We all fall down....

Met snelle passen rende ze door. Ze kon niet meer stoppen met huilen. De tranen op haar kaken stroomden sneller dan dat ze eerst had gedacht. Ze waren warm... maar zo voelde ze zich niet... verre van zelfs. Haar pas werd sneller, maar ze voelde haar lichaam trillen, alsof ze elk moment kon instorten... Vanbinnen was ze dat al. Ze opende haar ogen en staarde naar de lange weg voor zich. Ze hijgde luid toen ze opeens een stekende pijn in haar zij voelde. August... Flitste door haar kop heen. In haar hand hield ze de Pokéball die ze van Nathan had gekregen. Haar vingers waren er krampachtig om geklemd. Ze mocht niet stoppen. Ze kneep haar ogen even toe toen ze het zonlicht voelde prikken in haar ogen. Het was al tegen de avond aan. Ze staarde even kort rond... Ze was buiten, uit de grot... Het was... Voorbij... Ze kneep haar ogen even toe. Het was nog lang niet voorbij. Haar pas vertraagde wat en ze stopte al snel en keek even met trillende handen rond. Haar knieën zaten onder het bloed. ze voelde het prikken. De veiligheid en vooral de gedachte van dat ze ooit back up had... Was weg. Ze staarde even naar de ball... Voor altijd zou ze hem dicht bij haar houden en ze zou deze Pokémon voor altijd dierbaar hebben... Ze beet even op haar onderlip en keek toen even heel langzaam op. Ze moest nu naar het ziekenhuis. Saiko zoeken. Ze stak de ball in haar zak en begon terug te lopen. Ze had namelijk 7 Pokéballs bij zich momenteel... Met andere woorden, ze zou een Pokémon op de box moeten zetten. Maar daar stonden haar gedachten helemaal niet naar. Haar pas was zo snel als ze kon. Ergens wilde ze stoppen, inzakken... janken... Voor altijd daar als een klein bolletje liggen. Voor altijd... Niemand zou dan nog last hebben van haar. Ze zou gewoon vergeten worden... dat was beter voor iedereen rond haar. Ze brak iedereen's wereld... En vooral haar eigen wereld. Ze deed haarzelf zoveel pijn... Ze was... Zo... Zwak. Machteloos. Dit bedoelde ze dus de ene keer tegen Nathan. Dat ze dit niet kon. Ze was te zwak om dit aan te kunnen en dat wist ze maar al te goed. Toen ze dan opnieuw struikelde, voelde ze zich deels opgelucht, maar ook... Gebroken... Gepijnigd. Ze opende haar ogen en staarde naar de handen die ze voor zich had gezet. Ze staarde naar het zand dat tussen haar vingers kwam. Ze voelde haar handen krampachtig samentrekken. Het zand sijpelde tussen haar vingers door. Ze keek toe hoe de tranen de grond raakten, ze nat maakten. Hoe... Hoe kon dit gebeuren? Dit kon niet gebeuren. Straks werd ze wakker en dan zou alles voorbij zijn... Van het eerste tot het laatste... Alles. Dit was gewoon een droom... Een vuile nachtmerrie. Dit was helemaal niet echt. Ze verbeelde dit allemaal... Alles. Haar hele wereld stortte in. August was bijna dood... Ze had Nathan achter gelaten en... Haar enige vriendin had haar verraden. De tranen prikten nog harder in haar ogen. Ze... Ze... Wat deed ze met haar leven? Haar hele leven was een grote boel geworden en gewoon een grote vuilnisbelt. Er was niks moois meer aan het leven. Ze wou dat het voorbij was, dit alles. Maar dat kon ze moeilijk waarmaken. Het was een feit, dat alles brak onder haar voeten... En vanbinnen was alles een boeltje. Ze wist niet zeker of ze nog kon genezen van deze pijn. Haar blik bleef hangen bij de wollen handschoen. waarom voelde dit als een vergrote versie van wat er toen was gebeurd? Hoe... Hoe kon ze dit ooit opnieuw meemaken? Het was een nachtmerrie... En de geschiedenis herhaalde zich weer. Alles was gewoon een grote loop geworden, een eindeloze repeat... Ze wilde dat dit stopte. Haar leven opnieuw beginnen... Hoe vaak had ze dat niet al gewenst? Ze wilde dat gewoon. Voorzichtig keek ze op. Misschien moest ze weglopen. Haar haar afknippen... haar hele leven opnieuw