The worst sidekick [open]

“Dat je Jetpack heet, betekent niet dat je moet doen wat ik zou doen als ik een jetpack zou dragen, weet je.” Fronsend staarde Cooper naar zijn Hoppip, die zich meters hoog boven hem bevond. Nee, niet aan het touwtje waar zijn Pokémon normaal gesproken aan vast zat, maar in een boom. Even, héél even had hij niet opgelet. Een enkele windvlaag, meer was er niet voor nodig geweest. Met een harde ruk was het touw waar hij zijn Hoppip mee vasthield uit zijn handen gerukt, waarna de Pokémon door dezelfde windvlaag een gigantische boom in werd geblazen. Als hij moest gokken, dan schatte hij de boom een meter of 3 hoog. Misschien 5. Waarschijnlijk 12. Hij was nooit zo’n held geweest als het om rekenen ging, dus heel misschien wel 15 meter. Wat hij wel wist, was dat hij onmogelijk zijn Pokémon uit de boom zou kunnen halen door te proberen er in de lucht naar toe te springen. Dat had hij namelijk al vijf minuten lang geprobeerd, zonder dat het ook maar enig effect had gehad. Dat viel ergens wel te verwachten, aangezien de laagst hangende tak op zijn minst drie keer zo hoog hing als hij groot was. Een nieuwe windvlaag stak op, waardoor de takken van de boom hevig heen en weer zwiepte. Een klein lichtpuntje was zichtbaar toen de Hoppip wat verder omhoog werd getild, bevrijd uit de takken die haar vasthielden. Cooper liet een blije kreet horen. Meer dan een klein lichtpuntje zou het ook niet worden, want vrijwel direct kwam de Hoppip weer vast te zitten tussen andere takken. Buiten dat de windvlaag vrijwel niets had opgeleverd, was zijn Pokémon ook nog eens wat hoger in de boom terecht gekomen. Cooper’s blijdschap verdween weer als sneeuw voor de zon.

Maar! Maar! Hij had nog een andere oplossing. Hij hoefde eigenlijk helemaal niet te springen of te wachten tot er een nieuwe windvlaag kwam. Nee, hij had een geheim wapen! Een uiterst, super duper duper geheim wapen! Grijnzend tastte Cooper zijn riem af, zoekend naar de Pokéball die er nog niet aan bleek te zitten. Ah! Dat was waar ook! Hij had hem nog niet eens uitgepakt! Hoe kon hij dat zijn vergeten? Hij keek vluchtig om zich heen om te zien of niemand zijn blunder had gezien, om tot de conclusie te komen dat hij gelukkig alleen was. Phew. Met een soepele beweging liet hij zijn rugzak van zijn rug glijden, om deze op de grond te laten vallen nadat hij er een klein, rond pakje uit tevoorschijn had gehaald. Dat de rest van de rugzak inhoud hierdoor half op de grond viel, scheen hem weinig te deren. “Ok!” riep Cooper uit toen hij het cadeaupapier eenmaal had verwijderd. Het papier had hij op de grond laten vallen, netjes bij de rest van zijn rugzak inhoud. Een Pokéball, dat was wat er in het pakje had gezeten. Maar geen gewone, natuurlijk! Nee, het was niet alsof hij zomaar een lege, ingepakte Pokéball in zijn rugzak zou hebben zitten. Tenminste, hij geloofde dat hij die in ieder geval wel uit had gepakt…? Ah! Nee, dat deed er nu niet toe! Het ging om de Pokéball die hij in zijn hand had!

Verwend als hij was, was het nooit in hem opgekomen dat er zoiets bestond als het zelf vangen van een Pokémon, ondanks de lege pokéball’s die hij in zijn rugzak had zitten. Nah, die had hij niet nodig. Als hij iets wilde, dan vroeg hij of zijn ouders het voor hem kochten. Dat was hoe hij aan Jetpack was gekomen, dus het was ook hoe hij aan zijn nieuwe ‘aanwinst’ was gekomen. Cooper’s blik bleef hangen op het kleine, witte plakkertje dat op de bovenkant van de Pokéball zat, waar met blokletters ‘ROCKET’  op stond geschreven. Rocket, eh? Zijn moeder was nooit super goed geweest in het verzinnen van namen. Dat had ze met Jetpack al bewezen. “Rocket! Kom er uit!” beval Cooper, de Pokéball met volle kracht op de grond gooiend. De bal maakte een hard, krakend geluid, bijna alsof hij kapot werd gegooid, waarna de bal zich opende zodat er een helder, wit licht uit kon ontsnappen. Dat geluid… Was het de bedoeling dat Pokéball’s zo hard kraakten als je ze gooide? Hmm. Het klonk niet natuurlijk. Hij vergat het geluid al snel weer, want wat gekraak was niets in vergelijking met de splinternieuwe Pokémon die zojuist voor hem was verschenen. “Hehe! Hehehe!” Lachte hij, de oranje Pokémon van alle kanten bekijkend. Hij had een goede Pokémon gekregen! Een… een.. uh… een… Ja, wat was het eigenlijk voor Pokémon? De naam van de Pokémon had niet bepaald op de Pokéball gestaan.

