Jurassic birds!

Een gebied overwoekerd met stenen torens, naakte levensvormen en vreemd uitziende wezens die onderdanig naast ze liepen. Nogmaals wreef de Archen zijn ogen en opende deze vervolgens weer. Dus geen hallucinatie, huh? Het vreemde was nog dat er geen Tyrantrum rond dwaalde of zelfs maar een Aurorus. Dat was toch haast niet mogelijk? Wat was zijn laatste maal dan geweest, een p-paarse… Hmm, misschien was dit toch een hallucinatie. De harde poten van de naakte levensvormen voelden wel echt pijnli-Auch! Weer!  Nou was het wel genoeg geweest hoor! Direct opende hij zijn muil en beet automatisch in hun poot. Het kon vast geen kwaad, deze had geen wezen naast zich én was toch grotendeels naakt. Hij had het helaas enorm mis en het levensvorm kraamde onzin uit en schopte pal tegen zijn voorhoofd aan, waardoor hij losliet en recht tegen een stenen wand aan knalde. Auch! Waarom hadden ze zulke pijnlijke poten voor naakte levensvormen?!

Wrijvend over zijn bonzende kop keek hij kort rond waar hij nou weer was beland. Nou, het zou gokken worden. In ieder geval was hij buiten de kudde naakte levensvormen beland, dat scheelde een boel. Hij zuchtte opgelucht en wapperde met zijn poten, eigenlijk met zijn vleugels, maar de waren niet volgroeid en kwam weer overeind na zichzelf af te hebben gezet met zijn eveneens onder ontwikkelde achterpoten. Zijn maag rommelde flink. Dino’s, wat had hij een trek gekregen. Hij had niet eerder moeten nadenken over dat paarse spul. En wat viel er hier dan te eten? Dit was een totaal andere wereld. Onzeker liep hij hippend over de stenen grond, totdat… Ow my… Tyrantrum! D-Dat.. De Pokémon zag een soort kuil, maar omringd met houtachtig materiaal met daarin fel groen gekleurde voedselwaren staan. Groen, dus waarschijnlijk net zo lekker als de bekend om zijn groene kleur, Tsjakko Berry. Dat was zijn persoonlijke lievelingsberry. Hoewel de kleur sterk overeenkwam en de vrij ronde vorm, was de structuur en grootte totaal anders. Gestuurd door zijn honger stapte hij erop af en snoof aan de houten kuil. Hmm, het rook niet naar de Berry, maar het had wel een aantrekkelijke geur. Voorzichtig nam hij een hap ervan en kauwde traag, totdat de smaakglorie tot hem doordrong. Dit was goddelijker dan Arceus! Vele malen beter dan de Tsjakko Berry. Nogmaals, met minder voorzorg probeerde hij met zijn bek weer een stukje weten vast te grijpen, maar het houtachtige materiaal liet hem dat niet toe. Nou, hij wilde het verder eten!

Met een frons wapperde hij als een ongeduldig kind zijn vleugels op en neer, totdat het hem opviel dat aan de bovenkant van de kuil de groene voedselwaarden onbeschermd waren. Oeh, hij maakte nog een kans, maar zou hij de hoogte kunnen bereiken met zijn vleugels? Kort keek hij naar de veren die aan zijn poten vastzaten en grijnsde breed. Natuurlijk ging dat hem lukken! Hij was net een Aerodactyl. Vol goede moed wapperde hij met zijn vleugels, nam een aanloop en knalde tegen het houtachtige deel. Auch! Voor de derde keer al! Op tijd wist hij zich voor een pijnlijke val te behoeden door heftig zijn vleugels op en neer te slaan. Geagiteerd wreef hij weer op de grond over zijn kop. Het was niet te hoog voor hem, hij kon alles overbruggen. Wees de Aerodactyl! Wees hét! Vol concentratie hipte de Archen naar achteren en rende toen keihard naar voren, maar wist zich op tijd af te zetten. Flink fladderde hij met zijn vleugels en nog net wist hij met zijn klauwen de bovenkant van de houtachtige zijde vast te grijpen. Een golf van geruststelling en trots ging door hem heen. Yes! Hij was zelfs beter dan een Aerodactyl! Maar goed, eindelijk werd het tijd voor de beloning; eten. Zonder te wachten verschool hij zich tussen de groene koolsla en vrat zijn buikje vol.

Na een bepaalde tijd weerklonk plotseling iets luids en met een halve groene krop sla in zijn bek klom hij naar boven om te zien wat er gaande was. Het was plotseling donker om hem heen en een onbekende, vieze geur hing er rond. Was het nou nacht met een vies geurtje of was hij dat zelf? Bezorgd rook hij aan zichzelf, maar rook niets vreemds of iets wat op de scherpe geur leek. Ergens kreeg hij het gevoel dat er iets ernstigs gaande was, maar met het eten om zich heen boeide hem dat amper. Zijn maag kon nog wel wat meer gevuld worden, maar toen hij weer naar de voedselwaarden kreeg voelde hij zich plotseling voldaan. Alsof er iets meer was dan enkel voedsel. Was dat er dan? Een plotselinge beweging van de vrachtwagen waarin de krat vol sla zat remde keihard en direct knalde de Pokémon tegen de sla aan, maar minder pijnlijk dan de vorige drie keer. Grmpf, wat nu weer? Nerveus hield hij zich stil. Het was een krachtige beving geweest, dus kon het een Aurorus of een Tyrantrum zijn, die twee konden met hun krachtige stappen zulke bevingen veroorzaken.

Seconden verstreken en er volgde geen enkele bevingen meer, maar het licht keerde terug, maar enkel van achteren. Op zijn hoede verschool hij zich tussen het etenswaar. Het was wel heel plotseling weer dag geworden, dus wa-Plotseling kwamen de naakte levensvormen op hem af en trokken de kuil waarin hij vastzat uit de vrachtwagen, recht naar een andere ruimte waar hij de vage geur van zee kon ruiken. Hij vermeed altijd de zee, maar dat deze geur nog hetzelfde was in deze wereld was een wonder. Maar hij had dus geen idee wat er nou eigenlijk gebeurde nu hij van de eerdere locatie plotseling in de buurt van de zee moest zijn beland. Zelfs toen tellen later hij aan voelde hoe alles op en neer bewoog, begreep hij er geen snars van. Het enige wat hij wilde was eten. Was dat teveel gevraagd? Hij kon gerust de kuil verlaten, maar diep van binnen was hij geen durfal en bleef liever tussen het eten liggen. Het lag niet heel comfortabel, maar buiten de voedselbron gebeurde er van alles wat hij niet begreep. En áls hij iets niet begreep was het heerlijk simpel; dat ging je slapen. Iets wat tegenwoordig de naakte levensvormen ook deden. De Archen sloeg zijn ogen neer en sliep de hele reis naar Hoenn. De boot meerde zachtjes aan en de krat vol sla waar de slapende Archen nog in zat werd overgebracht naar een vrachtwagen. Deze reed vervolgens rechtstreeks richting Rustboro City. En de hele trip sliep de Archen als een hedendaagse Snorlax met een volle maag.

