Party night [Cecille Skarsgárd]

Roxy scheen het verhaal toen wel te begrijpen – dat maakte Cecille er althans uit op, want ze liet een begrijpend geluid horen en knikte toen een aantal keer met haar hoofd. Vervolgens luisterde het meisje aandachtig naar wat de blondine te vertellen had, waardoor ze het gevoel kreeg dat ze met een redelijk open persoon te maken had en dat was zo verlichtend. Roxy was vast een persoon waar ze goed bevriend mee kon raken als ze vaker een avondje gingen stappen, had ze zo het idee. De zwartharige lachte om haar opmerking en scheen het overigens ook met haar eens te zijn; iedereen zou gewoon lesbisch zijn voor Ellen Page.

Toen ze vroeg of de jongedame serieus was, liet die weten dat ze dat ook echt was. Gelukkig kreeg ze ook nog een uitleg, al was Cecille het niet geheel met de keuze eens. Desondanks kon ze het wel respecteren en liet ze dat blijken ook. “Huh, dan verschillen we daar toch wel in... Ach, ieder zijn eigen ding, niet?” reageerde ze met een scheve glimlach. Vervolgens nam ze weer een slok van haar drinken. Natuurgeluiden had ook wel wat, maar het was niet per se haar smaak. Zij hoorde liever de geluiden van de stad – muziek, zang... Het geschreeuw van iemand die om drie uur ’s nachts wakker werd gemaakt door het plotselinge gejengel van die muziek. Cecille hield van veel verschillende geluiden, dus het idee dat alles opeens stilviel door haar toedoen... Dat wilde ze niet aan haar broek hebben hangen, zeg.

Haar metgezel moest erom lachen en stemde ermee in toen ze Cecille’s mening had gehoord. Gelukkig maar, dus Roxy bleek ook geen vies persoon te zijn. Oké, dat was zij wel, maar ook zij kende haar grenzen. Misschien de zwartharige ook wel. Niet dat ze zoiets hoefde te weten, want hoewel de blondine erg pervy kon zijn, was ze de tijd die ze in Kalos had besteed toch wel wat volwassener geworden. Daar gaf ze Sara de schuld van, al kon het natuurlijk ook liggen aan het feit dat ze nu echt op haar eigen benen stond in plaats van die van haar ouders. Yara leek immers ook al wat meer gegroeid te zijn in tegenstelling tot Johto.

Roxy zou er voor gaan. Robotarmen en al. Ze twijfelde wel, merkte de blondine, maar toen ze de beredenering hoorde, moest ze wel even lachen. “Als ik niet vroeg opstond voor m’n training, dan was ik hetzelfde,” vertelde ze. De zwartharige ging er toen verder op in en Cecille luisterde ernaar, zodat ze haar eigen keuze daarop kon aanpassen als ze dat nodig vond. “Hm, daar heb je een punt... Ik denk dat ik er maar niet voor ga dan. ‘k Wil m’n vriendin niet echt pletten,” grinnikte ze. Roxy bestelde toen nog een drankje, waarbij ze de barman bij naam noemde – al kon dat ook een bijnaam zijn, maar Cecille was niet slim genoeg om dat in te zien. Zeker niet na het drinken van zoveel drank. Nadat ze haar drankje had gekregen, stelde ze weer een vraag aan de blondine waar die eigenlijk niet over na hoefde te denken. “Deal!” zei ze meteen. Oké, ze was geen echte gamer, maar ze wilde eigenlijk wel zien hoe goed ze eruitzag als ze een jongen was geweest. Dat, en het maakte voor haar toch niet uit welk geslacht ze had, want ze was bi. Ah... Maar Sara was lesbisch, dus dan had ze waarschijnlijk geen vriendin meer...? “Nee, wacht, no deal! No deal!” Die stomme spellen waren dat helemaal niet waard. “Ik ga liever voor de liefde!”

Nu ze haar fout recht had weten te zetten, was het weer haar beurt om een vraag te verzinnen. Cecille moest lang nadenken erover, voornamelijk omdat het niet meer helemaal helder ging door de hoeveelheid alcohol die ze al binnen had gekregen. “Oké, oké,” begon ze toen, waarbij ze al gevaarlijk met haar glas zwierde. Het goedje bleef er nog net inzitten, dus ze knoeide gelukkig niks van de kostbare drank die erin zat. “Win je liever de loterij,” vervolgde ze. “OF leef je liever twee keer zo lang?”

