Geology Rocks!

Weer een snikhete dag en was hij een van de weinige die op straat rondliep. De meeste mensen zaten weer ijsjes op te vreten of binnen met de airconditioning aan. Dit was gewoon toch de beste dag om een gym uit te dagen? Zijn enige vorm van afkoeling was een perenijsje. Zijn lievelingsijsje op een zomerse dag. Hij had het natuurlijk moeten stelen, maar hé, dat waren details. Nu hij toch over zijn gymuitdaging nadacht.. hoe zou het met mevrouw strohaar zijn en haar ‘prachtige’ foto’s? Waren ze weer hersteld voor zover dat kon? Hopelijk niet. Of er zou nog een Trainer de gym vandaag uitdagen om de boel ook te vernietigen. Dat zou écht ironisch zijn. Helaas was de stad nogal ver om zomaar te bezoeken. Anders had hij het écht gedaan. Dat zou een lekker kampvuurtje zijn met de geur van gebraden insecten. Ciro grijnsde al geamuseerd bij de gedachte eraan. Wellicht moest hij eens insecten eten, gewoon voor de gein. Wellicht waren ze lekker, wie weet. Hij rolde kort zijn shirt wat op en direct ging er een vlaag van zand zijn kant op. Ugh, dat deed écht pijn! Met één oog gesloten die enorm veel prikte keek hij direct opzij. Wie durfde zand op hem te gooien? Schijnaar waren het twee jochies die gedreven een zandkasteel bouwden. Niets raars aan, maar het was vlak naast de fietsroute richting de gym. Dit waren twee vreemde kinderen. “Yo, let eens op!” snauwde hij, maar de kinderen keken niet op. Was hun zandkunstwerk zo mooi dat het al hun aandacht vereiste? Tsk. Dan maakte hij er zíjn kunstwerk van. Zonder pardon stapte hij op het kunstwerk en trapte met een grijns wat zand weg. Direct begonnen de twee jongens te huilen, maar leek de Muk van een moeder aan te… Het leek op kruipen. Het was een zeer dikke dame welk zelfs een Snorlax kon overtreffen. Bij elke beweging ging er een schokgolf door haar vetrolletjes heen. Ieuwl! “Sorry, ik ben geen sumo worstelaar,” zei hij snel en stapte naar achteren met het perenijsje in zijn mond. De vrouw begon woest scheldwoorden uit te kramen, maar was op een ruime afstand van hem vandaan. Het verbaasde hem hoe ze zulke kleine voeten kon hebben en nog kon staan. Het was een wonder. ‘Hoe durf je?!’ Met een geamuseerde grijns keek hij haar aan, klaar met een perfect antwoord. Hij had er zelfs ver nagedacht. “Ik ben een durfal, daarom,” De moeder kalmeerde direct de twee jongens, maar richtte vervolgens een woeste blik op hem. Kalmpjes stapte hij wat naar achteren. Ze zweette en hij wilde niets van dat op hém krijgen. Dan moest hij weer douchen. De vrouw snoof en haar hoofd werd roder dan het eerder was, waarna ze zwijgend op hem af rende. Wacht ze kon rennen? Wauw. Direct sprong hij wat naar achteren en liep de steile fietsroute richting de gym op. Moest hij veel zorgen over haar maken? Zo te zien wist ze de helling op te lopen met haar kleine voeten en… Ze was snel. Het leek wel een enorme Snorlax met Quick Attack, al was het aan de trage kant. Ciro versnelde zijn pas en maakte een scherpe bocht. Tot zijn verbazing stond de dame al vlak achter hem. Ho, nee! Ze mocht geen Body Slam gebruiken. Zo snel als hij kon sprong hij naar voren en de moeder knalde recht op de grond. Direct veegde Ciro het zweet opgelucht van zijn voorhoofd af en keek vervolgens om naar de niet bewegende dame. “Whaha, net een gestrande Wailord!” Ciro verging bijna van het lachen en het werd erger toen ze suf met haar ledematen spartelde. Het was een komisch gezicht. Het leek er echter op dat ze iets wilde zeggen, maar in plaats daarvan wist ze overeind te komen. Een beginnende blauwe plek zat op voorhoofd en wat schrammen op haar armen en wangen. Je zou haast verwachten dat haar blubber de klap wel goed zou opvangen. Ach, zo te zien mocht hij verder rennen. Nu ze ook onder haar eigen bloed zat wilde hij al helemaal haar niet aan raken. ‘Blijf hier, gut!’ schreeuwde ze luid, terwijl ze naar hem toe rende. Grut? Wie gebruikte dat nog? Ach, zo te zien zíj. Ciro versnelde zijn pas, maar hoorde het luide gehijg van de moeder achter zich. Hij was sneller, maar de ingang van de gym was al te zien. Hij moest wel snel wezen wilde hij zonder een zweterige en onder bloed zittende Mega Snorlax de gymbadge halen. Hoe zou hij haar kunnen vloeren? Bj haar voeten kon hij niet komen, dus… eten? Ciro stak de perenijs uit zijn mond waar maar weinig van over was. Wat een vreselijk einde voor het ijsje, maar hij redde wel een leven ermee. Hij draaide zich om en gooide het stokje recht in het gezicht van de dame. “Koel eens af!” En met die woorden kreunde ze, greep ze naar haar gezicht. Het was echter goed genoeg dat ze haar evenwicht verloor en van het pad daadwerkelijk af rolde, alsof ze een bal was. Geamuseerd keek Ciro toe naar het tafereel. Schijnbaar ging hij eerst bowlen, voordat hij de gym zou uitdagen. Kan ook. Het werd echter beter;  aan de voet van de fietsroute knalde de moeder direct tegen een groep fietsers op. Wauw! Geweldig! “Strike!” schreeuwde Ciro enthousiast uit, waarna hijkeihard begon te lachen. Dit was entertainment, maar dit had hij écht niet verwacht. Beeldig was dit weer. Onder hem snelden diverse mensen naar de moeder en de fietsers wier amper gewond waren, maar zeker getraumatiseerd. En enkeling filmde het zelfs met zijn of haar mobiel, maar hem werd enkel door een enkeling een blik op geworpen. Wat een geweldig begin. Ciro moest zich helaas afwenden en verlegde de laatste paar stappen richting de gym wens ingang op een grot leek. Van wat hij van deze gym wist te verkrijgen qua informatie was dat de gymleider rotsen in zijn haar had en twee prehistorische Pokémon gebruikte. Dat vond Jeanne vast geweldig. Een ervan was een carnivoor en de ander een herbivoor, maar dat klonk niet als een onmogelijke uitdaging. Dit was wellicht ook zijn kans om indirect wraak te nemen op de prehistorische vogel die zijn dag verpest had; Archen. Deze waren wellicht andere soorten, maar leefden vast in hetzelfde tijdperk. Er was echter nog iets en na begroet te zijn door de koele ruimte slaakte hij een geërgerde zucht; Er was een klimmuur.

