Blame it on the rocks

208 words

Bijna!! Hij was bijna thuis! Zijn voeten en benen deden zeer en hij wist zeker dat hij wat lichaamsvetjes was verloren, voor zover hij die al had. Maar, hij was er bijna!!!! Nog altijd met de Poliwag die hem stalkte aan zijn voet, wandelde hij een tunnel in. Woehoe, bijna thuis! Hij zou zijn moeder eens laten horen wat hij ervan vond dat ze hem aan de andere kant van de regio dumpte met de melding dat hij te lui was. Hij had geen eens geld gehad voor een taxi (ze stortte elke dag 5 euro op zijn rekening voor eten en meer had hij niet), dus hij had moeten lopen. Daar was hij natuurlijk lang mee bezig geweest, want lui als hij was, was hij nog nooit verder geweest dan Mauville City en was het daarvoor een compleet doolhof geweest voor hem.

De jongen keek op toen hij een stem hoorde, al was het meer gebrom dan duidelijk gepraat. Eh? Hij zag een meisje met haar Squirtle en hief zijn wenkbrauwen op. “Ook een goededag,” sprak hij rustig, terwijl hij toekeek hoe de Poliwag vrolijk kennis begon te maken met de Squirtle. De Pokémon was in ieder geval heel wat socialer dan zijn trainer ooit zijn zou.

114 words

Hij moest haar zeggen dat hij wist waar de uitgang was. Tyler keek even om zich heen. “Dan zou ik liegen.” Zijn stem klonk rustig, nonchalant zelfs, alsof hij haar precies vertelde wat ze horen wilde. Hij had het op zijn minst kunnen proberen, maar dan zou het Tyler niet zijn. Bedenken waar de uitgang was kostte hem al weer veel te veel moeite en het was ‘t ‘m allemaal niet waard. “Welke kant wil je op?” Er waren immers twee kanten: Rustboro en Verdanturf. Hij keek even omlaag naar de Poliwag, welke vrolijk wat bubbels de lucht in schoot. Wat was het toch een rare Pokémon. Wat moest hij met zo’n rare Pokémon?

137 words

Het meisje met de rode haren zei dat het haar niet heel veel uitmaakte, waarop de jongen zijn wenkbrauwen even hief. “Oké,” kwam er droogjes uit. Hij was immers een ultieme droogkloot, iemand die maar weinig toonde wat emoties betrof. Hij was een kalm persoon en er was veel, heel veel, nodig om hem zijn energie te laten verdoen aan dingen zoals dat. Irritatie was het enige wat nog wel eens licht over hem heen trok. Het geïrriteerde toontje van het meisje deed hem dan ook weinig, terwijl ze hem zei graag voor het donker buiten te zijn. “Vrouwen…” zuchtte hij hardop, doelend op haar toon, voor hij even met zijn hand door zijn haren streek, om zich heen kijkend. “Dan is het misschien handiger als we samen gaan zoeken, voor we hier al helemaal vast zitten.”

144 words

Dat leek haar een goed plan. Fijn, zat hij daar ook nog aan vast. Nog een zucht. Zijn moeder had heel wat goed te maken als ze wilde dat hij haar ooit vergeven zou voor het dumpen aan de andere kant van Hoenn. Hij miste- … Nee, haar miste hij niet. Hij miste zijn bed, zijn laptop… Hij wilde gewoon weer terug en niets doen.
Toen het meisje zei dat hij eerst mocht gaan, keek hij fronsend naar de rotsen. “Eigenlijk wil ik hier doorheen. Heeft je Pokémon misschien een sterke aanval om het te breken?” Zijn Poliwag zou niet veel maken tegen de rotsen. Je had Pokémon die de speciale aanval Rock Smash hadden, maar dat was in principe niet hard nodig. Een Hyper Beam zou ook zijn werk doen, maar de Bubble Beam van Arno zou bij lange na niet genoeg zijn.

