Explore the city. [&YARA CELICA]

‘Gebruik Agility gevolgd door een Vacuum Wave en daarna gauw je Quick Attack!’ Athan zag zweetdruppeltjes verschijnen op het voorhoofd van Scyth, maar ze zette dapper door en wist de Pikachu die hun had aangevallen weg te jagen door de laatste klap uit te delen. De Pikachu draaide zich om en rende weg. Athan keek tevreden naar zijn Pokémon, waarna hij naar haar toeliep en daarna een aai over haar wang gaf. De Pokémon keek tevreden naar Athan en leunde kort even met haar lichaam tegen de zijne. Athan wierp een blik over zijn schouder toen hij meende iets te horen, maar schijnbaar had hij zich vergist. ‘Prima getraind,’ sprak hij tegen Scyth, waarna hij haar terugkeerde in haar Poké Ball. Hij hing de Poké Ball vast aan zijn riem en deed daarna zijn kap op, waarna hij besloot om naar Santalune City te gaan. Hij was zijn Pokémon flink aan het trainen zodat hij het binnenkort tegen de eerste gym kon opnemen. Hij had wel wat moeite om Blaze te trainen, sinds Blaze’ vuuraanvallen hem deed denken aan de brandende kaars die hij drie jaar geleden in zijn gezicht had gekregen dankzij zijn vader. Het was vlak voor zijn vijftiende verjaardag geweest. Nou, zijn vijftiende verjaardag zou hij in elk geval nooit meer vergeten. Nors scande de jongen zijn omgeving terwijl hij naar de uitgang van Santalune Forest liep. Want ja, je wist maar nooit wat zich daar schuilhield. Hij kwam echter zonder al te veel problemen in Santalune City terecht en vroeg zich af wat hij nu zou gaan doen. Hij was zo om zich heen aan het kijken dat hij niet oplette en tegen iemand botste. ‘Kijk eens uit, wil je!’ snauwde hij geërgerd, ook al was hij waarschijnlijk diegene geweest die in fout was. Niet dat hij dat ooit ging toegeven of zo.

Athan deed zijn best om de woede weg te slikken. De adrenaline die door zijn lijf gierde daarnet dankzij het gevecht begon nu langzaam maar zeker af te nemen. Zijn blik gleed geërgerd naar het meisje toen deze hem een vraag stelde en hij draaide met zijn ogen. Dat kon hij trouwens enkel met zijn niet-gewonde oog, want zijn gewonde oog ging nauwelijks mee. Die draaide al nauwelijks mee als hij iemand gewoon al aankeek. Het leek net alsof het ding altijd in dezelfde positie bleef zitten. Dankzij de brandwond was dat oog ook een beetje kleiner geworden dan het andere, waar sommigen hem wel eens om uitlachten. Maar diegenen die hem uitlachten kregen daar algauw spijt van. Hij besloot om maar eens te antwoorden op haar vraag, ook al had hij daar totaal geen zin in. ‘Omdat ik dat van je vraag,’ zei hij bot op haar vraag. Hij vond het een vrij domme vraag. Waarom zou je iemand vragen waarom diegene wilde dat je uit moest kijken? Voor dit soort situaties, natuurlijk. Ook al was hij het zelf geweest die tegen haar was gebotst, maar oké. Niemand zou ooit een excuus van hem horen. ‘Misschien kwam het wel omdat je hier met je telefoon bezig stond te zijn dat we tegen elkaar knalden,’ zei hij bot tegen haar. ‘Misschien moet je de volgende keer gewoon ergens gaan staan waar je niet in de weg loopt.’ Hij keek haar nors aan en sloeg vervolgens zijn armen over elkaar.

Misschien was het een tikkeltje een achterlijke conversatie die ze hier stonden te voeren, maar Athan had geen zin om te socialiseren met dit meisje. Hij had echt geen vertrouwen meer in de mensheid en vroeg zich af of hij ooit nog normaal op iemand zou kunnen reageren zonder bot te zijn of zonder spottend te reageren. Zijn vader had zijn vertrouwen in mensen echt wel kapot gemaakt. En zijn moeder trouwens ook, want zij zat nu in de gevangenis en hij dwaalde hier maar wat rond. Kort trok hij zijn wenkbrauw op toen hij haar antwoord hoorde. ‘Ik denk niet dat je zou willen dat ik mijn capuchon verder naar achteren deed,’ merkte hij luchtig op. ‘Het uitzicht zou je wel eens kunnen tegenvallen.’ Sinds zijn capuchon een schaduw trok over zijn gezicht, zou ze enkel het glinsteren van zijn ogen kunnen opmerken en een deel van zijn litteken. Nee, zelfs dat niet. Ze zou zijn litteken niet eens kunnen zijn en misschien hield hij dat ook maar zo. Als ze het zou kunnen zien, zou er weer naar gestaard worden of zou hij er commotie over krijgen. En daar had hij geen zin in. Zijn blik richtte zich op de Axew van het meisje en kort trok hij zijn wenkbrauw op. ‘Nog een Pokémon die geen manieren heeft geleerd,’ sprak hij bot. ‘Kan dat ding niet even de andere kant opkijken? Ik word zenuwachtig van zijn constante gestaar.’ En dat laatste was ook weer wat te overdreven uitgedrukt, maar in elk geval had hij nu duidelijk gemaakt dat hij het niet prettig vond dat er zo naar hem werd gekeken.