Direct wenste hij dat hij vleugels had en gewoon naar de top kon vliegen. Wie verzond sowieso een klimmuur om enkel een gymleider uit te dagen? Die museum van mevrouw strohaar was vele malen beter, daar hoefde je enkel rond te lopen. Maar nee, hij moest weer een gymles herbeleven en dat was een van zijn meest slechte vakken. Het enige wat hij kon was fysiek iemand pijnigen en enkele balsporten, maar voor de rest was er gewoon niets. Daar zaten zijn enige kwaliteiten in. Maar goed, de kans dat hij als een ‘brave Trainer’ de boel zou beklimmen was er niet. Hij had al twee Pokémon die hem naar de top konden brengen, een Druddigon en Vibrava. Beide zaten ze niet lekker, maar dan kwam hij er ten minste wel. Zonder inspanning, althans. Direct dreigde hij Calliber uit haar Pokéball te laten, maar een in pak zittende man die meer op een Slaking leek, stapte al brullend op hem af. ‘Nee, je moet gewoon klimmen zonder je Pokémon te gebruiken,’ Ciro snoof afkeurend, maar liet een schijnheilig lachje aan de man zien. Dus in andere woorden, hij kon Pokémon gebruken, zolang de man het niet merkte. Geen probleem. “Oké,” zei Ciro braafjes en de Slakingman oogde nog wantrouwend. Ugh, moest hij nog meer toneelspelen dat hij een braaf jochie was? Schijnbaar was de gedachte nog, want de kerel verwijderde zich weer van hem. Pfoe, dat scheelde wat. Nu nog zijn Pokéball ongezien openen… Natuurlijk! Ciro draaide zich met zijn zij naar de man toe en klapte de Pokéball open in zijn broekzak, het licht dempend. Direct maakte hij een gebaar met zijn hand, maar helaas stapte Slakingman op hem af. ‘Je opende een Pokéball, en je weet dat je geen Pokémon mag gebruiken,’ Met een frons keek Ciro de man aan en klapte de Pokéball open. Met een verbaasde gezicht keek hij van het voorwerp naar de man. “Er zit helemaal geen Pokemon in hoor,” Ciro overhandigde het voorwerp aan de Slakingman en deze bestudeerde hij met volle concentratie. Het was grappig om een zeer gespierde, forse man met een klein technisch snufje bezig te zien. Alsof een aap voor het eerst leerde wat een camera was in een Pokémontuin. Maar goed, het was tijd voor zijn lift naar boven. Terwijl hij met de man meekeek stak hij voor een tel één vinger uit. Direct schoot de Slakingman geschrokken naar achteren en wist hij nog net zijn Pokéball op te vangen. Waarschuwend keek de man hem aan met één hand bij zijn nek. “Ik was het niet, gelukkig,” informeerde hij de man direct, al was dat overduidelijk. Het was eerder de vraag welke Pokémon dat geweest was. Hij kon echter de geamuseerde blik niet meer verbergen en haast direct stormde de man woest op hem af. Het leek net een Bouffalant. Ditmaal maakte hij een ander gebaar en het volgende moment werd hij om zijn middel vastgegrepen en zweefde hij de lucht in. Het gezicht van de Slakingman was kostelijk! Die keek verward naar hem op. Wat leverde Revolver weer top werk! Geesten waren enorme handige wezens. Na enkele tellen wendde hij zijn blik af, gezien zijn hoogtevrees te erg werd. Dit was echter een makkelijk tripje, een geest sleurde hem omhoog. Dat had de Slakingman niet kunnen verwachten. Echter werd er plotseling iets naar hem gegooid… een kei? Au! Die was recht in zijn gezicht. Het kwam schijnbaar van benede-Oh Muk! Direct stopte Ciro tegen het gezicht van de man en stapte op zijn vingers die om een gekleurd blokje zaten. Wauw, de man klom echt snel! Dit was een wijze les; brede mensen konden snel zijn, zelfs zonder eten te zien. Al verbaasde het hem niet als de man een kannibaal scheen te zijn. Hij gaf in ieder geval geen krimp door de klappen. Direct schoot Revolver verder van de klimmuur af, maar dat was evenmin niet zo slim. Schijnbaar vuurde een Shuckle diverse stenen hun kant op. Een misvormde spaghetti schildpad.  Intimiderend, zeg. De rotsen wist Revolver echter niet zo snel te ontwijken en met een felle knal in haar gezicht schoot ze terug naar het klimmuur en liet ze Ciro los. Geschrokken voelde hij zichzelf naar beneden vallen. H-Hoe hoog zat hij nu niet? M-Minstens.. twintig meter? Ow, help. Hij was Mukked. Onhandig wapperde hij wat, hopend nog net een uitsteeksel van het klimmuur vast te grijpen, maar het was toch net uit zijn armbereik. Muk. Ging hij dood door een Shuckle? Kom op, hij had een vrouwelijke sumoworstelaar overleefd, maar niet een schildpad?! Plotseling greep een hand zijn pols vast en voelde hij een huivering door zijn lichaam gaan. Ho, wat? Wat hiel-Het was Slakingman! De man trok hem met enige moeite naar een vlak stukje. Al trillend nam hij plaats, met zijn armen over elkaar. H-Hij.. l-leefde nog? Kort ging zijn blik naar beneden. Oke, nope. Niet naar beneden kijken. ‘Tsk, jeugd van tegenwoordig,’ mompelde man afkeurend, waarop hij hem strak aankeek. Kom op, hij had geen rotsen naar hem moeten gooien! ‘Oké, ik geef je een zetje en dan hoef je enkel dat latste stuk te klimmen, écht zonder verdere hulp’ De man was menens en stond al klaar om hem een duwtje te geven. Hij en klimmen waren geen combinatie, zeker met hoe hoog ze al zaten. “Nee, ik.. de niet aan klimme-Aaah!” Amper uitgepraat greep de man hem bij zijn middel vast en duwde hem tegen de muur aan. Dit… was niet comfortabel. Maar goed, met tegenzin plaatste hij zijn ledematen op de gekleurde blokjes en hees zichzelf overeind. Hoeveel moest hij nog? Dit was al te inspannend. Met zijn hand greep hij de volgende vast en hees zichzelf moeizaam omhoog. Bijna. Nog het laatste stukje! Bij het verplaatsen van zijn voet gleed hij uit. N-Nee! Direct viel hij naar achteren, recht op het gezicht van Slakingman. Au.. acht, dat was een zachte landing. Voor hém, althans. Schijnbaar lag de man nou bewusteloos onder hem. Oeps. Zijn Shuckle kraamde woeste geluiden uit, maar al spoedig probeerde hij het weer. Dit was verre van leuk en gelukkig zat er te minste een vang… man onder hem voor het geval dat er iets mis ging. Oké, dat geval kwam meerdere malen voor, maar toen hij bijna de top bereikt had, verloor hij weer zijn grip. Arceusdomme! Hij viel weer en verwachtte weer te landen op de man, maar zat het volgende moment op een vlakke vloer. Huh? Verward schoot hij overeind en zag Revolver vlak naast hem verschijnen met een geamuseerde blik in haar ogen. Daar was zij dus gebleven! Dat een rots haar zolang af kon lijden en afschrikken. Pff.. Hij moest écht een stevig gesprek met haar aan gaan later, maar zo te zien was de gymleider er al en stond deze geduldig op hem te wachten.

Wauw, die man had écht steentjes in zijn haar. Ieuwl. Waarom? Ciro schrapte kort zijn keel en probeerde het voorval te vergeten. Zijn binnenkomst was wellicht niet het beste geweest. “De naam is Ciro en ik kom je uitdagen, dus haal je prehistorische Pokémon tevoorschijn,” Direct knikte hij naar Revolver die vastberaden voor hem sprong en afwachtend naar de man keek. Zo te zien was dit een vrij rotsachtige strijdveld, dus de gymleider was enkel creatief met mode dan veld. Vele gyms hadden rotsen op hun veld, niet normaal. Maar goed, de man snoof verafschuwd en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Je hebt geeneens dat gehele stuk geklommen,’ Wauwie. Ciro was verrast door de piephoge stem van de man. Het was ook veel hoger dan de zijne. Was het niet stiekem een misvormde vrouw of omgebouwd? “En u heeft uw puberteit gemist, maar goed… Kom op,” Ciro maakte een klein handgebaar en hoopte dat de man gewoon al zou beginnen met de gymgevecht. Zelfs mevrouw strohaar was direct begonnen en dat wilde wat zeggen. Schijnbaar had hij de man beledigd, want die keek met een frons op hem neer. ‘Jij kleine..’ Geamuseerd keek Ciro hem aan. “Kleine.. wat?” Oké, met deze gymleider spelen was ook leuk, al wilde hij vooralsnog aan de gymgevecht beginnen. De man zuchtte luid en keek kort naar de derde persoon op het veld, een vrouwelijke scheidsrechter met géén steentjes in haar haar. Ze knikten kort, waarna hij Ciro kort opnam. Wat wilde hij nou? Een gymleider hoorde gewoon zijn taak te vervullen; een gevecht houden. ‘Heb ik je niet op een zoek poster gezien?’ Ciro keek hier zelf van op. Hij… werd gezocht? Ow, natuurlijk. Rond deze stad had hij toch die piraat vermoord? Althans, het was in de buurt geweest. Hmm, oké, dan was het aannemelijk. Hij liet zijn schouders wat hangen. “Ik weet van niets,” De man scheen ontevreden te zijn met zijn antwoord, maar stapte al naar kant van het veld toe. Eindelijk. Waarom wilde ze altijd praten voor een gevecht? Daar kwam hij niet voor. Anders had hij wat thee en koekjes meegenomen.

