{ Fire vs Stone

Ze keek niet uit naar deze gym. Rock types, de grootste vijand van haar team. Hoe wreed, stenen waren haar grootste zwakte en konden haar verdomde vuurspugende wezens te baas. Het smaakte haar maar bitter. Daarom had ze ook hard genoeg getraind zodat zowel Fenrir als Aldrei aan het levellimiet van de gym zat. Anders gingen ze het gewoon niet redden. Gelukkig had deze gymleader naar haar weten maar twee pokémon en kon ze die met de hare wel aan. Nu op hetzelfde level had ze echter wel een nieuw probleem; Fenrir. De donkere Houndour was een bazig typ en streefde naar een zekere macht. En hoewel het niet was dat hij een hele roedel kon krijgen wou hij zeker de leiding hebben over het team. Maar Aldrei stond in zijn weg. Eerst hadden ze het grote levelverschil gehad, en met een paar goede trainingssessies hadden ze ook die afstand overbrugt. Nu zaten beiden pokémon op level 45 en vanaf gisteren hadden ze al drie gevechten gehad. Het waren nauwelijks gevechten te noemen, Fenrir speelde het vals en hielt Aldrei steeds op haar hoede voor zijn aanvallen. De gouden vos was op het moment zo gefrustreerd dat Ragya niet zeker was dat haar opdrachten ook maar íets zinnigs uit het wezen kreeg. Maar misschien hielp die woede voor een stevig gevecht en konden ze hier snel klaar zijn. Voor de veiligheid zat de dark type dus ook in zijn bal en liep ze met enkel haar trouwe partner rond het fietsgekke plaatsje. Sceptisch keek ze rond naar alle wielrenners en andere uitslovers. Pff, aanstellers. Met deze gedachten zocht ze rond naar de plek die de gym voor moest stellen. Normaal was het simpelweg het grootse, opvallendste gebouw zoeken met een ooi thema eraan. Hier was dat echter niet. Ze had al drie rondjes gelopen en was er niet uitgekomen, en natuurlijk was haar trots net iets te groot het aan een ander te gaan vragen. Normaal zou ze het aan de Ninetales vragen, die met haar neus heus wel het spoor van trainers zou kunnen volgen naar een mogelijk gymgebouw. Maar Ragya zou zich er vandaag maar niet aan wagen het dier aan te spreken, of ze belande nog gebraad. Na nog een enige tijd rondgelopen te hebben vond ze het onverharde -steile- pad. Nu was dit nog geen hele mooie ontdekking maar nu pas merkte ze dat helemaal bovenaan dit pad de glimmende standbeelden op die een gym aanwezen. Yay. Ze faalde dus minder dan ze eerst had gedacht en kon blijkbaar vandaag nog gaan vechten. Al was het met nog een laatste blik op het stoffige en bijna verticale pad voor haar duidelijk genoeg dat dit het niet werd. Dus pakte ze de gescheurde pokébal van Sleipnir en gaf er een klein tikje op. Dit was genoeg voor het ding open te barsten en na en felle flits stond er een blauwgevlamde hengst voor haar. Deze schraapte met zijn hoef over de grond en hinnikte fel. Blijkbaar accepteerde Aldrei dit niet want ze gunde hem een ijskoude blik die zelf zijn mond kon snoeren. Met een puppyblik keek hij naar zijn trainster, alsof die hem maar moest redden van de agressieve bal vacht. Maar de roodharige haalde enkel haar schouders op, lachte een beetje en hief zichzelf toen op de rug van de Ponyta. Ze had al besloten dat Sleipnir behalve zijn normale taken als vervoersmiddel de dag vrij had. Later zou ze ook hem gaan trainen en daarna al uit gaan plannen voor de volgende gym. Vooral nu haar team al redelijk bij elkaar kwam had ze het gevoel dat het grinden makkelijk moest gaan. Met een simpele druk van haar kuiten kwam Sleipnir met een drafje in beweging en reed zonder al te veel moeite de steile beklimming op. Aldrei volgde zonder al te veel enthousiasme. Aangezien de opening van de gym niet veel meer was dan een