Should I get involved? [OPEN]

Athan voelde opluchting door zijn binnenste gaan toen Roxy aangaf dat ze niet aan drugs deed. Hij rolde zijn ogen op wat ze verder zei. ‘Voor zover ik weet heb ik dat ook nooit letterlijk gezegd,’ zei hij tegen haar. Oké, hij had letterlijk gevraagd of ze soms aan drugs deed, maar dat had hij niet gebaseerd op haar uiterlijk. Wat moest hij anders denken als het over geldzaken ging? Meestal ging het dan over drugs, zeker in zo’n aparte weg waar Roxy en de man hadden gestaan. Misschien dat het voor anderen wel zo zou zijn dat Roxy’s uiterlijk duidde op drugsgebruik, maar voor hem was dat niet zo. En dat was puur vanwege het feit omdat hij wist hoe het was om veroordeeld te worden op zijn uiterlijk. Hij zag mensen soms naar hem kijken en durfde dan ook gewoon te gokken wat ze precies dachten. Meestal kwam hij dan op negatieve gedachten uit omdat mensen hem zo erg aanstaarden of vlug bestudeerden en daarna de andere kant opkeken dat het gewoon niet anders kon dat ze iets negatiefs over hem dachten. Het maakte hem nog steeds razend als iemand het waagde om te lang naar zijn brandwonde te kijken en daarom keek hij ook nooit te lang naar iemand anders als hij iets opmerkte van die persoon. Hij fronste zijn wenkbrauwen op een haast zorgelijke manier toen ze weer verder praatte. ‘Je leeft op straat.’ Het klonk niet als een vraag, eerder als iets dat hij zachtjes concludeerde. Het was echter niet dat hij het kon merken aan haar uiterlijk. Ze droeg aparte kleren, maar niet iets dat zo erg uit de toon viel dat hij het andere meisjes nog niet had zien dragen. Haar haarkleur was echter wel iets dat redelijk uit de toon viel, maar het wende. Net zoals zijn verminkte gezicht hopelijk voor haar zou wennen. Hij krabde over zijn achterhoofd. Ergens had hij de drang om dit meisje te helpen, maar ergens ook weer niet. Hij kwam zelfs amper rond met wat hij nu deed. Soms maakte hij weddenschappen door zijn Scyther te gebruiken en als hij dan won – en zeker tegen zo’n rijke kerel – dan had hij soms geld genoeg om zichzelf één maand lang te verzorgen mits hij niet al te gekke bestedingen deed aan kleren of voedsel. En mits hij natuurlijk niet ging eten in Lumiose City, want dat was gewoon geldverspilling. ‘Maar…’ Hij dacht koortsachtig na. ‘Je hebt toch wel Pokémon die je aan geld kunnen helpen? Gok bijvoorbeeld dat je gaat winnen in een bepaalde wedstrijd. Zo verdien ik mijn geld ook. Of probeer ergens aan weekendwerk te geraken zodat je door de week wel nog voor je droom kunt streven. Wat dat dan ook zijn mag.’ Hij keek haar aan en wachtte op antwoord.