VS.

Eindelijk klapte de man de Pokéball open en verscheen een jonge Tyrannosaurus tegenover hem, luid brullend. Het stelde wel weinig voor, zeker voor een Pokémon met een Dragon type. Hij had bovendien helemaal geen veren. O wacht, vlak bij zijn nek. Had Jeanne dan toch gelijk? ‘Het gymgevecht tussen Ciro en Grant gaat van start!’ En direct na die woorden grijnsde hij breed. Dus ‘Grant’ was de naam van de donkere en met steentjes in zijn haar, kerel.  Het was een zeker vreemde naam, want hij verwachtte geen tengere man bij. Eerder een gespierde man, zoals de Slakingman. Ach, het was wel een gymleider met prehistorische Pokémon waar ze het over hadden. Het was een nerd en net zoals Jeanne waren ze niet de meest getrainde mensen.  Zelfs hij verkeerde in betere staat. Ach, tijd voor het gevecht. De man boeide hem niet. ‘Gebruik Stealth Rock!’ Direct lanceerde de Tyrunt diverse stukken steen af richting zijn zijde van het veld. Wat verward keek de Banette er naar. Het was niet alsof hij van plan was een Flying type te gebruiken. Tsk, zou wat wezen. Maar goed, hij stak enkele vingers op toen Revolver naar hem omkeek. Een aanval uitschreeuwen bracht je nergens. De Banette begreep de hint en werd direct onzichtbaar. Een huivering ging door de man heen, terwijl de Tyrunt alert om zich heen keek. Heerlijk hoe een Pokémon direct al onrustig werd. Het volgende moment schoten diverse vlammen vlak achter de Tyrunt op hem af. De dino schoot verrast naar voren, maar werd direct volop geraakt door de vlammen. Direct ging de verenpak bij zijn nek in de fik en zelfs zijn geschubde lichaam zat onder de brandwonden. Zo, als de dino dacht de Banette fysiek aan te vallen met een of andere Fang-aanval of te bijten was het minder effectief. Daar lag Revolver’s zwakte; verdediging. Qua aanval en snelheid zat ze verder prima. Kort keek Ciro over het veld naar Guy Gaga die in tegenstelling tot mevrouw strohaar niet gelijk in de paniek schoot. Hij bleef gek genoeg kalm, hoewel dat niet te zeggen was over de dino. Deze snoof woest door zijn minuscule neusgaten en schraapte als een Tauros zijn achterpoten over de grond. Jammer genoeg had hij geen rode doek voor zich. ‘Gebruik Charm!’ Direct veranderde de wilde Tyrunt in een dino met vreemde kraaloogjes. Zelfs een soort blos verscheen op zijn wangen. Deze draaide een rondje om zijn as, gezien er oogcontact nodig was. Dit had echter effect, want de Banette kraamde een verward geluidje uit en werd vlak voor zijn voeten zichtbaar. Viel ze letterlijk voor een dino? Wat een bedorven smaak. “Revolver, hup!” Direct schudde de Banette haar gezicht maar het was duidelijker dat ze zich kalmer voelde. Dat was slecht. Haar aanvalskracht was hiermee drastisch afgenomen. Weer stak hij enkele vingers op, kreeg de Banette het door en werd weer onzichtbaar. Dit begon de dino aardig te frustreren, gezien die woest om zich heen sloeg en luid gromde. Guy Gaga moest maar wat verzinnen om de Banette zichtbaar te krijgen. Hij wenste hem veel succes ermee. Een tweede laag vlammen, ditmaal veel kleinere die iets meer van lichtjes weghad schoten op de dino af, vlak van voren. Zo, dronken dino die tevens ook brandwonden had. Top! Revolver verscheen naast Ciro en grijnsde geamuseerd richting de tegenpartij. De Tyrunt liep ongecoördineerd rond en schepte de indruk dronken te zijn. Hij keek wat glazig om zich heen en struikelde over zijn gespierde poten. ‘Gebruik je Ancientpower, kom op!’ De dino scheen de commando amper te horen en haalde enkel woest naar zichzelf uit. Zelfs Gy Gaga oogde al vrij gefrustreerd, terwijl ze geeneens zo diep in het gevecht zaten. Wauw, toch een record poging. Leuker was dat de brandwonden enkel verergerde. Ditmaal stak hij weer enkele vingers op, maar ditmaal bleef Revolver zichtbaar. Dat trucje hoefde hij nou niet per se te gebruiken. Het volgende moment klonk een weerzinwekkende schreeuw die door de hele ruimte echode. Ciro hield zijn handen al bij zijn oren om het geluid zijn gehoor niet af te nemen. Hij raakte er echter al aardig aan gewend. Guy Gaga en de dino konen er echter niet tegen en krompen in elkaar. Hoewel de dino net zo goed in elkaar kromp om zijn miljoenen jaren oude ontbijt uit te braken. Dat gebeurde met dronken wezens. Nou, prehistorische. ‘Ancientpower, NU!’ commandeerde de man kreunend, maar de dino struikelde weer over zijn poten. Pfff, wat ‘eng’. Ciro stak weer enkele vingers op en direct vuurde de vervloekte knuffel een duistere bal op de dino af. De aanval kwam direct in het gigantische kop van de Pokémon terecht. Echter schoot de inmiddels op zijn rug vallende dino een wit gekleurde bol recht op Revolver’s aanval af. De twee aanvallen knalden direct tegen elkaar op. Ugh, leuk. Beschermend hield Ciro zijn armen voor zich, terwijl een sterke rukwind zich een weg baande op het veld. Hij wilde niet van het veld afgeschoten worden. Daar had hij weinig zin in. Toen de grijze wolk verdween zag hij dat Revolver wat schade opgelopen had, maar dat de dino plotseling verdwenen was. Ehm, huh? Direct keek Ciro met een frons naar Guy Gaga. Deze keek echter strak hem aan. Waar was de dronken, aangebrande dino gebleven? Had hij hem uitgeroeid? Zou leuk wezen. Even serieus, waar was dat ding? “Ehm.. wa-“ Hij hoefde zijn vraag niet af te maken.

