Rose Red [+Yara Celica]

Het was eindelijk weer zo ver, de zwart harige ging haar zus weer zien. Ze hadden veel bij te praten, vooral vanwege het feit de hoeveelheid pokémon Yara nu bij gekregen heeft. De laatste keer dat ze Cecille zag had ze alleen Torchic. Nu heeft ze nog vijf andere pokémon bij. Ze zaten nu allemaal in hun bal, behalve de Emolga was lekker aan het mee vliegen. En haar Torchic zat vertrouwt in haar armen. Gelukkig hoefde ze niet veel te reizen, en daarlangs vond ze het ook helemaal niet erg. Vooral niet met dit weer, de zon scheen lekker en het was niet te warm.

Eenmaal aangekomen te zijn liet ze Chiyo los op de grond “Oke laten we nu samen de malle blondine vinden,” zei ze tegen haar pokémon. Emolga begreep het natuurlijk nog niet echt, ookal hebben ze haar op en foto gezien. Dus misschien wist haar Emolga haar toch nog te spotten tussen al de mensen. Ze waren nog niet al te lang aan het lopen of haar Chiyo zag iets en begon een sprintje te trekken. De Emolga vloog er met volle vaart achter aan. Een zucht ontsnapte uit het meisje en riep  “Hey wacht eens even, niet zomaar weg rennen.” En begon achter haar eigen pokémon aan te rennen. Toen ze eenmaal haar Torchic gevonden heeft, had ze ook meteen de blondine gevonden die ze zocht. Chiyo sprong vrolijk voor hun voeten, iets waar Yara wel om kon lachen. Terwijl ze weer probeerde om op adem te komen. “Ha heb je gevonden soort van,” begon Yara het gesprek.  

 Natuurlijk maakte haar zus een grap over het feit dat haar pokémon er eerder waren. Dan dat de zwart harige bij haar was. Maar zo moeilijk was dat dan ook niet, aangezien hun een voorsprong hadden. Ze was blij om de knuffel van haar zus weer te voelen, dat voelde namelijk toch heel anders dan een knuffel van je pokémon. “Het is ook fijn om jou weer te zien,” reageerde ze terug voor dat ze haar zus weer los liet. Natuurlijk merkte Yara dat haar zus meteen haar zonnebril weer goed deed. Maar waarom wist ze nog niet echt, maar gauw zal ze het wel weten. Ook al wou de blondine het misschien niet. Maar de nieuwsgierigheid van de zwart harige was namelijk nooit makkelijk te stoppen. En als ze een café binnen ging om iets te eten zou ze het wel af moeten doen toch. “Ja goed met mij hoor, en met jou?” vroeg ze dan ook meteen terug.

Natuurlijk kon de zwart harige verwachte dat de blondine nonchalant terug reageerde over het hoe het met haar ging. Meestal deed ze dat om te verbergen dat er niks aan de hand was. Maar soms was er ook daad werkelijk niks aan de hand. Al gauw gooide de blondine het gesprek naar een nieuw onderwerp. Namelijk over het feit dat ze laatst in Lumiose was en professor Sycamore bezocht had. Al gauw haalde ze een steun te voor schijn en vertelde dat ze haar pokémon mee kon mega evolueren, als ze er een andere steen voor hadden. Ook kon ze met een andere steen haar Blaziken er mee mega evolueren. Iets waar Yara wel onder de indruk van stond, en ook wel in het echt wou zien. Maar voor zo ver ze het verhaal van de blondine begreep, kon ze het haar nog niet laten zien. Iets wat jammer was, want dan kon ze kijken of ze het ook wou voor haar eigen pokémon. En of het ook mooi en handig was voor in contesten. Aangezien ze het nog niet heeft zien gebeuren in contesten, tenminste nog niet. Als ze het wou doen kon ze het tenminste met haar Mawile doen. “Dat is echt super gaaf. Als je de juiste stenen heb laat het me dan zien oke!,” reageerde de zwart harige vast beraden terug. “Want ik wil graag een pokémon in een mega evolutie zien,” vervolgde ze verder.

Natuurlijk wou de blondine het haar laten zien. Ze vertelde er ook dromerig bij dat ze niet kon wachten. Om haar Dahlia en Minnoo in mega evolutie te kunnen zien. “Kan je ze tegelijk laten mega evolueren?” vroeg Yara nadenkend. Wat dat zou best wel gaaf zijn, maar iets stond haar bij. Dat je in een gevecht, maar een keer een mega evolutie kan oproepen. Geen idee of het ook zo werkte buiten een gevecht. Na het mego evolutie onderwerp, gooide de blondine haar arm om haar heen. En wees naar een ijszaak waar ze graag heen wou. Sivar was erl druk bezig om er naar toe te gaan. En ook Cecille trok Yara voorzichtig mee. Yara glimlachte en zei “Natuurlijk lus ik een ijsje,” en liep nu ook vrijwillig mee. Haar Emolga mee vliegend en Chiyo wat Sivar probeerde bij te houden. Het was altijd een schattig gezicht om haar Torchic zo snel te zien gaan. Ze had namelijk best kleine pootjes. Maar soms kon ze nog best snel zijn als je niet even oplette.

