Holding my hands in the pale blue. { — closed

Ragya rende door het stadje heen, ondanks haar goede conditie was haar ademhaling gehaast. Ze was een pokébal kwijt, en er niet zomaar een. Hoe de hell raakte je zo’n ding kwijt? Simpel: Het lusje waar de 3e bal normaal inzat was geklapt. Aldrei rende zoals altijd naast haar, al was haar snuit nu zowat tegen de grond aan gedrukt. Aangezien de bal zelf weinig geur los liet volgde het beest nu de geur van het tweetal terug. Dan moesten ze het ding wel terug vinden. Ze moest al blij genoeg zijn dat het niet in de grote stad was gebeurd. Dan was ze hem gegarandeerd kwijt geweest. En ze was nogal gehecht aan de pokémon erin. Welke was het? Van alle pokémon was het de blauwgevlamde Ponyta geweest. Sleipnir. En die hengst wist een heel rottig trucje...

Sleipnir zat verveeld in zijn pokébal. Maar hij was slimmer dan de meeste op dit gebied en had een heel slim trucje ontwikkeld. Misschien lag het aan de bal, maar dat maakte hem niet uit. Als hij maar genoeg druk uitoefenden kon hij eruit komen. En dat was precies wat de hengst deed toen hij voelde dat zijn huisje opgeraapt werd. Met een zachte klik opende de bal zichzelf en na een flitsje stond de hengst naast een vreemde op de stoep. Verontwaardigt hinnikte de blauwgevlamde ponyta enkele beledigingen, zoals hij altijd deed, en nam de ander op in zijn stormgrijze ogen op. Hierna duwde hij met zijn snuit tegen diens schouder, en daarna tegen de pokébal, zijn blik haast dringend. Alsof hij zei; Pardon, die bal is niet van jou, maar nu je er toch bent, kan je mn mens zoeken? Hij hinnikte nogmaals en met dit drukte Sleipnir nogmaals zijn snuit tegen de schouder van de vreemde.

{ Sorry, ik moest gewoon xD Kon het niet laten (a)

Sleipnir was redelijk verontwaardigt tegenover de vreemde. Ten eerste was hij hier domweg gedumpt, ten tweede had een vreemde zijn bal opgepakt en dan werd er ook nog naar hem gestaart. Hij snoof beledigd. En dan zeiden ze dat híj geen manieren had. Pff, moesten ze deze eens zien. Die had pas opvoeding nodig. Hij schudde zijn manen even uit en schraapte met zijn hoef tegen de grond, ongeduldig. De vreemde had helemaal geen tijd om Sleipnirs geweldige uiterlijk te bewonderen. Ze zaten hier in een crisis for Arceus sake. Hij was zijn mens kwijt, en hoe moest zijn mens het nou ooit overleven zonder zíjn aanwezigheid? Dit was dus een noodgeval. Toen er een vraag werd gesteld steigerde hij gefrustreerd. Dude, of je Ponya’s kunnen of mijn antwoord maakt helemaal niet uit. brieste hij ongeduldig. Eenmaal weer met alle poten op de grond hinnikte hij opgewekt toen de ander hem wou helpen. Dan was aangeraden ook, anders had hij zijn pokébal terug gepakt en eigenpotig gaan zoeken. Toen er ineens een Scyther kwam hinnikte hij begroetend, maar het beest was al snel weer weg. En toen aanwijzingen. Sleipnir was nooit de slimste pokémon geweest maar hij had het een en ander geleerd van Aldrei, de Ninetales in hun team. Plots kreeg hij een idee, zijn mens was kleiner dan andere mensen. Met zijn hoef begon hij ook bewegingen te maken die moesten duiden op klein. Maar eenmaal tot de ontdekking gekomen dat dit het dus niet werd brieste hij ongeamuseerd. Wat was er verder nog bijzonder aan zijn mens? Ze had rood haar, was dat bijzonder? Hij pookte dus ook met zijn snuit in een van de dichtst bij zijnde bloemenbak tegen een van de rode rozen. Zijn grijze ogen vielen toen weer op de andere trainer. Urgh, wat zijn mensen toch dom, kom op mensje, we gaan mijn mens vinden brieste hij terwijl hij naast de ander neerknielde, weten dat de ander nu makkelijk op kon stappen. Dat had hij al geleerd en hij was er best trots op, soms kreeg hij ook een koekje als hij het deed. Maar Ragya kwam voor koekjes, behalve appelkoeken, dan werd het wel heel moeilijk kiezen. Hij wist ook niet dat zijn baasje ondertussen winkels binnen was gegaan om te vragen of er een pokébal was gevonden.