Plotseling schoot de dino vlak achter een rots tevoorschijn, schoot zichzelf de lucht in met zijn muil open. Een verrassingsaanval? Wat goedkoop. Oké, tijd voor een serieuze aanval dan maar. Ditmaal stak hij acht vingers op en direct schoot Revolver richting de Pokémon en liet de Tyrunt in haar arm bijten. Eenmaal op de grond beland hield de dino haar arm stevig vast en schudde hij driftig met zijn kop. Een zachte kreun verliet haar… rits? Zelfs Guy Gaga dacht dat hij hem beet had. Revolver deelde echter een felle uithaal uit, vlak onder de kaak van de Tyrunt. Ze wist haar arm van de dino’s kaken te bevrijden en de dino zelfs enkele meters de lucht in te krijgen.  ‘Ty-Tyrunt?!’ kraamde de verwarde Pokémon uit, na een luide kreun en naderde de grond al. ‘Land door Stomp te gebruiken!’ Slim. Direct stak de dino een van zijn achterpoten uit richting de grond. Hmm, zo te zien was de Tyrunt niet meer dronken. Jammer. Of de landing nog steeds succesvol zou zijn was een tweede. Weer stak hij weer enkele vingers op die gelijk stonden aan een aanval. Direct sprong de Banette op en zweefde vlak naast de Tyrunt richting de grond. Revolver’s ogen kleurde echter paars met een roze tint en ze keek de dino recht in zijn reptielen ogen aan. Een huivering ging door de Tyrunt heen, waarna plotseling een luide kreun zijn bek verliet en hij wild om zich heen begon te slaan. De brandwonden deden nou net iets meer pijn. Nadruk op ‘iets meer’. Op tijd schoot de Banette wat opzij, waarna de Tyrunt pijnlijk op zijn rug op de grod neerkwam. ‘Tyrrrrr!’ Kreunde deze luid, maar deze hees zichzelf vastberaden overeind. Wel aan de trage kant en zo te zien rilde de dino over zijn prehistorische lijf. Het vereiste veel wilskracht om verder te strijden, dat was duidelijk. “Gebruik je Ancientpower!” Direct verscheen er weer een in grootte toenemende witte bal tussen zijn massieve kaken, waarna hij deze richting de Banette afvuurde. Alweer? “Heeft geen nut,” mompelde Ciro in zichzelf. Een nutteloze zet. Ciro stak ditmaal enkel een vinger op, toevallig zijn middelvinger. 'Hé, let op je houding, Ciro!’ Huh? Guy Gaga keek met een diepe frons naar hem, waardoor hij meer weg had van een door erosie aangetaste berg. Ciro begreep nog steeds niet wat er mis was. De witte bal passeerde echter de Banette en brak enkel een enorme rotsblok. De Banette verscheen inmiddels als een schaduw vlak achter de Tyrunt en haalde venijnig uit. Verrast slaakte de Tyrunt een kreet en dreigde de schaduw te bijten. Echter was de klap recht tegen zijn kop geweest en knalde hij recht naar voren. Tijd om het af te maken. Met een geamuseerde grijns stak hij zijn middelvinger de lucht in, waarna Revolver zonder te stoppen telkens achter de Tyrunt tevoorschijn kwam en fel uithaalde. De dino was na een klap of twee al amper in staat zich om te draaien om te bijten. Inmiddels vuurde Guy Gaga woeste opmerkingen op hem af, maar nog steeds begreep hij de reden er niet voor. Kon hij niet tegen zijn verlies of..? Ach, een laatste aanval dan maar. Ditmaal stak hij weer enkele vingers op, waarna Revolver knikte en wat ruimte tussen haar en de dino maakte. Direct bij haar rits wat haar mond most voorstellen verscheen een duistere bal die ze vervolgens direct afvuurde en voor wat extra kracht met haar poot van haar af wierp.  ‘Snel, ontwijk!’ De Tyrunt was daar echter amper nog in staat en keek versuft naar de enorme bal wat op hem afkwam. De Shadow Ball duwde de dino volop naar achteren welk geen weerstand meer bood buiten te aanval te stoppen met zijn kaken. De bal lanceerde de dino direct van het strijdveld af, recht richting de rotsachtige muur. Oeps. Ciro grinnikte al toen de Tyrunt de wand aanraakte, maar al helemaal toen hij door de deuk die zijn lichaam erin gemaakt had, erin bleef zitten. Alsof het een geplette vlieg was. Direct slaakte Guy Gaga een geërgerde zucht en keerde de dino teleurgesteld terug. ‘Goed gedaan,’ mompelde hij met halve waarheid tegen de Pokémon. De scheidsrechter knikte kort naar beide partijen. Dus dat was er één, nu de tweede. Ciro rekte zich wat uit en keek geamuseerd naar Guy Gaga. “Heb wat geleerd vandaag. Zo waren in ieder geval de Tyrunt’s uitgestorven,” Guy Gaga vond het echter geen plezierige opmerking en snoof afkeurend. ‘Let op je woorden, joch,’ Ciro rolde met zijn ogen en wuifde de ‘waarschuwing’ weg. Maar goed, de tweede prehistorische Pokémon was in plaats van een Dragon, een Ice type. Zijn volgende Pokémon was in het nadeel, maar hij had ook even wat vecht ervaring nodig. Tot nu toe bezorgde het enkel andere mensen pijn door zijn enorme gewicht. Kort bedankte hij Revolver en liet haar terugkeren. Voor het geval dat kon hij haar altijd later nog gebruiken, maar dan stelde de Larvitar hem enkel meer teleur. Bovendien had Musket zich nog niet bewezen, en was hij geeneens geëvolueerd in tegenstelling tot zijn andere baby Pokémon; Cannon. Hij had haar later gekregen, ook als baby, maar ze had veel meer bijgedragen. Tsk.

VS.

Guy Gaga klapte zijn tweede Pokéball open en een Amaura sloeg energiek met haar nek. Het was een herbivoor ditmaal. Saai. Iets wat vlees vrat was meer van een uitdaging. Dit geval at enkel bladeren en vruchten op. Direct liet hij de Larvitar maar uit zijn Pokéball, maar tot zijn verbazing sliep deze. Opgerold lag het comfortabel op de grond. Ehm, wat? “Wordt wakker, Musket!” snauwde hij, maar de Larvitar bewoog zich niet. Serieus? Pas toen de rotsen van de Stealth Rock recht op de Larvitar afschoten geeuwde de Pokémon luid en wreef met zijn voorpoten bij zijn ogen. Had hij niet vooraf de gymgevecht niet aangegeven dat ze alert moesten zijn? Het klopte dat de Pokémon in de groei was, maar zelfs Cannon had amper ‘dutjes’ nodig. Guy Gaga had echter minder geduld dan bij de Tyrunt. Vastberaden commandeerde hij de Amaura om een mist te laten verschijnen op het strijdveld. Brr, fris. Het kippenvel brak hem uit en kort wreef hij zijn handen langs elkaar. Het was wel een slimme zet. ‘Gebruik je Rock Throw en dan je Ancient Power!’ Direct verscheen er een witte licht boven de Pokémon en schoten er een hele reeks rotsen op hem af. Rotsen gebruiken tegen een Rock type Pokémon? “Vang de rotsen op met Sandstorm!” Zo loste hij altijd de aanval op; opvangen met een zandstorm. De Larvitar nam echter zijn tijd met opstaan en het verschijnen van een zandstorm om hem heen. De aanval ving de rotsen op en brak ze direct in stukken. Zo, geregeld. Nu de Ancient Power nog. De Amaura opende haar bek en vuurde een witte bol op de zandstorm af. Wacht, stop! Die Larvitar moest weg! “Musket, ontw-“ Helaas kleurde de zandstorm fel wit en schoot het volgende moment de Larvitar naar achteren, struikelend over zijn kleine achterpoten. Met een rake klap kwam hij tegen een rotsblok tot stilstand. Musket kreunde moeizaam en kwam traag overeind. Ciro begreep niet waarom de Pokémon zo kalm kon zijn en alles rustig behandelde. ‘Snel combineer je Powder Snow met Aurorabeam!’ Plotseling scheen Guy Gaga de overhand te hebben in het gymgevecht, omdat Musket in het nadeel was, maar zelfs te kalm oogde. Vastberaden zwaaide de Pokémon met zijn kop en vuurde een ijskoude windvlaag richting de Larvitar, waar vlak erachter een regenboog kleurige straal zat en de aanval versterkte. Indien de aanval raakte was er maar weinig van Musket over. Het was een goed bedachte combinatie om de tegenstander te bevriezen en zijn aanvalskracht te reduceren. Ook was het zeer effectief. Tsk. De ijskoude aanval nam toe in kracht en de Amaura benarde op een rap tempo de Larvitar. “Dark Pulse!” Musket reageerde er weer traag op en vuurde pas vlak voordat hij geraakt werd een straal vol donkerpaarse cirkels. De aanval knalde direct tegen de combinatie van de twee ijsaanvallen op met als gevolg dat Musket’s straal in kracht afnam. Ciro moest iets weten te verzinnen om Musket de aanval en de aanstormende Amaura te stoppen. Hoe? Hmm, wacht eens even! “Musket, Bite de rots achter je!” Ditmaal reageerde de Larvitar wel op tijd, al kwam dat eerder, omdat hij rotsen heerlijk vond. Ja, rotsen. Hoe dat werkte? Geen flauw benul. Musket beet vrolijk in de rots en brak deze in stukken. “Mep ze van je af!” De Larvitar keek hem verrast aan. Het was vreemd voor hem om zijn eten van zich af te moeten gooien. Ciro keek echter hem strak en dwingend aan. De aanval hoefde maar te raken en Musket was uitgeschakeld. Inmiddels hielden de resten van de Dark Pulse de combinatie niet meer tegen. Gelijk schoot de regenboogkleurige en ijskoude straal op hem af. ‘Lar?!’ kraamde Musket verward uit en stampte uit alle macht de rotsen naar de aanval toe. Deze remde enkel de straal af en bevroren bij het meest geringe contact. “Muk! Musket!” Nee, dit ging totaal de verkeerde kant op! Waarom deed hij er zo lang over?! De Larvitar kraamde nog een verrast geluid, voordat de straal hem direct naar achteren schoot. Bam! Een luide knal was te horen en wat stof schoot de lucht in bij de rots welk Musket had gebroken. Muk, muk, muk. “Musket!” kraamde Ciro verward met een spoor van angst in zijn stem. Er volgde geen reactie. Arceusdomme. De Larvitar moest wel uitgeteld zijn. Guy Gaga scheen echter de Amaura nog zijn aanval uit te laten voeren. Met een ruime aanloop stoof ze de wolk vol stof in en knalde de Larvitar over haar rug, enkele meters de lucht in. Pas toen zag hij wat er gaande was; Musket zat vast in een stuk ijs. Hij was bevroren. Arceusdomme! Ciro baalde zijn vuisten en kraamde enkele scheldwoorden uit. Met een klap kwam het ijsblok neer in het stenen strijdveld. ‘Zo zo, schijnbaar heb je er nu maar weinig op te zeggen, huh?’ sprak Guy Gaga geamuseerd, ‘Amaura, gebruik je Aurorabeam!’ De Amaura snelde  richting het ijsblok en laadde al een regenboogkleurige straal op. Zo te zien stelde de Pokémon hem zwaar teleur. Het was tijd voor Revolver.

