Dancing with a Wolf

Manolo had nooit gedacht iemand te vinden die geïnteresseerd was in hetzelfde als hij, zeker niet zoiets als dit, maar het maakte hem wel iets enthousiaster dan hij normaal leek te zijn; niet dus. “Dat klopt,” grijnsde hij naar Fleur. “Haardvuur en familie,” voegde hij aan haar korte uitleg toe. Goh, ze kende de mythologie ook echt. Dat hij nog meer pokémon had met zulke namen liet hij maar even achterwege; dat was voor een ander keertje, mocht die ooit komen. Fleur stelde haar Minccino voor als Basile en bood toen haar verontschuldiging aan. “Geeft niet,” begon Manny schouderophalend. Vervolgens begon hij te grinniken. “Ik ben ook heel eng met mijn Togepi en Abra.” Nu hij erover nadacht had hij geen enkel monster in zijn team. Heph zag er wel zo uit, maar dat was zo’n zachtaardige pokémon. Het enige dat aan hem te merken was dat hij van gevechten hield, was zijn vechtlust. Hades was een plaaggeest, letterlijk, maar ook hij zou niet zomaar iemand aanvallen, tenzij Manolo daar opdracht toegaf. En dat had hij nog nooit gedaan.

Fleur hield zich even bezig met haar pokémon en Manny hield zich geduldig stil. Toen ze vertelde dat hij het wel goed vond, maakte de jongeman erop uit dat ze konden vertrekken. Verwachtingsvol keek hij toen naar Hestia, die de hint al begrepen had en zich tussen de twee in begaf. Eén Teleport later en Manolo zag de welbekende muren van zijn appartementje; Fleur waarschijnlijk op de grond naast zijn bed. “Het is niet al te groot,” merkte hij op, terwijl hij zich naar een schakelaar begaf en het licht aan knipte. “Maar mi casa es su casa.” Aphrodite werd op zijn bed neer geplant en Hestia ging er naast zitten. Manny zelf bleef even staan. Misschien kon hij Fleur wel wat te drinken aanbieden. “Durf je het aan om wat te drinken te hebben?” grapte hij. Veel had hij niet, maar om zijn eerste en waarschijnlijk ook enige gast te laten uitdrogen... Dat was nou ook weer zoiets.

Fleur vertelde dat haar appartement vijfenzeventig procent was van de zijne. Manolo hief een wenkbrauw, zich proberend voor te stellen hoe klein dat dan wel niet was. “Hoe kun je zo leven?” vroeg hij haar daarom ook, hoewel hij niet meteen doodserieus was. Ergens was hij wel een beetje geamuseerd. Haar voorstellen om dan vaker hierheen te komen, dat bevond zich wel op het puntje van zijn tong, maar dat kon hij momenteel beter niet doen. In plaats daarvan focuste hij zich op het bespelen van de gastheerrol, terwijl hij een glas voor Fleur tevoorschijn haalde en naar zijn kleine koelkast liep om die open te trekken. Waar hij mee begroet werd, was eigenlijk meelijwekkend. Een bakje instant noodles, nog wat instant eten en een fles cola. Oké en een paar flesjes bier, maar dat kon hij haar niet echt geven, of wel? Hij pakte de colafles, schonk wat voor haar in en gaf haar toen het glas. “Veel heb ik niet. Ik rekende niet echt op bezoek.” Daarom had hij ook geen bank om op te zitten. De woonkamer was meteen zijn slaapkamer. Niet dat hij plek had voor een bank.

Ze zei dat het beter dan niks was. Manolo haalde nonchalant zijn schouders op en gaf haar gelijk daarin. “Daarom heb ik ook genoegen genomen met dit hier,” vertelde hij haar met een klein glimlachje. Ze nam het drinken aan met een zacht bedankje, maar Manny wist niet zeker of hij het wel goed had gehoord. Desondanks sprak hij een ‘graag gedaan’. Zo vies van de idioot zijn was hij niet, zeker niet wanneer het betekende dat iemand er wel om kon lachen. De jongeman nam plaats naast het meisje en steunde met zijn ellebogen op zijn knieën. De vraag wat hij eigenlijk op straat deed, terwijl hij in principe wel van de ‘avondklok’ afwist, kwam toen naar voren en Manolo moest even zijn gewicht verplaatsen voor hij antwoord gaf daarop. Liegen, dat was zijn enige optie. “Ik kon niet slapen,” vertelde hij. “Dan werkt een wandeling alleen bij mij. Dus dat is wat ik deed.” Frisse lucht, dat was wat sommige mensen hielp om in slaap te komen. Bij Manny niet echt, maar dat wist Fleur toch niet.

De vragende blik die hij kreeg toegeworpen negeerde hij. Zo vreemd was het niet voor iemand om niet in slaap te kunnen komen. Misschien was ze gewoon nieuwsgierig naar waarom hij niet kon slapen, maar daar kon Manolo geen antwoord op geven, want het was slechts een leugen geweest. Natuurlijk kon hij wat uit zijn duim zuigen mocht Fleur er echt naar vragen – iets wat ze niet echt deed. In plaats daarvan vertelde ze wat haar hielp om in slaap te komen. “Dat helpt mij ook wel eens,” vertelde hij. “Maar ik heb geen geld voor een draagbare muziekspeler of oortjes.” Vooral steeds opnieuw die oortjes komen was erg duur. Die krengen gingen erg snel stuk. “En ik denk niet dat mijn buren het leuk vinden als ik hardop muziek draaide. Niet dat ik hier een radio heb,” lachte Manolo. Zou hij daar echt aan denken als hij muziek wilde luisteren? Nee. Waarschijnlijk niet. Het ging hem vooral om het missen van die radio. Fleur vroeg of hij het niet eng vond op straat, ’s avonds laat. Hij grijnsde even. “Eng? Ik had Aphrodi toch bij me?” grapte hij. “Team Rocket maakt dan geen schijn van kans.” Dat ze Team Rocket verkeerd had uitgesproken vond hij niet eens erg. Zo nationalistisch was hij niet; ook niet met zijn team.