Roxy vertelde haar een belangrijk detail; maar Cecille wist niet of ze het volledig ermee eens was. “Well, nu ze me kent, ja,” gaf ze eerlijk toe. “Maar als ik ervoor al een jongen was? Ik betwijfel of het zo werkt.” Sure, zij was biseksueel. Voor haar maakte het absoluut niet uit wat voor een geslacht een persoon was. Maar er was toch verschil tussen een jongen en een meisje, had ze gemerkt. Er was ook verschil in de transcommunity. Niet iedereen dacht zo makkelijk over de geslachten als zij en ze zou het gewoon respecteren als Sara haar niet had zien zitten vanwege dat extra lichaamsdeel daar beneden. Roxy had echter geen ongelijk. Mocht ze opeens besluiten een jongen te willen zijn, of plotseling een jongen zijn, had Sara dan een rede om haar te verlaten? Dat kon het meisje alleen zelf zeggen, vreesde ze. Cecille grinnikte echter wel om Roxy’s latere opmerking en knikte instemmend. Gelukkig niet, zeg. Stel je voor. Dan had ze robotarmen en was ze een jongensuitvoering van zichzelf.

Het was geen moeilijke keus, bleek, want ze reageerde al snel dat ze de lotto zou willen winnen. Cecille knikte instemmend. “Same! Wat is nou een paar jaartjes extra leven als je niet kan rondkomen en maar een zielig leventje hebt? Dan geniet ik liever met volle teugen en sterf jong,” sprak ze. Zij zou er dus ook voor gaan, net als Roxy. Goh, ze hadden nog best veel gemeen ook. Het werd met de minuut interessanter. Haar naam werd genoemd en ze keek op, haar handen rustend op haar schoot met het drankje erbij. Roxy sprong op van haar kruk, ging voor haar staan en kraamde toen uit dat ze Cecille’s naam weer herinnerde. De blondine knikte loom om aan te geven dat het klopte en was te aangeschoten om zich beledigd te voelen. Zeker niet omdat er getoast werd – dat sloeg ze nooit af. Al helemaal niet als ze daarna haar drankje naar binnen kon werken, wat ze dus ook deed zodra er getoast werd.

De volgende vraag werd gesteld zodra ze met een tevreden zucht het glas hard op de bar terugzette. Het was de bedoeling dat de barman dan hoorde dat haar glas leeg was en dat ze een nieuw drankje wilde, maar misschien deed ze het toch net iets te hard. Hij keek haar ietwat streng aan, maar gaf desondanks niet veel later een nieuwe Wodka. “Drinken!” riep Cecille. “Dan kan ik toch mijn favoriete eten hebben – alleen in drankjesvorm. En ik hoef nooit dorst te hebben!” sprak ze trots. Ah, wat was ze toch slim. Zelfs met alcohol op. Misschien was ze zelfs slimmer met alcohol op. “Oeh, mijn beurt! Mijn beurt!” Ze was ook enthousiaster met alcohol op. “Oké,oké. Verlies je liever je dominante hand of je... Euh... Dominante voet...?” Zei je dat zo? Ah, wat maakte het ook uit.

Roxy zou hetzelfde hebben gedaan als er geen fruit bestond. Het kostte Cecille enige moeite om dat te ontcijferen, want wat daar de betekenis van was... Niemand wist het. Tot ze zich besefte dat er in fruit een hoop vocht zat en het was gezond. De blondine schudde echter met haar hoofd. “Nah, je hebt ook smoothies enzo,” reageerde ze, zich totaal niet realiserend dat Roxy een heel andere rede had om voor eten te kiezen. Zo ver dacht ze al niet meer na – kon dat al niet meer, omdat ze nu zo snel alcohol naar binnen werkte. Ze lachte wel vermaakt toen Roxy verward vroeg of ze een dominante voet had. “Als het goed is wel,” grijnsde Cecille droogjes naar haar. De zwartharige koos voor haar hand en de blondine kon niet anders dan instemmen. “Dat is wel handig ja... En je kan je evenwicht dan niet verliezen,” opperde ze bedachtzaam. Bovendien was zij een kickbokser, dus had ze haar voeten wel nodig. “Same.”

Voor de vraag die haar vervolgens werd gesteld, had ze geen bedenktijd nodig. “De kids,” beantwoordde ze resoluut en iets serieuzer dan eerst. “Stelen van een oud vrouwtje is zielig en smerig,” vervolgde ze met een ietwat kwade frons. “Die kids overleven heus wel een jaartje zonder kerst. Ik koop ze wel een cadeautje op een ander tijdstip van het jaar.” Ze wuifde met haar hand om aan te geven dat het geen probleem moest zijn, want ze had genoeg ervaring met kinderen om te weten hoe ze het moest brengen. Cecille nam weer een flinke teug van haar drinken en dacht na over haar volgende vraag, al begon ze nu toch wel de danskriebels te krijgen nu ze die muziek zo hoorde. Leuke liedjes, lekkere beat. Met die alcohol op had ze het gevoel dat ze de hele nacht door kon dansen, zo energiek was ze. “Tegen een Hitmonlee vechten of tegen een Hitmonchan?” vroeg ze toen abrupt aan Roxy. “Ik zou ze allebei nemen. Kan ze makkelijk aan!” Cecille nam een vechtershouding aan – dat probeerde ze althans, maar ze verloor bijna haar evenwicht al op de kruk en schoot in de lach. Wat was ze toch een idioot.