De blond harige bevestigde al gauw waar de zwart harige bang voor was. Het feit dat er maar een mega evolutie per keer op geroepen kon worden. Natuurlijk was het logisch, maar toch vond het meisje het jammer. Ze waren gelukkig al gauw bij de ijsco winkel. En helaas zaten er al vele mensen buiten. Maar haar zus had binnen nog een mooi plekje gevonden waar het rustig was. Ze ging op de overige plek zitten, en tilde Chiyo op. Zodat ze langs haar kon zitten. Kerry en Chiyo waren gelukkig niet zo heel groot, dus ze konden makkelijk hun plaatsen delen samen. In plaats van dat Yara op de kaart keek. Staarde ze haar zus aan en had al gauw door dat er meer aan de hand was. “Heb je een lampje nodig om de kaart te lezen?” vroeg Yara uitlokkend. In de hoop dat ze haar zonnebril ging af zetten. Want ze was natuurlijk niet gewent van de blondine dat ze dit deed. Misschien was ze het hoog uit vergeten dat ze hem op had. Wat ook wel iets voor de blondine was om te doen. In de tussen tijd dat ze wachtte op de antwoord van haar zus. Gaf ze de pokémon ijs kaart alvast aan haar pokémon. Zodat zie iets lekkers uit konden kiezen voor hun zelf.

Wat dacht de blond harige nou, dat ze vergeten was hoe ze kon merken dat ze loog. Yara schudde langzaam haar hoofd. Ze wist niet wat ze probeerde te verbergen, maar iets verborg ze. Dat wist Yara dan wel weer zeker. Daar door maakte ze ergens wel meer zorgen om de blondine. Het kon goed zijn dat het meisje hoofdpijn had, maar niet vanwege gisteren avond. Daarlangs zou Cecille nooit uit gaan, voor een dag dat ze met haar zusje had afgesproken. Tenminste dat dacht ze altijd, aangezien ze nooit merkte op dagen dat ze afgesproken hadden. Dat ze de avond er voor was los gegaan. Ze besloot maar om eerst op de vraag van de blondine te reageren. Voor dat ze verder probeerde uit te vogelen waarom ze de zonnebril op had. “Geen idee, ga nooit naar feestjes. Word er ook nooit voor uitgenodigd,” begon ze “Ja ik was op jou verjaardag, maar telt dat?” vervolgde ze verder. “Maar terug naar je zonnebril,” begon ze na dat ze even een stilte had laten vallen. “Ik geloof je niet,” vervolgde ze met een serieuze blik.

De blondine vertelde dat haar verjaardag telde als een feestje. Voor haar gevoel was het inderdaad ook echt een feestje. Er waren veel mensen er er was ook drank, waar het meisje natuurlijk niet aan gezeten heeft. Ook al wou ze het stiekem wel, maar mensen konden er raar van doen blijkbaar. Daar voor had ze saaie zit feestjes gehad, met wat hapjes op tafel. En de bediende dat steeds de drinken bij kwam vullen. Zo gingen de verjaardagen nou eenmaal bij de familie Celica thuis. Je zat of in een kring met hapjes in het midden. Of er stond overal staan tafel in een grote zaal, waar mensen aan stonden. Met een glaasje wijn, in Yara's geval zat of stond ze meestal in een hoek. En waren de bediendes zo lief om het meest lekkere altijd aan haar te geven. Nee zo'n feest dat de blondine gaf had ze nooit mee gemaakt. Ze vond het opzet wel leuk, vooral dat het op een strand was. Maar zelf ging ze het waarschijnlijk wel simpel houden. Want ze wist gewoon niet zo goed hoe het moest in zo'n feestje geven. Maar om de blondine er nou mee op te zadelen wou ze ook niet.

Het was de zwart harige dan toch eindelijk gelukt. Haar zus deed haar zonnebril af met veel moeite. Alleen had ze de blauwe oog nooit verwacht bij haar. In tegen deel zelfs, dat was de laatste wat ze verwacht had. Eigenlijk wou ze een grappige opmerking er over maken, om de spanning er af te houden. En te zorgen dat het meisje niet het ergste over ging denken. Maar gelukkig legde Cecille al uit haar zelf uit waar door ze het had gekregen. Ze kon weten dat ze nu naar Lumiose ging, ook al was het gevaarlijk nu. Een zucht ontsnapte uit het meisje, eigenlijk kon ze beter niet door drammen over de zonnebril. Maar aan de andere kant was ze blij dat ze het vertelt heeft. “Je weet dat het toch gevaarlijk is daar. Was je na de avondklok nog buiten?,” vroeg Yara als eerst. “Is alles verder wel oke met je, en met je oog?” En welke pokémon wouden ze dan stelen van je?” begon ze haar vragen vuur. De blondine zal er misschien nu wel gek voor woorden, maar dat deed ze om het te begrijpen. En natuurlijk dat ze minder zorgen maakte over haar zus. Toen de blondine met haar handen in de haren leunde op de tafel, vertelde over het feit dat ze Sara en haar ouders binnen kort ging ontmoeten. Begreep ze in wat voor grote probleem ze eigenlijk zal zitten. Sara zal wel laaiend zijn, en haar ouders zouden misschien een verkeerde indruk krijgen. Hopelijk gingen ze dan niet vechten en weer een tafel breken. Yara dacht even na voor een oplossing, en zei toen nadenkend “Kan make-up niet werken?”