Pas toen de krat aangekomen was bij een lokaal fastfood restaurant was de klap van de achterkant van de vrachtwagen naar de winkel zo groot dat het de Pokémon gewekt had. Geschrokken schoot hij boven de sla en wapperde verrast met zijn vleugels, totdat hij zag dat hij uit een donkere ruimte weer naar het licht werd gebracht. Direct snoof hij de lucht in, maar de geur van de zee hing maar zwak in de lucht. Waar was hij nou weer beland? De lucht voelde zelfs tropischer dan waar hij eerder zat. Dat was degelijk fijner, maar…. Wat nu? Verward keek hij om zich heen, zijn poten geklemd om koolsla die hij net voordat hij in slaap viel, “Meneer Kool” genoemd had. Waar was hij nou, dit vond hij niet leuk! Zijn hartslag nam toe en nerveus dat de kuil bewoog waarin hij zat – het werd geduwd door een naakte levensvorm, maar deze zag hij niet, want deze liep aan de achterzijde- en kromp in elkaar. Na enkele tellen stond het stil en grepen de voorpoten van de naakte wezens met iets eromheen de groene vruchten om hem heen. Nee, daar ging zijn groene vrucht koninkrijk! NEE! Het werd zijn missie om Meneer Kool te beschermen. De Archen groef zich steeds dieper in, maar de vruchten verdween op een rap tempo. De klauwen raakten zijn verenpak al aan en weer uit automatisme beet hij de klauw. Geschrokken trok deze zijn vinger terug, waarop meerdere soortgenoten hun voorpoten dichterbij haalde. Angstig werd hij in een hoekje gedreven zonder een enkele vrucht om zich heen. Nee, zo kon het niet eindigen. Beteuterd keek hij naar Meneer Kool die hij nog vasthield. Het was haast onmogelijk om weg te vliegen op dit punt maar met zijn hulp zou het lukken. Vol verdriet wierp hij hem van zich af, sprong erop en wapperde zo vlug als hij kon met zijn vleugels. Nooit zou hij de dappere vrucht vergeten. Wonder boven wonder was hij uit de krat gekomen en zocht wanhopig naar een teken van het buitenleven. Blauwe lucht! Daar in het hoekje! Zonder het begrip van glas te kennen rende hij er naar toe en hipte soms door met zijn vleugels te slaan. Echter zaten er zachte stenen en stond een naakte levensvorm en een soortgenoot zat op de zacht uitziende steen met een vlakke steen voor zich waar… de groene vrucht op zat! Die zou hij Meneer Zoon.Jr noemen! Vol enthousiasme sprong deze op het vlakke steen.

“Hier is uw salade de la….. ARCHEN?!” De ober keek verschrikt op toen een fel gekleurd wezen plotseling op het bord op de tafel sprong. Ciro was eveneens verrast, maar snoof enkel minachtend de ober’s kant op. “Dat had ik niet besteld!” Tsk, hij wilde geen kip-achtige Pokémon, daar was het nog te vroeg voor, pas bij de lunch zou het wel redelijk zijn. Ondanks zijn ontevreden reactie stond de ober er maar bibberend bij met zijn notitieblok nog in zijn handen. Wat deed hij hier nou nog? “Km op, haal mijn salade de la Oddish, niet dit… kip ding,” De ober reageerde niet, waarop Ciro nogmaals snoof en overeind kwam. Wat was er zo speciaal aan het lelijke gekleurde Torchic-achtige schepsel dat het hem angst in boezemde? Het leek eerder op een speelgoed voor 3-jarige of zelfs een Pokémon die door zulke mensen gemaakt was. “D-Dat is een prehistorische.. P-P-Pokémon,” stamelde de ober die vat op zijn angst gekregen had. Ondanks dat keek Ciro hem met een frons aan. Een prehistorische Pokémon? Serieus? “Dit is toch geen stomme actie, hoop ik? Dit kan geen Pokémon zijn,” Hij vertrouwde de ophef erover niet, want een prehistorische Pokémon kon onmogelijk plotseling een restaurant binnenlopen en letterlijk op zijn tafel belanden. Ergens klonk het achteraf wel heel makkelijk voedsel, maar was het dan vers of nogal over de datum met een paar miljoen jaar?  De ober reageerde weer niet, maar op de achtergrond rende zijn collega’s recht op de Pokémon af. Gezien de hebberige blik in hun ogen wist Ciro direct dat het lelijke schepsel op het bord degelijk wat waard was.

Een geamuseerde grijns kwam op zijn gezicht te staan en spoedig liet hij met een zwak handgebaar Calliber uit zijn Pokéball. “Oepsie, volgens mij kan ik dit kippetje zelf wel braden,” De Trapinch liet een vrolijke kreet horen, waarop Ciro hem beval zijn Sand Tomb te gebruiken. Zonder oponthoud verscheen er een zand tornado in het restaurant rond de ober en zijn collega’s, gezamenlijk met meerdere spullen die erin gezogen werden. Maar goed, nu wilde hij het spuuglelijke schepsel vangen. Op zijn tafel hield echter de zogeheten “Archen” een stuk sla tussen zijn kaken vast en knalde keer op keer als een domme Beedril tegen het raam op. Dit moest de reden zijn dat ze uitgestorven waren, als het al niet lag aan hun vreselijke uiterlijk. “Kom maar, kippie!” De Archen draaide zich naar hem om en schoot als een wilde tegen hem op, maar kwam met een deel van zijn vleugel in Ciro’s mond terecht. Báh! Direct spuugde hij de Pokémon uit en probeerde hem vast te grijpen, maar deze hipte van hem weg. Hij smaakte geeneens naar een kip! Waarom leek het dan op een vogelachtige, want hij meende iets schubbigs in te voelen? Alsof dat een zorg was. Eerst dat gedrocht vangen. Oké, waar was het kreng? Aah, bij de deur. Ciro sprintte als een gek op de deur af, maar de Archen was vrij snel en hipte ver van hem vandaan. Direct keerde hij de trage Trapinch terug toen het erop leek dat de achtervolging buiten het restaurant zou plaatsvinden. Hij kon echt niet wachten tot Calliber minstens een Vibrava was, dan zou deze hem kunnen verplaatsen. Nu was het niet meer dan een bruine Wurmple met een grote bek die zich in kon graven. Tsk.

Op een rap tempo probeerde hij de Archen bij te houden, maar nu hij vele gymlessen gemist had, was zijn conditie niet meer wat het vroeger geweest was. Nooit eerder had dat een probleem gevormd. En nu hij een prehistorische geschubde Torchic-achtige  Pokémon volgde vormde het een probleem. Geen logica. Ciro wist wel de mensen goed te ontwijken in tegenstelling tot de Archen die tegen elke voet opknalde, degene beet en vervolgens verder rende na weggeschopt te zijn. Even twijfelde hij of het zin had om achter de Pokémon te gaan. Zijn intelligentie was miniem, hij zag er lelijk uit en leek een obsessie met sla te hebben. Bizar. Voordat hij het wist belande hij dicht bij een grot en zag hij dubbel. Twee Archen’s vluchtten de grot in die bekend stond om vol te zitten met Whismur’’s die enkel keihard konden huilen. De échte baby’s buiten de baby Pokémon in de wereld. Bah. Maar goed, twee exemplaren? Was het geen Drieling-actie, zoals met Tanguy? Het kon onmogelijk waar zijn. “ETEN! KOM HIER!” De Archen was echter al verdwenen uit zijn zicht en uitgeput stopte hij bij de ingang van de grond. Het zweet brak hem uit. Nu was het slimmer om bij te komen en dan verder naar de schijnbaar twee Archen’s te zoeken. Ciro veegde het zweet van zijn voorhoofd af en zag plotseling naast hem een meisje staan, weer ouder dan hem. Trok hij oudere meiden aan? Nou, zij was in ieder geval géén oude dame, maar misschien op zijn schaal ergens in de 40. Had zij iets te maken met de Archen? Maar eerst de belangrijkste vraag. “Zag ik nou dubbel? Of ben jij een van hen, maar een getransformeerde vorm, zoals een Ditto?”