Athan fronste zijn wenkbrauwen. Jeetje. Hij kreeg hier echt het ene achterlijke verwijt na het andere naar zijn hoofd geslingerd. En dit was ook alweer de reden waarom hij sommige meisjes echt niet leuk vond. Ze deed al even dramatisch als die chick die hij een tijdje geleden had ontmoet en die hem zowat had aangevallen met haar Pokémon. Misschien kon hij gewoon nooit een normale ontmoeting met meisjes hebben. En misschien kwam dat ook wel omdat het aan hem lag. Hij keek haar aan en zuchtte. ‘Oh, alsjeblieft zeg,’ reageerde hij geïrriteerd op haar woorden. ‘Dus ik gedraag me opeens als een prins omdat ik aangeef dat ik zenuwachtig word van het gestaar van je Pokémon? Als iemand zich zo al als een prins gedraagt in jouw ogen, dan ben ik zeker de koning als ik je écht eens een bevel zou geven.’ Hij draaide met zijn ogen. Waarom was hij hier eigenlijk nog tegen haar aan het praten? Het had kennelijk toch geen zin, want met normale reacties kwam ze niet echt aanzetten. Zijn handen jeukten om gewoon de Poké Ball van Blaze tevoorschijn te halen, maar hij had zichzelf beloofd dat hij geen enkele Pokémon of geen enkel meisje zou pijn doen als het niet nodig was. Een meisje al zeker niet en een Pokémon enkel in een gevecht. Maar oh, wat vroeg ze erom, zeg! ‘Heb je verder nog iets op me aan te merken? Anders ben ik weg, hoor. Ik heb wel wat beters te doen dan hier mijn tijd te verdoen.’ Hij wachtte geïrriteerd op haar respons.

Athan moest eerlijk toegeven dat hij er helemaal niks meer van begreep toen ze opeens haar excuses aanbood. En hij moest ook eerlijk zeggen dat hij het niet had verwacht. De meeste mensen boden hun excuses niet eens aan en werden enkel nog meer geïrriteerd van zijn gedrag. Maar dit meisje dus niet. Hij wist niet zo goed wat hij er van moest denken. Misschien kon hij het maar beter aanvaarden zodat hij een normaal gesprek met haar kon voeren. Of voor zover dat toch mogelijk was met zijn karakter. Hij wist dat hij vaak nors was en op een botte manier reageerde, maar daar had hij zo zijn redenen voor. Zijn wenkbrauw werd opgetrokken toen het meisje zich voorstelde als Yara en ook meteen aangaf dat ze opnieuw wilde beginnen. Hij keek even verbaasd naar haar uitgestoken had en richtte daarna zijn amber tot goudkleurige ogen strak op haar om te zien of dit niet één of andere stomme grap was. Dit leek niet het geval te zijn en hij nam haar hand rustig aan. ‘Athan,’ zei hij enkel en het klonk een beetje bot, maar in elk geval was het geen snauw zoals daarnet. Hij liet haar hand vervolgens weer los en trok zijn kap een beetje verder over zijn hoofd. ‘En…’ Hij slikte. Hij had hier overduidelijk moeite mee. ‘Het spijt mij ook. Dat ik zo tegen je uitvloog. Maar het is niet door mijn kap dat ik je niet goed had gezien. Dat heeft een andere reden.’ Zijn stem klonk lichtelijk grimmig en hij keek haar nu recht aan. Als ze zijn brandwond nu niet kon zien, was ze vast blind. En als je goed keek, zag je ook dat het oog dankzij de brandwond lichtelijk gesloten was. En dat was dus de reden waarom hij soms minder goed zag. En dat hij te snel liep en meer zijn omgeving aan het checken was, hielp er ook bij, uiteraard.