“Praat!” beval Cooper. De Pokémon keek hem vragend aan, alsof hij niet helemaal begreep wat Cooper bedoelde. Vreemd, want ‘praat’ was naar zijn mening nog wel een van de makkelijkere commando’s die je kon geven. “Maak geluid!” herhaalde hij zijn bevel. De Pokémon fronste, hij begreep hem blijkbaar nog steeds niet. “Char?” vroeg de Pokémon. Cooper knikte uitbundig. Meer had hij niet nodig. Pokémon zeiden hun eigen naam, right? Dus zijn Pokémon… Het was vast en zeker… Een Charmander! Hij had weliswaar gedacht dat die een iets langere staart hadden, maar de brandende vlam op zijn achterwerk vertelde hem genoeg! Het was zekerste weten een Charmander! Maar… Dat zou zijn probleem niet echt oplossen, of wel? “Je kan zeker niet klimmen, of wel?” vroeg Cooper. De oranje Pokémon keek hem opnieuw vragend aan. “Klimmen,” herhaalde Cooper. Hij liep naar de boom toe, die hij met beide handen stevig vastpakte. “K-L-I-M-M-E-N,” spelde hij, terwijl hij met zijn handen deed alsof hij de boom beklom. “Kijk! Zo!” Cooper lanceerde zich van de grond, terwijl hij tegelijkertijd probeerde om zich met zijn handen omhoog te werken. Het werkte echter niet, waardoor het eerder leek alsof hij de boom een verschrikkelijk intieme knuffel wilde geven. Resultaat wilde het ook niet hebben, want de Pokémon had hem enkel na gedaan, waardoor ze er waarschijnlijk uit zagen alsof ze de boom aan het trakteren waren op wat extra liefde. Cooper liet een geïrriteerde grom horen, die zijn Pokémon deze keer direct imiteerde door zelf ook een luide kreet te laten horen. Het ging zo nog een hele opgave worden om zijn Pokémon uit de boom te bevrijden. Het zou hem heus wel lukken, uiteindelijk, alleen niet nu direct.

x

Zijn moeder had een wat beter gehoorzamende Pokémon moeten uitkiezen, als je het hem vroeg. Gefrustreerd sloeg Cooper zijn armen over elkaar heen, waarna zijn Pokémon het vrijwel direct imiteerde. Het was echter niet voor lang, want de Pokémon verstarde al snel, afgeleid door iets anders. Ahh… Zelfs het concentratie vermogen van Rocket was slecht, of niet soms? Cooper opende zijn mond om opnieuw commentaar te geven op het gedrag van zijn Pokémon, om onderbroken te worden door een begroeting. “Yo!” klonk een stem die van verbazingwekkend dichtbij scheen te komen. Cooper keek verward om zich heen. Een stem? Eh? Er was nog iemand anders? Nee, het bleek toch echt een stem te zijn geweest. Niet verder dan een paar meter van hem af stond een blondine, die minstens één kop groter was dan hijzelf, die werd vergezeld door een Pokémon die hij niet direct wist te herkennen. Zeker iets exotisch of iets dergelijks. Hmm! Vreemd. Hij zou toch zweren dat hij haar aan had moeten horen komen. Ahh! Het was de schuld van zijn Charmander! Die had hem afgeleid! Tsk. Weer iets dat hij op het lijstje van met dingen die hij aan zijn Pokémon moest veranderen kon zetten. “Ik denk niet dat bomen terug kunnen knuffelen,” zei de blondine. Cooper verstijfde. Ze… ze had het gezien? “Dus je hebt waarschijnlijk meer liefde als je die Chimchar van je even flink vastpakt. Tenzij je liever van een groter iemand een knuffel wilt; voel je vrij om mij te gebruiken.”

