[Patrol] Pale light

Vanuit Snowbelle City had hij zich een weg gebaand naar buiten de stad. Met Mion aan zijn zijde was hij verder gegaan. De kleine Mimikyu had nogal nerveus gekeken toen het duidelijk was dat het mistig was. Het was er niet beter op geworden zodra ze de koude stad uit waren gelopen. Dit zorgde ervoor dat de ietwat oudere grijsgeel gekleurde decoy Pokémon bijna aan zijn been hing. Het was alleen maar zo goed dat hij wist dat hij dit niet moest doen. Het was immers gevaarlijk en daarbij zou hij Mion zo slaan mocht dat gebeuren. De kerel hechte teveel waarde aan zijn personal space en dat was iets waar hij gewoon nja, teveel aan gaf en stuff. Rustig streek hij met zijn rechterhand door zijn blonde lokken heen. Zijn gezicht stond zo kalm, maar zijn hele hoofd was een mess als hij heel eerlijk was. Het lag overhoop met problemen die hij niet kon plaatsen dankzij zijn... Groot probleem. Wat een manier ook om iets te beschrijven... Maar goed... Hij moest zijn aandacht nu leggen op deze bezigheid, een patrol op route 21. Hij liet zijn sterke blauwe ogen even over de licht aangevroren weg gaan om vervolgens zijn blik te richten op een houten ding. Er stond in gegraveerd dat dit de route was. Gelukkig was hij de juiste kant op gestapt... Hij was van nature best goed in zichzelf oriënteren en ga zo maar door... Maar goed... Met een diepe zucht wandelde de gast verder. Mion had ondertussen wel een manier gevonden om dicht bij de ander te komen. De Mimikyu was met snelle halen van zijn duistere klauw op de schouder van zijn trainer gaan zitten. Met zijn enkele centimeters en zijn vrij lichte gewicht was het een eitje om de Pokémon op zijn schouder te hebben. Zolang het maar geen last werd en er geen huid op huid contact was... Hoe dan ook, het was een Mimikyu, het had geen huid om te beginnen, dus tja. Hij slikte even en keek even scherp op toen hij een piepend geluidje van zijn gele partner hoorde. De 'kop' van het ding was naar achter gekanteld terwijl de twee markerings op de borst van het beest net over zijn schouder piepten. Hij wist wel dat daar de ogen van zijn Pokémon zaten, maar toch kon hij niet echt zien waarom het ding niet iets anders had gemaakt... Want dit was gewoon niet logisch. HIj wende zijn ogen af, zodat hij de blik van zijn partner kon volgen. Hij kantelde zijn hoofd even en knikte kalmpjes naar hetgeen dat was verschenen. Een zwaar bevroren stuk op de weg... Ze moesten nog even verder gaan... Want misschien was er verderop, waar er meer heuvels waren, minder mist. Hier kon hij namelijk niks zien omdat de mist zo dik was... NIet handig als je moest uitkijken voor problemen. Hij had daarom even gekeken naar Mion, die zijn lichaam wat draaide en toen een zwarte klauw liet verschenen. Het instabiele ding brak half doordat het niet echt goed gevormd was, maar wees wel in de richting van waar ijzel niet langer de weg kapot maakte. "Thanks" Sprak hij op de meest neutrale toon waarna hij kalmpjes langs die route begon te wandelen. Het koude gras was al snel aan het kraken onder zijn zware winterbotten. Hij hield zo van dit ijzige weer. Het brandde op zijn huid en zorgde ervoor dat hij kon genieten van alles in het algemeen. Met een diepe ademteug haalde hij heel wat lucht naar binnen, die door de frisheid hem leken te laten herleven... Heerlijk hoe de koude in aanraking met zijn lichaamswarmte zijn magnifieke combinatie konden maken. Een diepe zucht rolde van zijn licht koude lippen af, die maakten condeswolkjes die ter hemele stegen.  Even keken zijn scherpe blauwe ogen naar de het pad die terug door de dikke mist heen was verschenen voor zijn voeten... Of enkele meters ervoor. Hij kon maar maximum 5 meter voor zich uitkijken, dus ja hij moest echt heel voorzichtig zijn. Daarbij had hij ook enkel Mion. En als enigste Pokémon was dat ook niet bepaald ideaal. Sorry Mion. Hij zuchtte even luid, luider dan eerst, waardoor hij de warmte van zijn adem langs zijn neus voelde gaan. De warmte was voor zijn lichaam aangenaam... Maar omdat hij geboren en getogen was in dit koude weer was dit geweldig voor zijn geest. Hij kon niet beter dan dit krijgen als hij heel eerlijk was. Voor hem was er niks beter dan een goede koude winterdag. Hij wilde dan ook dat het altijd winter was.. Nu de temperaturen niet al te hoog lagen zou hij overal in de regio te vinden zijn. Maar zodra de warme zon meer door de wolken zou dringen zou hij als een pissebed terug keren naar de meer koudere en killere gebieden. Natuurlijk zou hij zich moeten aanpassen met zijn nieuwe job, maar hij was nu eenmaal een wezen die enkel kon overleven in een koude habitat... In een warme omgeving zou hij sterven met zijn kleding. Maar hij vertikte het gewoon andere kleren te kopen. Hij was immers ook wel een geldwolf en wilde zijn dierbare geld niet uitgeven aan iets dat hij niet eens bij kon houden... Omdat hij tja, hij was een nomadisch persoon. Hij sliep overal een beetje, had weinig eigendommen en enkel een beetje werkeloosheid uitkering. Verder was hij zo arm als de straat zelve. Een diepe frons ontstond plots op zijn gelaat toen hij kalm het pad opstapte en de mist maar niet verdween. Hij had geleerd dat op open vlakte het inderdaad meer kans had op meer mist, aangezien niks het echt tegenhield... Maar dit was gewoon belachelijk. HIj liep al snel een stuk sneller, waarbij zijn handen wegzakten in de zakken van zijn oranje jas. Hij liet zijn ijzige ogen even over de omgeving gaan. Met een jammerend gepiep had Mion zich meer op de schouder van zijn trainer genesteld. Hij was immers niet zo'n fan van dit soort dingen. Ondanks dat het geen kleine ruimte was was het toch beangstigend voor het beestje dat de wolken dichter leken te komen. Hij kon het dan ook begrijpen dat er angst was, maar er iets tegen doen zou hij niet doen, daarvoor was hij persoonlijk te koppig en gewoon ee te grote asshole... HIj voelde niet genoeg sympathie voor iets om dat te doen. Dat was het nadeel aan zo gevoelloos zijn voor alles dat je maar tegenkwam of ook maar een beetje liefhad.

Patrol - Route 21