The worst sidekick [open]

Waarom. Dat was altijd de wedervraag die hij kreeg als hij aan iemand vertelde over de namen van zijn Pokémon. Eigenlijk zou hij het gewoon niet meer moeten doen. Hij had gewoon moeten doen alsof hij de namen zelf had bedacht. Misschien dat zijn eigen leuk-heid dan ook wel wat omhoog was gegaan. Want ja, iemand die leuke namen verzon, die moest natuurlijk ook zelf wel leuk zijn. Nu was hij enkel een beetje leuk, omdat zijn moeder leuk was. Hij had alleen de genen van een leuk iemand, maar had de volledige potentie er nog niet uit weten te halen. Zo voelde het ergens. Maar ja, als hij deed alsof hij de namen zelf had bedacht, dan was hij eigenlijk nog een tikje minder leuk. Dan was hij niets minder dan een dief. “Waarom niet?” antwoordde hij. “’k Bedoel, waarom verzint je moeder die? Is daar een rede voor?” vroeg Cecille. Ja, natuurlijk was die er. Het was zelfs een verschrikkelijk goede reden. Het leek voor nu alleen beter om met een kortere versie van het verhaal te gaan. Het was niet alsof het volledige verhaal haar echt iets aan ging, right? Right. “Wel, de Pokémon zijn eigenlijk van mijn moeder. Nou ja, zijn – waren. Ze zijn nu van mij, natuurlijk. Mijn moeder had ze beide een naam gegeven, dus… Ja. Ja, dat is eigenlijk waarom ze zulke leuke namen hebben,” legde Cooper uit. Ja, dat was wel ongeveer hoe het gegaan was. Hij kon in ieder geval zeggen dat hij nergens over had gelogen. Hij had misschien niet het hele verhaal verteld, maar… dat was een, uh, een ander verhaal.

Op de een of andere manier leek het bijzonder grappig te zijn dat Cooper zijn Pokémon had willen leren klimmen. De roodharige jongen snoof luid, waarna hij zijn armen over elkaar heen legde. Zijn methodes waren wat onorthodox, en wat dan nog? “Het is niet alsof baby’s al kunnen klimmen, dus waarom Char- Chim… Chimchar wel?” mompelde hij. Veel tijd om boos te zijn over zijn mislukte klim les had hij niet, want Cecille wist het gespreksonderwerp in één klap te veranderen. Dit was het, hier kwam de Aipom uit de mouw. Ze was een geheim agent. Een echte, authentieke geheim agent. Net zo eentje als ze in films hadden, behalve dat ze niet in een film zaten, maar dat dit het echte leven was. Ze was gewoon letterlijk James Blond. Misschien was dat dan ook wel waarom ze vals had kunnen spelen bij zijn quiz: als geheim agent wist je alles. Ahh… ze wist vast nog veel meer dan de vragen die hij had gesteld. Het zou hem zelfs niet verbazen als ze ook alles over hèm wist. Heh! Ze wist waarschijnlijk zelfs dat hij vanochtend tijdens het douchen was vergeten om…

De ‘nee’ waarmee ze haar zin begon was helaas meer dan genoeg om zijn bubbel te laten barsten. Nee, Cecille was geen geheim agent. Ze wist dus, gelukkig maar, ook niet wat hij die ochtend was vergeten bij het douchen. Het echte verhaal was veel saaier. Ze was gewoon verdwaald. “Ha!” bracht Cooper uit, die behoorlijk wat moeite moest doen om te verbergen hoe teleurgesteld hij was. “Wel, als je een geheim agent was geweest, dan was je vast niet verdwaald! Heh! Dat komt er van!” lachte hij, alsof dat het hele punt was van haar verhaal. Nooit meer willen verdwalen? Geen probleem! Je hoefde alleen maar een geheim agent te worden! Maar nee, Cecille was dat niet. Daarom was ze dan ook verdwaald. Tenzij… tenzij dat was wat ze wilde wat hij geloofde. Geheim agenten probeerden altijd hun ware identiteit geheim te houden, right? Wat als haar ‘ik ben verdwaald’ verhaal gewoon een… nou ja, een verhaal was? Een verhaal om hem te doen geloven dat ze geen geheim agent was? Heh. Hehe. Hij had haar heus wel door, mevrouw-de-geheim-agent-die-doet-of-ze-geen-geheim-agent-is. Maar hij was de slechtste niet, hij zou met haar meespelen. Hij zou haar ware identiteit niet verraden. Nog niet. Misschien als hij er iets goeds voor aangeboden kreeg.