beginnen. Haar ogen werden groter... Dat kon ze... Dat kon ze echt wel doen. Ze tilde haar handen op. Nu... Moest ze wel verder. Ze duwde zichzelf overeind en keek zelfzeker vooruit. Nu... was het tijd om dit leven een einde te geven... Een fatsoenlijk einde. Of misschien... Iets moois... Het laten doorgaan. Ze pakte de Pokéball die ze van Nathan had gekregen en staarde ernaar. De grip op de ball werd wat sterker en ze sloot haar ogen. Met haar arm wreef ze even de tranen uit haar gezicht. Ze kon dit doen... Gewoon... Ervoor gaan en August redden... Saiko had hem vast naar het ziekenhuis in Lumiose afgevoerd... Daar waar ze zelf nog had gelegen met onderkoeling... Toen had ze Nathan nog niet herontmoet... Of wel? Ze wist het niet meer... maar waarom dacht ze aan al die dingen terug...? Het was net alsof ze een heleboel flashbacks had. Alsof ze aan het sterven was en ze al die mooie momenten aan het herleven was. het was verschrikkelijk, maar aan de andere kant voelde het best wel goed... Om eerlijk te zijn. Het blonde meisje staarde even rond. Haar benen trilden, maar toch begon ze weer te lopen. Elke pas deed pijn en ze wist heel goed dat het nog even lopen zou zijn. Ze versnelde wat en voelde haar hart sneller gaan... Sneller dan ze zelf wilde... Ze was in paniek... Ze was bang. Ze voelde van alles die ze niet eens wilde voelen. Gewoon pijn... Pijn... Heel veel pijn. Ze snoof lichtjes, haar longen prikten ook. Ze had niet zo'n goede conditie... Ze had juist een heel slechte conditie. Maar ze moest doorzetten. Ze had al zoveel tijd verloren. Haar knieën waren ondertussen weer gaan bloeden... Dat hielp ook echt niet voor dit irritante moment. Ze kneep haar ogen toe en klemde haar tanden op elkaar. Kom op trut... Zet even door... Je moet niet constant aan jezelf denken... Niet heel de tijd egoïstisch zijn... dat was ze in die grot genoeg geweest. Ze was dat al heel haar leven geweest... En misschien moest ze dat maar meer zijn... En harder voor de buitenwereld. Als ze nu eens stuk harder was. Ze wilde gewoon... Net een jongen zijn... Die gasten waren nooit gepijnigd... Ze waren... Alles leek gewoon beter als een gast. Ze was bijna jaloers op hen... En... dat was ze ook. Ze balde haar handen tot vuisten toen ze haar pas weer versnelde. ze was echt zo'n stom kind. Misschien was ze maar beter een jongen, een gast... Dan was dit allemaal niet gebeurd... van het begin af aan wilde ze dit al... Nu wist ze echt wat ze al die tijd had gewenst... En al die tijd had gewild. Ze was jaloers en zeker een egoïstisch kind... maar nu kwam het er dus op neer. Ze zou het doen en ze zou het ook willen. Ze opende haar ogen, woede danste erin. Niet langer kon ze tranen voelen. het was voorbij. Het was gedaan. Ze had het helemaal verpest. En nu... Nu zou ze het doen. Ze voelde een nieuwe energie door haar heen gaan. Haar passen werden sneller, eindelijk. Heel snel ging ze ook... Zeker voor haar doen. Ze voelde haar longen pijnlijk prikken, haar hart was als een wilde aan het slaan. Het was bijna onnatuurlijk en vooral erg... Erg pijnlijk. Maar waar ze nu aan dacht... Was dat August vast meer pijn had. Veel meer pijn dan haar. Hij was er erger aan toe dan zij ooit was en zij was nog eens aan haarzelf aan het denken?! Hoe durfde ze zelfs... Ze was zo'n stomme... Trut. Ze haatte dit. Haar zwakke zelf, haar zwakke innerlijk. Het janken had ze zo goed als gestopt voor nu. Ze had de energie beter nodig... Voor het lopen. haar gedachten waren dan ook maar op een iets gefixeerd en dat was het ziekenhuis. Hoe was het met hem? Op dit eigenlijke moment wist ze het niet geheel zeker en ze kon het ook niet helemaal zeker zijn tot ze hem in eigenlijke persoon zou zien... Ze zag het eigenlijk al voor zich, als een grote nachtmerrie die amper echt was. Ze kon het amper