I like you more and more the lesser you breathe

Was dat echt alles om iemand bewusteloos te laten gaan? Of was er gewoon meer schade dan de jongen had gedacht? Ach, wat zou dat uitmaken. De jongen liet de Charizard terug keren in haar Poké Ball, klikte het ding vervolgens terug naar zijn riem en nam daarna de Dark Ball in handen, waarin nu de Rapidash zat. Een enkele seconde langer keek hij ernaar, maar borg het vervolgens op. Het mes dat hij al die tijd ergens in zijn mouw had werd tervoorschijn gehaald, het zou toch zo een zonde zijn als iemand met littekens wakker werd. Net op het moment dat de jongen het ook echt wou doen, zei er iets in hem dat het niet kon. Waarom, hij had dicht nog nooit eerder gehad. In tegenstelling tot wat die stem hem zei te doen, deed Nathan het toch. Hij zette zijn mes in de arm van de ander, om deze daarna mooi te gaan bewerken.

Ze keek even schuin naar Saiko toen een schreeuw haar oren bereikte. Het was de eerste die ze opmerkte. Ze was niet zo krachtig geweest... Dat was een iets. De metalen Pokémon liet haar rode ogen langs de muren gaan en zette toen een krachtige stap naar voren. Tawn snapte niet goed waarom ze hier was. Waarschijnlijk was het gewoon toeval. Haar hand viel meteen op de ball van Kido toen een tweede schreeuw volgde. Als een soort van teken dat ze zichzelf kon beschermen... En dat was ook zo... Ze had de krachtige Aggron bij zich... Dus tja. Was het dan eigenlijk wel veilig? Wat als ze het beest hier losliet? Dan was er zeker een kans dat de hele boel zou instorten, dat was een feit. Ze beet even op haar onderlip en begon te wandelen. Het was pas bij het lange geschreeuw dat ze echt begon te versnellen en zelfs begon te lopen. De Metagross volgde haar. Hoe? Geen flauw idee want ze lette eigenlijk niet zo goed op. Toen ze de hoek omschoot werden haar ogen groot. Het eerste dat ze zag was het gezicht van August. Of dat was het eerste wat haar echt opviel. Er was veel om naartoe te kijken. Ze hapte even kortstondig naar adem. Hij was duidelijk niet langer bij bewustzijn en ze schoot meteen naar voren. Tranen prikte in haar ogen. Al snel kon ze bloedplekken zien, overal... Dat was zijn bloed. Ze hapte naar adem en wankelde even. Ze kon niks uitbrengen, haar hele stem leek geblokkeerd te zijn. Ze legde even een hand op haar keel en probeerde rond te kijken. Toen pas viel het haar op dat er nog iemand was. Als in een snelle reactie pakte ze de ball van Kido en liet ze de grote Pokémon uit haar ball. In een flits verscheen deze voor haar. De metalen Pokémon torende hoog boven allen uit en Tawn staarde met troebele ogen naar het grijze monster dat voor zich stond. Nu pas had ze eigenlijk door wie die andere persoon was. Ze was even verscheurd tussen wat ze moest doen en wat ze kon doen. Haar adem stokte toen de blauwe blik van Kido zich verschoof naar het duo. Aangezien ze tussen Tawn en twee jongens stond, kon het blonde meisje niks zien van de twee. Ze balde haar handen tot vuisten toen ze de blik van haar Pokémon zag verduisteren. De Aggron slaakte even een kreet en Tawn legde bang haar handen op haar oren. Ze voelde tranen langs haar wangen gaan. Toen ze de grond lichtjes voelde trillen bij het bewegen van de Aggron, schoot ze echter naar voren. Ze klamde haar armen rond de metalen platen van de Pokémon en schreeuwde even zachtjes, alsof ze het beest kon terugtrekken. Het deed echter gewoon door en tilde een klauw op, die kort blauw oplichtte en schoot in de richting van de groenharige. Daarna