Rose Red [+Yara Celica]

Het was haar eigen zusje die haar wist te kalmeren door zelf nu te spreken en over Cecille’s rug begon te wrijven. Dat het meisje niet eens boos klonk verbaasde haar ontzettend – want de blondine had toch wel een erg grove fout gemaakt daarstraks. Zeker met deze consequenties. Ondanks alles was Yara niet boos op haar en besefte ze zich weer opnieuw dat ze maar bofte met een zusje als de zwartharige. Cecille kalmeerde geleidelijk van de motie die Yara over haar rug maakte en liet haar maar even aan het woord. Desondanks had ze haar blik toch strak op de norse agent gericht en werd haar blik beantwoord door eenzelfde van hem. Het was bijna alsof ze een staarwedstrijd hielden.

Na Yara’s verhaal werd er naar de medewerker van de ijssalon gekeken. Deze hief enkel zijn schouders op als lichamelijke reactie. “Ik heb haar inderdaad naar de wc zijn gaan en het blondje at vrij snel haar ijs op, dus het zou goed kunnen,” vertelde hij. Dat leek genoeg informatie te zijn voor de vriendelijke agent, die zich op zijn stoel verplaatste en zijn blik op de twee meiden liet vallen. Hij opende zijn mond om te spreken, maar werd in de rede gevallen door zijn collega. “Dat is niet echt een geldig excuus,” begon hij, waardoor de blondine hem fel aankeek. Pardon? “Ze hadden het altijd kunnen navragen.” Cecille werd niet goed van die kerel. Ze rolde met haar ogen en verplaatste haar gewicht nu ook wat meer naar voren. “Sorry hoor, maar die mensen hadden dan net zo goed achter ons aan kunnen lopen om het te melden,” gromde ze naar de man. Ze verplaatste haar blik naar de andere agent en vervolgens naar de jongeman. “Luister, ik wil wel gewoon betalen, dus ik zie het probleem verder niet. Kan ik niet gewoon nu het geld geven en dan klaar zijn met deze hele situatie?”

De leuke agent stond aan hun kant en dat kalmeerde Cecille weer wat. Hij nam het zelfs voor hun op tegen zijn collega en de blondine draaide zich opgelucht naar haar zusje, terwijl de medewerker het bedrag voor hun aan het uitrekenen was. Ondertussen haalde de achttienjarige haar portemonnee tevoorschijn en checkte ze hoeveel geld ze contant bij zich had. Niet veel, maar wellicht was het genoeg om de kosten te dekken voor hen vieren – en anders zou ze aan Yara moeten vragen of die bij kon leggen. Haar zusje laten betalen vond ze nu al helemaal geen fijne gedachte, omdat ze hen in de problemen had gebracht en de zwartharige hier onbedoeld in mee had gesleept. Bovendien had Sivar al wat snoep van haar gekregen. De jongeman vertelde haar het te betalen bedrag en Cecille gaf hem iets meer dan de bedoeling. “Hier,” zei ze tegen hem, waarop hij zijn mond al open trok om te vertellen dat hij niet kon wisselen. “Hou de rest maar. Voor de problemen.” Misschien moest ze meer op haar geld letten, maar dan gaf ze maar iets minder uit aan drank deze maand. Dat kon ze wel... Hopelijk.

Ze mochten gaan. Arceusdank. Cecille wist niet of ze het langer uithield met die brompot van een agent. Ze stond op en schoof haar stoel aan, waarna ze de hand van de vriendelijke agent aannam en hem een klein glimlachje schonk. “Sorry voor de problemen,” verontschuldigde ze zich. Hij schudde lachend met zijn hoofd. “Problemen? Hadden we maar vaker zo’n gewillige... Tja, arrestanten? Jullie zijn vrijwillig meegekomen.” De andere agent leek iets te mompelen, maar Cecille schonk daar geen aandacht meer aan. Ze had het wel gehad met die vent. Ze focuste zich liever op de medewerker van de ijssalon, die hen nog bedankte voor de fooi en toen de verhoorkamer verliet. Cecille liep maar achter hem aan, want de agent stond al bij de deur en wenkte naar hen dat zij ook mochten gaan. De blondine liep vlug naar buiten, gevolgd door haar Tyrogue, en zuchtte opgelucht toen ze buiten gehoorafstand was. “Welp, zo kan je ook een dag vullen...”