Kwam er nog een fatsoenlijk antwoord of wat? Tijd om spelletjes te spelen had hij niet. Gelukkig reageerde ze spoedig nogal stamelend, alsof ze niet met haar gedachten bij was. Ciro kon amper geloven dat hij zelfs zulke vragen aan een leeghoofd moest stellen. Zachtjes volgde erachter dat het toch niet haar verbeelding geweest was. Oké, ze was dus géén Ditto, al viel te betwijfelen of ze een mens was, haar aandacht leek namelijk ver te vinden. Belangrijker nog, ook zij had de twee Pokémon in de grot zien verdwijnen. “Gelukkig,” Het was geruststellend, maar dan werd het tijd om de grot in te rennen met het meisje achter zich latend. Om haar ook nog ter lekke te verschroeien zou teveel kostbare tijd kosten. De tijd die hij echter nam om op adem te komen had echter een verkeerde indruk gegeven. Het meisje dacht dat ze met de op een alien uitziende Pokémon bij zich, zijn hulp kon verwachten. En vooral door Rifle te gebruiken om de grot op te lichten. Het erge was dat ze ‘we’ zei, hintend naar hun twee, alsof ze een team waren. Ciro snoof minachtend. Waarom zou hij? Wat voor een voordeel zou ze hierin hebben? Hij had nog een redelijke bijdrage. Ugh, wacht! De tijd tikte door en die Archen verdwenen steeds dieper en dieper in de grot. Hoe langer hij met haar zou spreken, hoe- Ciro liet zijn Torchic uit zijn Pokéball tevoorschijn komen ie argwanend naar het meisje keek. “Negeer haar, we moeten een prehistorische kip vangen. Gebruik je Ember.” Rifle merkte de haast in Ciro’s stem en rende de grot in en vuurde een Ember af, waardoor de donkere wanden van de grot zichtbaar werd. De kou van de grot bezorgde hem kippenvel, maar dat was het minste van zijn zorgen. “Wat kan jij met die alien doen?” Besloot Ciro na enkele vlugge passen te vragen, nog net niet op een ren tempo.

Met een alien ging ze een Archen vangen? Tsk, succes. Ze dacht zelfs dat hij ze zou delen met haar? Het was net iets anders dan kip nuggets die hij enkel bij een fooi van minstens tien euro met een ander zou delen. Zelfs als het meisje hem een miljoen euro gaf zou hij de Archen niet delen. Hoewel…. Een miljoen euro. Oeh, toch verleidelijk. Dan kon hij sterke Pokémon kopen en zelfs Grunts betalen om onder zijn leiding te werken, geweldig! Ciro’s grijns werd breder bij de gedachte. Echter, kwam hij er toen achter wat voor een persoon de leeghoofd meer was; een betweter of nog beter, een lopende Pokédex. Waarom was hij daarmee opgescheept? Ze informeerde hem als een docent dat de prehistorische kip de voorouder van Rifle was. Dus? Wat moest hij daarmee? Het was een suf feitje, maar meer betekende het niet. Alsof het de wereld zou behoeden tegen de vernietiging door Arceus’ woede. Grmpf. Maar goed, waar waren de twee kip-Archen’s? Alert keek hij om zich heen en zag in plaats van een teken enkel het meisje die enthousiast naar een geel veertje keek dat op de grond lag. Wauw! Ciro was eens niet sarcastisch en keek voldaan naar het eerste teken van hun hoop om de twee te vinden. Rifle die amper wat van de situatie meegekregen heeft draaide zijn kop verward naar hen om. Oké, een veertje. Daarna hun lijf! “Verder!” Ciro kwam haastig overeind en liep de grot verder in met Rifle voor hen uit lopend. Na enkele tellen stopte de Torchic met rennen en kraamde dreigende geluiden uit en schudde daarbij zijn verenpak op en neer.

Met een frons keek Ciro naar wat er zich voor hen bevond. Een groepje Whismurs die angstig naar de vlam keken die uit Rifle’s snavel verschenen was. Nee, dit was een slechte situatie. “Stop met je Ember en-“ Amper kon hij de zin afmaken. De Whismurs begonnen te huilen en produceerden elk een vreselijk schreeuw. Krampachtig hield Ciro zijn handen bij zijn oren, maar het geluid pijnigde hem alsnog veel. Vreselijk geluid! Stop met dat geschreeuw! Rifle kon het geschreeuw ook amper aan, maar ondanks dat sprintte hij gepaard met gekreun op de Whismurs af en vuurde op elk een felle Ember. De vlam verschroeide direct hun lichaamsdelen en ze kraamde een luider geschreeuw it. Ciro zakte door zijn kniën, dit kon hij niet langer aan! “Stop, Rifle!” De Torchic negeerde hem echter en krabde de Pokémon fel op hun brandwonden. Uit angst trokken de groep Pokémon zich terug toen er langzaamaan bloed over hun lijf drupte. De schreeuw echode echter nog door de grot en pas na wat een minuut bleek te zijn haalde Ciro traag zijn handen van zijn oren af. “Rifle! Serieu-“ Hij kon zijn zin niet afmaken, want toen hij opkeek, keek hij recht in twee rode ogen in plaats van de gebruikelijke zwarte. Deze keken zelfs op hem neer. “Ben je-“ Rifle wees vrolijk met zijn klauw naar zichzelf en knikte met een zwakke glimlach. “Combusken! Eindelijk! Kijk nu… Nou wordt het makkelijker,” Ciro was over de top met de evolutie van Riffle die ook op een goed moment kwam. Wie weet hoe sterk de twee lelijke Archen’s waren. Maar.. Oja, dat meisje. “Yo, leef je nog? Ik draag geen lijken!”

Oké, ze leefde nog. Hij had geen zin om een lijk mee te gaan sleuren, want Whismur’s aten geen vlees en dan zat haar lichaam hier maar te rotten. Dan had er niemand buiten de bacteriën en schimmels er profijt aan. Op de een of ander manier wist ze naar hem toe te lopen. Dus ze functioneerde nog? Geen last van enige zijn in haar oren als een soort nagalming? Of was ze te geobsedeerd door de twee Archen? Hij had te maken met een nerd, dus dan was zoiets vast “normaal”. De jongen knikte naar de trotse Rifle die vrolijk zijn grotere ledematen begon te strekken. Een Combusken, huh? Ja, dit kon de boel veel makkelijker maken en zeker nu hij degelijk sneller geworden was en natuurlijk, krachtiger. Met bijvoorbeeld zijn klauwen zouden ze makkelijker zand naar de Archen kunnen gooien om Calliber’s aanvallen effectiever te maken. Hetzelfde kon met de achterpoten, maar nu deze eveneens groter waren geworden was het handiger voor de behendigheid. Dat laatste was vooral handig in een rotsachtig terrein voor de grip. Dit kon wel wat worden. Inmiddels liep het meisje voor hem en zweefde de alien achter haar aan. Wat kon haar Pokémon dan doen, rondzweven of daadwerkelijk iets nuttigs?