geloven. Als een shock... Of eerder een soort boost, voelde ze haar spieren weer aanspannen. Ze versnelde weer eens wat en dat was zeker niks goed. Want ze voelde hoe ze al snel begon te panikeren... Lichtjes begon te hyperventileren. Lopen was nooit iets voor haar geweest en dat merkte ze nu. Het deed zoveel pijn. Ze vertraagde weer wat... nee... Trut... je moest doorzetten. Ze keek even naar de ball die ze van Nathan had en haar ogen werden groot. Zet door... zet... door. Opeens struikelde ze over haar eigen voeten heen, half beseffend dat ze zelf op het einde van haar krachten was. Ze kon haarzelf wel slaan. waarom viel je nu? Ze viel in het zand neer, zwart vlekken gleden voor haar ogen. Ze knipperde even zachtjes. Ze staarde even kort rond. Alles zag er zo raar uit nu... Alles draaide. Ze kon dit niet aan, helemaal niet. Haar hele lichaam trilde. Ze had suiker nodig... Dat was duidelijk. Ze probeerde zich trillend overeind te duwen en faalde hier enorm in. Ze zakte door haar armen heen, haar fragiele armen. Als ze nu sterker was geweest... dan was dit allemaal niet gebeurd. Ze voelde de ball uit haar handen glijden en wel meteen werden haar ogen groot. ze draaide haar lichaam en spande haar spieren aan om erachter te gaan. Daar ging ze dan. Over de klif heen. Ze sloot haar ogen toen ze de eerste stoot tegen haar kop voelde. Daarna volgde een tweede. Ze opende haar ogen, zag de ball en greep ernaar. Hierdoor viel ze nog wat verder, haar voorhoofd viel tegen een boomstronk aan en ze schreeuwde even zachtjes van de pijn die ze voelde in haar kop. Het bonkte zo hard... Alles deed pijn. Ze gleed verder en staarde hopeloos naar boven. Help... help... Help... Het was het enigste dat door haar ging op dit moment. Ze voelde nog een stoot tegen haar kop en ze legde even een hand op haar voorhoofd, beschermend. Ze kon het vallen niet tegengaan... daar was de zwaartekracht te sterk voor. het was ook gewoon te stijl. Ze opende haar ogen. Al snel werden ze groter. De ball duwde ze dichter tegen haar aan. Haar hartslag ging sneller. Ze was recht op een soort afkapping ana het gaan. Ze wist dat als ze die bereikt had... het voorbij zou zijn. haar oge werden nog groter. Maar ze... Ze huilde niet... Nee, ze hield zich tegen. janken zou ze niet... Niet om haar eigen stomme dood en niet om haar eigen pijn. Haar handen verplaatsten zich beide naar de ball die ze van Nathan had en ze duwde hem tegen zich aan, alsof het het meest dierbare was in haar leven... en ze sloot haar ogen. Vaarwel dan maar... Het was voorbij. Een klein lachje kwam op haar lippen. Het zou zo voorbij zijn en ze zou er nooit van weten. Als het gedaan was... Als ze eindelijk dood was. Dan was alle pijn voor iedereen voorbij... Toch? Ze opende haar ogen en sperde ze wel meteen open. Ze was net over de rand gevallen en ze voelde hoe ze naar de grond werd getrokken... Zoveeel meters verder van waar ze nu was. Ze voelde haar hartslag versnellen... maar toch duwde ze gewoon de ball tegen haar aan en sloot ze terug haar ogen. Eindelijk was het voorbij... Het zou zo snel voorbij gaan.. Als haar lichaam de grond zou raken en ze in duizend stukjes zou vallen... Eindelijk zou kunnen tonen hoe ze zich vanbinnen voelde. gebrokken en gewoon kapot... dan zou ze ook kapot zijn. Ze kreeg een klein lachje op haar lippen en opende voorzichtig haar ogen. "Good... Bye..." In haar ogen voelde ze weer tranen prikken. Het eerste traantje drupte langs haar ooghoek heen. Dit was het einde. Voor zover... het lomp zijn... het pijn doen van mensen... het was voorbij... voor iedereen. Game over. Ze krulde haar lippen wat meer op en duwde de ball wat dichter tegen zich aan. Stomme trut die ze was... ze grinnikte even en liet toen een zucht langs haar lippen. Waarschijnlijk de allerlaatste die ze ooit had gelaten.

