I hope I won't regret this. [&RAGYA AIRON]

Met een zorgvuldige blik keerde Caitlynn al haar Pokémon terug in hun Poké Ball’s. Ze was op weg naar Camphrier Town, maar om daar naartoe te gaan, moest ze eerst langs Lumiose City. Ze had een hoop dingen over die stad gehoord en had gehoord dat je daar je Pokémon kwijt kon raken als je de verkeerde tegen het lijf liep. Ze had echter wel haar Pokémon bij zich en hoopte dat zij sterk genoeg waren. Het ei dat ze had gekregen in een Daycare hield ze stevig tegen zich aan. Ze had het ei nu al een tijdje en was benieuwd wanneer het uit zou komen. Ze had gehoord van de man van de Daycare dat het wel een tijdje kon duren omdat het ei gloednieuw was. Ze zou dus maar geduldig moeten zijn. Meestal hield ze het ei veilig in haar rugzak, maar nu wilde ze dat niet riskeren. Als haar rugzak gestolen zou worden, was ze haar ei kwijt. Haar Poké Ball’s had ze ook veilig aan haar riem gegespt. Het roodharige meisje liep met snelle passen door de grote stad. Ze vermeed eng lijkende steegjes en het zweet stond op haar voorhoofd terwijl ze dacht aan het feit dat ze elk moment overmeesterd kon worden door één of andere creep die haar Pokémon wilde hebben. Ze probeerde aan iets leuks te denken en automatisch gingen haar gedachten naar de ontmoeting met Oskar in het bos. Een lichte glimlach gleed om haar lippen en niet erg alert zijnde liep ze dromerig door de straten van Lumiose City. Ze keek niet echt uit en botste daardoor tegen iemand aan. Dat bracht haar direct weer naar de realiteit en geschrokken keek ze de persoon aan. ’S-Sorry,’ bracht ze uit terwijl ze het groenbruine ei dichter tegen haar lijf klemde.

Caitlynn fronste met haar wenkbrauwen. Keek ze nu dubbel? Nee, het was niet haar spiegelbeeld. Ze zou trouwens ook niet weten waarom er ergens random een spiegel moest hangen in deze stad, maar goed. Het verschil was dat haar ogen groen waren en die van de vrouw tegenover haar rood. Ze moesten ongeveer van dezelfde leeftijd zijn en hielden allebei een ei vast. De vrouw had een Ninetales naast zich lopen, maar Caitlynn had geen enkele Pokémon naast zich lopen. Nee, die zaten allemaal veilig in hun Poké Ball, maar ze zou niet twijfelen om hun eruit te halen als er gevaar dreigde. Of nee, eigenlijk hield zij ze liever in hun Poké Ball. Dadelijk werden ze gestolen en zou zij voor eeuwig met de schuld zitten. Het roodharige meisje knipperde even met haar ogen en gaf een vriendelijk knikje naar de roodharige tegenover haar. ‘Goedemorgen,’ beantwoordde ze vervolgens de groet. Ze grinnikte vervolgens onzeker en wees vervolgens naar het meisje. ‘Da’s nou toevallig. Allebei rood haar, waarschijnlijk rond dezelfde leeftijd en zo te zien heb jij ook een ei.’ Ze glimlachte. Ze was benieuwd wat er in haar ei zou zitten en of het binnenkort zou uitkomen. ‘Heb jij al een idee wat er in jouw ei zit?’ vroeg ze vervolgens aan de roodharige omdat ze anders geen idee had wat ze anders moest zeggen tegen haar.