liet ze een blik vallen op de gewonde roodharige. Nee. Haar ogen werden groot toen ze zag hoe de andere klauw van de ijzeren Pokémon een ijzeren, glimmende kleur kreeg. Het beest brulde kort en tilde haar klauw op. Tawn loste de platen en schoot naar voren. Tranen, maar een zelfzekere blik op haar gezicht. Ze sprong tussen August en Kido en staarde diep in de ogen van de Steel Type Pokémon. Deze vernauwde haar ogen en gromde even. Maar wat het blonde meisje noot had verwacht, gebeurde toch... De Aggron slaakte een luide kreet en sloeg haar klauw neer, net naast haar. De grond trilde en Tawn staarde even met een snel kloppend hart naar de klauw die bijna haar had geraakt. Ze voelde alles even draaien en slikte even voorzichtig. Daarna probeerde ze rond te kijken, maar alles draaide. Alles was zo.... Zo... Ze knipperde even met haar ogen en streek even over haar keel. Daarna sloot ze haar ogen en voelde ze de tranen verder gaan over haar wangen. Dit was een shock en haar hele lichaam kon dit niet aan. Ze slikte even moeizaam, opende haar ogen en staarde recht in de blauwe blik van haar Aggron. Deze snoof lichtjes. Maar al snel draaide het zestienjarige kind zich om en viel ze op haar knieën neer naast de roodharige. Ze opende haar mond, in een poging iets uit te brengen. Maar er kwamen geen woorden. Er kwam zelfs geen schreeuw. Ze knipperde even met haar ogen. Haar handen trilden kort toen ze voorzichtig langs zijn gezicht streek. Hij... Had verzorging nodig. Ze keek even rond. Saiko... waar was Saiko? Kido gromde lichtjes en schoot op, in de richting van Nathan. Tawn haar ogen werden groot en ze stak haar hand uit, mond open, maar er kwam niks uit. Geen schreeuw, geen woorden. Ze sperde haar mond wat meer open, maar het enigste dat kwam waren tranen. Warme, zoute tranen. Ze slikte even en pakte de Pokéball van de Aggron waarna ze deze even onstabiel voor zich hield. Het duurde veel te lang en ze wist niet goed wat het ding allemaal aan het doen was.. Maar uiteindelijk had ze het gedaan. Ze was terug in de ball. tawn liet het meteen vallen en boog zich trillend over August. Hij was niet in orde. Hij was helemaal niet in orde. Leefde hij nog? Alsjeblieft ... Arceus... Zeg dat ie nog leeft. Haar hand verplaatste zich naar zijn borstkas en ze draaide hem voorzichtig om. Ze liet haar trillende handen over zijn borst gaan. Daarna liet ze ze even rustte. Haar ogen werden lichtjes groter toen ze het zachte geroffel kon voelen tegen haar handpalm. Ze staarde even naar haar vingertoppen en keek toen op. Saiko. Alsof ze had geropen naar de Pokémon, verscheen deze. De blik van de metalen Pokémon verschoof zich over het tafereel heen. Al snel pikte ze de paniek van haar trainster op en kwam ze in actie. Echter liet Tawn zich al snel huilend op hem vallen, zijn lichaam zachtjes tegen zich drukkend. Kom op... Hij... Hij was... Hij kon niet... Ze voelde zich zo gebroken vanbinnen, alsof ze net iemand was verloren, iemand heel dierbaar. Haar handen werden vuisten en ze voelde hoe haar hele lichaam trilde. Waarom gebeurde dit? Ze wilde haar mond openen, dingen zeggen, schreeuwen als het kon. maar haar lichaam verbad het allemaal. Het enigste wat ze kon doen was hem dicht bij zich houden. Haar hoofd tegen zijn borstkas liggend... Gewoon om zeker te zijn dat zijn hart bleef kloppen. Ze kneep haar ogen toe. Ze was zo bang... Zo geschokt. Ze wilde hem niet loslaten... Nee... Straks was het nog voorbij voor hem... dat wilde ze niet. Waarom...? Waarom...