“Alleen… Uh… Weet je? Ik ben zelf eigenlijk ook geen geheim agent,” gaf hij toe. Cooper grijnsde kort, waarna hij een paar keer knipoogde op een manier die zó overduidelijk was, dat het eerder leek dat hij een of hij een of andere zenuwtik had. “Ik ben de weg… eigenlijk ook kwijt. Ik heb niet echt gekeken waar ik naar toe ging toen ik achter Jetpack aan ging.” Hmm! Misschien zou zij ook wel denken dat hij een geheim agent was nu! Alleen… Wel, hij was er geen. Nog niet, in ieder geval. Dat had hij aan zijn oppasser van vijf jaar geleden beloofd. Hij zou pas geheim agent worden nadat hij alle badges in de regio had behaald, anders zou hij het misschien wat te druk krijgen. Als hij én geheim agent én trainer zou zijn, dan zou zijn schema waarschijnlijk overvol worden. Cecille, echter, scheen het prima te kunnen managen, aangezien ze op het moment aan het trainen was voor de eerste gym. Ah, tenzij dat natuurlijk ook een deel van haar plan was. Hmm. Weten dat iemand een geheim agent is, was moeilijker dan hij had gedacht. Het was vooral erg verwarrend. Alles, maar dan ook echt alles had een dubbele betekenis. Misschien zelfs wel een driedubbele. Het was gelukkig niets dat hij niet aan kon. Hij was getraind voor dit soort gesprekken, daar hadden zijn ouders wel voor gezorgd. Zinnen met dubbele betekenissen waren hem met de paplepel ingegoten!

Tenzij… Tenzij haar ‘nee’ al een driedubbele betekenis had gehad en ze gewoon, nou ja, ze gewoon echt verdwaald was. Misschien dat ze gewoon alleen naar hem toe was gekomen omdat ze gewoon de weg willen vragen. Dat… dat was ook altijd nog een optie, ja. Cooper fronste. Hij nam het terug. Hoe goed hij ook was met dubbele betekenissen, dit ging zijn petje te boven. Hij was goed, maar niet zó goed. Nee, dit was zelfs onmogelijk. Hij staarde intensief naar Cecille, terwijl hij probeerde te beslissen of ze wel of niet een geheim agent was. Hij had meer tijd nodig. Als hij het gesprek gaande zou kunnen houden, dan zou hij er misschien achter kunnen komen. “H-Hoe dan ook! Ik weet nog wel van welke kant ik ben gekomen!” bracht hij uit. Okay, dat was wel een leugen. Hij had geen idee waar hij vandaan was gekomen. Gelukkig kon hij altijd nog doen alsof.  