no notes

Tyler fronste toen het meisje zei dat haar Pokémon alleen een Ice Beam kende. Een zucht kwam uit zijn mond. “Daar hebben we ook niets aan,” verzuchtte hij, even kijkende naar zijn Poliwag, wie ook niet veel uit zou halen. “Misschien als je Squirtle de rotsen bevriest, kan Arno hier ze kapot slaan met een Body Slam.” Er hoefde immers maar één rots kapot, dan konden ze er al doorheen. Zijn irritatie jegens het meisje was verre van persoonlijk, het was gewoon de situatie die hem vermoeide en hij was iemand die absoluut niet hield van vermoeid raken. Nee, hij was lui op zijn best en was er trots op. Hij had respect voor hen die het op konden brengen hun belangrijke energie te verbruiken.

no notes

Het ijsstraaltje stelde hem zwaar teleur en een zucht verliet zijn mond. “En ook daar komen we niet veel verder mee,” sprak hij daarom kalm. Hij was altijd een erg pessimistisch persoon geweest en vond dat optimisme enkel leidde tot teleurstelling. Immers waren mensen niets anders dan egoïstisch en was het te makkelijk om alleen aan jezelf te denken. Als ze je hielpen, deden ze dat voor zichzelf. Om welke reden dan ook. Nee, Tyler was geen al te sociaal persoon en zou dit in alle waarschijnlijkheid ook nooit worden. Daar was bij veel te bot en verveeld voor. Dat was ook de reden dat hij nooit een succesvolle trainer zou zijn. Het interesseerde hem niet. Zijn eigen Poliwag kreeg het al niet voor elkaar zijn interesse echt te winnen. Laat staan de Pokémon van een of andere gymleider die hij moest verslaan om een stukje metaal in zijn handen geduwd te krijgen, wat hij niet eens in zou kunnen ruilen voor eten. Nee, erg veel zin had het allemaal niet. Hij begreep dan ook absoluut niet dat er mensen waren die dat hun levensdoel maakten.
Een zucht ontsnapte uit zijn mond, nogmaals. “Ik ga het niet eens proberen, ik vind wel iets anders.” Dit was een subtiele hint naar dat hij niets aan haar had. Hij keek dan ook met een zuchtje om zich heen, voor zijn blik viel op een… Lelijk, paars, groot ding. Hij vernauwde zijn blik even en keek voor een moment naar zijn Poliwag. Het kleine, blauwe ding leek door te hebben wat zijn eigenaar van hem wilde en zijn blik vertrok even. Als het had kunnen praten en handen had, had het zijn middelvinger opgestoken en gezegd dat Tyler dit mooi zelf mocht gaan uitpluizen. Maar, helaas voor het wezentje werkte dat niet zo. “Hij kan ons vast wel helpen,” sprak Tyler dan ook al snel, voor hij richting het ding knikte. Dit moest genoeg zijn voor zijn Poliwag om te begrijpen wat Tyler van hem verwachten zou.

