze niet zo afgeleid was geweest, dan had ze misschien nog gehoord dat hij aan het vloeken was op haar en Roxy. “En nu mijn bar uit! Verdwijn!” was het enige dat ze meekreeg, voor ze de deur uit naar buiten werd geduwd. Huh.

Koud? Cecille staarde wat voor zich uit. Zelfs al had ze geen alcohol opgehad, dan was haar lichaam nog steeds een ware kachel op benen. De blondine deed haar leren jack uit en gaf het aan Roxy. “Hier, koukleum,” grijnsde ze naar het meisje. “Dit is by the way geen manier van flirten, ik ben al bezet,” waarschuwde ze vervolgens met een serieus gezicht. Ze keek rond en zuchtte. “Wat nu?” Konden ze ergens anders heen? Cecille had nog geen zin om naar het hotel te gaan en te slapen. De nacht was jong en ze had genoeg alcohol in haar systeem om nog wat lol te willen trappen. Helaas kende ze de buurt niet goed genoeg om een alternatief te kunnen verzinnen, hopend dat haar metgezel juist het tegenovergestelde daarin was. Misschien had Roxy ergens wel een leuke plek gevonden.

Ze werd bedankt voor het gebaar en er werd gezegd dat ze dat al lang verteld had. Nonchalant haalde Cecille haar schouders op, maar ze had wel haar mondhoeken opgekruld tot een brede grijns. “Is dat zo?” vroeg ze op een plagende toon. “Huh, well, ik word oud I guess.” De grijns kon haast niet breder meer worden en als ze eerlijk moest zijn, dan deed het nog pijn ook. Daarom liet ze hem wat meer van haar gezicht vallen om die wat rust te gunnen. Net op dat moment riep Roxy iets in de trant van breinlijntje en richtte ze vragend haar blik op het meisje. “Wat? Hoezo?” vroeg ze verward. En... Wat was een breinlijntje? Niet veel later werd het voorstel om karaoke te gaan doen gedaan en dat bracht ook een enthousiaste twinkeling in Cecille haar ogen. “Oh mijn Arceus!” riep ze op eenzelfde toon. “Al mijn ja! Waarheen? Leid de weg!” Als er iets was wat ze graag deed op een avondje stappen, dan was het helemaal losgaan. En hoe kon dat nou beter dan met karaoke?

De alcohol. Hm. Dat was ook een mogelijke optie, maar... Cecille schudde nadrukkelijk met haar hoofd. “Ik kan alcohol goed hebben. Dit is niks!” sprak ze tegen de zwartharige. Wel met een dubbele tong natuurlijk, zodat ze aan kon geven dat ze absoluut bestand was tegen een paar glaasjes Strawberry Sunrise of Piña Coladas. Toen Roxy haar duidelijk maakte dat een breinlijntje gewoon iets heel simpels betekende, fronste de blondine even, maar vormde haar mond zich langzaam tot een ‘o’. “Nog nooit eerder van gehoord,” sprak ze nonchalant, haar frons van haar voorhoofd verdwijnend. In de plaats daarvan kreeg ze een glimlach op haar gezicht. “The more you know,” voegde ze er net zo nonchalant aan toe. Nu kon ze dat ook weer aan haar vocabulaire toevoegen. Yes.

Cecille voelde niet veel later dat ze aan haar arm werd meegesleurd. Verward keek ze omlaag, want wie durfde haar nou zomaar ergens heen te leiden? Normaal gesproken nam zij de leiding en dat zou verdomme niet verand – oh het was Roxy maar. Roxy was okay. Cecille grijnsde schaapachtig en liet zich meetrekken door de zwartharige, haar brein inmiddels gefocust op welk nummer ze überhaupt zou willen zingen. Welke zouden ze eigenlijk hebben? De blondine was wel van bijna alle martken thuis, eigenlijk, dus dat zat vast wel goed. “Voorwaarts, mars!” riep ze luid, haar gebalde hand de lucht in gooiend om aan te tonen dat ze er zin in had. Yep. Vanavond was cool.

Het was niet alleen de gedachte dat ze karaoke gingen zingen, maar ook het ritmische getik van hun schoenen op het stenen pad die Cecille in de mood kreeg om nu al te beginnen. Terwijl ze met haar hoofd op het ritme zachtjes mee zwierde, probeerde ze zich een nummer te bedenken. Welke wilde ze eigenlijk zingen? Nu had ze nog vrije keus. Zo meteen was het misschien heel beperkt. Echt lang hoefde de blondine niet na te denken over een lied voor ze spontaan begon te zingen.


Eén van haar favoriete nummers van Fake Out Boy. Waarom? Well, het streelde haar ego. Het deed haar aan haar eigen carrière als trainer en kickbokser denken. Aan het feit dat ze zoveel mogelijk mensen wilde leren kennen, zodat die haar naam wisten. Dat ze die nooit mochten vergeten. Cecille wilde iets achterlaten in de wereld. Iets van haar zelf. En dat was precies hoe ze dit lied opvatte en waarom ze het zo geweldig vond.