Ondanks dat Cooper zichzelf niet bepaald als een goede leugenaar zag, scheen de blondine zijn leugen niet door te hebben. Misschien was dit dan toch een van zijn verborgen talenten, dat liegen. Of misschien wilde Cecille wel zo graag de weg terug naar de stad vinden, dat ze zelfs iemand zoals hèm zou vertrouwen. Het was in ieder geval een van de twee, daar was hij zeker van. Ze vroeg hem of ze hen naar Santalune City terug zou kunnen brengen, waar hij direct met een ‘ja’ op antwoordde. Niet omdat hij plots de weg weer wist, maar omdat het gewoon vreemd zou zijn als hij een ander antwoord zou geven. Bovendien, hij had een vaag soort van idee gekregen over hoe hij de weg terug naar de stad zou kunnen vinden. Het was misschien niet zo’n heel erg goed idee, maar het was altijd nog beter dan helemáál geen idee. Het was zijn Hoppip die hem de briljante ingeving had geschonken. De Pokémon was meegevoerd met de wind, right? Ze was, als hij zich niet vergiste, rechtstreeks vanuit de stad deze kant op gewaaid. Technisch gezien zouden ze dan de weg weer terug moeten kunnen vinden als ze gewoon tegen de wind in zouden lopen. In theorie zou het moeten werken. In theorie zouden de meeste ideeën die hij had moeten werken. Maar ja, de praktijk die bleek meestal anders te zijn. “Heh!” lachte Cooper met een zelfingenomen glimlach. “Natuurlijk kan ik dat! Anders zou mijn middelste naam niet Cooper ‘de beste wegwijzer’ Brimstone zijn!” Okay, dat was misschien niet zijn volledige naam, maar je snapte het idee. Hij kon _altijd_ de weg terug vinden. Dat het meestal behoorlijk lang duurde, dat deed er niet toe. “Uhh, wacht even,” mompelde Cooper, die onhandig de Pokéball van zijn Chimchar weer tevoorschijn haalde. Hij liep liever niet met verschillende Pokémon tegelijk rond, al helemaal niet als een van de twee elk moment uit zijn handen kon worden geblazen en de ander gewoon letterlijk een aap was, dus leek het hem voor nu verstandiger om in ieder geval één van de twee terug te laten keren. “Keer… uh, terug!” zei Cooper, die de Pokéball op de oranje Pokémon gebruikte. De Chimchar fronste kort naar hem, voordat deze van vorm veranderde om als een helder, rood licht in de Pokéball op te worden gezogen. Daar. Hij zat er in. Tenminste, hij zat er in, toch? Hij had nog nooit echt een Pokémon terug laten keren in zijn pokéball – hij zag er het nut meestal niet van in. Jetpack kon dankzij het touwtje niet van hem wegzweven, dus een probleem was het meestal niet als zijn Hoppip uit haar Pokéball bleef. Als het net zo hard waaide als vandaag, echter, bleek het alsnog een probleem te kunnen zijn. Misschien moest hij maar wat extra maatregelen nemen, voordat de situatie zich straks nog zou herhalen. “Wacht nog héél even,” zei Cooper. Hij wikkelde het touw waar zijn Pokémon aan vast zat driemaal om zijn pols heen, waarna hij er een stevige knoop in legde. Zo! Nu hoefde hij niet meer bang te zijn dat Jetpack uit zijn handen zou worden getrokken! “Okay! We kunnen!” zei Cooper, nadat hij ook zijn rugzak weer op zijn rug had gehesen. Alhoewel hij had gezegd dat hij klaar was, scanden zijn ogen de grond af, opzoek naar spullen die hij eventueel had laten liggen. Voor zo ver hij kon zien had hij niets gemist. Mooi, dan konden ze nu écht vertrekken. Moeilijk was het niet om te bepalen welke kant ze op zouden moeten, want de wind had nog steeds niet besloten om even een korte pauze te nemen. “We moeten deze kant op,” zei Cooper, die tegen de wind in begon te lopen. Ah, damn. Daar ging zijn perfecte kapsel. Nou ja, het kon altijd erger. Het werd tenminste naar achter geblazen en niet naar voren.  