Het meisje haar blik gleed naar de pokémon in kwestie, waarop ze vertelde dat ze geluk had niet in Team Rocket te zitten. Manolo grinnikte om twee redenen. De basis van deze hele grap was al lachwekkend genoeg, maar het was ook enorm ironisch. Fleur moest eens weten. Ze had geluk gehad dat Manny haar had gevonden in plaats van een andere grunt. “Ja, ze laat zelfs mijn Gastly trillen van angst,” grijnsde hij naar de blondine. Vervolgens viel hij even stil, niet wetend waar hij het nou precies over moest hebben. Gelukkig kwam er al snel iets anders ter sprake; een sirene was verderop hoorbaar. Het klonk heel dof – iets dat waarschijnlijk kwam omdat ze binnen zaten. “Brandweer?” vroeg Manolo hardop, het geluid van de sirene vaagjes herkennend. Stond er iets in de fik? De jongeman begaf zich naar het raam en staarde naar buiten, maar het duurde even voor hij een klein rookpluimpje zag. “Huh. Iemand zal wel de oven aan hebben laten staan,” vertelde hij nonchalant aan Fleur.

Fleur maakte zich schijnbaar erg zorgen om de brand die ergens in de buurt was veroorzaakt. “Vast niet, ik zie alleen rookpluimen,” merkte de jongeman op. Als het een ernstige brand was geweest, dan had hij de vlammen al gezien, zelfs al was het een stukje verderop in de stad. Hij woonde in de buitenwijken. Dat was wel een stuk daar vandaan. Fleur vertelde vervolgens dat het niet hun schuld kon zijn. Manolo keek de blondine op zijn bed weer aan en kwam van het raam weggelopen, waarop hij zachtjes grinnikte en terug op zijn plek ging zitten. “Dat zou nog eens wat zijn,” vertelde hij aan haar. “Ik heb geen vuurpokémon en ik geloof niet dat één van hen een vuuraanval kent.” Misschien dat Aphrodi het toevallig zoiets kon klaarspelen met Metronome, maar hij was geen pyromaan. Genieten van het afbranden van een gebouw kon hij ook niet.      

Fleur had er ook geen en ze verklaarde zelf niet zo hot te zijn. Manny had om het grapje gelachen als het niet had geklonken alsof ze het meende. In plaats van lachen, liet hij zijn blik nu eens glijden over de blondine. Dat had hij al gedaan, maar het was even om zijn herinneringen weer wat op te frissen. “Niet zo negatief over jezelf,” begon hij bloedserieus. Vervolgens kwam er een welbekende glint in zijn amberkleurige ogen te staan. “Je ziet er helemaal niet verkeerd uit,” vervolgde hij, waarop hij wat voorover leunde; naar Fleur toe. Yep, hij was in flirtmodus. “Ik zou zelfs durven zeggen dat jij het enige vuurtype aanwezig bent.” Hij knipoogde naar haar en een kleine, speelse grijns stond rond zijn lippen. Een scheve, dat wel. Maar ondanks die grijns meende hij wat hij gezegd had. Fleur was erg leuk om naar te kijken en dat onschuldige karakter zette alleen maar de puntjes op de i.

De blos op het meisje haar wangen zei al genoeg; ze was dit soort aandacht absoluut niet gewend. Manolo wist niet of hij het sneu of schattig moest vinden en koos daarom voor iets daar tussenin. De manier waarop Fleur haar blik afwendde stond hem niet bepaald aan, maar had ze hem überhaupt wel eens fatsoenlijk aangekeken het hele gesprek? Dit meisje had een erg groot minderwaardigheidscomplex en Manny was erg nieuwsgierig naar de waarom. Waarom had zo’n leuk iemand als Fleur – die er zeker wel mocht wezen qua uiterlijk – zo erg de neiging om zich terug in een hoekje te trekken? Hij stond eigenlijk op het punt om het te vragen, want de woorden zaten inmiddels nu op z’n tong te rusten, maar hij werd afgekapt door het compliment van de blondine. Een vrij grappige, zelfs. Manolo ging terug achterover zitten en grinnikte om de opmerking. “De zon?” herhaalde hij geamuseerd, zijn blik nog altijd op Fleur gericht. Voor misschien de eerste keer sinds hun ontmoeting, kon hij echt in haar blauwe ogen kijken. Nu vond hij zichzelf er vrij knap uitzien, want hij had toch wel redelijk wat zelfvertrouwen, maar om te zeggen dat hij zo ‘heet’ was? “Dan ben jij de oerknal, zo heet. Wist je dat dat het hoogtepunt van hitte was? In heel het universum,” reageerde hij grijnzend. En daar waren de willekeurige weetjes. Ach, misschien had ze het wel niet gesnapt zonder zijn uitleg. Maar ze had ook al kennis van de mythologie, dus wie weet.