Bicycle time! [&FLOYD DUNCAN]

In het begin leek het echt een geweldig idee te zijn. Een fiets huren voor een lage prijs, naar het hoogste punt van de stad fietsen en vervolgens weer naar beneden te fietsen. Maar nu Rose, met helm en al, bovenaan de helling stond en naar beneden keek, wist ze het toch niet meer zeker. Het was al een heel lange tijd geleden dat ze nog op een fiets had gereden. Ze was toen nog kind geweest. Een onbezorgd kind met een prachtig leven voor zich. Of dat was toch tenminste wat ze dacht. Een beetje bitter zijnde keek ze naar de helling. De gedachten aan haar vader en aan de dingen die hij haar had aangedaan zorgden ervoor dat ze haar angst verloor. Ze zette haar wiel aan de helling, zette haar voeten op de trappers en gaf een laatste ruk aan het stuur. De gedachten aan haar vader verdwenen en maakten plaats voor een gevoel van verrukking, blijdschap en angst. Ze probeerde haar stuur zo recht mogelijk te houden, maar dat was nog niet zo makkelijk met die rotvaart waarmee ze naar beneden ging. Ze gierde het uit van het lachen en tranen verschenen in haar ogen toen ze van de eerste helling naar de tweede ging. De korte hellingen die elkaar opvolgden zorgen ervoor dat ze even in de lucht vloog met haar fiets waardoor ze uit balans raakte. Het gevolg was dat haar wiel naar opzij klapte en dat ze bijna de macht over het stuur verloor. Het lachen maakte plaats voor een schreeuw van angst, al zeker toen ze een figuur onderaan de helling zag staan. ‘Maak dat je wegkomt!’ schreeuwde ze naar de persoon. Ze gaf nog een harde ruk aan het stuur en ze vloog langs de persoon. Ze kneep de remmen van haar fiets hard dicht en liet een heel spoor achter. ‘Gaat het?’ vroeg ze en ze draaide zich om.

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

_{Rustig door een stad wandelen was ook al niet meer mogelijk. Al helemaal niet wanneer dat er fietsers werden toegelaten. Eén van die gekken die dacht dat het een goed idee was om van een heuvel af te gaan zonder te zien of er niemand in de weg stond kwam op hem af geraasd. Ze riep wel dat hij moet op passen dus sprong Floyd ook uit de weg om vervolgens op de grond te laden. Hij hield er niks aan over maar de Aggron naast hem begon gevaarlijk te grommen naar de zot.
‘Ben je zoals de rest van de wereld gek geworden of zo?’ vroeg hij aan de persoon op geen al te vriendelijke toon. Zodra hij recht stond begon hij het stof van zijn kleren te kloppen. Floyd moest in ieder geval onthouden dat hij die stad niet meer moest bezoeken.}

Rose zag dat de persoon die ze bijna had aangereden op de grond was gevallen. Ze beet op haar onderlip toen hij een logische opmerking maakte. Ze stapte van haar fiets, liet deze op de grond zakken en rende naar de persoon toe. Ze liet zich niet afschrikken door de Aggron die naast hem stond, maar het kostte haar wel moeite om niet op de grommende Pokémon te letten. Ze was in het verleden eens aangevallen geweest door een Rhyhorn en ze wist dat Pokémon je echt pijn konden doen als ze dat wilden. ‘Sorry!’ bracht ze haastig uit. ‘Ik kwam echt met een rotvaart naar beneden en…’ Haar blauwe ogen werden groot toen ze de man herkende. ‘Floyd?!’ Het klonk zowel vragend als verrast. Ze zag nog wat stof op zijn kleren en veegde dat haastig weg. Het was immers haar schuld dat hij op de grond was gevallen. Ze deed haar uiterste best om geen beelden af te spelen van wat er gebeurd was, want dan zou ze vast en zeker in de lach schieten. Het moest ook wel hilarisch zijn geweest voor diegenen die veilig verderop stonden om haar eerst lachend en daarna gillend van angst naar beneden te hebben zien gaan. Alleen als ze zich het beeld al voor de geest haalde zou ze waarschijnlijk ook beginnen te lachen, maar ze hield zich in omdat Floyd er niet zo mee kon lachen. ‘Kan ik het misschien goedmaken met een lekker kopje koffie in dat cafeetje verderop?’ Ze keek verontschuldigend naar de man terwijl ze naar haar fiets liep en deze opraapte. Ze reed hem naar Floyd toe en controleerde de fiets gauw. Ze zag dat het wiel een beetje scheef hing, maar niets dat ze niet kon repareren. Ze deed de helm, die benauwd aanvoelde, van haar hoofd en hing hem aan het stuur terwijl ze wachtte op Floyd’s antwoord.