Terwijl Cooper al vond dat zijn eigen haar verschrikkelijk zat door de wind, scheen het al niet veel beter te zijn voor Cecille. Nee, door de lengte van haar haren leek het effect van de wind zelfs nog een tikje erger te zijn. “Pffft,” proestte Cooper. “Je kapsel lijkt net een zeemonster! Hehe!” lachte hij, duidelijk nog steeds uit op wraak voor de verloren weddenschap. Zijn kapsel was tenminste geen zeemonster. Nee, het had wat meer weg van koraal. Dat was iets heel anders. “Hey,” zei de blondine nadat ze het pak koekjes eindelijk had weggestopt. “Als we terug in Santalune zijn, zou je me dan ook die winkel kunnen laten zien waar je deze koekjes kan kopen?” Cooper trok zijn wenkbrauwen ongelovig op. “Wa… Denk je nou echt dat ik mijn grote rivaal zou vertellen waar ze dit soort lekkernijen kan vinden?” reageerde Cooper. Hij lachte kort. Alleen het idee al! Nee, dit was het punt waarop híj eens iets wist dat een ander niet wist. Eindelijk won hij eens een keer iets, en het voelde geweldig. Alleen… Dat zou wel erg vals zijn, of niet soms? Cooper stopte met lachen, waarna hij naar zijn Pokémon keek. De onheilspellende glimlach op haar gezicht was meer dan genoeg om hem te vertellen dat ze waarschijnlijk hetzelfde dacht als hij. Ahh… Ze leek soms net zijn moeder, alleen dan vele malen erger. “Ughhh…” kreunde Cooper. “Samen spelen, samen delen, was het toch?” zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen zijn gesprekspartner. “Okay, fine. Prima. Ik zal je laten zien waar ik ze gehaald heb als we de stad weer hebben gevonden.” Cooper keek weer naar zijn Pokémon, om zich er van te verzekeren dat hij de juiste beslissing had gemaakt. De mondhoeken van zijn Hoppip stonden een paar millimeter verder omhoog, waar hij uit opmaakte dat ze tevreden was. Voor nu, in ieder geval. Ah… zou Cecille ook zo zijn met haar Tai-rok? Zou die ook een overbezorgde moeder zijn? “Jij en je Tai-rok – Sivir was het? Kennen jullie elkaar al lang?” vroeg Cooper, die inmiddels nieuwsgierig was geworden naar de andere roze Pokémon.

Wortelkop. Heh. Het was moeilijk om boos te worden om zo’n scheldwoord. Het was nog steeds niet aardig, maar tegen dingen die niet aardig waren kon hij tenminste nog wat terug zeggen. “Heh! Dat is wel erg Tentacruel om te zeggen. Snap je? Tentacruel? Want… zeemonster?” lachte Cooper, die de haren voor zijn ogen uit de weg veegde. Damn wat was hij vandaag toch grappig. De blondine had het plotseling over een of andere Sara, die haar op de een of andere manier punten zou geven voor de koekjes. “Hè, het is mijn speciale koekjes winkel. Als je van plan bent om met alle eer op te strijken, dan laat ik je echt niet zien waar die winkel is, hoor,” dreigde Cooper, die absoluut ook wat punten wilde hebben. Wat voor punten het waren wist hij niet, net als of hij überhaupt iets aan de punten zou hebben, maar hij wilde ze hoe dan ook hebben. Die Sara was vast een of andere medewerker van een of ander bedrijf dat als reclame stunt punten gaf als je bepaalde opdrachten voltooide. Als je genoeg punten had, dan kreeg je waarschijnlijk iets cools. Een leuke sticker ofzo. Misschien een rubberen polsbandje dat zo’n lekker geluid maakte als je er mee zwaaide. Yeah, dat was het waarschijnlijk. Als dat het geval was, dan wilde hij al helemáál die punten hebben. Hij wilde best wel een polsbandje hebben, want zijn polsen waren op het moment nog behoorlijk leeg.