Cecille staarde verbijsterd toen ze het antwoord van Roxy hoorde. Vervolgens keek ze ongelovig uit haar ogen en uiteindelijk verscheen er een kwade frons op haar voorhoofd. Ze liet een ongeamuseerde snuif horen en lachte geforceerd. “Je realiseert je toch wel dat cadeautjes altijd kunnen worden gegeven zonder een slap excuus van een man met een gigantische baard, right?” Kerstmis was niks bijzonders. Een stom bijgeloof. Sure, Cecille hield van kerst, maar dat kwam omdat ze dan samen kon zijn met haar naasten en cadeautjes kon geven. Dat kon elke dag van het jaar. Het kon zelf worden georganiseerd. “Maar jij vindt dat belangrijker dan oudere mensen, die al een shitload aan dingen hebben meegemaakt in hun leven en het laatste beetje wat ze hebben waarschijnlijk nog willen delen met hun kinderen en kleinkinderen.” Ze knarste inmiddels met haar tanden en deed een poging het meisje niet meteen een klap te willen verkopen. Dat ging nogal lastig met die alcohol in haar systeem. “Dus als jij oud bent, dan kan een snotjoch wel van jou stelen om kerst te redden. Is wel eerlijk, toch?”

Het duurde even voor ze gekalmeerd was en weer een slok van haar drinken nam. Het glas belandde met een klap op de bar, waardoor de man die erachter werkte, even opschrok van het geluid. Cecille had er geen oog voor. Die was te druk bezig met de zwartharige naast haar. Roxy vond het kennelijk nodig om nog erger op haar zenuwen te werken door op te merken dat ze waarschijnlijk sterker was dan de blondine. Cecille klampte krampachtig het glas in haar hand vast, knijpend in het voorwerp en proberend zo te kalmeren. Het werkte niet en het verbaasde haar eigenlijk dat het glas niet brak in haar greep. De vraag die werd gesteld, ging volledig aan haar voorbij. “Oh ja?” vroeg ze op een gevaarlijke toon. Haar wenkbrauwen stonden omlaag in een kwade frons, terwijl haar mondhoeken in een wel heel brede grijns waren opgetrokken. Dat ze wellicht angst aanjoeg bij omstanders kreeg ze niet eens mee. In plaats daarvan sprong ze op van haar kruk, glas al lang en breed achtergelaten op de bar. “Bewijs dat dan maar, punker!”

Wat? Zij had een beter leven? Roxy kende haar niet eens! Natuurlijk, zij had hier en daar een beter leven als ze het zo hoorde, maar om het zo te brengen? Nee, daar stond Cecille absoluut niet voor over. “Denk je nou echt dat ik geen shitleven achter de rug heb? Ja, ik had een dak boven m’n harses, maar dat heb ik te danken aan familievrienden. Als die er niet waren, dan was mijn eigen familie op straat gezet. Cadeautjes heb ik ook niet altijd gehad en dat kon me ook geen reet schelen, zeker niet als we elke maand op het randje moesten leven en net rond konden komen,” beet ze de zwartharige toe. “Als je me nu probeert te manipuleren met je zielige verhaal, dan ben je aan het verkeerde huis. Yeah, ik vind het inderdaad zielig dat je je ouders blijkbaar niet hebt gekend of dat je alles zelf hebt moeten doen, maar ga er niet van uit dat niemand anders door de hel en terug heeft moeten gaan!” Dat laatste siste ze tussen haar tanden door van pure woede, want als ze terug moest denken aan al die baantjes die ze had gehad, alleen al om haar ouders te kunnen ondersteunen...

Om nog maar te zwijgen van de smerige mensen die ze tijdens haar werk had moeten leren kennen. Meerdere keren werd er misbruik van de situatie gemaakt. Gelukkig was ze niet op haar mondje gevallen en kon ze ook kickboksen uitoefenen, anders was ze een wel heel ongelukkig meisje geweest. Roxy wist nog niet eens half van de dingen die zij had meegemaakt en toch stopte het meisje haar bij de rest van de mensheid. Bij de mensen die het niks konden schelen. Bij de mensen die alleen maar aan geld konden denken, terwijl zij niet anders kende dan elke maand hard te moeten werken voor haar spullen. De feestjes waar ze heenging werden meestal gesponsord door de rijkeluiskinderen. Die betaalden de drank en Cecille zoop het op.