{Nathan}

Al was de jongen nu al uit het Reflection Cave gekomen, was er nog een leegte gekomen. Geen idee waarom, maar hij had voor het moment Agrona bij hem lopen. Hij zat tegen een muurte aan, benen opgetrokken en zijn gezicht leunend op zijn knieën, de enorme Charizard had het naast de jongen haarzelf gemakkelijk maakt. De jongen had letterlijk nog geen moment geleden met zijn vuist tegen de muur geslagen, misschien omdat hij had gehoopt dat de problemen dan weg gingen. Waarom had hij dat gedacht. Het was bijna stom. Nu lag zijn hand dus open en bloedde een klein beetje. Er werd geen moeite gedaan om het weg te halen, wetende dat het er net zo snel weer zou zijn als dat hij het wegvoog. Hij moest overeind gaan komen, verder gaan. Maar het moment dat de jongen daar even ging zitten hadden zijn benen meteen dienst geweigerd. Hij balde beide handen tot vuisten en liet eentje op de grond neerkomen, waarom was dit gebeurd. Hij probeerde overeind te komen, het luide protesteren van zijn benen negerend. Nathan wou deze stad uit, er weg blijven om de herinneringen ervan niet te hoeven herleven, om er weer over na te denken. Dat zou hem simpelweg teveel pijn doen. Het was te zien hoe Agrona met een open oog naar haar gebroken trainer kreeg, er zat een duidelijk bezorgde blik in. Hij wou weg van deze stad en dat liet de jongen merken ook "We gaan weg hier." Het maakte hem niets uit naar welke plek het was, zolang hij maar niet daar was. Een kort, instemmend gegrom klonk van de Charizard waarna de jongen op haar ging zitten. De Flame Pokémon spreidde haar vleugels om met een sterke zet te gaan stijgen en weg te vliegen. De stad over, het was nog verassend groot. Ineens zag de jongen iemand ergens van vallen, normaal zou hij er geen aandacht aan besteden, het gewoon laten. Zichzelf niet in zaken vermengen die hem niets uitmaakten. Nu liet hij de Charizard er wat dichtbij vliegen, zijn ogen werden groter toen de groenharige zag wie het was. Nee... Dat gebeurde niet. Al was hij nog op een afstand, herkende hij het gedaante meteen. Van alle personen, was het haar. Geen moment twijfelde de jongen en liet Agrona dalen, het lichaam van de blondine lag ondertussen doodstil op de grond. Nee.. Laat dat alsjeblieft niet zijn gebeurd. Ze was niet eens volledig gedaalt of de jongen sprong al van de Charizard's rug af, meteen richting Tawnee gaande. Bij haar aangekomen zakte hij door zijn knieën. Alweer. Oh, wat maakte dat nu ook uit, niet, helemaal niets. Nee. Dit gebeurde niet. Hij hees haar overeind, om vervolgens de blondine zachtjes te omhelzen. Alsjeblieft, laat hem niet te laat zijn. Ze moest naar een ziekenhuis. Zijn gezicht vertrok bij de gedachte om daarheen te gaan maar hij moest wel, ze mocht niet sterven. Hij moest in beweging gaan komen, haar redden.

De val zelf was vredevol geweest... Alsof er echt niks was... De landing was een ander verhaal. Haar ogen werden groot bij de pijn die door haar ging. Het gaf haar een hoofdpijn die ze nog nooit had gekend. Met grote ogen staarde ze naar de hemel terwijl de rest van haar lichaam tegen de grond aankletste. Haar ogen prikten bij de tranen die ze voelde opkomen. Haar mond was een neutrale streep. Alles werd langzaam een wazig beeld... maar ze kon geen goede reactie verwerken. Haar hoofd deed zo'n pijn. Tranen drupten langs haar kaken heen. Haar ogen stonden groot en open, starend naar de blauwe hemel boven haar. Alsof ze iets aan het bekijken was... het leek haast vredevol. Echter hield ze nog steeds haar vingers rond de ball geklemd. Het was duidelijk dat het blonde kind het ding voor geen goud van de wereld los wilde laten... Geen haar op haar hoofd dacht daar aan... Maar momenteel kon ze niet veel... Haar hersens liepen vast... Deden niks. Ze gaven geen reactie. Ze voelde de pijn in haar hoofd toenemen... met de seconde meer. Ze sperde haar mond lichtjes open en haalde diep adem. Haar borstkas rees heel voorzichtig. Alles draaide rond haar... Heel erg onduidelijk was het allemaal... En het deed zo'n pijn. Toen ze opeens