Cooper snoof. Als hij ooit iemand had ontmoet die onbeleefd was, dan was zij het wel. “… Ben je niet wat aan de oude kant om ‘yo’ te gebruiken als begroeting?” zei hij met een stem waar de kinderachtigheid vanaf droop. Ha. Dat had hij heel slim gezegd. Dat zou haar wel leren om hem zo aan te spreken. “Bovendien… Ik was niet aan het boom knuffelen, weet je. Ik was bezig met Jetpack, die zit namelijk…” Cooper stopte met praten. Vaagjes was hem iets beginnen te dagen. Een woord dat de blondine zojuist had genoemd. Chim… char…? Langzaam draaide Cooper zijn hoofd opzij naar zijn Pokémon. Chim…. Ch… ar…? “Het… het is geen Charmander?” bracht Cooper met moeite uit. Nee, dat kon niet kloppen. Hij had het nooit mis. “Oh, haha. Ik snap het al. Je maakt een grapje, of niet soms?” vroeg Cooper. Hij lachte kort. “Een Chimchar… Kom nou. Ik ben heus niet van gisteren. Ik weet toch echt wel dat mijn Pokémon een Charmander is, hoor,” sprak hij, om vervolgens zijn haren met zijn hand naar achteren te kammen. Haha. Ja, goede grap. Even een snel een Pokémon naam verzinnen zodat het leek alsof hij geen fatsoenlijke trainer was. Super grappig. Echt, hij zou er morgen waarschijnlijk nog steeds om lachen als hij er de tijd voor had. “Hoe dan ook, ik was mijn Charmander aan het leren hoe je in een boom klimt. Daar is hij nog niet zo heel goed in. Vandaar dat ik het even voordeed, snap je?” legde Cooper uit, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om jezelf voor schut te zetten door in een boom te proberen te klimmen.

Over bomen gesproken... Jetpack! Die zat nog steeds in de boom, of niet? Ze… ze zat hopelijk toch nog wel in de boom…? Zijn blik gleed langzaam omhoog, het ergste verwachtend. Een groot, roze oppervlak tussen de vele takken zorgde er echter voor dat hij weer opgelucht adem durfde te halen; het was duidelijk dat zijn Pokémon nog steeds in de boom vast zat. Hij keek weer terug naar het meisje, kijkend alsof hij zojuist iets vies had geroken. Technisch gezien had hij zojuist half zitten wachten tot iemand hem zou komen helpen, hij was namelijk nog steeds niet groot genoeg om bij de takken te kunnen komen. Het meisje… Het was wat moeilijk om toe te geven, maar ze was groter dan hem, wat eigenlijk automatisch zou moeten betekenen dat zij een grotere kans van slagen had dan hij zelf. Maar… wilde hij wel de hulp inroepen van haar? De hulp inroepen van iemand die… die hem een bomen knuffelaar noemde? Zijn gezicht vertrok nog wat verder, waardoor het leek alsof hij zowel een hap in een citroen had genomen als dat hij iets smerigs rook. Ahh… hij wilde niet. Hij wilde niet dat een grote poep zoals haar hem zou helpen. Ze had hem nota bene beledigd!

Ondanks dat Cooper duidelijk had gezegd dat zijn Pokémon een Charmander was, bleef de blondine er op door hameren dat hij ongelijk had. Pfft. Dat hij jonger was dan haar, betekende nog niet direct dat hij niet wist waar hij het over had. Ze suggereerde zelfs dat hij zijn Pokédex tevoorschijn moest halen, als zogenaamd bewijs dat het een Chimchar was in plaats van een Charmander. Misschien moest hij dat inderdaad maar doen, dan kon hij haar laten zien hoe erg ze voor schut stond met haar zogenaamde claim. Haar woede, echter, maakte het alleen maar grappiger. Het zou het zelfs alleen maar leuker maken om aan te tonen hoe fout ze wel niet zat. “Hmpf! Je zal eens zien!” mompelde Cooper, die nu voorwerpen uit zijn tas aan het halen was in de hoop ergens een Pokédex tegen te komen. Hij herinnerde zich dat hij er een had gekregen. Hij herinnerde zich zelfs dat hij hem in zijn tas had geduwd. Maar of hij zich herinnerde waar in zijn tas? Arceus mocht het weten. Hij kon het apparaat niet bepaald vinden, dus misschien wist Arceus het inderdaad. Misschien had hij een van zijn tijd of ruimte portaal dingen gebruikt. Was dat eigenlijk wel Arceus? Ah, nee, dat met tijd en ruimte was van Palkia en… uh… Dialga… ga…? Maar wat was die… uh… Garagina dan? Cooper fronste. Misschien had hij iets beter op moeten letten tijdens geschiedenis les, dan had hij nu tenminste geweten wie hij had kunnen beschuldigen voor het kwijtraken van zijn Pokédex.

