Party night [Cecille Skarsgárd]

Roxy lachte net zo hard om haar grapje als Cecille. Als ze niet zo dronken was geweest, dan had ze gezien dat het meisje geen sigaret meer in haar mond had en dat een aansteker geven daarom niet het slimste plan was. Daarom stak ze het voorwerp naar haar uit en zag pas veel te laat dat de sigaret in het plaatje miste. Pas toen Roxy de aansteker wilde gebruiken om die aan te steken, merkte ze dat die verdwenen was. Cecille wilde vragen waar dat ding heen was, maar de zwartharige zelf leidde haar al af door onder de indruk te zijn van het vlammetje. De blondine ging erin mee – ze was immers al ver heen en kon de afleiding wel gebruiken. De barman zei iets, maar dat ging volledig over haar weg. Het ene oor in en de andere uit. Dat vuur was veel interessanter; een beeld waar ze maar niet aan kon wennen, ondanks de drie vuurtypes in haar team. “Woooow.” Haar paarse ogen volgden het lichtpuntje gespannen en geïnteresseerd. Je zou nog bijna zeggen dat ze niet alleen gedronken had, maar ook nog eens gebruikt. “Wat zou er gebeuren als je dat vuur bij m’n hand hield?”

De twee konden het idee echter niet uitvoeren, want de kerel waar ze de aansteker van had geleend, wilde hem wel erg graag terug hebben. De blondine was inmiddels vergeten dat ze hem van hem had en volgde Roxy’s voorbeeld. “Yeah! Die’s van mij!” begon ze kwaad, voor haarzelf een professionele bokshouding aannemend. Voor een ander zag het er als prutswerk uit.

Roxy wilde de jongeman een mep verkopen, miste en toen wilde Cecille het van haar overnemen. De drang om iemand in elkaar te meppen was opeens tien keer intenser met alcohol in haar systeem. De blondine werd echter tegengehouden voordat ze haar vuist naar voren kon stoten, werd achteruit getrokken en draaide ruw een half rondje om haar eigen as. De barman keek haar verwoed aan en even was Cecille bang dat ze de bar uit zou worden gegooid, zich beseffend dat ze zich niet zo netjes had gedragen tot nu toe. Hij hield het echter bij een waarschuwing. “Kalmeer je vriendinnetje en blijf rustig, dan mogen jullie blijven. Schoppen jullie nog meer herrie, dan zet ik jullie op straat. Oké?” De barman klonk streng. Zo streng dat het haar aan haar schoolperiode deed denken en ze toch wel even een vleugje angst voelde. Straks moest ze strafregels schrijven! Die kramp in haar handen daarna... Zo vreselijk. Cecille draaide zich meteen om naar Roxy, tikte haar op haar schouders in een poging de aandacht te trekken, en deed toen haar mond open. “Hey euh, vergeet die gast. Kom we gaan de dansvloer op!”

Verbazingwekkend genoeg vond Roxy het een goed plan. Zo goed zelfs dat ze Cecille meetrok de dansvloer op. De blondine liet het gebeuren, hoewel ze bijna haar evenwicht verloor toen ze onverwacht naar voren werd getrokken, maar ze wist zichzelf nog net te redden. Een onbekend nummer werd gedraaid. Desondanks hield het Cecille niet tegen om te dansen op de maat – of, nou ja, een poging tot. “Wie?” vroeg ze hardop aan de zwartharige. Daar had ze nog nooit van gehoord. Ze kende het lied ook niet, maar ze moest toegeven dat het een leuk nummer was. “Ik ken ze niet, maar ze klinken gaaf man!” Net als Roxy liet ze zich even gaan, er niet op lettend dat er nog andere mensen om haar heen stonden, zwierend met haar armen en heupen op de beat, bestaande of niet.