Sleipnir vond dit mens niet leuk. Hij wou zijn eigen mens terug, die was slimmer. Misschien was dit model ouder? Nee, het lag er vooral aan dat zijn eigen baasje wist wat hij bedoelde, in zekere zinnen. En deze in zijn ogen maar dom was. Natuurlijk begreep hij niet dat het niet standaard is dat hij begrepen werd, maar dat lag in zijn naïviteit. Toch hinnikte Sleipnir trots toen het andere mens eindelijk wat begreep. Oké, maar dit ging veel te langzaam in zijn ogen. Ze moesten snel zijn baasje vinden voor die meid een andere pokémon leuker begon te vinden. Natuurlijk was dat heel moeilijk maar stel dat het nou gebeurde. Waar haalde hij dan appelkoeken vandaan.. Een ramp zou het zijn. Daarom besloot hij maar de ander een lift te geven. De hengst voelde dat het niet helemaal soepel ging maar tevreden dat hij in ieder geval de boodschap door had kunnen brengen stond hij op. Meteen voelde hij dat deze ruiter wat minder ervaren was, en hoe groot de neiging ook was om gewoon weg te galopperen wist hij diep van binnen dat dat niet ging werken. Opgewekt flakkerde hij met zijn vlammen, die op zijn max wat lauw aan voelde en stapte er vandoor. Jammer genoeg was zijn geduld niet zo groot en ging hij al snel over tot een drafje.

Ragya was dit helemaal beu. Waarom ook Sleipnir? Dat beest kon heel problemen brengen. Bezorgd om haar blauwgevlamde vriendje liep ze door. Keer op keer zeiden mensen dat ze niks hadden gevonden en Aldrei begon het ook beu te raken. Gefrustreerd blafte deze en keek haar eigenaar fel aan. Duidelijk zelf op pad willen gaan voor het te laat was verder te zoeken. Duidelijk gaf de Ninetales wel om de hengst, al was het heel diep verborgen. Toen er ineens een pokémon naar beneden dook keek Ragay verast op. Waar Aldrei het ding meteen in de hens had willen zetten hief ze haar hand. ‘Aldrei, wacht het eerst even af’ Zou iemand Sleipnir hebben gevonden en de pokémon hebben gestuurd? Of was dat teveel van het goede gevraagd? Ze wachtte de reactie van de bug type af.

Sleipnir was nogal onwetend over zijn last. Hij was immers gewent dan zijn mens al vanaf het begin goed kon rijden en stiekem verwachtte hij dit nu van iedereen. Misschien dat het ingebouwd was? Redelijk onbehulpaam voor degene op zijn rug draafde hij door en keek rond om zijn roodharige baasje te vinden. Zou ze al een nieuwe Ponyta gevonden hebben? Dacht hij bedroeft en dramatisch zoals hij was. Wat zielig hinnikte hij, alsof hij het oprecht erg vond om zijn eigenaar kwijt te zijn. Maar hierna stapte hij weer sneller door en neigde al aan te springen in een galop. Dit was echter wel een gladdere gang voor zijn berijder, aangezien een drafje nogal hobbelig kon zijn. Zonder enige waarschuwing sprong hij aan en snoof kort, maar hij hielt zich voelbaar nog in.

Ragya sloeg haar arm om de nek van haar Ninetales, die teleurgesteld gromde maar de aanval staakte. Eenmaal weer rechtop luisterde ze naar de klanken van de andere pokémon en vond het jammer dat ze het niet verstond. Van haar eigen beesten wist ze in ieder geval was ze bedoelde. Aldrei leek ook niet geheel de ander te begrijpen, al kon dit aan het type accent liggen. De gouden Ninetales keek naar de Scyther, en gaf een simpele blaf terug. Het probleem was dat Aldrei niet de omgangstaal sprak, en haar woorden waarschijnlijk vrij vreemd zouden klinken. Sleipnir is het niet, lijd ons de weg. Oké, Ragya miste wat maar de vos maakte zich klaar om op pad te gaan. Ze haalde simpelweg haar schouders op en vertrouwde op de onbekende pokémon en de hare, aangezien deze anders niet zo neutraal had gereageerd.