Athan had geen idee waarom hij zich zo bekommerde over het feit dat ze op straat leefde. Normaal gezien zou het hem helemaal niks uitgemaakt hebben en zou hij enkel zijn schouders opgehaald hebben, aannemend dat ze het zelf maar moest oplossen. Het was voor hem dan ook een hele klus om met zoveel opties te komen, want mensen helpen was nu niet bepaald iets dat bovenaan zijn to do list stond. Als het aan hem lag, had hij helemaal geen sociaal contact. Hij moest eerlijk toegeven dat zijn idee daar lichtelijk over veranderd was sinds hij Yara had leren kennen en ook Roxy begon het voor elkaar te krijgen om hem er een ander gevoel over te geven. Roxy was echter een heel geval apart. Ze gaf hem op een andere manier een goed gevoel dan dat Yara dat had gedaan. Roxy leek echt het goede in hem te zien en hem dat te willen laten weten. Ze gaf met aparte argumenten aan wat ze bedoelde en ook nu was het een verrassing waar ze naartoe zouden gaan. Hij vond het al verbazingwekkend van zichzelf dat hij er niet sarcastisch op had gereageerd en zich had teruggetrokken. Ja, ze was zeker interessant. En dat vond hij door haar reactie opnieuw. ‘Je kan je Pokémon ook voor je laten strijden zonder ze ervoor op te laten draaien,’ sprak hij vriendelijk. ‘Mijn Pokémon vinden het vechten bijvoorbeeld geweldig. Als ze er een hekel aan zouden hebben of als ze er bang voor zouden zijn, zou ik zeker een andere manier zoeken. Ik zie er misschien niet zo uit, maar ik hou van mijn Pokémon,’ gaf hij aan. Hij had niet bepaald een favoriet in zijn team, maar hij kon het wel het beste vinden met Scyth. Ook wel met zijn andere Pokémon, maar Scyth was een speciaal gevalletje voor hem. Daarom was ze niet direct zijn favoriet, want hij hield ook veel van zijn andere Pokémon. ‘Maar je komt dus wel rond?’ vroeg hij. Hij deed zijn uiterste best om zijn stem niet zorgelijk over te laten komen, want dat zou gewoon raar zijn. Hij beet op zijn onderlip terwijl hij naar Santalune City keek. Het fonteitje waar een vrolijk standbeeld van een Roselia op stond kwam in zicht en hij zag het bekendste café van Santalune City opdoemen. ‘Kan ik je misschien trakteren op een broodje? Dan voel ik me er minder slecht over,’ grinnikte hij tegen haar. Hij had het bedoeld als grap, maar de bezorgde flits die even over zijn gezicht schoot was niet te negeren.

Hij wist niet precies waarom, maar het deed hem goed dat ze de tip apprecieerde. Wie weet zou ze er anders tegenaan gaan kijken en had hij weer iemand gevonden die ook van Pokémon-gevechten ging houden. Alles wat hij tegen haar had verteld was waar. Als zijn Pokémon echt niet zouden houden van gevechten, zou hij een oplossing voor ze zoeken. Stel dat hij iemand in zijn team zou krijgen die het eng vond, dan zou hij proberen de Pokémon te overtuigen. En als hij dan echt niet wilde, dan zou Athan hem in zijn Box zetten en een andere Pokémon in zijn plaats in het team nemen. En dan af en toe de in de Box zitten de Pokémon uit de Box halen om te spelen. Maar hij zou wel graag vechters in zijn team willen hebben, Pokémon die iets voor hem konden betekenen. Maar hij zou ze zeker niet dwingen. Het kwam voornamelijk dankzij Scyth dat zijn Pokémon enthousiast werden om te vechten. Scyth was erg goed in het opfokken van zijn teamgenoten, juist omdat ze zelf zo veel van vechten hield en alles voor Athan zou doen om hem een goed gevoel te bezorgen. Athan fronste zijn wenkbrauwen en draaide zijn hoofd naar Roxy toen hij haar opmerking hoorde. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik heb ook geen medelijden met je, ik ben enkel bezorgd,’ zei hij kalm tegen haar. Het was waar. Hij had zich bezorgd gevoeld, maar wist dat ze geen medelijden wilde hebben en had dat daarom ook niet. En eigenlijk was hij niet echt de persoon om medelijden te hebben met iemand anders. Toch baarde het hem een tikkeltje zorgen dat ze op straat leefde, zeker met die akelige types die hier rondliepen. Athan wist hoe dat soort in elkaar zat. Als ze een meisje voorbij zagen lopen, zagen ze meteen hun kans. Het gaf hem een rilling over zijn rug. Blij dat hij een jongen was, zeg. ‘Ik beloof dat het niet uit medelijden is,’ sprak hij tegen de zwartharige. ‘Als we samen een broodje gaan eten, dan is dat omdat ik zin heb om te trakteren.’ Hij hield even een korte stilte om het grappiger te maken. ‘En omdat ik honger heb,’ voegde hij er uiteindelijk schuldbewust aan toe. Hij wees naar een café verderop. ‘Daar hebben ze wel lekkere broodjes,’ sprak hij en hij deed zijn best om te doen alsof het een vraag was en geen vaststelling. Wist zij veel dat het zowat zijn favoriete zaak was geworden sinds hij aan het trainen was voor de eerste gym.