Het leek geheel vanuit het niet te komen. Ineens stond en een enorme Aggron niet veel verderop en deze leek dus alles behalve blij, het ding kwam dichterbij en meteen stond de jongen op. Hij was echter niet snel genoeg, er kwam een Dragon Claw op hem af en nog voordat de jongen tijd had om echt te gaan reageren werd hij volop door het ding geraakt. Nathan vloog een eindje naar achteren, om met een klap tegen de grond aan te komen. Heilige Arceus, dat deed wel erg veel pijn. Van alle aanvallen die hij wel tot nu toe had gekregen van Pokémon was dit zeken weten het ergste. Hij vernauwde zijn ogen toen er een derde persoon ten tonele verscheen, hoe had hij het kunnen verwachten, niet veel mensen liepen rond met zo een ding. Hij kwam weer overeind, maar de Aggron van Tawnee kwam alweer op hem af. Weinig was er aan te doen nu om het echt te ontwijken, hij zou toch niet snel genoeg zijn, dat wist de jongen nu al. Weg. Net zo snel als de Pokémon was verschenen was het ding weer weg. Niet veel verderop was Tawnee te zien met een Poké ball in haar handen, welke hij vermoedde dat deze bij het ding van daarnet hoorde. Nathan keek voor een moment kort, emotieloos naar de twee verderop. Er was een soort geluid van een van die twee te horen, wie het was en wat het zou zijn, daar zou Nathan nooit achterkomen. Langzaam kwam hij dichterbij, nog wel genoeg afstand houden gewoon dat voor het geval dat, hij nog steeds een kans zou hebben het misschien tegen te houden. Hij wist niet wat te verwachten.

"Tawn.." Wel meteen keek ze op. haar handen trilden toen ze haar voorzichtig even wat bloed van zijn gezicht veegde, heel voorzichtig, heel zachtjes. De tranen die ondertussen samen met zijn bloed hem vuil maakte, veegde ze even met haar andere hand weg uit haar gezicht, zodat ze hem beter kon zien. Hij... Leefde nog. Haar ademhaling versnelde wat en ze leunde naar voren om met haar hand over zijn hoofd te gaan, heel zachtjes. Alsof hij iets fragiel was... dat was hij nu ook. Een erg fragiel iets. Hij kon elk moment breken... Of nee... Hij was al helemaal gebroken. Hij kon elk moment uit elkaar vallen... dat was het en daar was ze ook zo bang van. Ze veegde het bloed heel zachtjes weg... Alsof het dan beter zou worden... Nee... En dat wist ze zelf ook wel... Maar ze kon proberen en proberen deed ze... Steeds opnieuw. ze mocht niet opgeven, nu niet... Nooit niet. "Ga.. hij is niet te.." Ze streek even langs zijn gezicht. Hij mocht niet praten, hij was te zwak. Haar tranen stroomden weer en ze probeerde naar iets te zoeken op zijn gezicht. Een teken dat dit een grap was, iets gespeeld. Niet echt... maar zelfs zij wist dat dit echt was, heel erg echt. Ze slikte even terwijl ze probeerde iets te zeggen. Maar er kwam niks uit haar mond. Geen woorden... Geen schreeuw. Niks van geluid. Ze kneep haar ogen toe. Ze voelde zich zo machteloos... Zo zwak en klein. Waarom gebeurde dit? waarom... "Ik.. het... spijt.. me.." Ze opende haar ogen weer en streek met haar hand langs zijn kaak heen... maar hij was terug weg gevallen. Ze had niks kunnen zeggen. Ze slikte even en keek toen even verward op. Ze was bang... Te bang. Niet voor Nathan, helemaal niet voor hem... maar voor wat er met August zou gebeuren. Ze staarde even de groenharige. ze opende haar mond, maar woorden kwamen niet. Ze voelde opnieuw tranen prikken. Ze duwde een hand in haar gezicht en staarde naar August. Nee... Ze moest iets doen. Langzaam kwam ze overeind en wreef ze de tranen uit haar ogen. Het troebele zicht werd wat weggewerkt en alles werd een stuk duidelijker voor haar ogen. Toen spotte ze Saiko. Het metalen ding stond er. Tawn staarde even naar haar en al snel knikte ze, kwam ze in beweging en nam deze de roodharige. Ze slikte even en keek toe hoe haar Pokémon naar haar staarde, alsof ze wachtte. Maar Tawn schudde haar hoofd... Saiko hoorde wat ze dacht, wist wat ze wilde... En dat deed ze ook. De Steel Type draaide zich weer om, weg van hen en zweefde toen aan hoog tempo weg. Geschrokken staarde het blonde meisje even naar de tunnel waar ze was verdwenen. Ze kon niet bewegen. Nee... Maar ze had hem wel kunnen helpen... Toch?