Met zijn vingertoppen raakte hij haar Pokéball aan, totdat er een breuk in de ijsblok verscheen. Huh? Er volgden meer en meer breuken. Zowel Ciro als Guy Gaga keken verrast toe, maar de Amaura vuurde gewoonweg al haar aanval af. De breuken kruisten elkaar en voordat hij het wist braken er grote stukken ijs af. “M-Musket?” Spoedig was al het ijs om de Larvitar weg die nog zijn ogen gesloten hield. Schijnbaar was hij weer gereed om te strijden. Althans, zo ver hij dat kon zien. “Snel, Rock Slide!” Wauw. Direct reageerde Musket op de commando en liet een bol van witte licht vlak boven het veld verschijnen waar diverse rotsen uit kwamen. Direct blokkeerde ze de aanval van de Amaura. Tot zijn verbazing  werd ditmaal de Amaura omringd met een hele berg rotsen. Er was iets met Musket aan de hand, maar vanuit zijn zijde zag hij nog net de Amaura en voor de rest de ‘muur’ om de Pokémon. Wat er ook aan de hand was met Musket, het was zeker voordelig. De Amaura kon nou ook geen enkele kant op. “Musket, gebruik je Sandstorm!” De Larvitar sloeg fel om zich heen, nog met zijn ogen gesloten en een sterke zandstorm verscheen vlak boven de Amaura. Direct kreunde de dino luid door de sterke rukwind en van de schrik toen ze de lucht in werd gezogen. Het ging plotseling zeker naar wens. “Musket, gebruik je Payback!” Na die combinatie van de twee aanvallen moest het nou wel dubbel zo sterk zijn. De Larvitar snoof luid en opende zijn kil staande ogen. Hij sprong op de rotsen en wist zichzelf op de muur te krijgen. Musket had een zeer vastberaden blik in zijn ogen, maar ook iets kils. Iets wat Ciro nooit eerder in hem gezien had. Waar kwam het echter vandaan? Ach, zolang hij maar zo door ging. De Larvitar zette zich af, sprong in de zandtornado en haalde fel uit met zijn poot tegen de wang van de Amaura. ‘Lar!’ snauwde de Larvitar uit, waarop de Amaura uit de zandstorm schoot en pijnlijk knalde tegen de verzameling rotsen. ‘Am-Amaura!’ kraamde deze in een lange pijnlijke kreun, een tel niet in staat om zich te bewegen. Dat was een hele pijnlijke knal geweest. De zandtornado was te zwak om de Larvitar in de lucht te houden en spoedig brak hij vrij en landde op de grond. Het was een hele harde uithaal geweest, harder dan normaal. Was dit niet.. Guts? De aanvalskracht nam van de Pokémon toe wanneer deze onder invloed van een status was, zoals in dit geval, ‘bevroren’? Het verklaarde een boel. Oh boy, hier kon hij wel plezier mee hebben. “Gebruik je Bite en knal hem tegen de rotsen van je Rock Slide!” Tijd om lekker bruut te worden. Musket liet weer de witte licht boven hem verschijnen en rotsen neerdwalen. ‘Icy Wind!’ Direct dreigde de Amaura een ijskoude wind af te vuren, maar dat werkte helaas niet uit. De Larvitar had namelijk met een duivels gezichtsuitdrukking al zijn kaken om de nek van de dino geklemd. De Amaura kon onder de indrukwekkende gewicht van de Larvitar, ruim 72 kilogram, ook amper een kant op. Zonder enige genade sleurde Musket de Amaura mee en knalde die tegen neerkomende rotsen op. Bijna hysterisch sloeg de dino om zich heen en bleef pijnkreten van zich horen. Dit stimuleerde enkel Musket om door te gaan, totdat de rotsen op de Amaura’s lichaam het zelfs begonnen te begeven. Er kwam echter een einde aan de rotsenbui. ‘Amaura! G-Gebruik je Ancient Power!’ Alweer? Ach ja. De dino probeerde zich los te worstelen uit de bek van de Larvitar, faalde erin en liet een witkleurige bol weer bij haar bek verschijnen. “Werp hem de lucht in!” Met een felle zwaai wierp Musket de Amaura ver van zich af, regelrecht de lucht in, richting het plafond. “Dark Pulse!” commandeerde Ciro de Larvitar die zijn bek opende en een straal afvuurde met paarsgekleurde ringen. De dino was duidelijk verrast plotseling boven het strijdveld te zitten, maar herstelde zich en vuurde de bol al af. De aanval van Musket was echter sneller en knalde als eerst tegen haar lijf op. De Amaura liet een verraste kreet horen en knalde direct tegen het plafond en brak er direct doorheen. De witte bol explodeerde vlak naast haar, gezien de Dark Pulse haar kop gedraaide had en zo ook de richting van de aanval. Direct dwaalde wat warmte en zonlicht de ruimte in. “Zo, even wat frisse lucht,” zei Ciro die wat oppervlakkig met zijn hand wat zwaaide tot ergernis van Guy Gaga. ‘H-Hoe durf-‘ Verder kwam hij niet, want de zwaartekracht deed zijn werk. Op volle vaart knalde de Amaura weer op de grond, net buiten de muur vol rotsen. Auch, pijnlijke landing. Het was duidelijk niet voorbij, want al trillend kwam de dino overeind. Het luide gekraak echter boven hun hoofd betekende echter dat het strijdveld aardig gevaarlijk was geworden. Ciro stapte al wat naar achteren, net zoals Musket en de scheidsrechter. Guy Gaga bleef echter stokstijf staan. Wat bezielde hem?