opening in de muur deed ze geen moeite af te stappen. Eenmaal aangepast aan het licht, iets waar haar pigmentloze ogen nog steeds moeite mee hadden, keek ze rond. Een klimmuur, een hoop klimmuren. Want zeker, daar had ze zin in. Ze kwam hier om te vechten, niet om haar vetlapjes weg te sporten. Zuchtend keek ze rond, hopend iets in de trand van een lift of een trap te zien. Ze kon gewoon niet geloven dat de gymleader iedere dag heel die muur beklom om daarboven te gaan zitten wachten op trainers. Uiteindelijk vond ze wel een weg naar beneden; een glad uitziende steile zandhoop. Wat gefrustreerd mompelde ze ‘Sleipnir kan daar niet door naar boven lopen..’ En meteen kwam de hengst in beweging. Wat verbaast en zich niet veilig voelend in dit plan stuurde ze de hengst weg. ‘Doe maar niet jongen.. ik klim wel.’ Dus stapte ze af en bracht Sleipnir terug in zijn bal. Ze keek even opzij naar Aldrei, zich afvragend hoe die naar boven moest komen. Maar ze besloot het punt maar niet op te brengen en er maar gewoon in te geloven. Dus zo liep de roodharige naar het begin van de klimmuur toe, deed haar jas uit en propte deze in haar rugzak. Deze hief ze weer op haar rug en verstevigde hem door de sluiting dicht te klikken. En zo, als een charmante schildpad, begon ze te klimmen. Al snel had ze een vrij voorkomend probleem; ze kon sommige van de steuntjes niet bereiken dankzij haar grote. Dus werd ze gedwongen heel awkward kleine pasjes omhoog te toen bij iedere muur. Eenmaal boven het eerste deel klopte ze haar broek af en keek op, recht in de ogen van een zeer fanatiek uitziende trainer. Niet heel erg zin hebbend in een gevecht nu ze hier aan het zwoegen was gunde ze hem een ijskoude blik. Dit was genoeg om te zorgen dat de jongen wat onzeker zijn blik afwendde. Zo, waren ze ook vanaf. Even bekeek ze waar ze nu weer heen moest en zag in haar ooghoek dat Aldrei een manier gevonden had omhoog te komen. Naast de klimmuur waren decoratie stenen geplaatst en blijkbaar kon de Ninetales zich zo omhoog werken. Iets waar ze blij mee kon zijn, want ze stuurde de gouden vos immers nooit terug in diens bal. Met een klagelijk zuchtje ging ze verder aan de volgende muur. Enkele rottige muren later bevond ze zich boven aan het bouwval. Hier wachtte Aldrei al op haar en leek bij het aanzicht van haar vermoeide trainster een geamuseerde blaf te geven. Ze moest echt een vliegende pokémon krijgen want zulke onzin ging ze niet nog eens doen. Mochten onsportieve trainers geen gymgevechten doen? Maar tijd om haar punt aan de beheerder uit te leggen had ze niet. Deze leek al blij genoeg te zijn dat het raadsel van de plots verschijnende Ninetales was opgelost en grijnsde breed. ‘Welkom bij de Cyllage gym, mijn naam is Grant’ Ze knikte even en maakte een vermoeid gebaar. ‘Skemmtilega, de naam is Ragya, zullen we beginnen?’ Grant knipperde even wat verward bij haar uitspraak, waarschijnlijk omdat hij het eerste woord niet begreep maar hervatte zichzelf snel. Hij was immers een hoop trainers van verschillende plekken gewent en paste zich er maar op aan. Verder leek hij ook gewent te zijn aan vermoeide trainers en grijnsde enkel triomfantelijk. Hij leek het soort persoon dat wou dat de hele wereld sportief werd en het helemaal niet erg vond een handje te helpen door mensen te dwingen. Maar gelukkig hoefde ze geen push-ups te doen voordat het gevecht begon. Hij wenkte haar naar de andere kant van het kleine veld en de roodharige nam daar plaats. Aldrei bewoog kort met haar oren en vleide zich aan haar zijde. Een scheids doemde op en begon met het standaard riedeltje. Wat eindigde met het punt dat ze mochten beginnen.

