The town of stones. [&JAYDE MARGRAVE]

Met zijn Eevee in zijn armen geklemd en zijn Pikachu op zijn schouder liep Connor door het gras heen die hem zou leiden naar Geosenge Town. Het dorpje was nabij gelegen aan Cyllage City. Connor had de afgelopen dagen Eevee getraind en hoopte dat de Pokémon binnenkort zou evolueren. Hun vriendschap werd er elke dag steeds sterker op omdat hij zoveel tijd aan de Pokémon besteedde. Hij had gehoord dat de Pokémon enkel kon evolueren in een Espeon als ze een goede band met je hadden en als ze overdag getraind werden. En daarom probeerde Connor haar ook zo veel mogelijk te trainen. Het ging soms alleen nogal moeilijk omdat Eevee hem vaak probeerde te knuffelen. Dan waren ze bezig en dan draaide ze zich midden in een aanval om om hem een pootje te komen geven. Aan de ene kant was het wel schattig, maar aan de andere kant wilde Connor ook wel vooruit en zo ging dat natuurlijk niet. Hij glimlachte geduldig naar de Eevee toen deze zich tegen zijn borstkas nestelde en aaide haar over haar kopje. Roselia en Eevee probeerde hij maar zo ver mogelijk uit elkaar te houden, want Roselia was erg jaloers op Eevee. Ook zij probeerde hem de hele tijd te knuffelen. Connor’s gedachten vlogen weg toen hij Geosenge Town betrad. Het was zelfs nog mooier dan men zei en gefascineerd keek Connor naar de enorme stenen die zich centraal bevonden in het dorpje. Hij was misschien een beetje té gefascineerd, want hij keek niet uit waar hij liep en knalde tegen iemand op. ‘Eev!’ bracht Eevee verontwaardigd uit en Pikachu probeerde zich achter Connor’s schouder te verschuilen. ‘Sorry,’ zei Connor. ‘Ik had je niet gezien.’

Pikachu was op veel vlakken beschermend voor de Eevee, maar op dit vlak schijnbaar niet. Toen de vrouw begon te snauwen tegen Connor – en Connor zijn wenkbrauw daarop arrogant fronste – probeerde de gele mouse Pokémon zich zo ver achter Connor te verstoppen. ‘Houd op met snauwen, chick, je maakt mijn Pikachu bang,’ zei hij vervolgens arrogant terug en hij strekte zijn hand naar achteren om de bange Pikachu een geruststellend klopje op zijn kopje te geven. Dat stelde de Pikachu niet echt gerust en de Pokémon deed opnieuw een poging om zich ver achter Connor te verstoppen. Connor keek boos naar de vrouw. Hij wist dat het niet echt leuk was als iemand tegen je aan knalde, maar moest daar weer zo’n heibel om gemaakt worden? Eevee was, in tegenstelling tot Pikachu, totaal niet bang en keek nieuwsgierig naar de Fennekin. Het vrouwtje keek eerst even naar haar trainer, maar deze had meer oog voor de vrouw dan voor haar en dit gaf Eevee het idee dat ze gewoon naar de Fennekin mocht gaan. En dus bewoog de bruine Pokémon zich naar de rode toe zodat haar oortjes op en neer bewogen. Het zag er eigenlijk nog wel vrij grappig uit. Omdat ze zo klein was en haar pootjes zo kort, was het overduidelijk een hele opgave voor de normal type om zich voort te bewegen naar de andere kant. Toch zette de bruinogige Pokémon koppig door en niet veel later stond ze recht voor Fennekin. Ze snuffelde nieuwsgierig aan hem en keek daarna naar zijn brandwonden. ‘Eev!’ sprak ze zachtjes, waarna ze haar pootje tegen één van zijn brandwonden legde en hem een tikkeltje somber aankeek. Ze liet haar kopje even tegen de zijne steunen als een soort van knuffel. Connor keek verbaasd naar de bruine Pokémon en daarna weer naar de vrouw. ‘Ga je de hele tijd zo chagrijnig blijven zodat ik een reden heb om door te lopen en dit dorpje te verkennen of ga je normaal doen zodat we een normaal gesprek kunnen beginnen?’ vroeg hij verveeld. Want hij was dan ook weer zo subtiel.