“Aha!” riep hij uit, de rode machine in de lucht houdend. Helaas, hij hoefde niemand te beschuldigen. Hij wilde triomfantelijk grijnzen naar de blondine, want zeg nou zelf, het was toch wel een hele opgave geweest om de Pokédex te vinden, maar zij scheen nauwelijks aandacht aan hem te hebben besteedt tijdens zijn zoektocht naar zijn Pokédex. Hij deed verontwaardigd zijn mond open om haar eens een goede berisping te geven over hoe onbeleefd het wel niet was om iets anders te gaan doen terwijl je met iemand in gesprek was, toen de Pokémon van de blondine met een zachte plof naast haar belandde. Cooper keek de twee verward aan. Waarom was de... De Tai-rok uit de lucht komen vallen? Had hij niet net nog gewoon naast haar gestaan? Of… of was hij voor de grap even een meter of tien in de lucht gesprongen? Want dan zou hij ook bij… Oh. Oh. Verbaasd keek Cooper de Tai-rok aan, die de Hoppip aan Cooper terug probeerde te geven. “Ik…” twijfelend pakte Cooper het touwtje aan. “Het is niet alsof ik hulp nodig had, hoor…” mompelde hij met een norse uitdrukking op zijn gezicht. Nee, dat was een leugen. Hij had wel hulp nodig gehad. Frillish. “Maar… maar toch…” Hij trok een gezicht. “Uhm… bedankt.”

Hij trok het touwtje wat omlaag, zodat hij zijn Hoppip stevig vast kon pakken. “Niet meer wegvliegen, okay? De volgende keer is er geen Pokémon met een broek die je uit de boom kan halen,” zei hij streng. De Hoppip glimlachte, alhoewel dat eigenlijk was wat ze altijd deed, wat Cooper opvatte als een teken van begrip. “A-anyway!” zei hij, zijn Pokémon voorzichtig weer loslatend zodat ze als een ballon aan het touwtje naast hem kwam te zweven. “Kijk!” riep hij uit. Hij haalde zijn Pokédex tevoorschijn, om hem hierbij zo ver naar voren uit te steken dat hij zo dicht mogelijk bij het gezicht van de blondine in de buurt kwam. “Het is een Charmander! Ik zal het je nu bewijzen!” Cooper haalde diep adem, klapte de Dex op een dramatische manier open en richtte hem vervolgens op zijn rode Pokémon, die inmiddels lui tegen de boom aan was gaan zitten. ”Chimchar, the chimp Pokémon. Its fiery rear end is fueled by gas made in its belly. Even rain can't extinguish the fire.” Cooper zweeg. Zelfs de Dex was blijkbaar tegen hem vandaag. Hij begon schaapachtig te lachen. “Hahaha. Haha. Ha. Het is een Chimchar. Wat grappig.” Wel, na wat de Pokédex had gezegd was het toch niet zo heel vreemd dat hij zijn Pokémon voor een Charmander aan had gezien? Toch? Beide hadden iets met vuur dat min of meer uit hun achterwerk kwam.

Om zijn verlies nog een tikje erger te maken dan het al was, scheen de blondine het nog maar wat extra in te wrijven. “Ik zei het toch. Leer mij mijn eigen pokémon kennen.” Cooper snoof. Wat, probeerde ze soms te zeggen dat hij zijn pokémon niet kende? Hij kende Rocket inmiddels al kwartier. Dat was voor hem tijd genoeg om zijn Pokémon inmiddels al door en door te kennen. Ja, zo’n genie was hij nou eenmaal. Dat hij de verkeerde soort in gedachten had gehad, was gewoon pech geweest. Een klein ongelukje. Bij zijn Hoppip had hij het meteen goed gehad, en dat was heus niet omdat de soort ook op het naamkaartje had gestaan. Nee, dat was gewoon omdat hij van nature een goede trainer was. Hij was zelfs zo’n goede trainer, dat hij bijna niet had gemerkt dat de blondine een Pokéball tevoorschijn had gehaald. Cooper liet een kreet van verrassing horen bij het zien van de Chimchar. “Jij… jij hebt er ook een?” bracht hij uit. “Dat… dat is vals spelen!” zei hij, om hierbij zijn armen koppig over elkaar heen te slaan. Geen wonder dat ze had geweten dat het een Chimchar was! Ze had allang haar eigen Pokédex gebruikt op haar eigen Pokémon!