Cecille kende haar Tyrogue al twee jaar, wat aan de ene kant al een behoorlijke tijd was, maar wat aan de andere kant ook nog behoorlijk kort was. Cooper merkte hoe ze zijn uitspraak van de naam van de Pokémon verbeterde, waardoor hij de neiging kreeg om de naam nog wat verkeerder uit te spreken. Slipper ofzo, dat zou wel een mooie naam zijn. Hij besloot echter om het maar niet te doen, want hij had op de een of andere manier het idee dat de Slipper het waarschijnlijk niet helemaal zou waarderen als hij hem zo zou noemen. “Sivar,” herhaalde hij de naam dus maar, als het brave jongetje dat hij was. Ze vroeg hem nu hoe het zat met hem en zijn eigen Pokémon, waardoor er een brede grijns op Cooper’s gezicht verscheen. “Ik heb Jetpack al een jaar of zes,” zei hij met een brede grijns. “Nou ja, zoals ik eerder al had gezegd was ze eigenlijk van mijn moeder, maar… wel, mijn moeder heeft Jetpack niet echt lang gehouden als Pokémon. Ze was eigenlijk een cadeautje. Niet voor mij, maar dit is wat het uiteindelijk is geworden,” vertelde hij.

“Het is eigenlijk precies zoals jij het hebt met Sivar. Het voelt alsof ik Jetpack al eeuwen heb, zelfs al zijn het maar zes jaar. Ik kan me eigenlijk nauwelijks meer indenken hoe het was zonder haar, weet je,” zei Cooper. Wel, dat was eigenlijk niet helemaal waar. Hij wist nog wel hoe het was zonder Jetpack. Het was op zijn zachtst gezegd… wel, saai. Sure, het was wel grappig geweest om erwtjes te schieten naar de kok of om de schoenen van zijn vaders zakenpartners aan elkaar vast te knopen, maar om te zeggen dat het echt leuk was? Nee, het was veel leuker geweest als hij iemand had om de pret mee te delen. Of in het geval van Jetpack; iemand die hem op zijn plek zette als hij te ver ging. De komst van Jetpack was een verademing geweest. Jetpack was – ah, shit. Hij had niet opgelet waar hij liep, waardoor hij met zijn voet achter een wortel was blijven haken, met als resultaat dat hij nu plat op de grond lag.

Waar Cooper had verwacht om een nieuwe belediging naar zijn hoofd geslingerd te krijgen, of nou ja, belediging, wortelkop was niet bepaald een erge belediging geweest, aangezien hij wortels eerlijk gezegd behoorlijk lekker vond, kreeg hij in plaats daar van een compliment. Ze vond zijn woordgrap gewoon goed. Steengoed. Keigoed. Grant zou trots op hem zijn geweest, zo grande was het geweest. Hahaha. Haha. Haa… Hij had blijkbaar nog wat anders gezegd dat al even grappig was geweest, want Cecille was op de een of andere manier in de lach geschoten. Een frons trok over Cooper’s voorhoofd heen terwijl hij zich probeerde te herinneren wat voor grappigs hij eigenlijk wel niet had gezegd. Lang hoefde hij niet na te denken, want Cecille had besloten om er zelf over te beginnen. Op de een of andere manier had hij blijkbaar gezegd dat hij haar vriendin af had willen pakken. “Huh…?” bracht Cooper uit. Als hij nog erger verward was geweest, dan hadden er waarschijnlijk vraagtekens om hem heen gevlogen. Had hij iets gemist? Had hij een black out gehad waarin hij iets had gezegd dat hij zich nu niet meer kon herinneren? Hij had eerlijk gezegd nog niet eens de helft mee gekregen van wat Cecille had gezegd, om het gesprek daarna onderbroken te hebben door te zijn gestruikeld.