De blondine draaide zich grijnzend naar haar zusje om toen ze die hoorde lachen en was trots om de oorzaak te zijn van dat plezier, zelfs al zaten ze net nog op het politiebureau met twee agenten in dezelfde kamer en in de problemen. Dat was ook haar schuld, maar kennelijk was dat al lang en breed vergeven. Toen Yara Cecille echter met een serieuzer gezicht aankeek, viel de grijns ook van haar gezicht en hield ze onbewust haar hoofd een klein beetje scheef, wachtend op de vraag die komen ging. Of misschien wel preek, want wellicht had het meisje haar toch niet vergeven. Dat bleek echter niet het geval en ze zuchtte haast opgelucht, maar ze bedacht zich net op tijd dat het misschien vreemd over zou komen en deed het maar niet. “Oh, sure,” reageerde ze met een warme glimlach. Zo typisch van Yara om zich daar zorgen over te maken, terwijl ze net zo goed in de problemen zou kunnen komen door dit voorval. “Ik zal zwijgen als het graf... Als je beloofd ook niks tegen de mijne te zeggen.” Ze wreef schaapachtig met haar hand in haar nek. Haar rede lag totaal anders dan die van haar zusje, hoewel Cecille er zeker van was dat haar ouders zich ook alleen maar zorgen zouden maken.

Een deal werd gesloten. Yara zou haar mond tegen Cecille’s ouders houden als de blondine dat ook voor haar zusje deed. Mooi, want ze had geen zin in weer een lange preek over dat het waarschijnlijk op een soort strafblad kwam te staan. Het was niet alsof ze heel erg illegaal deed... Als ze werd opgepakt. Cecille grijnsde schaapachtig toen ze terugdacht aan de vele avonturen met haar toenmalige vrienden. Bij het minste blauwe licht dat werd gespot, werd er al meteen gegild dat ze weg moesten. Wat een adrenalinekicks gaven dat, zeg. Om het grapje van Yara kon ze wel lachen, hoewel ze liever niet nog eens werd opgepakt. “Zeg het maar,” begon ze tegen haar zusje. “Wil je nog steeds een make-over?”

Voor een volgende keer. Sure. Cecille knikte instemmend en haalde haar eigen Holocaster tevoorschijn om de tijd te checken. “Het is ook al vrij laat,” deelde ze mee aan haar zusje. Goh, dat de tijd zo snel was gegaan... Het leek wel of het was omgevlogen en de laatste gebeurtenis was nou niet bepaald met plezier te bestempelen. Ach, dat kon ook veel tijd vergen. “Zal ik anders met je meelopen naar je hotel?” vroeg ze aan haar zusje. Als ze doorstapte, dan kon ze misschien nog voor de avond richting Shalour lopen. Dan moest ze wel in de wijde natuur overnachten, maar een ramp was dat niet en bovendien zwaaide ze graag Yara nog even uit om waardig afscheid te nemen van haar. Arceus wist wanneer ze elkaar weer zouden zien.

Yara vroeg of ze mee wilde eten in het hotel en hoewel ze graag op het aanbod inging, vroeg ze zich af of zoiets wel mogelijk was. “Kan dat dan?” vroeg ze daarom meteen aan haar zusje. “’k Bedoel, ik moet hoe dan ook voor eten betalen, maar kan ik gewoon eten in een restaurant zonder een kamer te hebben?” Ze had er nog nooit van gehoord, maar het zou haar eigenlijk niks verbazen. Alles om geld te verdienen, niet waar? Zo werkte de maatschappij nou eenmaal. Cecille moest lachen om de eerstvolgende opmerking van Yara. “Nou, er zou wel heel veel mis moeten gaan als we in een bos terecht moeten komen,” lachte ze naar haar zusje. Die was hier niet in de buurt te vinden, nee.

Toen ze te horen kreeg dat zoiets wel mogelijk was, knikte ze begrijpend en instemmend. Zolang het geen problemen ging leveren en niet duurder was dan een gewone maaltijd... Waarom niet? Haar paarse ogen gleden voor een moment naar Sivar, maar ook hij had geen bezwaar hiertegen. Natuurlijk niet. Een uurtje extra met Yara klonk voor hen allebei als muziek in de oren. Cecille was niet voor niets met haar opgegroeid en Sivar kon zich geen betere tante wensen. Op het pad blijven. Got it. “Klinkt als een goed plan,” grijnsde ze naar Yara. “Ik ben nu oud en wijs genoeg om niet van het pad te dwalen... Al heeft Sivar soms nog wel een halsbandje nodig.” Ze kreeg een mep met de snoepzak, die harder aan kwam dan verwacht, en ze wreef pijnlijk over haar bovenbeen heen. “De volgende keer koop je maar wat marshmallows ofzo voor hem,” vertelde Cecille vervolgens met een grimas tegen de zwartharige. “Die dingen komen hard aan.”