Late at night. [&RAGYA AIRON]

Voor de eerste keer sinds vandaag stak Soul een sigaret op. Hij wilde het spul zo min mogelijk gebruiken zodat de kans dat hij verslaafd raakte klein was. Het zou oerdom zijn als hij elke dag zou roken en dan een slechte indruk zou maken op de mensen in de academie. Hij had echt geluk gehad met het feit dat ze hem daar hadden aangenomen en dat hij een eigen kamer had. Zijn moeder betaalde de kosten voor zijn studie vanaf Sinnoh door overschrijvingen te laten maken. Het viel dan wel weer mee dat die nieuwe man van haar flink wat geld had en dat zij ondertussen weer een job had gevonden. Vanuit de verhalen die hij had kunnen opmaken van haar zorgde die man goed voor haar, even goed als zijn vader. Dat laatste had ze van hem er nou niet per se bij hoeven te zeggen omdat het hem nog steeds enorm stak dat ze een andere vriend had zo kort na zijn vaders dood, maar hij was in elk geval oprecht tevreden met het feit dat die gast geen douchebag was. Toch weigerde hij de man stiefvader of iets in die trant te noemen en gelukkig was zijn moeder slim genoeg om dat niet aan hem te vragen en zeker niet van hem te verwachten. De blonde jongen legde kalm even een hand op het amulet dat hij had gekregen van zijn zusje Fever. Het was een amulet in de vorm van een scarabee. Ze had het hem gegeven voor zijn vijftiende verjaardag. Correctie: zijn vader had het in haar kleine handjes geduwd en zij had het aan hem gegeven, maar het bleef het principe waar het om ging. In zijn gedachten verzonken merkte hij niet echt dat het al voorbij de avondklok was. Hij had nog geen zin om terug te gaan naar de academie. Hij blies de rook uit en keek om zich heen toen hij voetstappen hoorde. Ach, als er iets gebeurde kon hij nog altijd Houndoom tevoorschijn halen, right?

De voetstappen weerkaatsen doorheen het straatje. Soul was ondertussen nonchalant tegen een muur gaan leunen, zich nog steeds niet bewust zijnde van die avondklok. Of misschien wist hij het diep vanbinnen wel, maar besteedde hij er simpelweg gewoon geen aandacht aan. De voetstappen werden alsmaar luider en bereikten een punt waarop het onmogelijk was dat diegene die de voetstappen veroorzaakte niet zou passeren. En inderdaad, niet veel later kwam er een vreemde voorbij. Deze liep gewoon door, maar haar Pokémon bleef staan. Niet erg geïntimideerd zijnde keek Soul de Pokémon recht terug aan, maar fronste zijn wenkbrauwen toen zijn sigaret ineens doofde. ‘Kijk kijk, een Pokémon die me een lesje gaat geven in gezondheid,’ sprak hij sarcastisch. ‘Ik hoop dat je niet te vaak van plan bent om dit te doen, want ik moet dagelijks veel neertellen voor die krengen.’ Hij keek de Pokémon met een kalme blik aan. Daarna liep hij verder het steegje uit zodat hij de trainer kon zien van het beest. ‘Misschien zou een betere opvoeding van je Pokémon wel op zijn plaats zijn!’ riep hij haar bot zijn mening zeggend achterna. Hij liet de gedoofde sigaret zien en gooide deze op de grond. ‘Wel ongelooflijk schattig dat hij zich om mijn gezondheid bekommert.’ Zijn stem klonk één en al sarcasme. Hij veegde de haren uit zijn ogen zodat zijn kille ijsblauwe ogen zichtbaar werden.

Het was hem gelukt. Hij had de roodharige doen omdraaien. Hoera. Wat was hij blij. Nu kon hij weer een hele nacht slapen zonder dat hij zijn tissues die naast zijn bed stonden hoefde te gebruiken. Zijn sarcastische blik ging naar het meisje dat naar hem terug liep. Hij vermoedde dat ze ongeveer zijn leeftijd was, misschien iets ouder. Niet dat dat hem ooit had tegengehouden om zijn mening te zeggen, evenals een Pokémon die het blijkbaar leuk vond om zijn schoenen bijna in de fik te steken. Hij keek nijdig van de Pokémon naar zijn trainer. Hij kon Houndoom erbij roepen, maar hij betwijfelde of de Pokémon even sterk was als de Ninetales, want deze zag er sterker uit dan zijn eigen Pokémon. Bovendien werd er van hem verwacht dat hij op een harmonieuze manier met Pokémon omging. Harmonieus zijn reet als de Pokémon zo’n gedrag vertoonde. ‘Wat ontzettend lief van haar,’ zei hij al even sarcastisch terug. Hij gooide de nu volledig uitgebrande sigaret zonder blikken of blozen naar het meisje toe zodat deze net voor haar voeten belandde. Daarna stak hij zijn handen nonchalant in zijn zakken. ‘Ik ben echt blij dat jullie langskwamen,’ vervolgde hij op sarcastische toon. ‘Ik begon al bijna bang te worden hier in mijn eentje. Mijn tissues liggen elke avond al klaar zodat ik kan huilen omdat ik zo eenzaam ben.’ Zijn toon werd met de minuut sarcastischer. Zijn hand lag op zijn heup bij zijn Poké Ball. Ook al was Houndoom misschien zwakker dan dit gedrocht, hij kon alsnog schade aanrichten als hij dat wilde en zich redelijk goed verweren. Of hij kon Soul op zijn rug dragen als deze te veel in de problemen was geraakt door zijn sarcastische opmerkingen of zijn directe mening. Ja, waarschijnlijk ging het dat laatste zijn. ‘En wat doe jij nog op dit uur?’ Zijn stem klonk niet echt geïnteresseerd.