De Ninetales was al bijna naar voren gesprongen, maar Ragya had de gouden vos ingehouden. Grant gooide een pokébal en zo verscheen een Tyrunt op het veld. Ze greep naar de pokébal van Fenrir en gooide deze tevens de lucht in, een flits verblindde haar wederom maar ze kreeg het voor elkaar de bal weer terug op te vangen. De zwarte Houndour stond fier te kijken terwijl hij zich voor de Rock type vestigde. In zijn donkere ogen lag enkel een voldoening en een koele blik. Het maakte hem geen bal uit wat er ging gebeuren, de Dark type had het gevoel dat hij al gewonnen had. Misschien wou hij het wel bij Aldrei inwrijven dat hij met gemak hun tegenpool kon verslaan. Jammer genoeg voor hem waren ze nog niet eens begonnen en was het gevecht alles behalve aan hun winnende zijde. Ragya was al blij genoeg mochten ze het halen. Plots hoorde ze Grant spreken en met die woorden sprong de Tyrunt naar voren, en gaf een duizelingwekkende sexy blik. Wat verbaast keek Fenrir op van de Charm, net zoals diens trainer niet begrijpend wat de bedoeling ervan was. Maar hey, het punt werkte, ze waren verward en dat hielp heel goed voor de volgende aanval; Bite. De zware kaken van de Tyrunt sloten zich om Fenrir heen, deze grauwde gefrustreerd en warmde zichzelf op, tot de ander gedwongen was hem weg te werpen. Nu weer bij de echte wereld gromde de pokémon diep en neeg zijn kop, klaar voor de aanval. ‘Fenrir, Howl’ En zo hief hij zijn kop en liet een afschrikwekkende klank uit zijn keel ontstaan. Dankzij de grote ruimte kwam er een echo op, wat het des te meer effect gaf. Hierna schudde hij zijn pels uit, zichtbaar meer kracht in zich hebben na zijn strijdkreet. ‘Smog op de ogen en dan Beat up’ En hoewel Poison de ander niet veel zou doen waren de gassen van de ander genoeg om hem tijdelijk te verblinden. Zijn lichaam mocht dan van steen zijn, hij had nog steeds onbedekte ogen. Wat verbaast stapte het beest naar achteren terwijl hij zijn kop schudde, proberend het prikken te laten verdwijnen. Maar toen was de hond al naar voren geschoten en raakte de ander met 4 rake en krachtige klappen. Grant fronste lichtjes en dacht na over een goede techniek, zichtbaar begrijpend dat het vuil gespeeld werd. ‘Stealth Rock, dan Stomp’ De gefrustreerde pokémon opende zijn ogen en met een simpele klap van zijn poot werd de arena omringt door puntige rotsen, hierna sprong hij verbazingwekkend snel naar voren en trapte de tegenstander hardhandig neer. Fenrir jankte kort, maar reageerde door de ander met een Feint Attack. Eenmaal weer zijn vrijheid terug blafte hij fel en sprong naar voren. Het was duidelijk, of je geeft nú commando’s of hij ging dit zelf oplossen. ‘Fire Fang’ opperde Ragya met niet al te veel vertrouwen in de zaak. Maar zeker, de aanval raakte en hoewel er een tegenaanval werd geroepen was de ander te verbaast nog te reageren. Hier gingen ze gebruik van maken. ‘Beat up dan Bite’ Zonder er ook maar een seconden