Plotseling weerklonk het luide gekrijs van een Archen. Zijn hart sloeg een slag over en direct sprintte hij richting het geluid, samen met de rest van de partij. Het klonk zo luid dat het écht dichtbij moest zijn. Spoedig werd de grot echter vrij smal. Zelfs te laag voor Ciro’s korte lengte, dus zakte hij door zijn knieën en liep op een trager tempo er doorheen. De kleine grot beviel hem niet, want het was zelfs niet breed; er paste maar een Trainer of kleine Pokémon in. Het werd ook vreemd genoeg telkens warmer in plaats van kouder wat vreemd was. Met wat zwak gezwaai langs zijn gezicht probeerde hij het zweet op zijn gezicht af te drogen. “Pfoe, warm,” Rifle die achter hem liep had daar minder last van als Fire type. Als pyromaan hield hij van hitte, maar dit was een bepaald type benauwdheid die hem niet deerde. Na een ogenblik monde de kleine grot uit in een enorme ruimte, omringd met rotsen en diverse oude gesteente. En net achter twee rotsen staken twee vleugels uit en gezien de breedte van de rotsen waren het er twee. Of het moest een fatso van een Archen zijn. “Ember!” Amper in de enorme grot liet hij Rifle voorbij en vuurde deze een vlam op de rots af. De aanval had de twee Pokémon bang gemaakt die elk al angstig hippend een andere kant opschoten. De Archen met nog steeds een stuk sla tussen zijn kaken kon hij onmogelijk missen. Dat was hém! Ciro sprintte op de Pokémon af met Rifle pal achter zich en wist met enige behendigheid de Archen tot een hoek te drijven. “Nou heb ik je!” De Archen knalde angstig tegen de wand op en sprintte lotseling bliksemsnel weg. Zonder een commando schoot Rifle pal voor de Archen en haalde uit met zijn klauwen die tegen diens kop aan knalde. Verrast fladderde deze zijn vleugels, maar greep Ciro hem direct om zijn middel. “Eindeli-”Of niet? De Pokémon wiebelde wat onhandig en besloot zijn ontlasting recht richting Ciro’s vest te schieten. “Gadverdamme!” Ciro liet het vieze wezen los en keek met een van afschuw getrokken gezicht naar zijn vest. “Het is.. Groen. Iewl!” Het was zijn lievelingsvest zelfs. “Oké, je wilt een oorlog. Die krijg je!” Al dreigende sleg hij zijn gebalde vuist naar voren. Owee als hij nog zoiets zou flikken.

VS

Het werd tijd om wraak te nemen nu zijn spierwitte vest geruïneerd was door groene smurrie. Vast en zeker van de sla die de Archen pas geleden opgevreten had en waarvan de laatste slaresten nog tussen zijn kaken geklemd zaten. Ditmaal zou hij over gaan op eerst pure kracht om wat aanvallen van de Archen uit te lokken. Ciro had geen idee welke Typing de Archen had, maar de meeste historische Pokémon waren een Rock type en deze had veren… Oké, Rock en Flying was dus mogelijk, maar testen kon geen kwaad. Inmiddels fladderde de Archen tussen de rotsen, duidelijk op de vlucht op radeloze wijze. “Double Kick!” Dan zou hij de rotsen maar eens breken. De Combusken schoot regelrecht naar voren en deelde rakelingse trappen uit aan de rotsenwaar de Pokémon op geweest was, totdat de Pokémon de rots wist te raken waar de Archen op zat. “Nice!” Bracht Ciro met een grijns uit, en keek toe hoe de geschrokken Archen werd geraakt door de brokstukken van de kapot getrapte rots. Ergens deed het hem aan Rock Slide denken en het was effectief op een Flying Type, dus… vermoedens bevestigd? De Pokémon wist zich vast te grijpen aan een brokstuk, zette zich af en kwam regelrecht boven de Combusken terecht. Ciro kon de valse blik in diens ogen amper missen die op de nietsvermoedende Combusken gericht stonden. Dit moest een val zijn! De Archen zou niet zomaar willekeurig op de rotsen springen. “Ember!” Het was te laat, want de vleugels van de Archen gloeiden wit op en hij knalde volop met zijn vleugels tegen de Combusken op. “Rifle! Tsk, Double Kick!” Nu hij twee types had en één daarvan Fighting was had de aanval zeker een boel schade verricht op hem. Hij kon enkel hopen dat Rifle zich snel wist te herstellen om een simpele Double-Kick aanval te gebruiken. De Combusken knalde naar achteren, maar wist zichzelf van een val te behoeden door met de klauwen van zijn achterpoten de grond in te boren. De Archen fladderde inmiddels voldaan naar achteren om wat afstand te scheppen, maar Rifle schudde zijn kop, nam een aanloop en trapte tweemaal tegen de ogen van de Archen aan. Een van de gevoelige plekken van een Pokémon in het algemeen. Een luid gekrijs echode door de grot en direct sloeg hij zijn klauwtjes om zijn oog heen. “Scratch!” Rifle stapte naar de Pokémon toe met zijn enorme klauwen vastberaden voor zich om uit te gaan halen. De Archen was namelijk door de pijn vergeten dat hij zich nog enkele centimeters boven de grond bevond. En.. daar ging hij! De Archen knalde neer op de grond, klaar om een felle uithaal te ontvangen. Helaas leek de Pokémon nogmaals niet een dom sla-geobsedeerde, prehistorische kip te zijn. Alert sprong de Archen naar achteren, hield zijn klauwen bij elkaar en liet een beschermend rode veld om zich heen verschijnen. Met een frons keek Ciro naar de bliksemsnelle actie van de Pokémon. Was dat niet Quick Guard? Tsk, dit werd pittig. De uithaal van Rifle richtte niets uit en knalde als veertjes op een steen tegen het veld. Een idee kwam direct in hem op. Het gevecht hoefde toch niet uit enkel een gevecht te bestaan? Ciro liep snel gehurkt tussen enkele rotsen door met een valse grijns op zijn gezicht. Oké, blijf stil… “WHAZA!” Direct achter de Archen sprong hij tussen de rotsen vandaan en wist daarmee zowel Rifle en de Archen mee af te schrikken. De prehistorische Pokémon deinsde terug en fladderde roekeloos tussen de poten van Rifle door. “Kom terug, jij!”


Bijna had Ciro de Archen nogmaals tot een hoek weten te drijven. Met een sprintje stak hij zijn hand naar de Archen uit, vastberaden de Pokémon vast te grijpen. De Pokémon knalde echter pijnlijk tegen het andere exemplaar op en schudde zijn kop verrast heen en weer. Oeh, daar kon hij prima gebruik van maken! “Kom maar, ki-“ Tot zijn verbazing wisten de twee Pokémon echter op tijd weg te springen. Grmpf, nee, toch? Ciro was niet meer dan enkele centimeters boven de grond met zijn hand dicht bij de plek waar de Archen zonet zaten. Nee, nee, nee! Dit accepteerde hij niet. Nou zou het meer tijd kosten om ze te pakken te krijgen. Erger nog, nu pas zag hij dat eveneens iets naar voren gesprongen was. Verrekt, het was het meisje! Nee, stop zwaartekracht! STOP! AUCH! Direct kwam hij pijnlijk tegen het meisje aan, waarop hij op de hete grond viel. Pfoe, heet! De pijn was al erg, maar nou ook blaren oplopen? Maar waarom voelde zijn rug plotseling zo zwaar aan en wat was de warme adem bij zijn nek.. Oh boy. Dat meisje was om hem neergekomen. “Kijk u-“ Ver kwam hij niet met zijn gesnauw, toen hij twee ronde, wel kleine warme bollen voelde drukken tegen zijn rug. Waren dat nou..? B-Bo-Bor-….WAT?! Gespannen keek hij strak naar voren, niet in staat om haar aan te kijken. Dit was een vrouw en hoewel hij de enige jongen in zijn gezin geweest was.. was hij zulk contact niet gewend van het vrouwelijk geslacht. Direct kleurde zijn wangen roder dan een verbrande Trapinch. “G-Ga-Ga van me-“ Het lukte hem niet meer om normaal te praten. Waarom moest dit gebeuren? Rot zwaartekracht. Rot grot en vooral rot Archen! De twee exemplaren begonnen als klap op de vuurpijl keihard om de komische tafereel te lachen. Met nog zijn extreem rode hoofd snauwde hij binnensmonds naar ze. Op de achtergrond excuseerde het meisje zich en kwam ze van hem af. Pfoe, direct voelde hij zijn gezicht afkoelen als een Camerupt die eindelijk gekalmeerd was. Rustig maar. Ciro hees zichzelf eveneens weer overeind en schudde zijn gezicht heen en weer. Zijn concentratie was ver te zoeken, maar nu hij de twee… ballonnen niet meer tegen zijn rug voelde vond hij het jammer, maar tegelijkertijd ook fijner. Wat was er toch met hem? Bezorgd zag hij Rifle op hem aflopen met echter omhoog getrokken snavelhoeken. Ook zijn eigen Pokémon had de grap ervan in gezien. “Focus op de Archen, niet op mij!” Snauwde Ciro hem toe, waarop de Combusken kort grinnikte, maar vervolgens zich omdraaide en op de Archen met de sla in zijn bek af liep. Iets nat druppelde plotseling over zijn mond. Huh? Met een frons wreef hij het weg en zag een rode veeg op zijn arm zitten. Het leek op bloed, maar.. ? Er volgde meer en direct kneep hij zijn neus dicht. Een bloedneus. Nog vreemder. Ciro schudde de gedachte weg die zich langzaam in zijn achterhoofd verscheen. Concentreer je, Ciro, riep hij zichzelf toe. Er moest een Pokémon gevangen worden en dat was het belangrijkste.