Zijn hand greep naar de Dark Ball, door de klap van net wou de jongen zichtzelf ervan kunnen overtuigen dat het ding er nog steeds was. Niet dat alles van daarnet was mislukt. Gelukkig, het was er nog steeds. Meteen daarna liet hij het ding weer los, waardoor het op dezelfde plek was als eerder. Nu pas viel het de jongen op dat ze ook nog de Metagross bij haar had, wat ging dat ding doen. Blijkbaar werd de roodharige door het ding afgevoerd, waardoor de groenharige en Tawn nu daar alleen achterbleven. "En wat ga je dan nu doen?" het zou hem niets verbazen dat de blondine nu iets tegen hem had, maar het kon ook niet zo zijn. Ach, wat zou dat ook gaan uitmaken? Hij verloor enkel dan een vriend, een gedachte die op het moment dan wel minder pijn zou moeten doen dan het zou zijn. Nee.. Nathan moest er nu niet zo over geen nadenken, het zou hem helemaal niet geen opleveren namelijk.

Het was even stil en ze kon haar handen niet bewegen, ze kon niks bewegen. Ze stond daar gewoon. ze slikte even en sloeg haar ogen toen af van de tunnel. Ze moest bewegen, achter hen aangaan. Kijken hoe het met haar vriendje ging. Ze kneep haar ogen toe en schudde lichtjes haar hoofd. Dammit Tawn... waarom was je zo zwak. Ze balde haar handen tot vuisten en staarde star naar de grond. Een paar tranen vielen naar beneden, maar het waren er maar een paar en al snel was het gehele gehuil voorbij. "En wat ga je dan nu doen?" Ze keek even lichtjes op. Wat... Ze wreef in haar gezicht met de wreef van haar hand en haalde zo de tranen weg. Ze keek hem even aan. Er stond geen emotie in haar ogen... Niks. Misschien toch... Een tikkeltje verdriet. Ze slikte even en sloot haar ogen weer waarna ze al snel even alles op een rijtje zette... Maar dat lukte niet zo goed. Ze slikte even en opende haar mond lichtjes. Alsof ze zichzelf probeerde te concentreren, kwam er even een frons op haar gezicht. Ze sloot al snel terug haar mond en opende haar ogen weer. Ze bukte eerst om de ball van Kido te pakken. Ze klikte de rood-witte ding aan haar riem en sloeg haar ogen even ervan af. Ze zuchtte nogmaals en keek toen pas terug naar Nathan. Nu kon ze pas echt zonder enige emotie naar hem kijken. Het was zo... Rustig hier. Ze draaide zich lichtjes naar hem en probeerde hem recht aan te kijken, waarna ze wat dichter kwam. Ze sloeg toen pas haar ogen af. Ze onderzocht hem een beetje en toen ze dichter kwam, legde ze even een hand op de plaats waar zijn shirt wat gescheurd was. Hij was gewond. Ze streek er even langs, heel voorzichtig. Dit was haar schuld. Ze sloeg haar ogen even af. Als ze iemand pijn wilde doen deed ze dat bewust. Niet zo met haar monster. Daarna keek ze even lichtjes naar hem op. Haar grote ogen keken even naar zijn goudgele, althans, ze zochten naar die dingen. Ze wilde sorry zeggen... Het spijt me... Of andere dingen. Nee, ze wilde zoveel zeggen. Ze opende haar mond en probeerde... Ze bewoog haar lippen even. Ze was even kort geschokt toen er geen geluid van haar lippen ontstond. Dus ze sloot ze maar weer en sloeg haar ogen af. Ze dacht na... Hoe kon ze dit brengen dan? Ze wist een manier... Ze keek op, ging op haar tenen staan, legde haar handen achter zijn hoofd en duwde hem wat dichter naar zich toe. Snel drukte ze haar lippen tegen de zijne aan. Het duurde wat langer dan ze eerst had gedacht. Toen zette ze een stap terug, voelde ze weer tranen prikken... Ze balde dus haar handen tot vuisten, legde even een hand in haar gezicht en draaide zich om. Met snelle passen rende ze weg. Alweer was ze aan het huilen... maar er klonk niks uit haar mond. Ze kon enkel wat minder zien. een troebel zicht die het huilen maar al te goed typeerde. Het speet haar zo... Voor alles. Voor al die dingen die ze had gedaan en die ze niet kon zijn voor hem. En ook voor al de dingen die ze zou doen, die ze zal doen en voor alles wat ze zou worden. Want zelfs zij wist dat dit de laatste keer was... De laatste keer dat ze Nathan nog zo zou zien... Het was weeral een afscheid... een afscheid van haar beste vriend. Want geschiedenis herhaalde zich en dat bewees dit moment maar al te goed.

