Jurassic birds!

Nou pas scheen de nerd eindelijk pas zijn naam, maar niet op de beste manier. Zijn naamgenoot bleef die Archen. Een prehistorisch, goor smakende vogelachtige Pokémon. Erger nog een exemplaar met een flut verenpak. Zijn dag scheen echter wel gered te worden of verergerd nu hij ineens een ei in zijn handen vasthield. Hij werd vader, maar van wat voor een Pokémon? Als een Magikarp eruit zou komen had hij wel eten, maar aan een Stunfisk had je niets. Hopend dat het of eetbaar of krachtig was keek hij toe hoe er steeds meer barsten in het ei verschenen. Een donkergroen hoorn stak direct uit die vervolgens de rest van het ei in stukken brak. Op het moment dat de Pokémon blootgesteld was, begaf Ciro onder het gewicht van de Pokémon en kwamen zijn vingers bijna onder de kont van de Pokémon. Het leek haast alsof hij een enorme rots vasthield. De jongen knalde dus pijnlijk voorover met de Pokémon in zijn handen. ‘Lar?’ De Larvitar keek hem met een schuin kopje aan. Wauwie, een Larvitar was niet niets!  De kleine Pokémon kon uitgroeien tot een godzilla-achtig Pokémon. Dankbaar keek Ciro naar de Trapinch, maar hield zijn kaken stevig tegen elkaar. De pijn die hij voelde door de klap was niet… fijn. Kort wierp hij een blik op de nerd die eveneens een jackpot behaald had; een Charmander, een lichtere Pokémon. Ugh. Ciro snoof afkeurend, maar de Larvitar schrok ervan, deinsde naar achteren en begon vervolgens keihard te schreeuwen. Nee, niet weer! Stop met schreeuwen! Ciro haalde zijn handen over zijn oren. Hij kon het echt niet meer aan! Calliber schoot echter te hulp en wreef haar kop langs de wang van de Larvitar die direct kalmeerde. Ciro was sprakeloos, maar vooral uitgeput. Zijn eerste minuut als vader en nu al had hij er genoeg van. De Pokémon liep wat onhandig op hem af en besloot zich te nestelen op zijn rug. Direct hapte Ciro naar adem. Waarom hield dat mormel hem net met rust met zijn 72 kilogram! Weer redde Calliber de dag en trok de Larvitar van zijn rug af, waarna deze nieuwsgierig de Trapinch opnam. Herstel, nú had hij er genoeg van. “De vaderschap valt zwaar,”

Inmiddels scheen de Larvitar zich te vermaken met de Charmander, maar Ciro had het als rots aanvoelende Pokémon in stukken willen breken. Het enige wat hem ervan weerhield was dat de Larvitar uiteindelijk uitgroeide tot een godzilla-Pokémon en dat het een pasgeboren Pokémon was. Anders… De stem van het meisje weerhield hem ervan om allemaal nare geachten zijn brein over te nemen. Althans, gericht op de Larvitar. Haar vraag of het met hem ging was overbodig. Tuurlijk ging het nu niet met hem, hij had pijn! Wat als zij die zware Pokémon op haar rug gekregen had, moest hij dan de meest onnozele vraag vragen of het nog met haar ging? Het was echt vergelijkbaar met iemand wiens ledematen eraf gerukt waren en dan nog te vragen of het met hem of haar ging. Ciro snoof kort en hees zichzelf traag overeind. “Denk je?” Het maakte er ironischer op dat zij enkele tellen geleden in een ergere staat verkeerde. En de… Nee, niet aan denken! Voordat zij zijn rode hoofd kon zien, draaide hij zich al om. Nee, dat was nooit gebeurd. Echt, helemaal nooit. Wat was er zonet gebeurd? Maar goed, het avontuur was voorbij. Er was geen reden voor hem om langer rond de nerd rond te hangen. “We gaan, kom Calliber en Larvitar!” Of niet. De Trapinch en Larvitar verroerde geen vin. Betrouwbare Pokémon, werkelijk waar. Ciro draaide zich met een ruk om en zag ze naar boven kijken en direct zag hij breuken erin ontstaan. “Shit happens,” De boel stortte in. Ook dat nog! Ach, ieder voor zich vanaf dit punt. Direct rende Ciro weg na kort zijn spullen bij elkaar geraapt te hebben en liet de Larvitar direct in een lege Pokéball terugkeren. Zo, dat scheelde enorm veel gewicht. Na enkele tellen keek hij wel kort over zijn schouder en zag de trage, maar gedreven Trapinch vlak achter zich, maar zag niemand achter hem aan rennen. Helemaal niemand. Het geluid van neerdalende rotsen klonk echter telkens luider en luider. Ugh, moest hij weer de nerd redden? Met een zucht draaide hij zich om en betrad de smalle grot weer met de Trapinch voorop.