“Laten we beginnen met een Mud Shot,” zei de jongen met een zucht. Passie weerklonk absoluut niet in zijn stem, maar de Poliwag luisterde en schoot richting de Loudred, om een mud shot uit te voeren en hem hiermee vol te raken. Het grote wezen leek even te schrikken, maar herpakte zich al snel genoeg weer en schoot met een Bite op de Poliwag af. “Bubble Beam,” sprak Tyler, opnieuw rustig. Hij vond een gevecht als deze absoluut niet spannend. Als het immers niet lukken zou, dan was er heus nog wel een andere optie. Het was niet zo dat zijn leven afhing van hoe dit gevecht zou gaan. Het zou enkel bepalen of ze langs deze rotsen zouden komen. En ook al wilde hij dat best wel graag, was het niet graag genoeg om zowaar te gaan stressen of zich überhaupt maar een klein beetje druk te maken over hoe en wat. Nee, absoluut niet.
De Loudred werd geraakt door de Bubble Beam en staakte zijn aanval, zijn kop wild heen en weer schuddend terwijl hij voor zijn tegenstander stond. Toen de Loudred echter besloot een Echoed Voice te gebruiken, rolde de Poliwag enkele meters over de grond voor hij zijn evenwicht weer kon herpakken en overeind kwam, zijn staartje tegen de grond leggend. “Double Slap,” commandeerde Tyler zijn kleine Pokémon. De Poliwag, met zijn kleine gewicht en minder angstaanjagende uitstraling dan een Lillipup, schoot voorover. De Loudred deed een poging hem te bijten, maar miste enorm en kreeg al snel meerdere keren de staart van de Poliwag tegen zijn kop aan, waardoor de Loudred toch even gefrustreerd een pas naar achteren zette. Mud Shot, Bubble Beam en Double Slap. Het was nog niet genoeg, maar ze waren in ieder geval al een eindje gekomen.
“Water Gun,” commandeerde Tyler zijn kleine Poliwag, wie onmiddellijk zijn bek opende en een Water Gun uit zijn bek lanceerde. Opnieuw was het een aanzicht wat alles behalve angstaanjagend was, maar Tyler trok zich er niets van aan. Het was immers niet zo dat hij mensen wilde intimideren. Hij wilde eigenlijk gewoon helemaal niets met andere mensen te maken hebben, als het even kon. Helaas scheen dat niet al te vaak mogelijk te zijn. Om dat feit even te benadrukken, mikte Tyler een blik op het roodharige meisje. En het was niet eens zo dat er iets mis met haar was. Ze was goed om te zien en had ook geen stem waarvan zijn nekharen overeind gingen staan, maar het feit was en bleef dat ze hem energie kostte en dat was al wat te veel gevraagd in zijn ogen.
De Loudred werd door de Water Gun geraakt en gromde luid, voor hij een Pound begon richting de Poliwag. “Ontwijken en Mud Shot,” commandeerde Tyler. De Poliwag was gelukkig heel wat wendbaarder dan de Loudred en sprong sierlijk aan de kant, voor hij zijn bek weer opende en een Mud Shot richting de Loudred wierp. Dit slaagde, waardoor Tyler wist dat het eind van het gevecht wel naderen zou. Misschien werd het dan maar eens tijd om er echt een einde aan te maken.
“En Hypnosis.” De Loudred verwijdde zijn blik en de Poliwag’s ogen gloeiden blauw, waarna meerdere transparante ringen van energie richting de Pokémon schoten. De Loudred had hier niets op te vertellen en zakte door zijn poten, met een luide plof op de grond neer komend toen hij in slaap viel. Tyler haalde zijn tas van zijn rug en griste erdoor, een pepermuntje vindend, sleutels, schone kleren… Ah, daar! Hij pakte een lege Pokéball, vergrootte het en gooide het met een zwak boogje richting de Loudred, waardoor het ding een keer op de grond stuiterde, voor het richting de Pokémon rolde en tegen zijn kop aan botste, om hem op te zuigen en heen en weer begon te wiebelen. De Loudred zou zeker van pas komen als ze die rotsen wilden breken. In ieder geval zou het meer effect hebben dan de Squirtle of de Poliwag, mocht hij hopen.

no notes

Hij moest zijn ding maar doen. Tyler knikte, maar kwam al gauw tot abrupte stilstand midden in zijn draai om weer naar de rotsen te kijken. Voor het moment leek het alsof hij iets te zeggen had, maar het resulteerde in een gaap. Een lange, lange gaap met zijn hand voor zijn mond, voor hij verder ging en zich volledig naar de stenen draaide. De Pokéball in zijn handen gooide hij niet. Nee, hij hield het ding voor zich en liet de slapende Loudred eruit komen. Het sliep nog steeds. “Water Gun,” commandeerde hij zijn Poliwag. Voor hij het wist was de Loudred klaarwakker. En boos, misschien. Maar vooral klaarwakker en dat was wat telde! “Stomp,” beval hij zijn Loudred, waarna deze vol met zijn vuist tegen de rots aan sloeg. Het ding kraakte, maar volledig breken deed het niet. Een zucht ontsnapte uit zijn mond. “Jij nog een idee?” Hij keek het meisje niet aan, maar ze zou vast wel begrijpen dat hij het tegen haar had.