over na te moeten denken reageerde de pokémon door felle en gemene klappen uit te delen met zijn poten, om hierna genadeloos in diens poot te bijten. Dit liet de Tyrunt weer helder worden maar Fenrir maakte geen aanstalten zomaar los te laten. Na nog een Stomp te moeten hebben doorstaan liet hij los. Maar de ander was zich al aan het voorbereiden met een Bide. Met een dodelijke blik zou hij alle aanvallen doorstaan van de ander, maar een terugslag zou zeker komen. Even, een kort moment, kreeg Ragya oogcontact met haar pokémon in het veld. In dat korte moment realiseerde de roodharige zich dat ze in moest gaan op de oneerlijke technieken die haar pokémon eigen was. Ze gingen het vuil spelen. Met een klein, onheilspellend grijnsje op haar gelaat gaf ze het volgende commando. ‘Flamethrower, Bite en Fire fang’ Als een donkere schim schoot de Houndour naar voren, zijn muil rokend terwijl deze zich vulde met verse vlammen. Eenmaal dichtbij genoeg opende hij letterlijk het vuur en omhelsde de ander in zijn vlammenzee. Hierna, met diens huid nog verwarmd door het vuur, zette hij zijn tanden in diens nek, om als laatste nog verder door te drukken met zijn tanden gehuld in vlammen. Maar hierna was het ook klaar. De Bide was voldaan en met een brul die je de rillingen gaf sloeg de ander toe. De krachtige aanval zorgde ervoor dat Fenrir door de arena geworpen werd. Opgewonden en met een enorme lach keek Grant toe, duidelijk verwachtend dat zijn plannetje gewerkt had. Zodra de twee trainers ook oogcontact maakte keek hij wat verward. Ragya grijnsde immers nog breed, iets wat niet toepasselijk was met het feit hoe ze er nu voorstonden. ‘Foul Play’ vormde ze de woorden. En zodra deze betekenis de gymleader hadden bereikt was de grijns van zijn gelaat verdwenen. De roodharige was des te meer voldaan terwijl ze toekeek hoe Fenrir zijn tanden ontblote en zich op de ander richtte. De kracht van de Tyrunt was nu juist zijn zwakte terwijl de Houndour de ander onderwierp aan zijn listige aanval. Stof van de arena vloog op en zorgde dat het gevecht tijdelijk niet te zien was. Maar zodra het weer oprees was het aanzicht duidelijk. De scheids hief zijn vlag en floot. ‘Tyrunt is niet in staat verder te vechten.’ Fenrir hief zijn kop, wederom triomfantelijk zoals hij was begonnen. Maar in zijn blik was de waarheid te zien. Hij was moe, uitgebuit en kon niet op tegen een verse frisse tegenstander. Hij moest rusten voor nu, en had zijn gevecht goed geleverd. Grant liet zijn eigen pokémon terugkeren en ook Ragya pakte haar pokébal en keerde Fenrir terug na een goedkeurend knikje. ‘Denk maar niet dat het gevecht al afgelopen is, we beginnen maar net’ sprak de gymleader op een toon die eerder aanwees dat híj degene was die het eerste gevecht gewonnen had. Maar goed, het was niet dat Ragya ooit een sporter zou begrijpen dus deed ze ook geen moeite. Ze waren immers, ondanks de woorden van de ander, al op de helft.

