Should I get involved? [OPEN]

Het was een lange dag geweest waarbij Athan lang had getraind met Star. De Pokémon, volgens Athan de zwakste van zijn team, had veel training nodig gehad. Hij hoopte dat de Pokémon de anderen binnenkort zou inhalen zodat ze samen de gym uit konden gaan dagen. Hij had echt geen idee in wat voor type de gymleader gespecialiseerd was, maar daar zou hij dan wel weer achter komen. Het belangrijkste was nu dat hij zijn Pokémon zou trainen zodat ze op een bepaald niveau zouden zijn en zodat hij de gym makkelijker kon verslaan. Er was echter veel training vereist en zijn Pokémon leken het niet altijd serieus te willen nemen. En dan had hij het vooral over Star, want de Luxio vond het leuker om wat rond te springen dan om echt naar Athan te luisteren. Kalm liep Athan met zijn handen in zijn zakken door de lege straten van Santalune City terwijl hij de Poké Ball van Star terug aan zijn riem haakte. De straten waren vrij leeg en er hing een doodse stilte die enkel verbroken werd door luide stemmen verderop. Het was avond en Athan moest maar eens gauw een Poké Center zoeken zodat hij tenminste wat rust kon nemen zodat hij zich kon voorbereiden op een nieuwe dag. En dat wilde hij ook net gaan doen toen hij het geluid hoorde van een klap dat werd uitgedeeld. Het kwam van het steegje waar hij vlakbij was en hij drukte zichzelf tegen de muur. Hij keek om het muurtje heen en zag twee figuren verderop stond, maar kon niet precies uitmaken wie het waren. Hij meende het figuur van een vrouw te zien, maar daar was hij niet zeker van. Hij twijfelde. Zou hij gaan kijken wat er aan de hand was of niet? Hij besloot uiteindelijk voor het eerste te gaan, stak zijn handen in zijn zakken om groter over te komen en riep: ‘Wat is daar aan de hand?’

Het bleken inderdaad een vrouw en een man te zijn. De man had wel iets weg van een drugsdealer en de vrouw… tja, die zag er nogal apart uit. Ook niet echt een schatje. Hij was verbaasd over het feit dat ze de man niet gewoon in zijn ballen had getrapt. Daar leek ze hem wel het type voor, maar hij nam aan dat ze ongeveer het type was van zijn moeder. Die had ook alleen maar staan toekijken terwijl zijn vader zijn handen niet thuishield. Hij schudde de gedachte van zich af en keek haar verbaasd aan toen ze naar hem toe kwam lopen en iets over geld zei. Meteen wist hij dat hij zich niet had moeten mengen. Dit ging vast om één of andere afrekening en als hij hier te zeer bij betrokken raakte, werd het voor hem ook een probleem. Kon hij nu niet gewoon één keer door zijn leven gaan zonder al die drama? ‘Oprotten, ik ben je vriendje niet,’ sprak hij kortaf tegen haar. Zijn amberkleurige tot goudkleurige ogen keken haar samenzweerderig aan. Ook al was dit niet haar probleem, hij zou haar hier wel even uit moeten helpen. Hij wilde hier niet te zeer bij betrokken raakte, maar hij wilde ook niet weglopen met zijn handen in zijn zakken. En dus deed Athan net alsof hij ruw haar arm van zijn schouder haalde. ‘Bedankt man, houd haar even vast,’ zei de man. Athan deed net alsof hij de instructies opvolgde, maar op een onbewaakt moment draaide hij zich om en sloeg zijn vuist vol in het gezicht van de kerel. ‘Je slaat geen meisjes,’ zei hij nog terwijl hij de man hoorde kreunen. Daarna pakte hij haar pols vast, draaide zich om en begon vervolgens te rennen. Het maakte hem niet uit dat ze meegesleurd werd, ze moest maar volgen of anders viel ze op de grond. Hij rende een steegje in dat zich een beetje verder van het andere steegje bevond, trok haar mee achter een container en hield haar daar even vast. Hij keek om het hoekje van de container en zag de man langsrennen. ‘Wat de hell was dat?’ vroeg hij geërgerd aan haar en hij liet haar los.