Een deel van het plafond rond de gat stortte in elkaar en knalde direct op de rotsen neer. “Oeps!” Het leuke was dat de Amaura er nog net aan ontsnapt was. Al had deze te weinig kracht meer over. Musket sloeg uitdagend zijn poten tegen elkaar en stampte fel op de grond. Het luide gekraak verried echter dat de strijdveld zeer onstabiel was geworden. Wat een veilig gebouw was dit weer toch, net zoals bij de eerste gym. Wow, de grond scheen zelfs weg te zakken onder hem! “Maak het af met Thrash!” Woest schoot Musket naar voren en haalde zo fel uit als hij kon tegen de Amaura. Deze bood amper weerstand en kromp verzwakt in elkaar. Het gekraak onder hen werd luider. Ehm. Ciro haalde wijs Revolver en zijn Druddigon tevoorschijn. “Ik geef om mijn leven!” Een groot deel van het klimmuur en strijdveld complex stortte direct in elkaar. Zou Slakingman nog leven? Ach, boeien. Zolang de gymleider en scheidsrechter bleven leven. Musket stond samen met hem veilig aan de uiteinde welk ook nog recht stond aan Guy Gaga’s zijde. De Amaura lag echter duidelijk ergens tientallen meters onder de puinhoop. Ciro weigerde naar beneden te kijken om te zien of de Amaura uitgeschakeld was. Guy Gaga was gewoonweg sprakeloos en bibberde van de angst, terwijl enkel de scheidsrechter durfde naar beneden te kijken. Na enkele tellen gezwegen te hebben deelde hij de uitkomt mee. Dus, waren Amaura’s uitgestorven door een lawine of niet?

Het antwoord was; ja. De Amaura lag uitgeteld bovenop de puinhoop en de scheidsrechter keek met een van afschuw vetrokken gezicht weg. Ach, zo erg kon het niet zijn. Wat een aanstellerij. Maar goed, twee Pokémon van de twee verslagen, dus ze hadden de gymleider verslagen. “Goed gedaan, Musket!” complimenteerde hij de Larvitar welk vrolijk zijn voorpoten tegen elkaar klapte. Helaas was hij net te zwaar om helemaal naar de grond mee te sleuren. Zelfs Sniper zou dat niet aan kunnen. Ciro keerde direct de Pokémon terug en keek geamuseerde naar Guy Gaga. Waar bleef de gymbadge? De man bibberde nog hevig, niet in staat om logisch meer na te denken. Kom op, dat viel reuze mee! Ciro slaakte een geërgerde zucht. “Kom op, de gymbadge. Hup!” Guy Gaga keek hem toen pas aan, maar met ogen vol angst. Een deel van de strijdveld was in elkaar gezakt en van het plafond was amper nog wat heel. Dat viel toch nog mee? De vorige gym had hij afgebrand. De gevolgen hadden hier erger kunnen zijn. Eindelijk greep hij een badge en wierp die recht naar hem toe. Met een grijns ving hij deze op en knikte vervolgens naar zijn twee Pokémon. Tijd om te gaan. Nu hij de gymbadge had, boeide de scheidsrechter en gymleider hem niet meer, evenmin Slakingman en zijn Shuckle. Bij nader inzien had hij enkel Sniper nodig voor de landing. Revolver was nog gewond van de strijd. Kort bedankt hij haar, liet haar terugkeren en liet zich door de Druddigon vastgrijpen. “Tijd voor de Druddigon Express!” Met die woorden wapperde de Dragon type Pokémon zijn vleugels en vloog over de puinhoop heen, recht richting de uitgang. Direct keek Ciro maar naar de gymbadge dan naar beneden. Hij zat écht niet meters boven de grond. Echt niet. Kijk, wat een prachtige gymbadge! Het waren twee rotsen, niet heel spectaculair. Zelfs die van de eerste gym was beter. Pff. Ciro verborg het maar in zijn gymbadge doosje. Oja, nu ze toch gingen landen… hoe was het met de Mega Snorlax?
Al spoedig landde hij op de grond en liep hij samen met de Pokémon uit de grot. Damn, wat was het heet! Het was in de gym dan ook frisjes geweest. Hierbuiten was het rond de dertig graden Celsius. Het viel reuze mee, maar de hitte viel hem enkel op. Met Sniper aan zijn zijde liep hij weer de zon in en merkte direct op dat een heleboel ogen op hem gericht waren. Wat was er nou weer? Direct volgde hij hun blik naar het gymgebouw. Ow, dat. Ze hadden het van buitenaf zien gebeuren. Trots sloeg Ciro zijn armen over elkaar. Kijk, dat was zijn doen. Geweldig, toch? In zijn ooghoek merkte hij echter Mega Snorlax weer op, maar ze liep daadwerkelijk rond. De neergeknalde en vooral geplette fietsers waren echter verdwenen. Wat jammer. Ware ze toch beland in het ziekenhuis, door visuele trauma? Het was schadelijk om de Mega Snorlax rond te zien lopen. Geamuseerd liep hij de fietsweg af met Sniper achter zich, genietend van de warmte. Nog steeds keek iedereen hem geschrokken of vol afschuw aan. Boeien, hij had een gymbadge.

Ciro stapte de fietsweg verder af en zag een van de mensen zijn rug naar hem keren. De rest bleef hem maar aanstaren. Met een frons keek hij nar dat persoon. Was het iemand die gewoon niet meer verrast kon zijn of.. ? Wacht, die blonde haren kwamen hem écht bekend voor. Het was duidelijk niet Jayde, gelukkig. Dat scheelde weer een beschaamde situatie. Wie was het dan? Hmm. Strak bestudeerde hij haar. Wacht, die korte kleding. Natuurlijk! Het was oma. Die had hij een hele poos niet gezien, gezien de laatste keer nog zelfs in Hoenn geweest was. Hij had toen een deel van een bos in de fik gestoken. Tsjonge, dat waren goede tijden. Inmiddels had hij gelukkig geen suf kuikentje, maar een enorme kip aan zijn zijde en een libelle in plaats van een rups. En natuurlijk twee gymbadges, wat meer sterke Pokémon. Gek genoeg ook zelfs ‘vrienden’. Damn, hij moest echt met de oude dame praten. Direct liep hij de fietsweg af en kwam met een grijns op haar af. Bijna elk persoon volgde zijn elke beweging. Nog beter, laat ze hem maar stalken met hun blikken. “Geen zonnebrand bij je, grootmoeder?” begroette hij haar, terwijl hij de afstand tussen hen twee verkleinde. Van wat hij de vorige keer kon herinneren had ze hem gewaarschuwd dat hij haar niet moest irriteren. Pff, hij was inmiddels zo vaak bedreigd. Het boeide hem niet eens. Kijk, hij liep nog levend rond. Ciro haalde zijn armen over elkaar en leunde wat nieuwsgierig naar voren. “Dus… Hoe gaat het? Je hebt de weg uit dat bos gevonden én Hoenn zo te zien,”