Inmiddels sprintte Rifle vrij behendig tussen de rotsen achter de Archen aan die het kat-en-muis spel leuk scheen te vinden. Ciro kon gelijk al gokken wat het plannetje van de Pokémon was; de tegenstander dusdanig uitputten om vervolgens hem met een enkele aanval uit te schakelen. Dit terrein was namelijk óók in het voordeel van de wilde Pokémon. “Rifle, stop en gebruik je Ember!” De Combusken keek verrast op bij het horen van Ciro’s stem, maar herstelde zich door af te remmen en een vlammenzee op de Archen af te vuren. De prehistorische Torchic wapperde onhandig met zijn vleugels toen deze vlammen in zijn rug kreeg om vervolgens vol onhandig op de grond te landen met een kale, beschubde plek op diens rug. “Weer! Maar van voren!” De Combusken sloeg een instemmend kreet, sprong recht voor de Archen en herhaalde de aanval. Het leek weer effect te hebben, maar Ciro bleef op zijn hoede. Toen Rifle op een gegeven moment plotseling stopte in zijn aanval keerde de zorgen met een smak terug. Wat was er nu weer gaande? “Combu-“ Rifle klonk… bang? Met een frons keek Ciro toe met onbewust in een van zijn handen de Pokéball van Calliber vasthoudend. De Archen keek met een duivels gezicht naar de Pokémon, waarop deze naar achteren hipte. Zijn ogen glommen plotseling en een duistere aura omhulde de Pokémon, terwijl er een kwaadaardige grijns op diens gezicht verscheen. Had de Scary Face daadwerkelijk effect op Rifle gehad? “Het is maar gevogelte die lijkt op speelgoed. Kom op, zo eng is hij niet ” Ciro hoopte dat zijn opmerking Rifle’s angst wist te doorbreken en een zwakke glimlach verscheen weer op zijn gezicht. Alsnog was de reactie veel te laat geweest, want de Archen vermeerderde zichzelf. Het was geen drieling, zoals met Tanguy en zijn Ditto en Zorua, maar een tienling! Boy, dat moest zwaar moeten zijn geweest voor de moeder, als de moeder ze niet al opvrat om ze iets te leren. Het waren harde tijden, letterlijk en figuurlijk met al die Rock-types. Zonder een commando van hem, besloot Rifle met een grotere grijns bij zijn snavel om het probleem op te lossen. De Combusken’s lichaam omhulde zich met enkele vlammen, totdat hij zichzelf tegen de grond afzette en op een rots terecht kwam. Het leek op een Flame Charge, maar wat was de Combusken meer van plan? De Archen’s vertrouwden de boel ook niet en begonnen kris kras op een rap tempo rond te fladderen. Wat was Rifle toch van plan? De Combusken verroerde zich amper, totdat deze de lucht in sprong en met de vlammenzee nog om zijn lijf heen rake klappen tegen de rotsen begon uit te delen. Exact zoals ze in het begin tegen de originele exemplaar gedaan hadden. Ditmaal scheen het goed uit te werken, want enkele brokstukken kwamen op enkele klonen van de Archen terecht die bij de meest geringe aanraking als sneeuw voor de zon verdwenen. Wat ook opviel was Rifle’s toenemende snelheid, totdat Ciro hem amper kon volgen met blote ogen. Wow! Dit was een hele slimme combinatie! Flame Charge voor de snelheid en Double Kick als effectieve aanval. Steeds meer en meer klonen verdwenen, totdat er maar een exemplaar overbleef tussen de stukken rots. “Ga, Rifle!” Vastberaden door Ciro’s aanmoediging zette hij zich af op een rots met zijn achterpoten naar achteren getrokken, klaar om flinke trappen uit te delen. De Archen draaide zijn kop verrast naar hem om en zette zich gelijk af, recht op Rifle met een witte straal achter zich latend. Wie zou er sneller zijn? De moderne of de prehistorische kip?

De twee Pokémon deelde elk een klap uit, maar Rifle had een voordeel door zijn grootte en wist hierbij de Archen van zich af te trappen met de dubbele uithaal. Met een kreun viel de Archen regelrecht tussen de brokstukken en bleef deze een tel lang liggen, niet in staat zich door de pijn te bewegen. Perfecte gelegenheid voor een aanval of zelfs twee. “Growl en Double Kick, combinatie!” Eenmaal op de grond verdwenen de vlammen om zijn lijf en rende hij al grommend op de Archen af. Alert door het aankomende gevaar schoot de Archen verrast overeind, trok zijn klauwen naar zich toe en leek weer zijn Quick Attack te gaan gebruiken om te vluchten. Wat een bangerik! “Spring over hem heen! En dan je Double Kick!” Plotseling sprong Rifle met zijn kop dicht bij die van de Archen over hem heen. Verrast keek de Archen toe hoe de Pokémon over hem heen sprong en besloot, nu deze zich recht boven hem bevond zich af te zetten en met lichtgevende vleugels de Pokémon te benaderen. Dat was echter een grote fout en direct trapte Rifle de Archen van zich af, recht terug naar de grond toe met de eerste trap. De tweede trap duwde de Archen enkel steviger tegen de grond aan. Direct sloeg de verdwaasde Pokémon een angstige kreet en bewoog wild met zijn fel gekleurde ledematen onder het gewicht van Rifle die vrij kalm zijn achterpoten op het kleine lijf liet rusten. Was dit het einde van het irritante tegengestribbel van de Archen? Hoe kon een gekleurde kip met trouwens nog steeds dat sla tussen zijn kaken voor zoveel problemen zorgen? Ach, boeide dat nu? Voldaan liep Ciro op de Archen af en trok zijn vest uit. Met een paar bloedspetters van zijn bloedneus en groene stront kon het, gezien het toch niet meer te redden viel, gerust als een vangnet gebruikt worden. Oké, nou moest het kipgeval niet bewegen. Blijf.. stil. Met zijn vest stevig vast liep hij naar de Archen toe en liet een gedeelte over diens kop vallen. Pfoe, dat scheelde zijn grote bek. Rifle verminderde voorzichtig zijn gewicht op de Archen. Het was bizar om het met een vest te vangen, maar… als het mogelijk was? “Rustig maar, er gebeurd je niets..” Mompelde Ciro zacht, maar het ging mis. De Archen maakte luid kabaal en haalde fel uit met zijn achterpoten. Geschrokken sprong de onwetende Combusken naar achteren. Rot beest! Als je dat nie- Hij had hier geen tijd voor! “Blijf! Foei!” Direct rende de Archen wat heen en weer, niet in staat om iets te zien nu een vest over zijn kopje getrokken was. Nou droeg een prehistorische kip zijn vest? Hoe gekker kon het worden. Haastig greep hij snel zijn vest vast en klemde zijn armen om de vastzittende Archen. Ironisch genoeg zat de capuchon recht over diens gezicht en stak enkel de punt van zijn… Wat was het? Kaken of een snavel? “Je bent echt een gangster, Archen. Gedraag je, ik ben je bro, ten slotte,” Of toch niet?