Toen de blondine ineens dichterbij kwam fronste hij kort, wat was ze van plan? Zodra ze dichtbij genoeg was gekomen legde de blondine ineens haar hand op zijn shirt, wat..? Oh, het was gescheurd. Ja, dat viel hem werkelijk nu pas op. Er schoot een pijn door zijn maag, precies waar ze haar hand had gelegd. Die Aggron van haar had zeker meer schade toegebracht dan hij had gehoopt, ugh. Wacht, wat ging ze doen. Ineens ging Tawnee op haar tenen staan, daarbij haar handen om zijn nek. Was hij wat hij dacht dat het was? Ze zoende hem, vrijwel uit het niets. Zijn brein moest het allemaal even gaan verwerken. Toen ze stopte stond de jongen daar gewoon, bijna bevroren door de verrassing. Was dat nou echt..? Ja, het was echt gebeurd. Toen was ze weg. De groenharige knipperde even verbaast, het was zo raar. De jongen deed nog zijn mond open, misschien nog een poging om haar terug te roepen, maar door de verbazing die hem zojuist had getroffen klonk er niets. Geen enkel geluid. Het voelde net alsof er iets brak, waarom had hij dit gevoel? Dit hoort niet. Hij was zo erg in de war. Zo voelde het dus om iemand kwijt te raken.

Ze sloot haar ogen en rende steeds verder van de plek. Ze moest doen wat ze moest doen en niet wat ze wilde... Ze kneep haar handen tot vuisten en beet op haar onderlip. Haar pas versnelde met de minuut. Ze voelde een rare smaak in haar mond... Ze moest door blijven rennen. Echter sperde ze haar ogen open toen ze opeens over iets struikelde. Met een luide klap belande ze op de grond. daar bleef het blonde meisje trillend liggen. Haar handen waren licht geschaafd toen ze er even naar keek. Ze duwde zich lichtjes op haar zij en veegde even met haar vuile, licht bebloede handen, de tranen van haar gezicht af. Met een snik duwde ze zich weer overeind. Echter, toen ze terug wilde lopen, viel ze weer. Ze kneep haar ogen dicht en begon luider te huilen... naja, ze snikte eigenlijk gewoon. Ze keek even lichtjes op en zag hoe haar knieën er helemaal rood bijlagen. Maar haar hart deed zoveel pijn... Hoe kon ze nu zo aan haarzelf denken als de twee meest dierbaarste mensen van haar leven beide in de problemen zaten? Ze duwde haar handen in haar gezicht en bleef trillend liggen. Nooit meer... Nooit...

Nog steeds in diezelfde shock stond de jongen daar, de shock dat er vanbinnen iets gebroken was en van verbazing. Waarom had hij dit. Hij wist niet waarom, of waneer het zou gaan 'stoppen'. Hij leek zich zwakjes in zijn benen te voelen, alsof iets al zijn energie daar had weggehaald. Vervolgens stortte hij gewoon neer, op zijn knieën. Het was oh zo pijnlijk. Met lege ogen staarde de jongen naar voren, richting de plek van waar de blondine was heen gerend. Er klonk ineens een geluid van iets, of beter gezegd iemand, dat viel. Voor zover hij wist waren hun twee de enigen op het moment in de grot, dus hij probeerde overeind te komen. Het lukte, met benen welke trilden van en soort verdriet. Nathan begon die richting op te gaan, stappen welke sloom begonnen maar sneller gingen met de tijd. Niet heel heel later zag hij daar liggen, op de grond, handen in haar gezicht en huilend. Waarom had hij dit gevoel? De jongen knielde bij haar neer, op vervolgens bij de blondine te gaan zitten. Hij hoefde er maar een halve seconde over te gaan nadenken of hij tilde de blondine op en nam haar vast, om daar vervolgens maar te gaan zitten. Het deed hem ergens pijn om dit te doen, maar ook niet.