Het dansen werd alleen maar enthousiaster en Cecille vond dat ze wel goeie moves had. Of de rest om haar heen dat ook zo vond was nog maar de vraag, want ze was dronken – al zou ze dat zelf niet toegeven – en dronken mensen konden meestal absoluut niet dansen. Het was een wonder dat ze nog niemand had geraakt met de manier waarop ze aan het swingen was. Gelukkig werd haar aandacht al snel opgevraagd door Roxy, die vroeg of de blondine ook nog wat wilde drinken. Cecille dacht met een wel erg nadenkend gezicht na, waarop ze ervoor koos om toch wat te drinken in handen te hebben. “Ja, graag!” beantwoordde ze daarom de vraag. “Verras me maar.”

Roxy verdween naar de bar en Cecille besloot dat ze zelf nog wel even kon blijven dansen op deze leuke muziek. De blondine keek wat naar de andere dansende pubers en zag dat elk van hen al paartjes of groepjes hadden gevormd. Normaal gesproken had ze zichzelf daar makkelijk tussen gewurmd, maar daar had ze vanavond geen behoefte aan. Ze had het met alleen Roxy best al naar haar zin en ze was vast en zeker al best bezopen. Toen ze het meisje vanuit haar ooghoeken naar haar toe zag komen met twee drankjes, hoorde ze de woorden die gezongen werden. “If you’re not into yoga! If you have half a brain!” zong ze verder, zelfs al was dat totaal niet het nummer die momenteel draaide in de bar. Hierdoor wist ze echter wel wonder boven wonder te bedenken dat Roxy dat drankje had gehaald. Cecille nam een slok, vond het wel wat vreemd smaken, maar besloot er verder niks over te zeggen. In plaats daarvan hief ze haar glas, danste verder en riep een enthousiaste ‘woehoe!’

Het ene moment genoot Cecille van het gezelschap – van de muziek, de dans, de sfeer in het café. Ze genoot van haar drankje, zelfs al zat er geen alcohol meer in, maar was ze al zo bezopen dat ze het niet eens meer doorhad. Dat beeld van plezier werd verbroken door niemand minder dan Roxy, die nu ook haar glas hief en probeerde te proosten op iets waarvan de blondine de helft niet eens verstond. Het enige dat echt haar aandacht wist te trekken, was ‘Team Rocket’. Van schrik bleef ze compleet stil staan, haar blik ongeloof op de zwartharige gericht, terwijl ze haar glas zodanig losliet dat het uit haar handen gleed en stukviel op de grond. “Wat...?” mompelde ze als eerste reactie op Roxy’s woorden. Vervolgens realiseerde ze zich dan eindelijk dat het meisje lid was van de groep die Lumiose in z’n greep hield – de groep waaraan ze haar pokémon misschien wel aan kon verliezen. Wat als Roxy haar dronken had gevoerd om haar Sivar te stelen? Misschien had ze wel een poging gedaan tot drogeren met dat drankje van net. Daarom smaakte het zo raar! Cecille’s reactie was heel simpel; eentje wat iedereen in deze situatie zou gebruiken. Ze haalde uit. Met een gebalde vuist sloeg ze richting het meisje haar gezicht, niet zeker wetend of ze überhaupt wel zou raken, maar ze was nu te boos om daar echt over na te denken.

Ze raakte. Cecille was zo beduusd door het feit dat ze geraakt had, dat de pijn die door haar hand schoot even vergeten werd. Bovendien werd die al verzacht door haar bezopen staat, maar ze was nu echt volledig afgeleid van die pijn. “Holy shit,” fluisterde ze tegen zichzelf tussen neus en lippen door. Roxy lag niet alleen op de grond, maar ze had ook nog een bloedneus gekregen door de blondine. Wow. Toen er een geamuseerde reactie bij de zwartharige vandaan kwam, moest Cecille even lachen. Ze herinnerde zich echter dat ze boos was op Roxy en stopte; de glimlach van haar gezicht vallend, terwijl ze een serieus hoofd trok. “Dat heb ik gedaan,” sprak ze tegen het meisje, misschien met iets meer gegrom dan haar bedoeling was. “Hoe durf je bij Team Rocket te zitten?!” Dat mensen om hen heen waren gaan staan kreeg ze niet mee. De barman kon met geen mogelijkheid bij hen terecht door de grote groep mensen.