Soul rolde met zijn ogen toen hij de roodharige hoorde spreken. Hij moest eerlijk toegeven dat haar manier van spreken hem eigenlijk best wel boeide, want ze leek in dat opzicht een beetje op hem. Hij vroeg zich af of er bij haar ook een hele achtergrondverhaal aan vast zat gebonden. Wat hij van zijn gedrag elke dag leerde was één ding: het kwam nooit zomaar. Er moest altijd wel een reden zijn waarom iemand op de manier reageerde waarop hij reageerde, ook al wilde die persoon dat nooit zelf toegeven. Hij was echter geen doctor Phil en had ook geen zin om het uit te gaan zoeken wat er met haar scheelde. Hij had immers genoeg aan zijn eigen problemen. Hij schudde zijn hoofd bij haar vraag. ‘Nee, bedankt. Misschien heb je wel één of andere ziekte,’ zei hij droog tegen haar. Hij sprong soepel naar achteren toen hij een Ember naar zijn hoofd kreeg geslingerd van het gedrocht. Zijn blauwe ogen schoten woedend naar de Ninetales. Dat ze dat beest toch eens beter leerde opvoeden, zeg! Zo snel als de woede was verschenen in zijn ijskoude ogen, verdween het ook weer en kreeg hij weer die neutrale houding. ‘Kun je niet gewoon Engels praten? Ik versta geen reet van je rare taaltje,’ zei hij bot. Hij wist dat hij zijn mening weer eens wat te bot zei, maar hij vond dat hij daar wel reden toe had met deze dame en haar vervelende Pokémon. Hij had gemerkt dat de Pokémon het niet aangenaam vond dat hij Houndoom in het spel wilde roepen, maar Soul was ook niet gediend van dit gedrag. Met een snelle beweging haalde hij de Poké Ball tevoorschijn, vergrootte het en liet Houndoom tevoorschijn komen. De Pokémon keek even verbaasd zijnde om zich heen en ging vervolgens naast Soul zitten, zijn ijzig koude blik op de Ninetales gericht. ‘Iets zegt me dat je niet echt een thuis hebt,’ zei Soul fronsend. Het was niet dat haar sarcastische manier waarop ze het uitsprak hem was ontgaan of zo.

Soul rolde geërgerd met zijn ogen toen de roodharige het vertikte om op een normale manier te gaan praten. Jammer dan, maar hij had het kunnen proberen. Zijn ijsblauwe ogen gleden naar de Ninetales en een gevoel van voldoening ging door hem heen toen hij zag dat het beest het niet echt aangenaam vond dat hij zijn Houndoom uit zijn Poké Ball gelaten had. Zijn Houndoon had, ondanks dat hij minstens twintig niveaus lager moest zijn dan dit ding, zijn kop fier omhoog gestoken en keek Ninetales zonder angst aan. Hij ging voor Soul staan zodat de Ninetales hem niet kon verbranden en Soul legde dankbaar zijn hand op de kop van het beest. ‘Het interesseert me geen reet of je er nog een andere Pokémon bijhaalt, weet je,’ sprak Soul nu op een vermoeide toon. ‘Ik heb niet om dit gedoe gevraagd.’ Misschien was dat een beetje een leugen omdat hij wel diegene was geweest die haar aangesproken had, maar hij had er heus niet om gevraagd dat haar Pokémon hem ging aanvallen. Hij vermoedde dat zijn Capture Styler ook bar weinig ging uithalen bij deze Pokémon. Plus zijn Styler liet het steeds vaker afweten en volgens zijn leerkracht was dat omdat hij het gevoel niet had. Omdat hij er niet in geloofde. Soul verwierp zijn gedachten toen hij de opmerking van de roodharige hoorde. Hij fronste zijn wenkbrauwen even. Aha. Hij had haar zwakke plek gevonden. ‘Dus je bent een zwerver,’ concludeerde hij zonder al te veel medelijden te tonen. Het was niet dat hij een plekje aan ging bieden in de Ranger Base voor haar om te blijven slapen. Dat verdiende ze met zo’n attitude trouwens ook helemaal niet, maar zelfs als ze aardig voor hem was geweest had hij niet eens overwogen om haar in zijn bed te laten slapen. Er moest een reden zijn dat ze geen huis had en ze moest er maar wat meer moeite voor doen om er eentje te krijgen. ‘Ik denk niet dat ik je hoef uit te leggen hoe je aan een huis kunt komen,’ sprak hij kil terwijl zijn ijsblauwe ogen haar minachtend aankeken.