Jayde fronste haar wenkbrauwen en keek de jongen geagiteerd aan. Zo gek was het toch niet om te reageren als iemand tegen je aan liep? In elk geval had Fennec daar duidelijk een andere mening over, want hij keek nieuwsgierig naar de Eevee die op hem af trippelde. Het was duidelijk nog een jonge Pokémon, of in elk geval jonger dan Fennec zelf. Hij snuffelde nieuwsgierig aan de pluizige vacht van Eevee en keek haar met een schuin hoofdje aan toen ze één van haar pootjes tegen zijn brandwond legde. Hij liet een geruststellende 'fen' horen en legde zijn hoofdje ook tegen die van de Eevee. Voor hem waren die littekens allang geen probleem meer en het maakte hem niets uit als andere Pokémon er wat van dachten. Ondertussen had Jayde de Pokémon gehoord en keek wat verbaasd naar de twee. Natuurlijk moest de jongen het weer verpesten door te vragen of ze zo chagrijnig zou blijven of dat ze normaal ging doen zodat ze een normaal gesprek konden houden. “Vooruit dan maar,” zei ze zuchtend. Ze deed het meer voor de Pokémon dan voor zichzelf. Ze mocht dan wel een lid zijn van Team Rocket, ze gaf toch om haar Pokémon en wist dat Fennec het allesbehalve fijn zou vinden als hij al zo snel afscheid zou moeten nemen van de Eevee. “Nog een jonkie?” vroeg ze dus maar met een knikje richting de Eevee.

Terwijl Connor zijn wenkbrauw ophaalde en haar afwachtend aankeek, bewoog de jonge Eevee met haar oortjes toen ze het kopje van de Fennekin op zich voelde. Het voelde vertrouwd en veilig. Ze kon het gevoel niet goed plaatsen, maar zo voelde ze zich er nu wel over. Het hielp ook wel enorm dat hij net ietsje groter was als haar. Pikachu was echt heel veel groter dan haar en dat vond ze helemaal niet fijn, want dan kon ze moeilijker met hem communiceren. Connor grinnikte toen hij het antwoord van de vrouw hoorde. Goed genoeg. Hij knikte toen ze haar vraag stelde. ‘Nog maar net uit het ei,’ legde hij kort uit. Pikachu keek ook een tikkeltje verbaasd naar hoe de Fennekin en hoe de Eevee daar stonden, maar stelde zichzelf daar verder niet veel vragen bij. Connor had gedacht dat de Pikachu romantische gevoelens voor de Eevee had gekregen, maar dat bleek toch niet zo te zijn. Eigenlijk wel logisch als hij het zo bekeek, want Pikachu was natuurlijk veel ouder. Maar ja, wie zei dat leeftijd alles zei? Hij was ook met Alana samen geweest en die was ook enkele jaren ouder dan hem geweest. Zijn blik gleed naar Jayde en daarna naar haar Fennekin. ‘En hij?’ vroeg hij vervolgens aan haar. ‘Of is hij al wat ouder?’ Hij had werkelijk geen idee. Hij was absoluut niet goed in leeftijden raden en dat zou men nog vaak van hem te zien krijgen. Eevee stak haar pootje uit naar de Fennekin en porde hem voorzichtig in zijn vacht. Daarna legde ze haar pootjes op zijn rugje en begon aan hem te snuffelen. ‘Eev!’ bracht ze vrolijk uit. Connor moest toegeven dat het er vrij schattig uitzag zoals zijn naïeve Eevee met de Fennekin omging. Zijn blik gleed weer naar de vrouw en rustig wachtte hij af op antwoord.

Blijkbaar was de Eevee nog maar pas uit het ei gekomen, dus jong was ze zeker. Hoewel Jayde maar weinig zin had om verder te praten, rondde ze het gesprek niet af. Fennec had namelijk niet veel vrienden binnen haar Pokémon team en hij leek toch goed met de Eevee te kunnen opschieten, dus ze liet het maar gebeuren. De vraag die ze had gesteld kwam natuurlijk weer terug en de jongeman vroeg of Fennec wat ouder was, waarop Jayde knikte. “Ja, hij is al ruim een jaar oud,” antwoordde ze. Het was gemakkelijk te onthouden, want ze kon zich nog herinneren dat ze in Kalos éénentwintig jaar was geworden en dat ze de Fennekin toen al had. Zijn precieze leeftijd wist ze niet, aangezien hij eerst van een andere trainer was geweest. Ondertussen keek Fennec wat verbaasd naar de Eevee die haar pootjes op zijn rug had gelegd, maar al snel kwispelde hij vrolijk en hapte speels naar haar staart, zonder echt te bijten.