De Archen kraste luid, wapperde flink met zijn vleugels en beet onrustig diverse kanten uit, totdat hij de arm van Ciro wist vast te grijpen. Au! Rot vogel! Bloed sijpelde langs zijn arm toen hij de Archen los liet. Meer dan voldaan dat hij weer op vrije voeten was, lachte de Pokémon hem uit op een afstandje. Grmpf, leuk hoor. Hij zou hetzelfde spelletje spelen. “Rifle, jat de sla!” De Combusken aarzelde niet en tikte het stukje sla uit de bek van de Archen en overhandigde het aan Ciro. Spelend met het stukje sla tussen zijn vingertoppen keek hij uitdagend de kwade Archen aan. Een koekje van eigen deeg. Er leek echter iets te knappen bij de Archen, want de eerst vrij kalme blik veranderde in een kille, zonder het gebruik van een Scary Face. Ciro herkende de blik direct, frustratie en zware agitatie. Daar zotte hij op. Dat zou echter betekenen dat de strijd nou écht van start zou gaan. Ciro hield zijn hand voor zich waar nog bloed van druppelde en kromde zijn wijsvinger. “Kom dan!” De Archen reageerde woest op Ciro’s uitdagende gedrag en wierp diverse rotsblokken op hem af. Hoewel de aanval hem bijna scheen te raken brak de Combusken deze met felle uithalen met zijn achterpoten en hield zijn poten beschermend voor zich. “Is dat alles?” De Archen werd nog woedender, begon driftig te wapperen met zijn vleugels en gebruikte vervolgens een nieuwe aanval. Een witte bol liet hij voor zich verschijnen die grijze tinten had, waarop hij deze met een uithaal van zijn voorpoten op de Combusken afvuurde. “Ontwijk met Flame Charge en dan weer je Double Kick!” Hoewel Rifle nou sneller was, ontweek hij de aanval niet. Waarom niet? Pas toen zag Ciro het getril van Rifle’s lijf; hij was moe en bezeten van angst. Dus de duivelse blik van eerder moest degelijk een Scary Face moeten zijn geweest! Dan zou hij Calliber gebruiken om- Tot zijn verbazing gebruikte Rifle vlak voor de aanval hem zou raken de Flame Charge en stortte zich regelrecht op de witte bol af. Wat was hij in Arceusnaam aan het doen? Het was een onbekende aanval en wie weet wat het zou uitrichten én of het effectief zou zijn. Al had Ciro het sterke vermoeden dat de reden dat de Archen het niet eerder gebruikt had, vooral betekende dat het krachtig moest zijn. Maar.. Rifle, waarom? Zijn Pokémon verdween in het licht en een luide klap volgde, zo krachtig dat Calliber’s Pokéball uit zijn hand viel en zijn kleren keihard aan zijn lijf wapperde. Ugh, hij kon niets zien. Het was té fel! Ciro sloeg zijn armen beschermend voor zich en wachtte tot het licht dempte. De knal echode zachtjes op de achtergrond en de Combusken lag uitgeteld op de grond met de eveneens amper bewegende Archen voor zich. Op de plek waar de lichtgevende bol eerder zat was de grond zwart geblakerd en een vreemde geur hing rond de plek. Het leek echt alsof er zonet een bom ontploft was, maar wat voor een aanval was het écht geweest? Ciro hoestte kort en zag toen de verschroeide huid rond de achterpoten van de Pokémon zitten. Het vlees was aan het lucht blootgesteld en de geur maakte hem vreemd genoeg honger. Kippenpoten, yum. Kreeg hij nu nou zin om zijn eigen Pokémon op te eten na een heldhaftige laatste Double Kick gebruikt te hebben? Ciro werd niet lekker. “Goed zo, Rifle,” Ciro keerde dankbaar de Pokémon terug in zijn Pokéball en keek terug naar de nog amper levende Archen. Was de strijd hiermee afgelopen?

VS

Ciro betwijfelde dat sterk, want enkel de klap van de Rifle’s aanval en de timing zorgde zeker voor deze tijdelijke verlamming. Daar was Ciro zeker van. Dus werd het tijd voor Calliber, maar… waar was die Trapinch? Ciro keek om zich heen, maar nergens zag hij de bruine rupsachtige Pokémon. Net voor de aanval had hij zijn Pokéball los gelaten, dus waarschijnlijk liep hij nu los rond. Ciro gleed vermoeid met zijn vingers door zijn haar en sloeg een zucht. Fijn. De Archen begon weer tekenen van leven te tonen; hij bewoog zijn kop en keek helder uit zijn ogen, waarna deze opstond. Oké, nu moest de Trapinch wel heel snel verschijnen, want anders was hij weer de Archen kwijt. Kort keek de Pokémon verward rond, totdat deze zijn kijkers woest op het stukje sla richtte die Ciro nog wonderbaarlijk vasthield.  Aah, hij wilde dus nog het sla? “Kom dan, kipje kipje!” Ciro grijnsde breed, terwijl hij deed alsof hij het stukje sla van zich af zou werpen. Het was echt alsof hij een stok vast had en een te opgewonden Growlithe zou rennen, zonder dat hij het wierp. En dat deed de Archen ook; de volgde aandachtige de beweging en wanneer het bijna zijn hand verliet, vloog de Pokémon er daadwerkelijk op af. Natuurlijk mistte hij deze en kwam teleurgesteld op de grond neer. Het was amuserend, maar de tijd begon te dringen en de Archen wilde het spel niet meer spelen. Deze liet zijn vleugels gloeien en vloog vervolgens op zijn hand af. Een bijtende Growlithe die zijn geduld verloren had, daar was het prima mee te vergelijken. Direct stapte Ciro opzij en hield hij de sla achter zijn rug.

VS

Plotseling klonk er een brommend geluid en stak een roodbruine Pokémon uit de grond die zoals een Sharpedo naar boven schoot en vrolijk de Archen’s poten vastgreep. Calliber?!  Die had zich dus verscholen onder de grond, maar had nu pas besloten om aan te vallen? Tsk, wat een Pokémon. De plotselinge pijn en gewicht veraste de Archen zodanig dat hij direct stopte met vliegen. Direct werd de Archen onder het gewicht van de Trapinch naar de grond gesleurd. Met een knal kwam de Archen keihard neer voor de Trapinch, waarop deze zich probeerde los te trekken uit Calliber’s kaken. Ciro was wel blij met haar redding, maar het kon degelijk wat eerder hebben plaatsgevonden. Ach, hij had nog steeds de sla. “Werp hem tegen een rots aan en gebruik je Faint Attack!” Vastberaden wierp de Pokémon de Archen van zich af, die keihard tegen een rots knalde. Deze sloeg een pijnlijke kreet, maar herstelde zich snel en liet weer een witte bol voor zich verschijnen. Weer de onbekende aanval. “Bulldoze!” Het was deze keer niet bedoeld als wijze van beschadigen, het was immers een Ground type aanval. Direct snoof Calliber luid en sloeg wild om zich heen en veroorzaakte een heftige beving. Direct was dit het teken voor de Archen om zijn aanval tot een halt te roepen en het luchtruim op te zoeken. Al zou dat niet al te makkelijk gaan. “Bite!” De Trapinch schoot nogmaals omhoog en greep de Archen weer bij zijn achterpoten vast, maar deze keer schrok de Archen niet en sloeg zijn koppig zijn vleugels flink in de hoop in het luchtruim te kunnen blijven. Het zag er komisch uit hoe Calliber kalm aan de vliegende speelgoed vogel-en-dinosaurus hybride hing. Net alsof de Archen zelf dagelijks Pokémon moest vervoeren en daarom gelabeld werd als de “Archen Nationale Luchtmaatschappij”. De Pokémon zelf vond het natuurlijk minder fijn, maar kon weinig uitrichten met de Trapinch aan zich. Wanhopig vloog hij laag achter de grond, liet zijn vleugels oplichten en haalde uit naar de Trapinch. “Bide!” Een enorm handige aanval voor zulke situaties en het fijne was dat het erop leek alsof de Trapinch niets uitvoerde.  De uithalen van de Archen werden feller, maar ook wanhopiger nu hij hoogte verloor en zijn vleugels het gewicht niet meer zo lang aan konden. De ANL zou elk moment dus landen, dus net op tijd voor een brute landing. Ciro wilde graag de crash aanschouwen en zodoende hing Calliber amper een paar centimeters boven de grond toen een rode aura om de Trapinch verscheen en de achterpoten losliet en zijn lijf tegen die van de Archen aan te beuken. Recht onder zijn lijf kwam de Archen neer, een haast perfecte houding. De Archen begon wanhopige kreten uit te slaan, compleet verrast door diens aanval. “Bite!”