De zwartharige nam haar uitdaging aan. Ze werd voor biker uitgemaakt en dat vatte ze toch wel op als een compliment, ondanks de negatieve betekenis van de woorden. Haar mondhoeken krulden omhoog tot een gevaarlijke grijns en ze tilde ook haar handen op om een gevechtshouding aan te nemen. Vervolgens deed ze een stap naar voren om uit te halen, maar ze verloor haar evenwicht en struikelde voorover. “Djävlar,” siste ze tussen haar tanden door. “Wacht even, opnieuw.” Cecille kwam overeind alsof er niks gebeurd was, maar toen ze recht stond en haar houding weer aan had genomen, schoot ze keihard in de lach. Jep, de alcohol kwam in werking.

Of dat alles was wat ze in huis had. Cecille gromde laag, maar was lang niet zo op haar tenen getrapt als eerder. Het klonk zelfs een beetje geamuseerd, omdat ze net had staan lachen om haar eigen stommiteiten. De blondine hoefde niet eens moeite te doen om de stoot te ontwijken en dat was maar goed ook, anders was ze haar eigen evenwicht weer verloren en was ze waarschijnlijk op de grond gevallen. Niet dat dat veel had uitgemaakt, want Roxy viel tegen haar op en hoewel ze haar voeten verplaatste, kreeg ze het toch voor elkaar om omlaag te worden getrokken door de zwartharige. Cecille vloekte een aantal onverstaanbare woorden bij elkaar en kwam met een plof op de vloer van het cafeetje terecht, Roxy half boven op haar. Een aantal van hun ledematen lagen in elkaar verwikkeld. “Ga van me af, mafkees!” riep ze, proberend boos te klinken, maar het verliet met een hele hoop giechels haar mond. Het had dus niet de gewenste klank. De blondine probeerde recht te komen, maar dat ging een stuk moeizamer dan ze origineel had gedacht.

Het gelach van Roxy reikte al snel haar oren en dat zorgde ervoor dat zij ook harder begon te lachen. Het feit dat ze op haar rug lag, hielp ook niet bepaald mee in het kalmeren van haar lachspieren. Voor ze het wist voelde ze het meisje echter van haar afrollen, maar daarvoor in de plaats kwam dat pijnlijke, zeurende gevoel in haar buikspieren. Een teken dat ze die teveel aanspanden, al kon ze het niet echt helpen door haar lachkick. Dat Roxy een poging deed om op te staan, kreeg ze niet mee. Cecille was te druk bezig met kalmeren – iets wat haar na een aantal pogingen zelf al lukte. Niet veel later kwam de hand van Roxy in beeld, die naar haar werd uitgestoken om overeind te worden getrokken. “Aye aye, Cap’n,” probeerde ze met eenzelfde accent, terwijl ze haar hand in die van de zwartharige liet glijden en zich half overeind trok. Ze liet zich ook half overeind trekken. Eenmaal staand op beide voeten, keek ze Roxy strak aan. Vervolgens grinnikte ze weer.

Toen Roxy begon te lachen, kon Cecille het ook niet laten om weer te beginnen met grinniken. Waarom wist ze niet, ze deed het maar gewoon omdat het wel grappig aanvoelde. En het was fijn, dus dat was ook een pluspunt. Wat nog fijner was, zeker voor dronken Cecille, was het feit dat haar gezelschap de muziek had opgemerkt en begon te dansen. Haast automatisch begon de blondine mee te doen en de bewegingen van Roxy hielpen daar enorm bij. Voor haarzelf danste ze op de maat mee, maar voor omstanders zag het er misschien niet zo soepel en sexy uit als ze bedoeld had. Uiteindelijk wist ze zich los te wurmen uit Roxy’s hand en probeerde ze op die manier gewoon met het meisje mee te dansen – tot die een sigaret in haar mond stopte en om een vuurtje vroeg. De barman oogde hen waarschuwend, maar daar had Cecille geen erg in. In plaats daarvan tikte ze de jongen naast haar aan om zijn aandacht te trekken.

Hij draaide zich bruusk om, maar toen hij zag wie zijn aandacht wilde hebben, verscheen een haast ziekelijk, vriendelijke glimlach op zijn gezicht. “Ey maat, heb je misschien een aansteker voor mijn bestie hier?” Ze wees met haar duim, dat nogal wiebelig ging, naar Roxy. Vervolgens kreeg ze een vreemde blik toegeworpen, maar hij haalde uiteindelijk zijn aansteker tevoorschijn. “De boetes zijn voor jullie hè?” merkte hij op. Cecille haalde haar schouders hiervoor op. “Ik rook niet. Geen boete voor mij,” grijnsde ze schaapachtig. Vervolgens keek ze Roxy weer aan. “Als ze je pakken, dan ga je er echt voor boeten,” sprak ze op een onheilspellende manier tegen het meisje, maar dat effect werd teniet gedaan door haar uit de hand gelopen giechels. Hey, als ze dronken was, dan was ze tien keer zo grappig!