Athan zuchtte geërgerd. Het ene moment was hij rustig aan het lopen, het andere moment moest hij natuurlijk weer de held uithangen en raakte hij in dit soort situaties verzeild. En hij maar denken dat hij het ergste gedeelte van zijn leven wel achter de rug had voordat hij zijn Pokémon-reis begon. Niet dus. Het werd alsmaar erger en daar leken de mensen in zijn omgeving voor te zorgen. Hij voelde zich vooral geïrriteerd op zichzelf. Hij had makkelijk kunnen weglopen en haar aan haar lot over kunnen laten, dus waarom had hij dat niet gedaan? Het was niet dat ze elkaar ooit nog tegengekomen waren of zo. Hij keek haar nors aan toen ze haar verhaal vertelde. Geweldig. Dat had hij weer. ‘Ik word niet elke dag schatje genoemd door een meid. Meestal ontlopen ze me,’ antwoordde hij nors op wat ze zei. Dat was echt waar. Meisjes keken één keer naar hem en dan namen ze meestal de benen vanwege die lelijke brandwonde op zijn oog of omdat hij wel heel erg nors naar hun keek. Er was altijd wel iets wat hij afschrikte aan hun. ‘Ik zou graag zeggen graag gedaan, maar dat klinkt niet zo heel oprecht als je het mij vraagt.’ Hij rolde met zijn amber tot goudkleurige ogen en sloeg zijn armen daarna over elkaar heen. Waarom had hij zich hier precies ook alweer mee bemoeid? Geen idee. ‘Als je het niet erg vindt ga ik weer. Jij redt je wel, hè?’ vroeg hij doodleuk. Vervolgens kwam hij achter de container vandaan, stak zijn handen in zijn zakken en begon vervolgens naar het uiteinde van het straatje te lopen. Zo, was hij daar ook weer vanaf.

Hij had weg willen lopen. Dat had hij echt willen doen. Maar de opmerking die ze had gemaakt bleef in zijn hoofd malen. Dat ze het belachelijk vond dat mensen steeds op uiterlijk afgingen. Dat ze hem heus wel vaker schatje wilde noemen. De woorden lieten een blos over zijn wangen verspreiden. Ze had het uitgesproken alsof ze het vaker tegen de jongens zei, maar dat laatste had zeker geslagen op zijn brandwonde. Hij vroeg zich af of ze hem niet uit vond zien als een monster, maar uit haar woorden kon hij wel halen dat dat niet het geval was. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken, draaide zich naar haar om en keek hoe ze op de container klom. Zonder dat hij het echt in de gaten had zorgden zijn voeten ervoor dat hij weer op de plaats stond waar zij net was. Hij keek haar even twijfelend aan, maar besloot dan toch om het gewoon te vragen. ‘Hé,’ zei hij om haar aandacht te trekken en om ervoor te zorgen dat ze haar pogingen om weg te komen zou staken. ‘Sloeg dat laatste wat je zei soms op mijn brandwond?’ Hij keek haar vragend aan. Hij voelde zich niet kwaad of geïrriteerd. In tegendeel. Haar opmerking had hem doen laten nadenken. Hij merkte dat hij wel hetzelfde idee had als haar. Dat het belachelijk was dat mensen steeds op uiterlijk afgingen. ‘En hoezo zou je me vaker schatje willen noemen als je me beter kent?’ flapte hij eruit. Hij moest eerlijk toegeven dat ze echt een interessant type was. Eentje die hij niet zomaar kon laten lopen. Wat had hij eigenlijk de laatste tijd met mensen en sociaal contact? Sinds dat hij mensen beter leerde kennen en merkte dat ze eigenlijk niet zo erg waren als dat zijn eigen verstand hem aan probeerde te leren, stond hij steeds meer en meer open voor sociaal contact. Het zorgde ervoor dat hij zich ongemakkelijk voelde. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen om zichzelf een houding te geven en wachtte af tot ze misschien iets zou zeggen.