“Auw…” kreunde Cooper, die een grote hap zand uitspuugde. Dit was al bijna even erg als de cinnamon challenge. Zijn val scheen niet onopgemerkt te zijn gebleven, wat hij ook niet had verwacht, want Cecille lachte hem uit. Dat, of ze lachte een tweede keer om zijn woordgrap. Nee, correctie, ze hoe twee sterke armen zich om zijn schouders heen sloten, waarna hij in één keer overeind werd getild. “Vallen zit in mijn roots,” fluisterde Cooper passief agressief terug terwijl hij wachtte tot Cecille hem daadwekelijk op de grond zou zetten. Het was fijn dat ze hem overeind had geholpen, maar dit was toch echt niet de Litleo King, hoe erg hij ook op Sambal leek door zijn haren. “Hoeveel spinazie heb jij wel niet als kind gegeten… Ah… H-h-hey! Wacht eens even! Wilde je net niet nog mijn benen breken?” bracht Cooper uit, waarna hij zich los worstelde. Snel deinsde hij terug van de blondine. “Blijf van mijn benen af, hoor je me? Die heb ik nog nodig om mee te lopen. Ik waarschuw je, hoor! Jetpack breekt jouwbenen als je het ook maar probeert!” zei hij, om daad bij zijn woord te zetten door een karate-achtige houding aan te nemen. Kon hij karate? Nope. Maar hij kon altijd doen alsof, misschien dat het genoeg was om haar te intimideren. Dat zijn gezicht onder het zand zat maakt het natuurlijk alleen maar intimiderender.

Blijkbaar wilde Cecille zijn benen toch niet breken, nou ja, voor nu in ieder geval. Zolang hij van haar vriendin af bleef, zou alles okay zijn. Ook mocht hij haar punten niet afpakken, iets waar hij het absoluut niet mee eens was. Cooper snoof luid. “Die punten waren van mij in de eerste plaats. Het is mijn geheime bakkerij, dus ik krijg de punten. Ik wil die prijs winnen, snap je?” Cooper fronste. “Dus… wel… als je die punten gaat claimen, dan wil ik op zijn minst een compensatie voor ze,” zei Cooper, die ergens nog steeds bang was dat Cecille zijn benen zou verbrijzelen als hij niet op zijn minst een klein beetje toe gaf. Behalve haar commentaar op hoe competitief hij was, had ze ook nog wat aan te merken op zijn houding. Hij stond niet ver genoeg doorgezakt, of iets dergelijks. Wat, moest hij een houding aannemen alsof hij aan het poepen was? Was dat hoe ze wilde dat hij stond? Tijd om het te vragen had hij niet, want ze gaf hem een flinke duw tegen zijn borst aan, waardoor hij met een zachte ‘oef’ op zijn achterwerk belandde. “Dat je mijn benen niet mag breken, betekent niet dat je mijn bil-botten wel mag breken,” mopperde Cooper, die ondertussen het gevoel had alsof hij een hechte band met de grond begon te krijgen.

Pas nu kreeg hij antwoord op zijn vraag, wat hem eerlijk gezegd verbaasde. Als hij ergens geen serieus antwoord op had verwacht, dan was het op de vraag of ze spinazie lekker vond. Het oordeel was geveld: Cecille vond spinazie blijkbaar niet lekker. “Serieus?” vroeg Cooper fronsend. Wel, dat moest hij zien te onthouden. Misschien kon hij ooit haar dag een keer verpesten door haar spinazie te geven. Ha, yeah. Dat was een goed idee. “Ik vind het in ieder geval lekker,” zei Cooper. “Je kan het zelfs zien,” zei Cooper, die zijn armspieren aanspande alsof hij een of andere Machamp was. Toegegeven, hij was niet bepaald gespierd. Hij had nooit hard moeten werken, dus het was vanzelfsprekend dat zijn lichaam alles behalve getraind was. Een goede conditie, dat had hij wel. Maar ja, wat wilde je als je elke dag achterna werd gezeten door de kok? Man, wat kon die vrouw rennen. En man, wat had ze er grappig uit gezien met dat ei in haar haren en met dat meel in haar gezicht. En man… wat kon die vrouw hard meppen. De afdrukken van haar deegroller stonden nog steeds in zijn achterwerk.