Caitlynn grinnikte kort toen het meisje aangaf dat het haar niet elke dag gebeurde. Tot nu toe leek ze nog wel oké te zijn, maar natuurlijk kon een eerste indruk niet altijd de realiteit zijn van hoe een persoon echt was. Ze moest dit meisje dus eerst maar beter leren kennen voordat ze er echt een oordeel over kon vormen, maar tot nu toe had ze nog geen enkele blijk van vijandigheid waargenomen en dat wilde ze graag zo houden. Ze had veel verhalen gehoord over deze stad en dat had haar enorm zenuwachtig gemaakt om deze stad te bezoeken. Natuurlijk had ze haar Pokémon bij haar om zich te beschermen, maar er hoefde maar één persoon op te dagen wiens Pokémon sterker was dan de hare en dan was het al einde oefening. Ze knipperde even met haar ogen toen ze een wedervraag gesteld kreeg en probeerde zich weer te herinneren waar hun conversatie over ging. ‘Ik denk het wel,’ antwoordde ze gelijk zodra ze wist waar het over ging. ‘En aan de kleuren te zien vermoed ik dat…’ Verder kon ze niet praten, want het ei in haar armen begon wit te gloeien. Caitlynn hield het verbaasd zijnde een stukje van haar af door haar armen van zich te strekken, maar het ei bleef gewoon verder gloeien. Het gloeide nog even door, maar daarna hield het gloeien op en werd het ei weer zoals normaal. ‘Ik denk dat het vandaag nog gaat uitkomen,’ besloot ze uiteindelijk haar verhaal, want het zou een beetje de sfeer verpesten zijn als ze haar vermoedens ging vertellen over welke Pokémon er in zat. Ze kende echter maar één Pokémon met die specifieke kleuren en als ze het goed had was hij afkomstig van Sinnoh. Haar blik gleed weer terug naar het meisje terwijl ze wachtte op wat zij zou gaan zeggen.

Het moest waarschijnlijk een lichte teleurstelling zijn voor het meisje dat ze haar vermoedens niet had toegelicht. Zijzelf zou immers ook wel redelijk teleurgesteld zijn als iemand zou zeggen dat hij vermoedens had over zijn ei, maar het vervolgens in het midden liet vallen. Ze had echter een excuus, want haar ei was beginnen te gloeien. Ze kon immers ook nog altijd net doen alsof ze het vergeten was nadat ze haar ei had zien gloeien. Dat haar gedachten opeens de andere kant op waren geschoten en dat ze zogenaamd vergeten was om eigenlijk te zeggen wat ze dacht dat er in het ei zou zitten. Gemeen, maar ja. Het wit oplichten van het ei had er echter wel voor gezorgd dat ze het ei een beetje onder haar trui deed om het te verwarmen. Ze had geen idee of dit de juiste manier was om een ei uit te laten komen, maar ze kon het altijd proberen. Ze had de boze blikken van de Ninetales zo goed mogelijk proberen te negeren. ‘Misschien als ik ergens rustig ga zitten dat hij zich sneller geneigd voelt om uit te komen. Ik wil nu echt al het mogelijke doen zodat hij eerder uitkomt, want ik wacht al zo lang,’ zei ze tegen de roodharige. ‘Dus…’ Ze liet haar blik rondgaan door de stad en zeg verderop een mooi café met een rood dakje. Misschien konden ze daar even gaan zitten. ‘Misschien heb je zin in wat te drinken? Ik trakteer,’ voegde ze er vluchtig aan toe. Ach ja, als het meisje echt niet wilde kon ze nog weigeren. Bovendien was het misschien al een beetje snel om iemand uit te gaan nodigen voor iets te drinken, maar ze dacht echt dat rustig zitten ging helpen en misschien als de Ninetales haar wat beter zou leren kennen, dat ze niet meer zo boos naar haar zou kijken.

