Stop the fall

Ze had zichzelf ervan moeten weerhouden om de deal te sluiten.

Met een strak gezicht op het papier knipperde ze even. Wat was dit? Wie had dit gezonden...? En het belangrijkste van allemaal... Waarom moest zij dit ontvangen? Ze slikte even en plaatste het stuk papier terug waar het hoorde, op het bureautje voor zich. Ze draaide haar hoofd weg en legde een hand tegen haar gezicht aan. Wat was de bedoeling hiervan? Waarom was dit er opeens en nog belangrijker... Wat ging dit haar aan? Met een gespannen houding en een hoofd vol vragen keerde ze haar gezicht helemaal weg van het velletje papier en de slecht belichte bureau. Ze zette haar been aan de ene kant van de stoel, waardoor ze nu aan beide kanten van de simpele houten stoel een been had staan. Ze zette haar kin neer op haar vuist en sloot haar rode ogen, terwijl de pijn in haar hersenpan maar niet af wilde nemen en ze zich niet goed voelde komen. Toch bleef ze doordrammen over een vraag die sinds het verschijnen van het papiertje in haar hoofd was blijven hangen... Hoe was ze hier terecht gekomen? Een oog ging langzaam open van het paarsharige meisje, die nogmaals de kamer met een oog aan het bekijken was, voordat deze zich terug sloot en ze nu beide armen onder haar kin plooide. Fijn, ze was geen stap verder. Degene die met haar een deal wilde sluiten... Wie was dat? Een goede vraag, want zelfs zij wist het niet helemaal. Het was een gedachte geweest, iets dat in haar hoofd was blijven hangen... En van het een kwam het ander en al snel was ze op het idee gekomen dat ze een deal had gesloten met iemand onbekend. Wie was deze onbekende... Nee, bekende. Het was een duidelijke bekende... maar wie was het. Ze kantelde haar kop wat en legde deze tegen haar handpalm aan, die nu steun had gevonden op de rugleuning van de houten stoel. Met een zucht sloot het meisje even haar ogen weer, om enkel van haar hand een vuist te maken en opnieuw kalm haar hoofd ertegen te leggen. Het lag niet meteen beter voor haar hoofd, maar voelde wel goed aan voor haar hand. het was vermoeiend soms, om zo te blijven zitten. Tawn was daar meer een vuistpersoon. Maar hoe dan ook... Dat was niet hetgeen wat ze hier wilde bereiken of wel dan? Nee, dat was het helemaal niet. Haar ene been vloog weer over de stoel heen en ze draaide zich een kwartslag, rekte zich uit... En draaide verder om kalmpjes haar handen langs het papier te leggen en het even weer op te tillen. Ze stond op, hield het voor zich en draaide het wat. Ze deed er van alles mee. Ze kantelde het, hield haar hoofd schuin en hield het zelfs ondersteboven, maar niks leek te werken om iets anders uit de simpele woorden te halen. Wat wilde ze zelfs eruit halen? Nou... haar bewustzijn wilde zeker iets heel anders dan dat er op het papier stond, maar ze wist wel dat er niks anders op kon staan dan de geschreven letters die duidelijk de juiste bedoelingen hadden.
Geen verborgen code, geen geheime taal of onzichtbare inkt. Het was allemaal klaarhelder en de enigste die het niet kon zien was schijnbaar de paarsharige... Die ook de enigste was die het echt moest weten... En dat kon ze schijnbaar niet. Het was alsof ze dacht dat dit een grap was en elk moment een hidden camera group dig tevoorschijn kon komen. Maar iets in haar zei dat dat niet zo was en dat ze best wist dat ze al die dingen opmaakte om zich maar een beetje beter te voelen. Ze moest toegeven aan die gedachte, die haar steeds maar zei dat ze maar wat rond de pot aan het draaien was en besloot dan maar terug te stappen naar de saaie, simpele, houten stoel, die naast het bureayutje stond. Met eikenhout was het afgewerkt en er was een laagje kastanjebruin over het zachte kleur van hout gehaald. Dit samen met wat kapotte delen en wat stukken ervan zorgde ervoor dat de bureau haast op een houten dalmatiër leek. Het enigste wat verschilde met dat en zijn hondenevenbeeld was misschien dat de hondensoort schattig en knuffelbaar kon zijn. Een houten bureau ook... En ja, zeker dit verlaten ding... maar het knuffelen en liefhebben zou niemand meer doen, tenzij het de houtwormen waren. Zat ze in een bouwvallig gebouw? Nee, daarw as ze zeker van. Ze had al door het raampje kunnen kijken, die aan de zijkant van de kamer was geplaatst. Het beetje licht dat zich een weg kon wurmen door het vieze glas was genoeg om de kamer een gedempt licht te geven. Het was niet veel, maar het was iets en het was genoeg om het papiertje te lezen. Maar zelfs zij wist dat het niet gezond was voor de ogen van een mens om zo te lezen.

Ze kneep haar ogen toe en haalde diep adem, waarna ze haar handen steviger om het papiertje haalde en even het verfrommelde. Wat had er kunnen staan dat haar zo had laten twijfelen? Nou, enkel haar hersenen konden het weten. Haar hersenen en de beveiligingscamera achter haar. Ja, ze had het door gehad. Ja, ze wist heel goed dat men haar kon volgen... Heh... maar ze was niet zo achterlijk. Met een zucht stond ze op, waarna ze naar de deur liep en de klink naar beneden haalde. Zoals verwacht was deze niet op slot. Daarom sloot ze de deur weer en legde ze haar andere hand op de lichtschakelaar... Waarna ze deze aan en uit begon te doen. Zoals verwacht was er geen stroom. Het was duidelijk geweest toen ze de kamer had gezien. Dit had geen toegang tot elektriciteit. HEt was een gebouw die vast was afgesloten of wed verbouwd. Ze wist het niet zeker en ze wilde er ook niet achter komen. MEt een luide zucht legde ze een hand op haar voorhoofd, waarna ze kalm een stap naar voren zette en de kamer uitliep. Het verfrommelde papiertje had ze in de broekzak van haar zwarte jeans gestoken, waar het veilig opgeborgen zat voor echte ogen en pottenkijkers. Dit moest ze thuis nog eens goed gaan doornemen, voordat ze besloot wat te doen. Kalm wandelde ze de kamer uit, waarna ze even rondkeek en besloot een richting op te lopen. Eens zien waar de uitgang was in dit krot.

-open