Connor fronste kort zijn wenkbrauwen toen de vrouw aangaf dat de Fennekin ruim een jaar oud was. Wauw. De Fennekin leek, in zijn ogen, nog maar een jonkie. Maar hij was nooit goed in leeftijden schatten en hij vond elke starter-Pokémon op een jonkie lijken, dus dat hielp niet al te veel. Als hij een Charmander van drie jaar oud zou tegenkomen zou hij nog durven te zeggen dat het een jonkie was. ‘Dat is al best oud,’ zei hij toen omdat hij niet wist wat hij verder moest zeggen. Hij was dan ook weer echt subtiel en ook nog eens heel sociaal aangelegd. Dus niet. Hoewel hij eerlijk moest zeggen dat het beter ging sinds hij Eevee had en na zijn breuk met Alana was het er ook wel op vooruitgegaan omdat hij nu tenminste wist hoe hij op mensen moest reageren. En wat wel normaal was en wat niet. Hoewel, geen enkele situatie in zijn relatie met Alana had echt normaal geleken naar hem toe, vooral die laatste dan niet. Hij wilde daar niet al te veel meer over nadenken. Hij richtte zijn gedachten dus op iets anders. ‘En wat is je naam als ik vragen mag?’ vroeg hij, hopend dat hij die vraag nog niet had gesteld en dat hij haar naam op de één of andere manier had gemist. Eevee sloeg plagerig met haar pootje naar de Fennekin toen deze speels naar haar staart beet. Om hem nog meer te plagen rukte ze haar staart weg van zijn tanden en wreef deze in zijn gezicht, waarna ze schattig begon te lachen en met haar oortjes heen en weer bewoog.

Toen de jongen opmerkte dat een jaar al best oud was, hief Jayde even een wenkbrauw op. Zo oud was dat toch helemaal niet? “Valt mee, hoor,” zei ze nog wat verbaasd. Fennekin konden best oud worden, zeker in vergelijking met andere hondachtige Pokémon. Dat Fennec nog niet geëvolueerd was betekende bovendien niet dat hij nog maar een jonkie was, toch? In elk geval vroeg de jongen nu naar haar naam en Jayde keek hem kort aan. “Jayde. En jij?” antwoordde ze. Niet dat ze echt geïnteresseerd was in zijn naam, maar het was makkelijker om een naam bij een gezicht te hebben, want anders zou ze hem in haar hoofd “jongen met zwart haar” moeten noemen. Ondertussen niesde Fennec toen de staart van de Eevee in zijn gezicht terecht kwam, waarna hij zich naar haar toe draaide en een speelse blaf liet horen.

Connor wist dat hij die opmerking niet had moeten maken. Hij was dan ook echt een vreselijke nerd in sociaal contact. Soms ging het hem goed af, maar soms ook niet. Zo had hij met Alana in het begin ook vaak ruzie gehad omdat hij soms zo kortaf reageerde, maar dat kwam gewoon omdat hij het niet gewend was om echt vrienden te hebben. Hij wist echter wel dat hij nog steeds niet veel vrienden had. Hij had Cecille en Nathan, als hij die laatstgenoemde een vriend kon noemen. Wanneer kon je iemand een vriend noemen? Geen idee. Hij knikte kort toen ze zichzelf voorstelde als Jayde. ‘Mijn naam is Connor,’ sprak hij rustig tegen haar. Eevee begon schattig te lachen toen ze de Fennekin hoorde niezen, draaide zichzelf naar hem toe en maakte ook een vrolijk geluidje toen ze hem hoorde blaffen. ‘Dus eh… wat vind je van deze stad?’ Zo awkward, maar wat moest hij anders vragen?