Weer opende de Pokémon zijn enorme kaken en beet exact bij diens schouder, waarop de Archen enkel luider begon te krijsen. Met een van afschuw getrokken gezicht hield Ciro nogmaals zijn handen over zijn oren. Het was net een tikkeltje minder erg dan het gekrijs van die Whismur’s eerder, maar deze kwam in de buurt. Toen pas voelde hij iets kriebelen bij zijn oor en direct zag hij dat de sla nog in zijn hand zat. Oja, natuurlijk! Inmiddels worstelde de Archen feller tegen en wist met een felle uithaal van zijn vleugel vrij te komen met als gevolg dat Calliber bijna op zijn rug terecht gekomen was. Met een felle blik keek de Pokémon weer naar het stukje groente die hij na al die tijd nog vasthield. “Pak maar!” Ciro wierp ditmaal met een grijns het van zich af. Ditmaal gaf hij de Growlithe eens zijn zin, of toch maar niet? Vrolijk fladderde de Archen tussen de rotsen door en greep met een historische glimlach het stukje eten. “Feint Attack, nu” De Trapinch groef zich in en verscheen plotseling achter de Archen en haalde vel uit met  haar gigantische kop. Direct viel de Archen regelrecht naar voren en verdween het stukje sla uit haar handen, enkel om weer in Ciro’s handen terecht te komen. “Sorry,” De Archen  trok het niet meer en opende zijn kaken en liet weer een witte bol verschijnen. Weer die aanval? Het had toch amper nut, of was de Pokémon toch niet zo snugger? “Dig!” De Trapinch groef zich direct in, maar de Archen wist de bol op tijd af te vuren en hem te raken, voordat hij geheel zich in had gegraven. O nee, was Calliber nu ook uitgeteld? Zijn hart ging in zijn tekeer, totdat hij Calliber op de Archen zag afstormen en ditmaal woedend de Archen probeerde te bijten, terwijl de Archen deze behendig ontweek. Waarom vloog de Pokémon eigenlijk dan niet weg? Ow wacht, had de Bite bij zijn schouder de pijn om zijn poot te bewegen te ernstig gemaakt? Oeh, dit werd wel heel spannend. Het verraste hem wel dat de Trapinch plotseling de strijd serieus genomen had, al lag het waarschijnlijk aan het feit dat ze ditmaal wat meer schade had opgelopen dan bij de eerdere paar aanvallen. Bij pure pijn wakkerde haar vechtlust. Raak! Inmiddels klemde Calliber haar kaken om die van de Archen, waardoor deze amper wat kon uitrichten. “Duw haar tegen een rots aan!” Met een grijns kroop ze op een rots af en duwde meerdere malen het achterhoofd van de Archen tegen de rots, die amper bewoog en enkel zwakjes fladderde met zijn vleugels. Het zou niet meer lang moeten duren, maar beide partijen hadden veel schade opgelopen en er moest een eind aan komen. Wie weet hoelang Calliber dit nog zou volhouden. Ciro opende zijn mond al, maar werd gesnoerd door een wellicht stinkend geluid. Ja, stinkend.

“Frrrt”

W-Wacht, had die Archen zonet een… s-scheet gelaten? Ciro keek verbijsterd naar het geluid die de Archen’s lijf verlaten had. Was dat nou zonet écht gebeurd? Eerst de ontlasting en dan nu de scheet op de meest willekeurig moment die hij ervoor gekozen kunnen hebben? Het scheen echter wel te werken; de Trapinch trok een vies gezicht en werd zelfs groen en verwijderde zich van de Archen en diens gifwolk. De enige die er vrolijk mee was, was de Archen die het zeker voor miljoenen jaren had moeten inhouden. Báh! Echt, bah. De Pokémon nam deze kans om stukjes steen vast te grijpen en deze regelrecht naar de Trapinch te werpen. Nog veel te misselijk door de geur was Calliber amper in staat deze te ontwijken en knalde ze direct tegen haar op. “Kom op, negeer de stank!” Nog amper was er beweging te zien bij Calliber, waarop Ciro bezorgd van haar naar de Archen keek. Wacht, had die niet zonet last van zijn schouder door de beet? Het was er duidelijk nog, want de rotsen werden maar zwakjes van zich afgegooid en dit bracht Ciro op een idee.

& VS

Op zijn tenen liep hij traag op de Archen af met de sla in zijn broekzak. Dit moest hij heel voorzichtig doen. Direct klemde hij met zijn blote handen de kaken van de Archen. “Nu, Feint Attack! Bite! Ga los!” Calliber keek hem verward aan, maar knikte verbitterd nu de rotsenregen voorbij was. Met zijn eigen spierkracht kon hij amper hem in bedwang houden, de Archen scheen echt veel kracht erin te hebben. Zolang Calliber maar de tijd had om zich uit te leven. De Trapinch kroop op de twee af en beet direct in dezelfde schouder als eerder. Direct slaakte de Pokémon een gedempte kreet en liet Ciro de bek los. Oké, nu werd het tijd voor een politie trucje. Ciro greep de poot vast aan de kant van de pijnlijke schouder en trok deze fel naar achteren. Nou was de Pokémon wel in staat een pijnkreet te produceren en deed het in volle vreugde. De Pokémon was weerloos tegenover een mens en een Pokémon. “Archen, je staat onder arrest, snotjoch! Al die miljoenen jaren weggerend,” Ciro kon het gewoonweg niet laten om de opmerking te maken al begreep de Pokémon het in kwestie niet. Inmiddels ging Calliber over op een felle Feint Attack, waardoor de Pokémon naar achteren sukkelde en Ciro hem expres los liet. “Feint Attack!” De Trapinch grijnsde van hoek tot hoek en beet direct in de andere vleugel van de Pokémon, voordat ze de nog steeds van pijn schreeuwende van zich af wierp. De Pokémon kwam verderop op de grond terecht, amper in staat om zich nog te bewegen. Pas na enkele tellen hees de Archen zich overeind, verre van klaar met de strijd. De Trapinch snoof kort, waarop de Archen op een rap tempo op hem afremde met een kwaadaardig gezichtsuitdrukking. Het had degelijk effect en de Trapinch trok zich angstig terug, maar versteende niet, zoals Rifle. De Archen knalde tegen hem op en direct tikte de Trapinch hem weg met haar kop, waarop de Archen naast haar op de grond neerkwam. Deze probeerde zich snel om te draaien en weer een Quick Attack te gebruiken en raakte Calliber volop in haar gezicht. Ow, dit vond de Trapinch verre van leuk; iets tegen je kop geknald krijgen.  Op dat terrein was ze net een Camerupt. Furieus beet ze in de vleugel van de Archen en wierp de Pokémon de lucht in. Verrast door de veranderde tactiek staarde Archen strak naar voren, voordat hij recht richting de grond viel. Wanhopig sloeg de Archen met zijn vleugels, maar het deed teveel zeer. Ciro vond het wel amusant, want het leek op van die figuren die dachten te kunnen vliegen, maar keihard neervielen. Heerlijk brute humor! Zodoende kwam de Archen keihard neer op de Trapinch’s kop. Ciro keek met een diepe frons naar het tafereel. Dit… ging.. verkeerd? Weer furieus wierp Calliber de Pokémon keer op keer de lucht in na haar Bite gebruikt te hebben, totdat de Archen boven wonder naast de Pokémon op de grond terecht kwam. Alsof de vliegtuigmaatschappij van de Archen telkens niet in staat was te vertrekken voor zeker drie keer en vervolgens als de ALZ17 neerkwam.