Achterdochtig keek Cooper toe hoe de andere Chimchar – hoe had ze die ook alweer genoemd? Ozai? Een toepasselijke naam voor een vuur type, als je het hem vroeg – naar zijn eigen Pokémon toe rende. Zijn eigen Chimchar verstijfde, alsof hij niet helemaal wist hoe hij moest reageren op al het enthousiasme van zijn soortgenootje. De armen van de Chimchar gingen defensief omhoog, hij scheen zich voor te bereiden op het ergste. Misschien was dat ook maar het beste, want als iemand op zo’n manier op je af kwam stormen, dan was de kans om getackled te worden behoorlijk hoog. Wel, Rocket was vast groot en sterk genoeg om voor zichzelf te kunnen zorgen. Dat hij waarschijnlijk pas geleden uit het ei was gekropen, deed er niet toe. Dit was een goede leer ervaring voor hem. Even wat socialiseren of iets dergelijks. ‘Vrienden’ maken. De competitie wat beter leren kennen voordat hij ze genadeloos verpletterde. Hehehe.

“Je had misschien gelijk over mijn Chimchar,” ging Cooper verder toen hij eenmaal had besloten dat zijn Pokémon zich wel zou redden. “Maar ik durf te wedden dat je niet weet wat voor Pokémon Jetpack hier is.” Cooper grijnsde, trots kijkend naar de roze blob die naast hem zweefde. “Ik bedoel maar, ze is een behoorlijk exotische Pokémon. Ze komt niet eens uit deze regio! Ik durf te wedden dat je nog nooit van haar hebt gehoord,” pronkte hij. “Weet je wat? Ik durf er zelfs mijn laatste pak koekjes om te verwedden dat je niet weet wat voor soort het is.” Cooper grijnsde. Ja, daar had hij haar goed te pakken. Als er ook maar één Pokémon was die bijzonder was, dan was het zijn Hoppip wel. Zijn moeder had het zelf nog gezegd: Hoppip waren zó zeldzaam, dat de kans dat je een trainer met een Hoppip tegen kwam bijna nihil was. Zijn Hoppip was zo speciaal, dat het hem zelf ook bijzonder maakte. “Ik weet het goed gemaakt. Je mag drie keer gokken, okay? Dan is het wat eerlijker voor je.”

“Hoppip,” zei de blondine. Cooper had zijn mond al open gedaan om te zeggen hoe erg ze er wel niet naast zat, toen het langzaam tot hem door begon te dringen. Had ze… had ze nou echt…? Nee, toch? “Jetpack is een Hoppip. En die komt uit Johto.” H… hoe…? Nee, belangrijker dan hoe, waarom? Dit was niet hoe het had moeten lopen. Hij was degene die deze weddenschap had moeten winnen. Met een gezichtsuitdrukking waar de afgunst van af droop, keek Cooper naar de uitgestoken hand van de blondine. Had ze misschien alweer vals gespeeld? Hij was er vrij zeker van dat hij de soort van zijn Pokémon nog niet eerder had genoemd in de afgelopen minuten, dus dat kon het niet zijn. Had ze misschien een Pokédex gebruikt om er achter te komen wat voor Pokémon Jetpack was? Ah, nee, dat kon natuurlijk ook niet. Dan zou hij de Pokédex wel hebben gezien of gehoord, en ook dat was deze keer niet het geval. “Wel… I-ik…” stotterde Cooper, die geen andere excuses meer kon bedenken. “Ah, beschimmelde cake resten. Okay, fine,” mompelde hij gefrustreerd.