Ze snikte zachtjes en pakte even haar haren vast. Ze wilde opnieuw beginnen met alles... Met haar hele leven. Ze was te egoïstisch geweest... Ze kon ook echt niks goed doen. Haar ogen begonnen pijn te doen van al de tranen die ze de laatste tijd had laten vallen... Had gemaakt... Ze wilde schreeuwen... Maar ze wist zelf dat er alleen een ijzige stilte zou komen uit haar keel... Ze was zo bang... Zo alleen. Ze voelde nog meer paniek dan die keer dat ze August had aangevallen... Waarom was dit? ... Het antwoord kwam snel... Omdat ze de persoon... Die ene persoon die ze met hart en ziel vertrouwde... daar had achtergelaten. Maar... Het was... Ze... Opeens voelde ze handen rond haar en werd ze van de grond getild. Ze knipperde even verward met haar ogen. Ze wist niet goed wat er gebeurde... Alles liep vast bij haar. Dit hele... reisgedoe... Het had haar gewoon kapot gemaakt... Meer vanbinnen dan vanbuiten... Ze keek even naar boven. Toen ze zijn groene haren zag, kneep ze haar ogen toe. Van alle mensen kon dit hem niet zijn. Maar toch... Als dit het teken was... Of beter gezegd een droom of iets dergelijke... Dan leefde ze ermee... Ze duwde haar gezicht heel zachtjes tegen hem aan, haar handen pakten zijn shirt vast en ze bleef, hoeveel pijn haar handen ook deden, hem vasthouden. Ga niet... Ga alsjeblieft niet...

Ineens waren er tranen over zijn huid te voelen, zijn eigen tranen. De wereld om hem heen verging hem bijna op deze manier, aan de buitenkant leek er weinig te gebeuren, maar van binnen was er van alles te voelen. Hij zat daar weer als bijna versteend, niet van plan om los te laten. Hij had op een moment nooit kunnen denken, zich inbeelden dat het ging gebeuren. Nu dachten andere dingen er heel anders over. De kleine tranen die net waren gekomen waren meer geworden, terwijl het nog te voelen was hoe de blondine zijn shirt vastbeet. Hij liet haar zo, want zelf vond de groenharige het ook wel prettig om op deze manier zo te zitten. Nu nog dat hartverscheurende gevoel weg. Laat het weggaan, alsjeblieft.

Haar grip op zijn shirt verslapte niet. Het waren echter wel haar handen die langzaam begonnen te trillen van de druk. Ze negeerde het... ze negeerde het zo hard. Met alle macht die ze in zich had duwde ze zich tegen hem aan. Ze voelde zich machteloos... gebroken.... verlaten... en alleen. Waarom dit allemaal gebeurde... dat wilde ze gewoon weten. Kort opende het blonde meisje even een oog. Ze voelde haar mondhoeken trillen.... haar hele lichaam trilde. Alsof ze zo fragiel was. Toen ze echter ietd nat op haar hand voelde, opende ze ook de ander. Haar ogen gleden van haar handen naar zijn gezicht. Haar hand loste ze zachtjes toen ze zag wat de groenharige aan het doen was... hij.... hij huilde... Met ogen die troebel waren van al het verdriet, keek ze naar hem. Het brak haar zo... om dit allemaal te zien... mee te maken. Tawn legde langzaam een hand op zijn kaak en streek met haar duim wat tranen van hem weg. Dat ging wel niet zo geweldig goed, aangezien haar vingers trilden.... ze voelde haar eigen tranen sneller gaan, maar weigerde haar eigen handen van hem af te halen. Straks verdween hij nog. Straks was dit alles een grote droom geweest.... gewoon iets dat ze zich had voorgesteld... en bij die gedachte, snikte ze even zachtjes en werd de grip op de ene hand op de shirt sterker.

Zijn blik werd voor even op de blondine gevestigd toen hij ineens een hand bij zijn kaak voelde en iets zijn tranen leek weg te halen. Een ietwat geforceerd, waterig glimlachje kwam op zijn gezicht. Hij wist niet waarom de groenharige het wou laten lijken dat alles oke was. Alles was verre van oke nu. Als er wel twee mensen waren ter wereld die hem zo, als een half ingesort wrak mochten zien waren het de blondine en iemand anders, het zou dus niet uitmaken of hij het nou ging proberen te verbergen of niet. Het andere persoon had hij nu al een tijd niet gemist en hij miste haar, net zoals hij nu Tawnee zou gaan missen als ze wegging. Ze moest niet voor eeuwig weggaan, alsjeblieft, nee,. Doe dat niet. Hij had zich voor een lange tijd sterk gehouden, niet laten zien hoe hij zich voelde maar om de een of andere reden leek alles er in een stortvloed van tranen uit te komen.