Met het volgende teken van de scheid gooide beide trainers hun volgende pokémon in het veld. Na een flits verscheen de Amaura, die zijn cry meteen opgewekt liet horen. Ragya keek opzij naar Aldrei, die ietwat protesterend terug staarde. Nu wel? Leek ze bedoelen terwijl ze sceptisch uitsnoof. Maar des ondanks liep miss drama queen toch het veld op. De Ninetales probeerde over de stenen van het vorige gevecht heen te springen. Toch kon ze het niet helpen dat de Stealth rock haar raakte. Als al pijn deed, wat Ragya wel verwachtte, liet ze het niet merken. Ze schudde haar glimmende pels uit en liet haar amberen ogen op de andere pokémon vallen. Zichtbaar niet onder de indruk. For Loki’s sake, ze moesten echt werken aan het enorme ego van haar team. Dit was niet meer gezond. Dus bij het fluitje wat aanspoor dat ze mochten beginnen liet Ragya er geen gras over groeien. ‘Will-O-Wisp’ En zo liet Aldrei haar ogen oplichten en spreidde haar vele staarten uit als een waaier. Tussen deze staarten verschenen zacht witte vlammen met blauwe punten, die zonder genade op de andere pokémon afgevuurd werd. Deze was in staat enkele te ontwijken maar kon niet voorkomen toch de marteling van een Burn te moeten doorstaan. Terwijl de ander gewent raakte aan de bijtende vlammen gaf Ragya al een nieuw commando; Hex. Ja, en ook hier was ze vanplan het niet geheel vriendelijk te spelen. Ze had er de middelen voor en ging er gebruik van maken ook. De al gefrustreerde Ninetales haar ogen verkleurden naar een diep rood, de kleur die bij haar soortgenoten normaal was. Bij haar pokémon kwam deze echter enkel voor wanneer ze eens bezig was met haar gedachten kunsten. Zo ook de ghost aanval Hex. De Amaura viel bijna om bij de aanval van de ander, maar reageerde nog steeds op haar eigen aanval. In een brute Take down rende ze op de ander af, die nog steeds vast zat op haar plek door de vorige aanval, en raakte de Ninetales volop. Met een zachte jank werd de gouden vos zowat van het veld af gebeukt. Maar hiermee was de tegenaanval nog niet klaar. Een Thunderwave zorgde ervoor dat ook hún team een status probleem moesten doorstaan. Aldrei hief zichzelf weer overeind, haar ogen vernauwd door de elektriciteit die door haar lichaam gierde. ‘Flamethrower, daarna Extrasensory’ Met meer op haar gemak met deze directe aanvallen opende Aldrei haar muil en vuurde Flamethrower recht op diens mooie koppie af. De tegenstander wou al reageren maar toen lichtte de ogen van de Ninetales weer rood op. De aanval was niet te zien, maar raakte des ondanks hard. Rock throw. De woorden die plots door de lucht klonken. En ja hoor, al snel kreeg de gouden vuurspuger enkele stenen naar haar hoofd gesmeten. En hoe goed mogelijk de ander ze ook probeerde te ontwijken, sommige raakte hun doel met een zekere kracht. Zonder ook maar een nieuw commando te krijgen vuurde de Pokémon een Solarbeam af, die de andere aanval tot een halt riep. Beiden partijen waren al vermoeid, maar of dit het eind van hun latijn was, wist de roodharige nog niet. Daarom besloot ze het maar met een knal te beëindigen. ‘Flame Burst’ Maar nog voor Aldrei de aanval uit kon voeren werd ze geraakt door een Aurora Beam. Na een klagende blaf vuurde ze de aanval alsnog af, al miste hij het doel. Nu nog erger uit haar humeur dan hiervoor drukte de vos haar oren naar achteren, grauwde en voerde de aanval nogmaals uit. En hoewel veel dingen haar tegenwerkte maakte ze een mooie glanzende vuurbal die in een boog de lucht in vloog, en des te sneller neerviel op de ander. De knal zorgde ervoor dat Ragya zich moest afwende, om hierna haar blik hoopvol weer terug op de situatie te richten. Jammer genoeg was er wederom stof opgevlogen en kon ze enkel het gestalte van Aldrei door de rotzooi heen onderscheiden. Ze voelde hoe ander even goed vol verlangen naar de ander keek. Waren ze klaar? Of kwam er nog een ronde?

Fenrir vs Tyrunt
1x Howl
1x Smog
2x Beat up
1x Feint attack
3x Fire fang
2x Bite
1x Flamethrower
1x Foul play

Aldrei vs Amaura
1x Will-O-Wisp
1x Hex
1x Flamethrower
1x Extrasensory
1x Solarbeam
1x Flame Burst