Rose Red [+Yara Celica]

Dat was ook geen geheim. Cecille snoof geamuseerd en nam weer een hap van haar ijsje. “Nee, dat klopt,” reageerde ze op eenzelfde toon als net. Toen haar werd opgedragen dat ze minder moest praten en meer moest eten, lachte ze hartelijk naar haar zusje. Dat was zo’n... Yara uitspraak. Deze hele uitwisseling was zo hen. Cecille hield van praten en Yara van eten. Het voelde zo natuurlijk dat de blondine al haar zorgen even vergat. Het liet haar ook beseffen dat ze blij en opgelucht was dat de zwartharige naar Kalos was gekomen. Als haar zusje er niet was geweest, dan... Wist ze eigenlijk niet wat ze had gedaan. “Al goed, al goed,” mompelde ze, waarna ze nog een hap nam. Toen ze die had doorgeslikt, draaide ze zich weer naar Yara. “Kijk, ik eet al.” De trotse blik in haar ogen was gewoon voor de speelsheid, want het was nou niet echt iets waar je trots op kon zijn, tenzij je een rare eetgewoonte had die je net had overwonnen. De blondine grijnsde haar tranen bloot en besloot toen maar om inderdaad het advies op te volgen. Ze had immers geen milkshake besteld.

Cecille snoof geamuseerd toen haar zusje haar een grote meid noemde. De neiging om met haar wenkbrauwen te wiebelen kon ze nog net weerstaan, want hoewel Yara wel wist dat de blondine niet kieskeurig was als het op geslacht aan kwam, hoefde ze niet echt te weten wat haar nachtelijke avonturen waren. Die arme meid was dan haar onschuld kwijt en dat was iets wat Cecille juist probeerde te beschermen. Terwijl ze rustig – voor haar doen rustig, want ze at waarschijnlijk nog steeds snel – haar ijsje naar binnen werkte, sprak ze desondanks tussendoor alsnog om een gesprek gaande te houden. “Krijg ik nu een beloning?” vroeg ze poeslief, alsof ze een klein kind was dat net een uur lang had stilgezeten bij een belangrijk etentje. Ver van de realiteit zat ze niet af, want ze had de Celica’s vroeger inderdaad wel eens bij moeten wonen bij zoiets en dat was een regelrechte hel geweest.

Ze mocht iets uitzoeken in de snoepwinkel. Hoewel Cecille het niet wilde hebben dat Yara dat echt ging doen, speelde ze het spelletje gewoon mee om de humor erin te houden. “Yes!” riep ze daarom triomfantelijk uit, haar vuist stotend in de lucht. Het was bijna alsof ze een goed rapport had laten zien aan haar ouders en die haar besloten te belonen. Sivar imiteerde haar houding, want hij had tijdens het eten van zijn eigen ijsje mee zitten luisteren naar het gesprek en was er pertinent zeker van dat zijn trainer hem mee liet kiezen. De blondine bedacht zich echter iets anders tijdens het eten van haar ijs. “Ik weet eigenlijk niet wat voor een winkels hier te vinden zijn. Santalune ken ik inmiddels op m’n duimpje, maar hier heb ik alleen de gym uitgedaagd en nu ben ik hier,” meldde ze. Ach, niet dat het zo belangrijk was, toch? De weg verkennen kon ook leuk zijn.

Yara meldde aan de Tyrogue dat ook hij wat mocht uitkiezen en hoewel Cecille niet wilde hebben dat haar zusje geld uitgaf aan haar pokémon, wilde ze het hen ook niet ontnemen om hun band te versterken. Ze had sowieso al het vermoeden dat hij af en toe wat extra’s kreeg van de zwartharige, maar echt bewijs had ze er niet voor en ze wilde bij haar zusje juist voorkomen dat ze verkeerd de schuld gaf. Erg was het nou ook weer niet; het versterkte hun band en dat was iets wat Cecille graag zag ontwikkelen. Toen Yara aan haar vroeg hoeveel badges ze dan had, stak de blondine trots twee vingers omhoog. “Twee badges nu! Binnenkort ga ik naar Shalour om daar te trainen en de gym daar uit te dagen.” Haar gezicht werd versierd door een brede glimlach en haar blik was zelfverzekerd. Die derde badge ging een Exeggcute worden. Yara begon als laatste over haar eerdere vraag en de blondine haalde nonchalant haar schouders op. “Nope. Maakt het eigenlijk nog wat leuker, vind ik,” gaf ze toe. Maar dan moesten ze nu wel echt hun ijsje opeten, anders kwam van verkennen niet veel.