Athan hoopte dat er niet te lang gestaard werd naar zijn brandwond of dat er geen vervelende vragen gesteld zouden worden, maar dit bleef uit. Het meisje keek een keertje kort naar zijn brandwond. Misschien iets langer omdat ze niet meteen kon ontdekken wat het was, maar dat was het dan ook. Geen vragen, geen langdurige blikken, geen geschokte reactie, geen angst. Heerlijk. Het mocht van hem ook wel eens een keertje op deze manier gaan. Nog een reden dat hij zijn brandwond verborg was, naast het feit dat hij zich voor de brandwond schaamde, omdat er anders vragen aan hem gesteld zouden worden. Irritante vragen waar hij weer per se antwoord op moest geven, maar de meesten durfden het hem niet eens te vragen omdat ze het onbeleefd over vonden komen en Athan vond het eigenlijk wel goed zo. Zijn amber tot goudkleurige ogen keken haar strak aan toen ze iets aan hem vroeg, maar het ging gelukkig nog altijd niet over dat onderwerp. Mooi zo. Hij trok zijn kap weer wat naar voren zodat zijn brandwond weer schuilging in de schaduw van zijn kap. ‘Klopt,’ zei hij kort. ‘Ik daag gyms uit.’ Dat hoefde hij er eigenlijk niet bij te zeggen omdat ze het zo ook wel zou begrijpen, maar ach. ‘En jij?’ vroeg hij vervolgens. Hij was niet iemand die een vraag stelde en vervolgens meer informatie verschafte over de vraag. Ze moesten het maar doen met de vraag zelf en ontcijferen wat hij ermee bedoelde, maar in dit geval bedoelde hij overduidelijk of zij ook een trainster was. Hij nam aan dat ze wel slim genoeg was om dat zelf te begrijpen. Hij moest eerlijk toegeven dat hij haar daarnet niet had opgemerkt toen hij met Scyth aan het trainen was. Hij ging altijd zo op in zijn trainingen dat hij nooit iets zag.

Athan wist eerlijk gezegd niet zo goed wat hij er van moest vinden. Leuk? Tja, de meesten vonden van wel. Voor hem was het gewoon iets anders, iets om zijn zinnen op te zetten nu het allemaal niet meer zo geweldig ging in zijn leven. Zijn vader was dood en zijn moeder was opgepakt wegens moord. En hij was getraumatiseerd voor heel het leven. En hij had bovendien ook nog eens een lelijk groot litteken op zijn oog. En daar kampte hij allemaal mee, terwijl de meesten hier gewoon om een normale reden op reis gingen en breeder, coördinator of trainer werden. Als hij ooit tegen iemand moest vertellen dat zijn vader hem een litteken voor het leven had gegeven en zijn moeder een moordenaar was, zou diegene waarschijnlijk negatief reageren. En dan moest hij er ook nog doodleuk bij vertellen dat hij drie jaar in een jeugdcentrum had gezeten. Nee, dat ging hem niet worden. Het was een droom van hem geweest om op reis te gaan en gyms uit te dagen. Dat was ook de hele reden waarom hij uit dat jeugdcentrum was gegaan ’s nachts, maar hij merkte dat de realiteit toch net wat anders was. Hij moest hard trainen eer dat hij sterk genoeg zou zijn om gym één zelfs maar uit te dagen en de meeste mensen die hij was tegengekomen waren nog wel wat erger dan diegenen die hij dagelijks tegenkwam in het jeugdcentrum. Op wat het meisje had gezegd had hij enkel een kort knikje gegeven. ‘De naam is trouwens Athan,’ stelde hij zichzelf voor. Hij had twee dingen op één dag gedaan waarvan hij zich nooit had voorgesteld dat hij het ooit zou doen: zichzelf verontschuldigen en zichzelf uit eigen beweging voorstellen. ‘En hoe heet jij?’ liet hij er kort op volgen, verder niet wetend wat hij nog moest zeggen tegen haar of vragen aan haar.

Nadat hij zichzelf had voorgesteld drong het besef meteen tot hem door dat hij zichzelf al voorgesteld had en dat zij haar naam ook al aan hem had gegeven. Deze had zich echter zo ver naar zijn achterhoofd gedrongen dat het niet zo heel erg was als ze haar naam opnieuw zou vertellen. Toch schaamde hij zich kapot omdat hij zich nu al twee keer voorgesteld had en voor de tweede keer haar naam te horen kreeg. Normale mensen zouden zoiets onthouden, maar hij dus kennelijk niet. Nu moest hij ook eerlijk toegeven dat hij momenten had dat hij diep in gedachten verzonk en dat hij sommige dingen wel eens kon vergeten. Zichzelf voorstellen was daar schijnbaar één van. Gelukkig reageerde Yara er nog wel redelijk normaal op en daardoor begon hij haar iets meer te mogen. Hij was lichtelijk opgelucht dat hij niet voor gek werd gezet. Hij besefte zich dat ze tot nu toe nog niks had gedaan wat hij kon concluderen als ‘voor gek zetten’. Toch was er een deel in hem die wantrouwen bleef koesteren voor de bevolking, iets wat door het centrum waar hij verplicht in moest verblijven na zijn vaders dood en zijn moeders gevangenisstraf niet veel was verbeterd. ‘Nee, hoor,’ sprak hij zo neutraal mogelijk, haar bezorgde toon zo veel mogelijk negerend. Hij kon niet geloven dat iemand die hij nog niet zo lang kende al bezorgd om hem kon zijn. Dat bestond gewoon niet. ‘Ik heb de neiging om sommige dingen nogal snel te vergeten. Ik zal je naam nu wat beter proberen te onthouden en er rekening mee proberen te houden dat ik mezelf al voorgesteld heb.’ Hij grijnsde geforceerd naar haar. ‘Dus eh… welke Pokémon heb je allemaal?’ Hij hoopte dat hij dit niet had al had gevragen aan haar. Man, wat was hij hier slecht in, zeg!