De uitleg die ze gaf was nogal apart, maar ergens klonk het wel logisch. Zij zag er ook uit alsof ze iemand in elkaar zou kunnen slaan of toch op zijn minst in de problemen raakte. Hij vond het echter niet vreselijk uitzien. Het stond wel bij haar. Liever dit dan van die Glamour Girls die dachten dat ze alles waren. Dit meisje kleedde zich in elk geval zoals ze zelf wilde en niet volgens hoe het moest. En die kleuren in haar haren waren op de één of andere manier best wel mooi te noemen, ook al kon hij wel van andere meisjes begrijpen dat ze die kleur nu niet direct zouden kiezen. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik ben een vechtersbaas als ik daar tot uitgedaagd wordt. En soms ben ik wel opvliegerig,’ mompelde hij toegeeflijk. Het was maar de situatie die bepaalde hoe hij zou reageren. Zijn amberkleurige ogen gleden weer naar het meisje toe toen ze begon te spreken. Hij lachte schamper. ‘Geloof me, mijn innerlijk is even lelijk als mijn oog,’ sprak hij. Hij was een bot en chagrijnig persoon. Niet iemand waar je graag mee omging. Hij was meer iemand bij wie je liever ver uit de buurt bleef. En dat was het probleem bij hem meestal. Mensen bleven liever uit zijn buurt omdat ze, zoals het meisje al aangaf, meestal afgingen op uiterlijk. Of ze lieten zich direct afschepen door zijn norse reactie, deden geen moeite om hem beter te leren kennen. Hij had ook geen moeite voor hun willen doen. Hij wilde geen energie steken in een loze vriendschap. Zijn amber tot goudkleurige ogen gleden weer terug naar het meisje. ‘Maar ik durf te wedden dat jouw innerlijk even mooi is als jouw uiterlijk.’ Hij bedacht zich wat hij zei en deed zijn best om niet rood te worden. Wat een foute woordkeuze, zeg. ‘Ik bedoel… jouw innerlijk en uiterlijk zullen er vast beter uitzien dan bij mij,’ probeerde hij zichzelf snel te redden.

Athan kon het niet helpen. Er was een glimlach rond zijn lippen verschenen toen het meisje aangaf dat ook zij opvliegerig was. Hij kon wel begrijpen dat ze zichzelf liever uit gevechten hield. Als meisje was dat ook een beter ding om te doen vond hij. Het was niet dat meisjes niet konden vechten in zijn opinie, maar hun spierkracht was vergeleken mannen toch wel wat minder en daardoor zou een gevecht hard aankomen bij hun. Hij was dan misschien niet iemand die meisjes sloeg, maar er liepen genoeg mannen rond die dat wél deden. Hij haalde kort zijn schouders op toen ze hem bedankte omdat hij haar een compliment had gegeven. Het was niet dat het hem veel uitmaakte of zo. ‘Houd op,’ probeerde hij op een botte manier te zeggen toen ze begon over zijn wangen en dat hij er schattig uitzag, maar zelfs een dove kon horen dat hij glimlachte terwijl hij het zei. ‘Nou, ik heb het gevoel dat ik alleen maar lelijke heb,’ mompelde hij. Hij wreef even over zijn achterhoofd, want dit onderwerp lag ver buiten zijn comfortzone. Hij vond het altijd prima als hij mensen afschrikte met zijn gedrag, maar de laatste tijd begon hij steeds meer op een softie te lijken. Bij Yara bijvoorbeeld. En nu ook bij dit vreemde, interessante meisje. Hij had geen idee wat hij met zijn eigen aan moest. Zijn karakter leek te veranderen. Of misschien was het daar altijd geweest, maar had hij het omwille van het ongeluk proberen te onderdrukken. Zijn blik gleed weer terug naar het meisje. ‘Ik besef me net dat ik mezelf nog eens niet heb voorgesteld,’ zei hij in een lichte wanhopige poging om dit onderwerp te doen vergeten. ‘Mijn naam is Athan. Aangenaam.’ Dat laatste voegde hij er oprecht, maar na korte twijfeling toe en hij stak twijfelend zijn hand uit. Man, wat was hij hier slecht in, zeg!