Yara was net zo trots als Cecille, leek het. De blondine grijnsde naar het meisje en knikte instemmend toen de zwartharige vertelde dat ze die vast en zeker zou halen. “Met vlag en wimpel!” reageerde ze enthousiast. Ah, de kon dat extra grammetje gewicht al bijna voelen hoor. Die derde badge zou binnenkort in haar bezit zijn, of die gymleader er nou klaar voor was of niet. Cecille zag toen vanuit haar ooghoeken dat de pokémon hun ijs al op hadden en dus op hun trainers aan het wachten waren. Hmpf. Wisten ze dan niet dat snel ijs eten ongezond was? Het zorgde voor flink wat hersenbevriezingen tussendoor. Daar had ze zelf alle ervaringen mee. Gelukkig was ze niet de enige die nog niet klaar was en at ze dus samen met Yara haar ijs op. Cecille zou echter Cecille niet zijn als ze er een soort wedstrijdje van maakte en sneller probeerde te zijn dan haar zusje, maar daar voelde ze wel het nare bijeffect van. Hersenbevriezing. De blondine gromde, greep naar haar hoofd en kreunde iets dat op de term moest lijken, om duidelijk te maken dat ze er last van had.

Cecille kreeg niet mee wat Yara zei, omdat ze te geconcentreerd was op haar breinpijn. Oh, dat was een mooie verwoording eigenlijk, die moest ze onthouden. Dat Yara wegliep kreeg ze wel nog mee – en hoewel ze eerst verward was, zag ze de portemonnee van het meisje op tafel liggen, waardoor ze het idee kreeg dat er betaald ging worden door de zwartharige. Damn it, was haar zusje haar alsnog voor geweest. Dat was niet de bedoeling... Sivar was inmiddels ook van de tafel verdwenen, waardoor Cecille verslagen de laatste twee happen van haar ijs opat en zoekend rondkeek voor haar Tyrogue. Deze kwam niet veel later tevoorschijn met een boos kind achter hem aan. De blondine snoof, tilde haar pokémon op toen hij langs haar wilde rennen om te kunnen vluchten en keek verontschuldigend naar het kind. “Wat heeft ‘ie gedaan?” vroeg ze aan de vreemdeling. Er werd gewezen naar het vlaggetje in Sivar zijn poot, die zijn trainer van hem afpakte en terug aan het kleine mens gaf. Boos liep deze met het voorwerp weg en wierp Cecille eenzelfde blik op haar Tyrogue. “Zo heb ik je niet opgevoed,” sprak ze hem streng toe. De blondine schudde haar hoofd toen ze de verontschuldigende glimlach van haar zag en stond op van haar stoel om te vertrekken. “Pak jij Yara’s portemonnee? Dan wachten we buiten op haar,” vertelde ze hem. Hij deed wat hem gevraagd werd en begeleidde toen alle pokémon naar buiten, gevolgd door zijn trainer.

Cecille stond afwachtend naar de langslopende mensen te kijken. Het bleef grappig om te doen, want je wist nooit wat je over straat zag lopen. Soms deed ze het met Sivar en gaven ze de voorbijgangers een cijfer, afhankelijk van het onderwerp dat ze die dag kozen. ‘Wie was het mooist?’ ‘Wie was het gekst?’ ‘Wie heeft de mooiste hoed?’ Dat soort spelletjes. Het was een mooi tijdverdrijf en een leuk spelletje waar ze allebei erg van konden genieten. Helaas hadden ze er nu de kans niet voor, want Yara kwam al snel naar buiten en maakte zichzelf kenbaar door te zwaaien. Cecille zwaaide even enthousiast terug en Sivar gaf de portemonnee aan de eigenares. Vervolgens werd gevraagd welke kant ze op wilden gaan. “Uhm, ja, goeie vraag,” begon ze. Ze wees een willekeurige kant op. “Mijn instinct zegt daarheen!”

Ze liepen zo een snoepwinkel tegemoet. Yara maakte er een grapje over, maar Cecille schudde uitgebreid met haar hoofd. “Nope, geef Sivar maar een beloning. Voor mij betaal je verder niks meer,” deelde ze het meisje mee. Het was dat Yara gebruik had gemaakt van haar hersenbevriezing, anders had Cecille mooi voor hen betaald en had ze het niet van haar zusje aangenomen. De blondine opende de deur naar binnen, maar liep zelf nog niet erheen. In plaats daarvan wuifde ze de pokémon en de zwartharige naar binnen en volgde pas zodra iedereen al in de winkel stond.