Grijnzend staarde Josh naar een olijfgroene Pokémon die met zijn Totodile in een ondiep gedeelte van een kleine waterpoel aan het spelen was. Het was eerder elkaar nat spetteren dan dat ze daadwerkelijk aan het zwemmen waren maar de twee baby Pokémon gingen dan ook niet verder of konden ook niet verder. Sparky lag er wat zielig bij met zijn staart die in het verband zat gewikkeld omdat Fang de gewoonte had om in zijn staart te bijten en laat het nu net zo zijn dat een Pikachu -vooral de staart- niet bestand was tegen de sterke kaken van een Totodile. Verder lag er nog een Eevee aan zijn voeten en was er een Vulpix die een blaadje achter na rende, die werd meegenomen door de wind. Josh had Rustboro City voor nu even achter zich gelaten en besloot om hier voor de ingang van Rusturf Tunnel te gaan trainen.. maar voor nu leek daar niet echt veel in te zitten bij zowel de jongen als zijn Pokémon. “Pikapi,” piepte Sparky zachtjes waardoor Josh opkeek en zijn donkerbruine ogen naar het gele wezentje liet glijden die naar de Axew wees. Drake was op de een of andere manier omgevallen of Fang was te wild geweest en nu had de Axew zich bezeerd, en kwam dus met dikke tranen in zijn ooghoeken naar hem toegelopen waarop hij op zijn schoot kroop. Zijn kopje duwde hij tegen het shirt van de jongen aan die zijn arm om het draakje klemde, hierbij duwde de slagtanden van het draakje tegen zijn borst. “Het valt vast wel mee,” sprak de jongen het wezentje toe en zette het draakje toen tussen zijn benen neer. “Axew,” piepte hij met zielige oogjes maar Josh wist wel dat de Axew net zo wild kon zijn als de Totodile dus daar trapte hij niet in. Fang kwam erbij staan waarbij het blauwe wezentje schuldig naar de grond keek maar Josh grijnsde enkel. Wetend dat Fang zich enkel schuldig voelde omdat Drake hun trainer erbij betrokken had en niet in de problemen wilde komen. “..Well, als jullie nu gewoon weer gaan spelen en elkaar heel laten.. krijgen jullie wat lekkers, oké?” sprak Josh de twee jonge Pokémon toe. Tegelijk knikte Drake en Fang met hun hoofdjes waarbij Josh de tranen uit de ooghoeken van het draakje wegveegde, waarop de twee toen weer terug naar hun speelplek rende. Niet wetend dat de Pikachu, Eevee en Vulpix van de jongen geamuseerd toekeken hoe de jongen vermoeid met zijn hoofdschudde maar moeite had om zijn lach in te houden. “.. Soms zijn ze nog erger dan me broertje,” grinnikte Josh waarop de Pikachu en Vulpix in lachen uitbarstte en niet veel later ook de jongen die met de twee Pokémon meedeed. Niet doorhebbend dat er iets of iemand hun kant op kwamen lopen.
--
en Ayako