“Okay, goed. Je hebt gelijk. Je hebt gewonnen,” gaf hij toe. Die blondine… hij mocht haar niet. Ze was vast een gedachtelezer. Dat was eigenlijk de enige verklaring die hij kon verzinnen. Dat was gewoon waarom ze had geweten wat voor Pokémon Jetpack was. Een andere reden kon hij niet verzinnen. “Ik zal je de koekjes geven, zoals afgesproken. Ik ben een man van mijn woord, okay? Maar alleen als je mijn volgende vraag beantwoordt. Deal?” zei hij, zonder te wachten op een antwoord. Cooper haalde diep adem, waarna hij het meisje aan keek met zijn meest serieuze blik. “Wat is een Johto,” vroeg hij, het meisje verwachtingsvol aankijkend. Als hij ooit serieus was geweest, dan was het nu wel. Was een Johto het ding waarmee ze zijn gedachten had gelezen? Was het een bijzondere plek speciaal voor Hoppip? Iets heel anders misschien zelfs? Zij moest het in ieder geval weten. En als ze het niet wist… Wel, dan had hij tenminste één ronde gewonnen.

Achterdochtig wachtte Cooper tot het meisje antwoord gaf op zijn vraag. Voor het eerst in de afgelopen twee minuten scheen ze niet direct een slim antwoord te hebben op de vraag die hij had gesteld. Terwijl hij het aanvankelijk grappig had gevonden dat de blondine geen antwoord had geweten op zijn vraag, begon hij zich na een paar minuten stilte af te vragen of hij misschien iets verkeerd had gezegd. Toen de stilte nog een minuut of vijf langer aan hield, begon hij toch zo langzaam aan te twijfelen. Johto. Dat was het woord dat ze gezegd had, toch? Had hij het soms verkeerd uitgesproken? Was het misschien een verboden woord? Een… een scheldwoord? “Uuhh… Is er soms iets…?” vroeg hij zachtjes, alsof hij bang was dat ze zou beginnen te gillen omdat hij de stilte had verbroken. Dat was misschien nog wel veel enger dan het idee dat hij zonder zijn koekjes door het leven zou moeten. Mensen die tegen hem schreeuwden… Nee, dat was absoluut niet zijn ding. Vooral niet in situaties zoals deze, wanneer hij niet eens wist wat hij verkeerd had gedaan. Ze schreeuwde echter niet toen ze antwoord gaf, maar sprak op een redelijk normale toon.

“Johto is een regio?” Cooper fronste. Een regio? Net als… net als Kalos? Tenminste, Kalos was een regio, right? “Je weet wel, waar mensen kunnen wonen enzo. Zoals hier. In Kalos.” Oh. Okay. Cooper knikte, alsof alles in het universum nu duidelijk voor hem was. Okay, dat maakte alles al een stuk logischer. “Johto, huh?” zei hij, kijkend naar zijn Hoppip. Hij grijnsde. “Is dat waar je vandaan komt?” De Hoppip knikte, om vervolgens te glimlachen als een trotse moeder, die blij was dat haar kind eindelijk eens iets geleerd scheen te hebben. “Ik kom uit Johto,” vervolgde de blondine, die blijkbaar nog niet uit was gesproken. Oh. Oooh. Dat verklaarde dan een boel. “Daarom wist ik welke pokémon Jetpack is,” verklaarde ze. Cooper snoof. Ja, natuurlijk wist ze het dan. Als Hoppip uit Johto kwamen… en Hoppip zo ongeveer goddelijk waren daar… wel, natuurlijk wist ze dan wat een Hoppip was! Het zou zelfs vreemder zijn geweest als ze niet had geweten wat een Hoppip was, eerlijk gezegd.

“Wel, okay… Eerlijk is eerlijk. Ze zijn van jou,” zei Cooper, die bukte om de koekjes uit zijn tas te pakken. Met veel gekreun en gesteun haalde hij het ietwat ingedeukte pakje tevoorschijn. Het deed hem bijna fysiek pijn om deze heerlijkheden af te moeten staan. Ahh… Hopelijk waren ze helemaal verkruimeld. Alhoewel, kruimels waren extra lekker. Damn. Wel, dan hoopte hij in ieder geval dat ze er allemaal uit zouden vallen bij het openen van het pak. Misschien dat ze er zelfs wel uit zouden vliegen. Daar waaide het op het moment in ieder geval hard genoeg voor. “Hier,” zei hij, om het pakje vervolgens met een klein boogje naar haar toe te gooien. “Het zijn de beste koekjes die er te vinden zijn in Santalune City, dus waag het niet om ze op de grond te laten vallen.” Met tegenzin keek Cooper naar de grond, waar zich nog steeds een aantal van zijn spullen bevonden. Oh, right. Die moest hij ook maar eens opruimen. Oeps. “Ugh,” kreunde hij nogmaals, voordat hij bukte om de spullen terug in zijn tas te proppen.