Met een frons keek hij haar toen ze antwoordde dat hij aan iemand anders om zonnebrand most gaan vragen. Herkende ze hem niet meer? Kom op, zeg. Het was lang geleden, maar toch niet zo erg dat de oude dame hem zou vergeten? Ze hadden een te leuke tijd in het aangestoken bos beleefd om het zomaar te vergeten. De aangebrande Paras, bijvoorbeeld. De geur vergat je niet zo snel. Maar goed, gek dat ze geen zonnebrand bij haar had. Met haar huid was het haast vereist. Ze was ook de jongste niet meer. Tot zijn verbazing leunde ook de oude dame wat naar voren ter reactie van zijn vraag, maar net té ver. Sorry, maar hij viel niet op haar type. Helaas. Bovendien was ze een oma en waren zulke relaties onmogelijk. Ondanks dat moest hij kort weer aan Jayde denken. Waarom moest de oma ook al blond haar hebben? Gelukkig kwam enkel dát overeen. Met een ietwat rood hoofd luisterde hij naar haar antwoord. Ze moest dingen regelen in Hoenn? Een geamuseerde grijns verscheen op zijn gezicht. “Vertel eens. De ex-vriendje van een van je vriendinnen in elkaar slaan?” opperde hij maar. Het schoot hem net te binnen dat zij nogal een tutje was in zijn ogen. Inmiddels kende hij een toekomstige homoseksuele kannibaal, een ninja, nerd die binnenkort een tutu zou dragen, een pizzageest, de Honchcrowman en natuurlijk de norse oude man. Pfoe, dat waren er wel wat. Ach ja. Inmiddels stond ze weer recht tegenover hem en merkte ze de mensen weer op. OokCiro keek kort naar de mensen, verre van geamuseerd. Dus? Wat maakte het uit? Pas als een politieagent tussen zat zou hij de mensen wegjagen om te vluchten. Voor de rest mochten ze hem die blikken geven en zeggen wat ze willen. Hij was niets anders gewend. Echter scheen de oma er meer last van te hebben. Ze mompelde verre van geamuseerd dat hij voor een ‘publiek’ gezorgd had. Tja, het was niet zijn bedoeling geweest. Die Mega Snorlax was gewoon woest achter hem aan komen rennen, omdat hij een zandkasteel verwoeste. Wacht nee, het was écht eerder het gymgebouw geweest. Ciro rechtte zijn rug en haalde onverschillig zijn schouders op. “Het was niet mijn idee. Ze mogen kijken als ze dat willen. Bij mijn vorige gymgevecht had ik echter niet zo’n publiek, jammer genoeg,” Ciro plaatste zijn handen op zijn heupen en keek kort weer de menigte in, “Schijnbaar vinden mensen een in de fik zittend gebouw minder fascinerend dan een in elkaar gestorte gebouw,” Zo, dat had hij dan ook weer geleerd. Echter reageerde de oma kattig tegen een stelletje die vlak bij hen stond en vervolgens bang terugdeinsde. Afgeschrikt door een oma. Wauw. Dat was… knap. Ze had zelfs niet met haar schoudertas of wandelstok hoeven zwaaien. Spoedig keek ze hem echter weer aan en begon over dat hij dus het gymgebouw vernield had. Dat was een wellicht té groot woord. Een deel stond nog gewoon overeind hoor. Dat was wel jammer, dat moest hij eerlijk toegeven. “Ja, maar niet volledig. Als ik mijn Larvitar langer liet doorgaan was het wellicht volledig gelukt, maar hé, ik had al de Amaura afgemaakt en de gymbadge behaald. Het werkje afmaken is dan onnodig hoor,” beweerde Ciro, waarop Sniper zachtjes achter hem begon te grommen naar Mega Snorlax die op hem afliep.

Muk. Liep zij nog rond dan? Ugh. “Ik deel geen handtekeningen uit!” De dame benaderde hem zonder woorden met enkel een kille blik in haar ogen. Moest hij haar nu voor een publiek laten struikelen? Prima. Met alle plezier. Ditmaal wel zonder zijn geliefde perenijsje. De Druddigon stond al dreigend voor de vrouw met zijn kaken open gesperd. Nee, dat was geeneens nodig. Ciro’s kleren waren toch al vies, dus hij zou daadwerkelijk de vrouw laten struikelen. “Kom dan,” moedigde hij haar aan en op een sneller tempo rende ze op hem af en schoot het zand diverse kanten uit.  Net voordat ze hem een klap zou uitdelen, hees hij zichzelf op de fietsweg. Direct leek ze zijn enkel vast te willen grijpen. Serieus? Wat simpel. Ciro schopte haar had weg, sprong op haar schouders en duwde haar lijf recht naar voren, vlak voor Layla. “Even opzij, oma!” En direct erna knalde de Mega Snorlax vol met haar gezicht in het zand en knalde met haar buik neer. Ciro sprong van de dame af en maakte een buiging voor de verraste mensen. “Dank u,”

Schijnbaar moest Layla moeite doen om niet in lachen uit te barsten na zijn opmerking over de ex van haar vriendin. De vorige keer had ze er wel wat sluwer op gereageerd. Sinds wanneer was ze.. beleefder? Of was hij niets meer van zijn vrienden gewend. Ach, kan ook. Ze vertelde dat ze voor ‘werk’ in Hoenn zat. Had Team Rocket daar wat uitgevreten waar hij niets van wist? Echt, het werd echt geleid door een groep idioten als je het aan hem vroeg. Het verbaasde hem niet dat ze veel achterhielden voor de Grunt’s. De opa was bijvoorbeeld een Agent en zo geïntimideerd was hij niet door hem. Hij had een driekoppige draak met de intelligentie van een Magikarp. Maar goed, hij ging er maar niet dieper op in. Het zou anders te diep over hun team gaan. Kijk, daar hield hij wel nog rekening mee. Al zou het net genoeg kunnen dat ze ‘werk’ voor iets anders aan zag. De oma deelde echter mee dat niet iedereen evenveel van vuur hield. Nou, dan mistte ze zeker een boel. Ciro snoof kort en keek vervolgens richting het half verwoeste gymgebouw. “Jammer, want vuur is geweldig. Al zou het ergens maar suf zijn als ieder ander persoon een pyromaan werd. Die zouden onze reputatie neerhalen,” Nadrukkelijk keek hij met een valse grijns de menigte in. Direct stapte enkele mensen naar achteren, verafschuwd door wat ze hoorde. Wauw, dit viel toch reuze mee? Echter snauwde de oma naar de mensen of ze niets beter te doen hadden. Ciro deed geen moeite om zijn grinnik in te houden. Hilarisch hoe ze voor haar naar achteren stapte. Zij was niet zo eng, maar… schijnbaar wel. Ach, het werkte; de menigte werd kleiner en kleiner. Toen hij over zijn gymuitdaging was begonnen feliciteerde de oma hem. “Krijg ik dan nu een koekje, grootmoeder?” vroeg Ciro met een valse grijns, maar helaas kwam op dat moment weer de hele situatie met de Mega Snorlax. Het veraste hem echt dat enkele kinderen daadwerkelijk voor hem applaudisseerde. Hmm, dat was het geklap van toekomstige sadisten.

“Uw applaus wordt gewaarde-“ Aah! Plotseling werd hij bij zijn kraag werd gegrepen en over het zand werd gesleurd. Yo! Waar had hij dit weer aan te danken?! Ze verstoorde zijn act. “Volg mij in real life voor meer stunts!” riep hij snel richting de kinderen, waarna hij geagiteerd naar de oma opkeek. Echt, waar was dát nou goed voor geweest? Hij was lekker bezig en bovendien was hij niet bang voor de blubbermonster. “Gaat je rug niet naar de maan door dit?” Hij was oprecht bezorgd over de rug van de dame, maar spoedig stonden ze stil, werd hij losgelaten en keek de oma hem aan. Ze beweerde dat hij zichzelf genoeg geshowd had. Nou..? “Ik kan er nog even mee door, hoor,” snoof Ciro. Hij was juist lekker op dreef. Toen scheen de oma haast bang te zijn dat men zou denken dat zij verantwoordelijk over hem was. Serieus? Nou, ze was de oudere hier die het goede voorbeeld moest geven? Maar ze scheen tot nu toe niet bepaald van de mensen te genieten. Wat ontspannen kruiste hij zijn armen achter zijn hoofd. “Dus? Waarom zou het wat uit moeten maken? Ik heb geen controle over mensen.  Het is eerder zielig dat ze meer oog voor ons hebben dan hun dagelijks leven,” Dat was gewoon de waarheid erachter. Waarom anders keken ze naar hun? Tegenwoordig wilde men zo interessant mogelijk lijken door andermans taferelen die maar iets afweken op de sociale media te plaatsen en dramatisch over te doen. Tsk. Dat waren elk zielige mensen. Inmiddels liep zijn Druddigon naar hen toe en hield nauwlettend zijn blik op de. Natuurlijk, hij kende haar niet. Nou, wellicht zijn andere twee makkers wel. “Dit is Sniper, btw. Oja, ik laat je nog even twee Pokémon zien die jij al te goed ken,” Met een zwaai klapten twee Pokéball’s open en verscheen een brullende Blaziken naast hem en een grijnzende Vibrava. Direct herkende de twee haar, maar enkel Rifle was niet geamuseerd haar te zien en sloeg zeer ontevreden zijn armen over elkaar. “Kom op, kikker wat op, Rifle,” mompelde Ciro, waarop de Blaziken snoof en iets kalmeerde. Calliber keek enkel vermakelijk om zich heen en genoot duidelijk van de grote hoeveelheid zand dat er lag.