Caitlynn draaide haar hoofd weg en lachte haar tanden bloot toen ze de reactie van de roodharige hoorde. Ze wist wel dat dat zou werken. Gratis drinken of wat dan ook gratis iets krijgen zorgde er altijd voor dat mensen zich makkelijker lieten overhalen. Het was voor haar ook best op een goed moment dat ze nu iets gingen drinken, want haar ouders hadden haar dit weekend wat zakgeld gestort. Het was niet dat ze elk weekend iets kreeg, maar haar ouders waren vrij trots op haar en wat ze deed en daarom werd ze zo nu en dan beloond. En ze deden het misschien ook een beetje om goed te maken dat ze vroeger meer met werk bezig waren geweest dan met haar, maar goed. Nu zij op reis was gegaan, had ze daar weinig last van. Snel volgde ze de roodharige naar het café, ging op een comfortabele manier zitten en hield het ei dicht in haar handen. Ze liet haar groene ogen er nieuwsgierig naar glijden, maar het had niet echt zin. Het ei zou vanzelf wel uitkomen als hij dat wilde en niet omdat Caitlynn er zo indringend naar keek. Caitlynn keek op toen een knappe ober hun naderde en ze glimlachte vriendelijk naar hem. Een lichtelijk verwarde glimlach speelde om haar lippen toen iets in haar hoofd zei dat de ober niet zo knap was als iemand die ze laatst had ontmoet, maar snel schudde ze het van zich af en bestelde twee kopjes koffie voor hun beiden. ‘Ik heb mezelf nog helemaal niet voorgesteld,’ grinnikte ze waarna ze de andere roodharige aankeek. ‘Mijn naam is Caitlynn.’ Ze glimlachte vriendelijk naar de roodharige. Ze hadden een gemeenschappelijke kleur qua haren, maar hun ogen waren echt zo tegenstrijdig. Die van haar waren groen en die van de andere roodharige waren rood. Ondanks dat ze haar eigen oogkleur altijd heel mooi had gevonden, had ze ook wel graag rode ogen gewild omdat dat beter bij haar haren combineerde. Ze wilde weer wat zeggen toen haar ei weer begon te gloeien. Caitlynn’s hart klopte in haar keel, maar het ei hield op met gloeien, deze keer iets sneller dan de vorige keer. Betekende dat dat het alsnog ging uitkomen binnen dit uur?

Caitlynn glimlachte vriendelijk nadat ze zichzelf had voorgesteld. Ze besloot om expres niet te reageren op het feit dat de roodharige haar naam anders uitsprak dan dat het werkelijk was. Aan het accent kon ze horen dat de dame van een ander land afkomstig was. Ze kon echter niet aan het accent horen van welk land. Misschien als ze elkaar beter kenden dat zij de dame daar eens naar ging informeren. Een wederzijdse reactie bleef niet uit en algauw kwam Caitlynn te weten dat de dame Ragya heette. ‘Mooie naam,’ complimenteerde Caitlynn nadat Ragya had verteld hoe haar Ninetales heette. Het was niet meteen duidelijk op welke naam Caitlynn het nu direct had, maar ze bedoelde beide namen. En dat was niet om te slijmen, want ze vond de naam van de Ninetales ook mooi. Ze grinnikte toen ze zag dat de Ninetales niet van plan was om deel te nemen aan het gesprek en dat op haar eigen manier liet weten. De ober kwam inmiddels hun kopjes koffie brengen. Caitlynn haatte het spul vroeger echt, maar nu vond ze dat het met een scheutje koffiemelk en twee suikerklontjes wel acceptabel was. Ze zette het ei voorzichtig op de stoel naast haar neer zodat ze zich voorover kon buigen om wat koffiemelk in haar koffie te doen en het suikerzakje te openen. Daarna nam ze het kopje vast en dronk voorzichtig. ‘Kom je veel in Lumiose City?’ vroeg ze aan de roodharige. Ze had haar aandacht echter nog maar net op iets anders gericht of ze zag dat het ei vanuit haar ooghoeken weer begon te gloeien. Ondanks dat ze zichzelf voorhield dat het wel weer vals alarm zou zijn, werd haar aandacht toch getrokken. Het ei gloeide deze keer een stuk langer dan de vorige keer en Caitlynn bewoog zich voorover om het van de stoel te pakken zodat ze het op haar schoot kon zetten. Ze was echter te laat, want plotseling veranderde het ei naar een figuur. Caitlynn lachte van blijdschap toen ze zag dat het een Turtwig was. ‘Hallo, maatje,’ sprak ze grijnzend tegen het verwarde beestje. Ah, wat lief!