Soul moest bijna steeds lachen als hij zag hoe fel ze wel niet op hem reageerde. Ze schoot zo gemakkelijk uit haar slof dat het leek alsof ze heel haar leven niks anders had gedaan. Hij was niet iemand die snel uit zijn slof schoot. Hij was eigenlijk heel rustig, maar wel echt zo sarcastisch dat hij veel mensen kon laten reageren zoals de roodharige nu bij hem deed. Niet dat hem dat ook maar iets interesseerde. Hij had de hoop op het feit dat hij ooit vrienden zou maken toch allang opgegeven. Het was gewoon niet aan hem besteed. Hij duwde mensen altijd sneller van zich af dan dat hij ze naar zich toetrok. Hij had geen idee hoe dat steeds zo kwam. Oké, misschien had hij wel een idee, maar hij had ook gewoon geen zin om zijn attitude te veranderen. Hij rouwde diep vanbinnen de hele tijd om zijn zusje en was eigenlijk ook gewoon niet in voor het vrolijke gedrag wat veel van zijn leeftijdsgenoten tegenwoordig leken te vertonen. En als heel dat ding met zijn vader en zijn zus niet gebeurd was, was hij misschien ook wel zo geweest. Misschien. Dat was iets wat hij zich de laatste tijd trouwens best wel veel afvroeg: wat als zijn vader en zijn zusje niet gestorven waren? Hij schudde zijn hoofd en richtte zich weer op de roodharige voor hem. Hij grinnikte even om haar opmerking. ‘Dan niet, maar ik zie je nog niet zo snel een huis hebben,’ zei hij tegen haar. Hij zei er maar niet bij dat hij ook geluk had dat hij bij de basis van de Rangers kon verblijven. Zijn moeder was samen met een nieuwe man die hij niet echt kon appreciëren. Hij zou dus echt niet naar huis willen gaan. Bovendien zag hij zijn moeder echt wel naar een andere regio vertrekken als haar nieuwe vriend dat van haar zou verlangen. Naar haar eigen kinderen omkijken? Nee, dat deed ze sinds Fever’s dood allang niet meer. Soul snoof terwijl hij zijn blik weer naar de roodharige liet gaan. ‘Zeg, als je niets meer te melden hebt, ben ik weg. Ik verdoe mijn tijd hier.’ Hij grijnsde vals naar haar en gaf zijn Houndoom een klopje ten teken dat ze konden gaan.

Soul had enkel kort zijn ogen gerold bij het giftige antwoord van de roodharige. En zij dacht dat hij zich daaraan ging houden? Zijn neus in andermans zaken steken was juist iets dat hij graag deed. Nee, oké, hij pestte haar maar. Hij stak zijn neus niet in andermans zaken als het hem niet echt aanging, maar dit was gewoon te leuk geweest om aan zijn neus voorbij te laten gaan. Ze had er echt wel om gevraagd om zo behandeld te worden. Zij irriteerde hem, hij irriteerde haar. En ondertussen wierp ze ook nog eens domme dreigementen naar zijn hoofd die ze niet waar kon maken. Zoals nu dus. Bij haar opmerking fronste hij even met zijn wenkbrauwen en bleef hij staan. Hij draaide zijn gezicht naar haar toen en boorde zijn blauwe ogen in haar rode kijkers. Even bleef hij zo staan terwijl hij haar gezichtsuitdrukking peilde en niet direct wist wat hij daarop moest antwoorden. Het was niet zo dat hij zo schijnheilig was dat hij geen vrouwen sloeg. Als ze een klap verdienden, konden ze die ook van hem krijgen. Hij hield niet zo echt rekening met de traditie dat mannen geen vrouwen mochten slaan. Als een vrouw een man sloeg, mocht die man net zo hard terugslaan. Het werd natuurlijk een ander geval als er gebruik werd gemaakt van zinloos geweld. Vanaf het moment dat hij merkte dat een dame niet meer zou terug kunnen vechten, hield hij ook op. Dan nam hij gewoon aan dat ze haar lesje had geleerd en was alles in orde voor hem. Maar deze keer begon hij niet eens met vechten. Nee, in plaats daarvan begon hij te lachen. Hij lachte haar eigenlijk gewoon uit. ‘Je bent erg grappig, dat geef ik toe,’ grinnikte hij. Hij draaide zijn lichaam weer van haar af en rolde met zijn ogen. ‘Luister, chick. Ik heb geen tijd voor deze onzin. Ik ga weer terug naar de Ranger Base als je het niet erg vindt. Ze zullen me vast wel missen daar,’ sprak hij met een stem gevuld met sarcasme. Hij stak zijn handen dus weer in zijn zakken en liep weer verder, zijn Houndoom netjes naast hem volgend.