Met een speelse grijns hurkte hij voor de Pokémon neer met het stukje sla tussen zijn vingers geklemd en zijn eigen vest wierp hij over de Pokémon heen. De  gangster des Archen’s was terug in de grot. “Sorry, dit is voor mij. En Calliber heeft nog een cadeautje voor je,” De Trapinch kroop moeizaam, het gevecht had ook bij haar de tol geëist en plaatste zich regelrecht voor de Archen. Deze keek zwakjes recht naar voren. “Een, twee, drie… Wegrennen!”

“FRRRT!”

Direct stapte Ciro weg, voordat de Trapinch ook zijn heerlijke gas vrijliet tegenover de Archen. Direct werd de Pokémon zeer misselijk en gelukkig stond Ciro in de niet-gevaarlijke zone. Maar goed, het werd eens tijd om de door de stinkbom verlamde Archen dan eindelijk te vangen. Als hij even meehielp, anders kwam er nog een stinkbom aan. En dat wilde je niet. Écht niet. Vastberaden griste hij een lege Pokéball van zijn riem en wierp deze in een nette boog naar de Pokémon. Inmiddels kroop Calliber naar het meisje toe en scheen ze haar bewustzijn te verliezen. Wat was het eerste wat je dan deed? Bijten! Althans, dat hielp om de val te stoppen. Direct beet de Trapinch vrolijk op het hoofd van het meisje. Ciro hield echter zijn ogen enkel op de schuddende Pokéball dan de scheten latende Trapinch. Had hij hem weten te vangen?

“Frrt!”

“KAP DAARMEE, CALLIBER!” Snauwde Ciro luid, “Ow wacht, dat was ik…”


*Double Kick(3x)
*Ember
*Flame Charge
*Bite(7x)
*Bide
*Feint Attack(2x)

Ze bewoog. Alert draaide hij zich om naar het meisje die haar bewustzijn scheen terug te krijgen, vlak nadat hij haar de mond op mond beademing had gegeven. Had het zo snel al effect op haar gehad? Het scheelde amper een tel of drie en ze ontwaakte al. Het was nog sneller dan in het verhaal met Doornroosje. Zijn gezicht betrok toen ze vage woorden uitkraamde. Opgeblazen? Tsk, waarom had ze dát nou weer gezegd? Ciro bloosde hevig, trok koppig zijn gezicht weg van haar. Het was geen verassing. Als een balloon had hij-Aah! Hij kreeg het enkel warmer. Stop lichaam! Stop met dit gedrag! En zij, zij moest stoppen met zulke woorden uit te kramen. “Hou op!” Snauwde hij, maar zij stem was aan de zachte kant. Ugh, hij kon het niet aan. Het was te beschamend voor woorden. Het meisje besloot het bonter te maken door aan hem te vragen of hij haar mond-op-mond gegeven had. Hoe directer kon de nerd wel zijn?! Ciro snoof, zijn gezicht afgewend van haar. “N-Ne-Nee! C-Calliber was het,” Ugh, hij wilde het niet meer aan horen. Dit maakte het hem te heet onder zijn voeten, letterlijk. Hij drukte zijn handen tegen zijn oren en ontmoette de blik van Calliber die met een brede, valse grijns naar hem keek. Ow jij, kleine-E-Een bedankje? Hoorde hij dat nu goed? Verrast hield hij zijn handen van zijn oren af en keek stomverbaasd naar de nerd. B-Bedankt? Zijn wangen kleurden roder. Wakker wrden, door haar was hij zijn kans om de Archen te krigen kwijt! Allemaal doordat ze bewusteloos gevallen was en die rot Trapinch hem gedwongen had. “Jajaja! Je moet nog steeds mij iets teruggeven, ooit!” Snauwde hij nogmaals naar haar toe. Ugh, het beschamende gevoel was er nog! Hij haatte dat. Nou hoopte hij dat de rups met haar mega kaken haar bek zou gaan houden. Zo net, oei, dan had hij zo meteen zeker wat te vreten. Zijn aansteker zat immers nog gereed in zijn broekzak, klaar om haar te braden. Hij zou Calliber eens laten zien wie hier het heft in handen had, of beter gezegd, het vuur. Ciro grijnsde breed, keek Calliber weer recht aan, maar ze had haar kijkers op de niet-bewegende Pokéball gevestigd. Oja, de Archen, natuurlijk! Herstel, zijn Archen. Door het hele gedoe was hij de prehistorische kip vergeten. Het ging echt lekker vandaag. De nerd had inmiddels de Pokéball open eklapt en leek het verwarde, domme nog niet-gebraden kip een naam te geven. Nou kwam het, wat zou ze het als naam geven? Daadwerkelijk “Archen”? Of een mythische, ingewikkelde naam de enkel nerds als naam aan hun Pokémon zouden geven? Of kwam er een geheel ander naam uit die enorm zou contrasteren met haar karakter? De nerd sprak de naam uit. “Wat?” Snauwde Ciro direct al koppig, toen de naam uitgesproken werd. Was er iets wat ze wilde vragen? Ho, hold your Rapidash! Ciro wist haar naam geeneens, dus hoe kon ze de zijn nu weten? Of… ze vernoemde de Archen doelloos naar hem. Te toevallig. “Waarom vernoem je dat lelijke mormel naar mij? Het is lelijker, oud en vies qua smaak,” Hij sloeg zijn armen over elkaar en trok een minachtend gezicht naar de Archen. Dit exemplaar leek zelfs nog lelijker dan de zijne; de verenpak leek net wat doffer qua kleur te zijn. Hoogstwaarschijnlijk was het zelfs nog dommer dan de Archen met de sla tussen zijn bek geklemd. Waarom o waarom droeg dat schepsel dezelfde naam?

‘Tra-Trapinch!’ Hmm? Ciro keek kort op naar Calliber die met haar korte poten begon te graven. Ciro had geen idee waarom ze plotseling besloot te graven en al helemaal op een afstandje van hen, pal naast een wand. Ze was zelfs vrij driftig bezig, want ze groef sneller dan onder normale omstandigheden. Vreemd. “Wat is er?” De Trapinch reageerde niet en ging geconcentreerd verder, totdat hij een schim van twee stenen zag. Nee, geen stenen, maar.. “Eieren?” De Trapinch greep ze voorzichtig vast met haar enorme kaken, kroop uit het gat en liep op een vlot tempo naar hem toe en overhandigde ze. Ciro greep met de twee vast, maar de Trapinch struikelde ver haar poten, waardoor de oranje ei regelrecht in het meisje’s handen terecht kwam. Onhandig beest! Zonder er verder bij stil te staan waarom de eieren zo verschillend waren en uitgezonderd zaten in een grot waar één Pokémon in voorkwam, klonk er een krakend geluid. H-Ho wat? Calliber keek zwijgend toe, terwijl Ciro het ei die hij vasthield zag breken. Dit ging te snel voor hem. Werd hij nou vader?