Dus oma’s rug zou op Aarde blijven, huh? Feitelijk klopte dat, het was immers een verzameling botten en het zou eeuwenlang in een soort doos zitten. Nu had het nog een functie, maar of ze het vooralsnog onder druk moest zetten op haar leeftijd? Pfoe, niet slim. Ciro zweeg maar er verder over. Ze was correct daarin. Of de botten in de tussentijd braken was niet zijn probleem. Zo te horen herkende de oma de twee echter nog. Gelukkig. Anders werd het een nogal vreemde situatie met een geagiteerde Blaziken. Rifle snoof nogmaals ontevreden, geagiteerd door de kleine lieve glimlach van de dame die ze expres voor hem zeker opgezet had. In Hoenn had zij zijn Trainer enkel geïrriteerd en er was geen sprake van dat hij haar een haar op Ciro’s hoofd zou krenken. Het was echter wel de vraag waarom hij plotseling zich op het strand bevond. Kort keek de Blaziken om hem heen en merkte een verwoest gebouw op en een mens wat van een gigantische Snorlax af had. Oké, dat was duidelijk Ciro’s werk geweest, al begreep hij niet wat Sniper hier deed. De Druddigon merkte zijn blik op en vertelde al grommend wat er gebeurd was. Ciro, toch. Inmiddels vloog Calliber nieuwsgierig rond, vlak boven het zand welk direct opsteeg. Geen vreemd gezicht meer. Ciro keek even kort op toen de oma hem complimenteerde. Met een grijns op zijn snoet stak hij zijn borst naar voren. “Jep, vereiste nogal wat tijd, maar dan heb je ook iets. Binnenkort heb ik ook al een Charizard op zak, een mega Banette en een levensechte Godzilla,” vertelde hij enthousiast. Hij kon er echt niet op wachten om een volledig geëvolueerde team te hebben. Vanaf dat moment kon hij namelijk steden vernietigen en net wat meer gebouwen in de fik steken dan maar eentje. De oma stelde hierna de vraag of hij ook al Mega Evolutie had. Dat had hij nog nét niet. “Nog niet, maar ik ben het wel binnenkort van plan,” Direct sprak hij op een zachtere toon, “Ik heb eerlijk gezegd geen zin in dat Key Stone gesprek met professor Sycamore. Hij is nogal een.. creep,” Rifle keek kort op en leek te grijnzen. De Pokémon kon ook amper wachten om te Mega evolueren en alles te vernietigen op een rap tempo. Een Mega Blaziken scheen namelijk zeer snel te zijn.

Hmm? Plotseling keek de oma alert om haar heen, alsof ze een geheim verried. Had ze een nare ervaring met Key Stone’s of de hosselaar, professor Sycamore? Echt, er gingen veel geruchten over hem door de regio, niet enkel in Lumiose City. Het zou hem niet verbazen als hij een relatie met de oma gehad had. Iedereen heeft zo zijn jongere jaren gehad, toch? Echter begon ze over de Key Stone op een zachtere toon, dat hij deze bij de leider van Team Rocket kon halen. Was dat een ding? Daar had hij amper over gehoord, maar áls dat mogelijk was scheelde het direct een nare ervaring met die Sycamore. Ciro had laatst genoeg beleefd om nou zelfs een mannelijke hosselaar te wantrouwen qua oriëntatie. Hij had geen zin in bagger geflirt van een zeer oude opa. Ieuwl. Dan was het een pedo. Gezellig. Maar goed, hij kon het schijnbaar op deze wijze krijgen. “Bedankt voor de tip!” antwoordde hij, waarna plotseling een politiesirene klonk.

Niet weer, kom op. Het was het geluid van een stel politieauto’s die speciaal voor het strand gemaakt waren. Deze was hij nooit eerder tegengekomen, dus mocht hij weer improviseren, zeker nu ruim twee Swampert de voertuigen begeleidde. “Calliber, Sandstorm,” Direct wendde de libelle haar blik van het zand af en sloeg fel met haar hoekige vleugels om een zandtornado richting de politieauto’s en de Pokémon af te vuren. Een willekeurige strandbezoeker en Pokémon werd er direct door opgezogen. Oeps. Ach, eerst ontsnappen. “Houd je vast. We gaan even rondvliegen,” Niet wat hij geweldig vond om te doen, maar veel keuze had hij niet en zolang hij de grond niet zag overleefde hij het wel. Natuurlijk moest Rifle even teruggekeerd worden en na dit gedaan te hebben, greep Sniper de twee bij hun zij en bracht ze de lucht in. Gelukkig was dit de enige echte spierbundel in zijn team, die hij voor zulke situaties dus kon gebruiken. Al was dit een moeilijker klusje voor de Druddigon die meestal maar één persoon hoefde te dragen. Oké, dus niet naar beneden kijken. Gelukkig keek Sniper weleens naar de voertuigen die hen op de voet volgde en gebruik maakte met Talonflame’s die vlak op hen af vlogen. “Geen Braviary’s deze keer, jammer,” De vorige keer hadden ze nog klasse, maar Talonflame kwam al zoveel voor onder reguliere Trainers van Kalos. Iets meer uitdaging, graag?

Zo te zien vond grootmoeder de vlucht maar niets en vroeg e of het nodig was. Was het antwoord niet voor de hand liggend dan? Tsk, werd ze dement? Knap dat het zolang geduurd had. Echt waar. “Dúh,” antwoordde Ciro en rolde met zijn ogen. Het was echter niet alsof hij dit leuk vond. Gelukkig had hij ooit een Flygon of Charizard op zak en kon hij daarop makkelijker rondvliegen dan te worden gedragen door een Druddigon. Los bungelende benen, terwijl je tientallen meters boven de grond bevond was geen fijn gevoel. Verre van zelfs. Echter scheen ze zich aan de nieuwe situatie aan te passen, klapte een Pokéball open waar een Pidgeotto uit verscheen en flink met diens vleugels klapte om een tornado op de Talonflame af te vuren. Direct klonk er een pijnkreet en zag hij de rode schim van de Pokémon nog nét erin verdwijnen. Zo, opgeruimd staat netjes. Op dat moment verscheen Calliber weer naast hem die kort naar hem knikte. Zo zo, zo te zien was zijn deel van het klusje geklaard. Dan konden ze vast snel landen. Dan kwam de vraag.. waar exact? Wat onwetend keek hij met een schuin glimlachje naar de Druddigon. “Land maar,” De draak knikte en spoedig verminderde hij hoogte, totdat er vlak voor hen een Talonflame verscheen. “Kom op, serieus?” snoof Ciro, verre van geamuseerd. De Pidgeotto van grootmoeder had dan bagger werk geleverd, zeg. Zo te zien mocht hij het dan opknappen. “Calliber, Rock Slide!” Een verblindend licht verscheen boven de Talonflame en spoedig schoten er rotsen uit welk direct tegen de gevogelte aan knalde. De rode vogel wist een paar te ontwijken, maar duidelijk niet allemaal. Bam. Geraakt worden door één rots was genoeg voor de kettingreactie. Het volgende moment stortte TalonAirways in. Haast direct likte de libelle zijn vlijmscherpe hoektanden af, loerend op de uitgetelde vogel. “Pas als we geland zijn hoor, vreetzak,” Hij gaf toe van gevogelte te houden, maar zelfs nu won honger niet over zijn hoogtevrees. Teleurgesteld keek de Vibrava neer, maar kraamde een angstig geluid uit door een schim achter hen. “Geen vogel hoop ik,” Ciro zuchtte vermoeid, draaide zich om en zijn mond viel open door het gedrocht wat achter hen zat.