een wazig beeld zag van iemand, lachte ze even kort, haar oogleden trokken lichtjes over haar ogen heen. Het duurde even voor ze doorhad wie het was... En in die tijd had hij haar al in zijn armen genomen. "Ik..." haar stem kraakte even, het klonk haast geforceerd. "Heb zo'n...." Het ging duidelijk lastig voor haar, maar toch kreeg ze het over haar lippen. "Hoofdpijn..." Ze lachte even kort, helemaal niet van het besef dat bloed vanaf haar hoofd langzaam langs haar gezicht aan het druipen was. Ze liet haar oogleden over haar ogen trekken en lachte nogmaals zachtjes. Het deed zo'n pijn... laat het over gaan... Alsjeblieft. Haar hoofd duizelde... alles duizelde rond haar. Ze was helemaal van de kaart geslaan en duidelijk niet in staat iets te doen. Ze voelde opeens het warme bloed langs haar voorhoofd glijden... Dat besefte ze opeens... Het gleed langs haar kaak en vond zo zijn weg bij haar tranen. Ze staarde even naar zijn kleren. Voorzichtig streek ze erover met haar hand... Het was nu vast vuil door haar. Haar fragiele handje viel snel neer, haar hersens konden duidelijk het bestuur niet aan van iets meer dan haar mond en ogen... Ze slikte even en probeerde weer even op te kijken... te zoeken naar hem. Maar ze voelde zich langzaam wegdraaien... Toch waren haar ogen nog open... maar alles bleef draaien en de groeiende hoofdpijn deed er zeker niks goed aan. Toch bleef nog steeds haar vingers, van haar ene hand, om de ball geklemd. Het was tegen haar borstkas gedrukt en ze was vastberaden het niet los te laten. Nooit niet... Nooit van haar hele leven... Dat konden ze goed vergeten.

Zijn handen waren nog aan het branden van eerder, maar dat maakte hem weinig uit. Zolang het maar met haar ging, en dat leek het alles behalve te gaan. Ze moest geen adem verspillen, elk kleine beetje was kostbaar. De groenharige tilde de blondine voorzichtig op, wat nog vrij gemakkelijk ging en liep richting de Charizard welke stilletjes toekeek. De jongen legde haar voorzrichtig op Agrona's rug, om achter haar te zitten zodat hij als het moest, ervoor kon zorgen dat ze er niet afviel. "Lumiose." het was gelukkig niet al te ver, en met hoe snel de Flame Pokémon kon gaan vliegen was het maar een kleine vijf minuten. Hopelijk minder. Snel, maar toch zo voorzichtig mogelijk steeg Agrona weer op om met een noodtempo naar de hoofdstad te gaan. Voor zover hij wist was enkel daar in de buurt een ziekenhuis, bij Geosenge was vrijwel niets namelijk. Minuut na minuut ging voorbij, elke seconde voelde als een eeuwigheid. Waarom moest de stad voor zijn gevoel zo ver weg zijn? Om de zoveel seconden wisselde hij zijn blik van naar de weg voor hen, naar de blondine. Bij het zien van het bloed op haar gezicht was er niets anders dan diezelfde leegte als eerst. Voorzichtig veegde hij er wat van weg, dat er nu op zijn handschoenen bloed zat, maakte hem weinig uit, ze waren toc al deels kapot. Hij keek weer voor zoch, de stad die eerst zo ver weg had geleken was nu heel erg dichtbij, gelukkig. Des te sneller ze de blondie konden gaan oplappen, toch? Ja, het moest wel. Agrona bleek ook te weten waar het ziekenhuis was, want zodra ze was geland waren ze er wel heel erg dichtbij. Hij twijfelde er niet aan om de Flame Pokémon te laten terugkeren, ook kon deze jammer genoeg niet even snel naar binnen. Vervolgens ging de groenharige, met Tawnee in zijn armen, het ziekenhuis zowaar binnenstormen. Voor een halve seconde leek hij door bijna iedereen ongeloofwaardig aangekeken, tot er ineens een stel doktoren op hem afkwamen, Nathan bestoend met vragen. Hij zelf reageerde er rustig op, kort vertrllend dat ze van een klif was afgevallen en dat hij er verder niets van wist. Er werd een aoort ned gehaald, waar hij Tawnee moest gaan opleggen, waarna ze meteen werd weggebracht. De jongen moest gaan wachten. Wachten op wat? Wachten op dat ze klaar waren? Er werd hem verteld naar welke kamer ze haar zouden brengen later, dus hij ging daar wachte. Laat hem alsjeblieft niet te laat zijn geweest.

Godmode met toestemming!