Het verbaasde hem nog steeds dat hij geen enkele drang had gevoeld om nors te reageren sinds dat ze op een interessant onderwerp gestuit waren. Dit meisje leek dan ook heel anders dan de andere meisjes of de andere jongens die hij tot nu toe had ontmoet. Behalve Yara had hij namelijk nog niet echt goede contacten gemaakt. Dat kwam misschien door zijn eigen rotte karakter, maar het kwam ook vaak omdat zijn omgeving niet goed op hem leek te reageren. Of was dat gewoon een gevoel dat hij had? Hij had geen idee. Dit meisje bracht hem ontzettend in de war. Ze stelde zichzelf voor als Roxy en Athan deed zijn best om de naam in zijn achterhoofd te prenten zodat hij het zou blijven onthouden als hij haar weer zou tegenkomen. Maar hij wist dat dat niet nodig was. Haar gekleurde haren en haar interessante karakter zorgden er al voor dat hij het automatisch zou onthouden, hoewel hij echt slecht was in namen. Hij schudde fronsend met zijn wenkbrauwen zijn hoofd toen ze haar vraag stelde. ‘Niet echt. Hoezo?’ vroeg hij nieuwsgierig. Hij beet op de binnenkant van zijn wangen toen hij een soort van antwoord kreeg op die vraag. Aan de ene kant wilde zijn koppige karakter dit afslaan omdat hij het gevoel had dat hij gewoon echt geen goede punten had, maar aan de andere kant wilde hij ontdekken waar ze het over had en wat ze daarmee bedoelde. Zijn nieuwsgierigheid werd gewekt door dit aparte meisje. Op het eerste oog leek ze echt één of andere rebel, maar eigenlijk was ze heel interessant en vriendelijk. Interessant omschreef haar nog wel het meeste, want ondanks dat hij het niet graag toegaf, hield ze hem wel geïnteresseerd in haar. ‘Ik ben benieuwd of je dat gaat lukken,’ probeerde hij zo sarcastisch mogelijk te zeggen, maar het viel niet te ontkennen dat er een sprankje van hoop en nieuwsgierigheid in was te horen. ‘Dit ligt echt zo buiten mijn comfortzone,’ mopperde hij vervolgens om zichzelf een houding te geven. ‘Maar goed. Ik ben benieuwd of het je gaat lukken, dus ik ga er wel mee akkoord.’

Athan had echt geen idee wat er allemaal gebeurde. Het ene moment liep hij rustig door een straat en probeerde hij een meisje te redden van één of andere schoft die zijn handen niet thuis kan houden, het andere moment verlangde dit meisje van hem dat hij mee ging. En dat hij uit zijn comfortzone wilde stappen. En als hij niet zo nieuwsgierig was, had hij dat zeker ook niet gedaan. In elk geval wist Roxy zijn nieuwsgierigheid op te wekken. Hij besefte dat hij al bijna vergeten was dat ze zich aan elkaar voor hadden gesteld en stak zijn handen in zijn zakken terwijl hij naar haar voorstel luisterde. Hij moest eerlijk toegeven dat hij ook niet echt veel geld meer op zak had. Hij had ook geen idee hoe hij het weer aan moest vullen. Misschien dat hij eens een keertje moest wedden voor wat geld tijdens een Pokémongevecht en dat hij zo wat geld kon afronselen bij anderen. Of hij kon een vakantiejob gaan zoeken, maar dat zou moeilijk gaan omdat hij zoveel rondreisde. Tja, dat probleem kon hij later ook wel even bekijken. ‘Oké,’ zei hij dus en hij knikte bevestigend waarna hij haar gauw volgde. Hij stak zijn hoofd om de hoek van de straat, maar de man stond er niet meer. Het enige dat aantoonde dat hij er ooit had gestaan, waren de bloeddruppeltjes die op de grond lagen. Waarschijnlijk omdat Athan zijn neus kapot had geslagen. Niet dat dat de jongen zo erg kon schelen. Hij draaide zijn hoofd naar Roxy. ‘Zeg, waarom moest die man eigenlijk geld van je hebben? Je neemt toch geen drugs of zo, hè?’ Hij fronste zijn wenkbrauwen. Als ze nu ‘jawel’ ging zeggen, zou hij echt niet weten wat hij moest doen. Hij had in de instelling waar hij was verbleven – waar tussen haakjes gezegd mensen met psychische problemen zaten, maar goed – genoeg junkies gezien om te weten waar hij het over had. ‘Je mag me trouwens waarschuwen als hij je nog eens lastigvalt.’ Hij liet het er haastig op volgen, alsof het een simpel iets was.