Explore the city. [&YARA CELICA]

Athan voelde zich lichtelijk ongemakkelijk worden toen hij vanuit zijn ooghoeken zag dat Yara naar hem aan het kijken was. Het was niet per se het feit dat Yara naar hem keek dat hem ongemakkelijk maakte, maar wel het feit dat ze haar ogen waarschijnlijk liet rusten op zijn brandwond. Hij wist dit echter niet zeker omdat hij haar vanuit zijn ooghoeken bestudeerde, dus hij kon het ook helemaal fout hebben. Hij besloot daarom om er niet direct een conclusie over te trekken, maar trok wel zijn kap een beetje meer over zijn oog zodat zijn brandwond weer geschaduwd werd. Hij wilde gewoon aan niemand vertellen wat de oorzaak was van dat oog. Dan zouden ze hem pas echt zielig vinden en zou de enige reden dat ze vrienden met hem werden zijn omdat ze hem zielig vonden. Omdat ze medelijden met hem hadden. Nee, dat wilde hij graag voorkomen. De zwartharige draaide zijn hoofd weer naar Yara toen zij begon te praten. Hij fronste met zijn wenkbrauwen en draaide zijn hoofd weer terug naar voren. Hij had geen idee of er veel wedstrijden georganiseerd werden. Hij had ook geen idee hoe het allemaal in zijn werk ging. Misschien waren het wel geen vaste wedstrijden zoals dat je een gym kon bezoeken wanneer je maar wilde. Misschien was het gewoon één keer om de zoveel weken. ‘Toch gaat er ooit een moment komen dat je in penarie zit en dat je wel je Pokémon moet gebruiken om je te verdedigen,’ sprak hij fronsend tegen elkaar. Wilde ze het überhaupt wel leren? Sommige mensen werden coördinators puur omdat ze gewoon niet wilden dat hun Pokémon met elkaar vochten. Voor Athan kwam dat best vreemd over, want naar zijn idee was het juist het doel van elke Pokémon om met elkaar te vechten en sterker te worden. Hoe wilde ze immers haar Pokémon evolueren? ‘Als je wilt kan ik je wel wat basisregels uitleggen van het vechten? Hoe wil je immers je Pokémon evolueren als je ze niet kunt laten vechten?’ vroeg hij en hij grijnsde naar haar.

Athan fronste met zijn wenkbrauwen terwijl hij naar Yara keek die haar hoofd schudde. Hij wist niet zo goed of hij zich beledigd moest voelen of niet, want dit was werkelijk waar de eerste keer dat hij ooit hulp aan iemand bood vanuit zichzelf. Meestal was het gedwongen geweest, zoals in dat jeugdcentrum. Dan moest hij bijvoorbeeld met de waterkoker rondgaan en iedereen die wat soeppoeder in hun kommetje had gedaan water geven. Het liefste had hij gewoon die waterkoker opengedaan en de inhoud ervan over de hoofden van iedereen leeggeschud, maar dan had hij een grote straf gekregen. Hij had al eerder een grote straf gekregen. Toen had hij bij iemand die vervelend tegen hem deed een spijker op de trap gelegd toen die persoon naar boven wilde komen. Die persoon droeg toen toevallig geen sokken en de spijker had er echt dwars ingezeten. Athan had zich kapot gelachen, maar zijn begeleidster had dat niet zo leuk gevonden en had hem een nacht laten afkoelen in een speciale kamer dat daarvoor bestemd was. Athan wist nog dat hij toen een deuk in de deur had getrapt. Ja, hij had zich echt niet goed gedragen daar. Ze vonden het vast ook niet leuk dat hij weer op vrije voeten was, maar goed. ‘Dat klinkt echt raar in mijn oren. Iedereen wilt toch dat zijn Pokémon groter en sterker wordt?’ Hij fronste zijn wenkbrauwen even. Wat had het voor zin als je Pokémon altijd klein en zwak zou blijven? Hij voelde meer voor een geëvolueerd team. ‘Als je van schattige Pokémon houdt, kun je ook voor eentje gaan die klein blijft en niet verder evolueert. Zoals Klefki bijvoorbeeld,’ sprak hij, geen idee hebbende of deze Pokémon wel een evolutie had of niet. Hij nam aan van niet, maar wie was hij?

Athan had zo het gevoel dat Yara niet echt naar hem ging luisteren. Oké, hij wist dat hij zijn mening nogal doordramde, maar het voelde gewoon raar om een team te hebben die enkel bestond uit kleine Pokémon. Hij wist dat als kleine Pokémon tot een bepaald niveau werden getraind dat ze ook wel nuttig konden zijn, maar ze zouden nooit hun geweldige krachten verdienen als ze niet evolueerden. Ze zouden een paar aanvallen mislopen of pas op een veel later niveau leren. Athan had echter het gevoel dat het niet ging helpen als hij nog meer praatte over haar kleine Pokémon. Hij gaf een knikje toen ze haar opmerking maakte, maar voelde zich ergens wel gefrustreerd omdat zij ook geen moeite deed om hem te begrijpen. Hij voelde zich er echter weer niet zo gefrustreerd over dat hij haar door elkaar wilde schudden en tegen haar wilde schreeuwen. Dat had hij in het jeugdcentrum wel een paar keer gedaan met een paar mensen die niet de moeite namen om naar hem te luisteren, maar hij merkte ook wel dat het met Yara heel anders was dan met andere mensen. Hij kon haar bijna een vriendin noemen. En vrienden hadden wel eens meningsverschillen, toch? Geen idee. Het was niet dat hij veel vrienden had in zijn verleden of zo. ‘Goed dan,’ sprak hij met zijn handen opgeheven. ‘Je hebt gelijk.’ Hij grinnikte even. Dat was ook de eerste keer dat hij iemand gelijk gaf zeg. ‘Maar train ze dan wel op een goed level dat ze je kunnen beschermen tegen grote Pokémon. Of je belt mij gewoon en dan verjaag ik ze wel even.’ Hij lachte plagerig naar haar en draaide zijn hoofd weg. Hij was het niet gewend om te lachen en al helemaal niet op een plagerige manier. Deze reis begon hem te veranderen. Op een positieve manier.