Jeanne was niet de enige die verrast was om weer voor haar neus te verschijnen. Liefst had hij de grot gevolgd en stond hij waarschijnlijk op dit tijdstip al buiten. Helaas beïnvloedde de Trapinch hem veel door haar niet te krenken koppigheid die ze verborgen hield achter haar vrolijke gelaat. Het viel hem toen pas op dat er een enorme stuk rots vlak naast de nerd lag wat duidelijk bijna op haar neer was gekomen. Had ze nou geluk of speelde deze situatie zich in een film af? Tsk, gezien Calliber hem weer plagend aankeek en de grot op instorten stond had hij weinig keus. Nadat de nerd twee stappen verzette als een pasgeboren Deerling zag hij een tweede brok steen van bovenaf op haar af komen. Timing. Echt, altijd op het juiste moment. Direct stapte hij naar voren, greep de nerd’’s pols vast en sleurde haar achter zich aan, proberend het fysieke contact te negeren. Hij hield niemand vast. Echt niet. Na enkel één stap te hebben genomen klonk een luide knal, veroorzaakt door de rots die op de grond was gekomen. Calliber liet ook ven doodleuk weten dat ze nog levend was door voor hen uit te kruipen met haar blik vaak op hem gericht. Op zijn hand. Woest sloeg hij zijn andere hand omhoog. “Rot, rups!” snauwde hij onder het hijgen naar de rups toe. Huh? L-Licht? Eindelijk! Ciro versnelde zijn pas en stapte opgelucht uit de grot en liet haar pols los om voorover te buigen om weer op adem te komen. Dat w-was… intensief. “Pfoe,” Direct haalde hij het zweet van zijn voorhoofd af en keek toen weer naar zijn hand. Zijn wangen kleurde rood. Nou! De Trapinch besloot echter hem meer te irriteren en keek hem dan geamuseerd aan. Fel schopte hij richting de Trapinch, maar gleed uit en kwam direct op zijn stuitje terecht. “Au! Arceusdomme,” Nog leuker. Calliber lachtte inmiddels hem hardop uit, waarop hij met zij hand over de pijnlijke plek gleed en een tweede uithaal met zijn anere been maakte. Het raakte! “Ha, lekker voor je!” De Trapinch rolde naar achteren, schudde met haar kop, maar grijnsde in plaats van woest op hem te zijn.

Het avontuurtje in de grot scheen echter voorbij te zijn en direct keerde hij zijn Pokémon zwijgend terug in hun Pokéball’s. Eindelijk geen gezeik aan zijn kop of een lachende Trapinch voor zijn voeten. Dat was ook weleens fijn, zeg. Hmm? Hij meende een bedankje uit Jeanne’s mond te ontsnappen, waarop hij haar verrast aankeek. Hoorde hij dat nou goed? Bedankt zij.. hém? Uhm. Hij wist niet direct hoe hij erop moest reageren en sloeg zijn armen maar over elkaar heen. “Pff,” Begon hij met zijn blik van haar afgewend, “D-De volgende keer… zal ik minder vrijgevig zijn, je hebt mijn humeur toch al geruïneerd,” Er was echter een mild blosje op zijn wangen te vinden door wat ze zonet gezegd had. De ongemakkelijkheid negerend liep hij direct weer richting de stad en keek kort over zijn schouder haar kant uit. Het erge was nog wel dat hij haar nummer tijdens de hele situatie een keer gezien had, doordat haar HC weleens uitstak. Of hij er iets mee ging doen? Tsk, nee. Waarom zou hij vrienden of überhaupt contact willen hebben met een nerd? Wat een onzin.

OOC: Topic uit.