I like you more and more the lesser you breathe

Haar ogen stonden even op zijn gericht... Toen ze zijn waterige lach zag, voelde ze enkel nog meer pijn in haar borstkas... vanbinnen... Ze leek helemaal te breken. Hoe hij zich zo forceerde... Om het allemaal een beetje beter te laten lijken. Haar lippen trilden, net als haar hand, die nog steeds op zijn kaak lag. Ze slikte even, probeerde haar droge keel vochtig te krijgen... Ze wilde zoveel zeggen... Maar niks kwam eruit. Alles bleef in haar... Ze was... Ze sloot alles op. Voor hem, voor hen... Voor iedereen. Maar... Hij verdiende dit niet... De stilte... Dit alles. Ze streek nogmaals, heel voorzichtig, met haar hand over zijn kaak heen en haalde zo nog wat tranen weg. Langzaam kneep ze haar ogen toe. Ze dacht terug aan alles... Alles dat ze samen hadden meegemaakt... Van het moment dat ze hem had leren kennen als Noah... Tot op het punt dat ze hier in Kalos elkaar voor het eerst terug hadden ontmoet. Hun eerste gevecht... Beide nog zo... Klein... Zo zwak... Zo... Normaal... Alles liep toen nog mooi... Netjes. Toen begon alles, heel langzaam, stuk voor stuk uit elkaar te vallen. Als een wereld die op zijn einde kwam. Hun wereld. En dat besefte ze... Ze wist het gewoon. Hun wegen zouden van elkaar afwijken... Maar ze wilde dat niet. Het blondje meisje trilde even en duwde haar gezicht tegen hem aan. Haar hand viel van zijn gezicht af en ze omhelsde hem, heel snel. Haar handen bleven krampachtig haken achter zijn rug. Haar lichaam deed zo'n pijn... Alles deed zo'n pijn... Maar dat was niks in vergelijking met de snijdend gedachten... De ijzige realiteit... Die hier gebeurde... En de pijn die zij voelde... In haar hart.

Door die glimlach bij zichzelf te forceren, voelde het net alsof hij nog erger brak. Hij deed het zichzelf aan. Waarom voelde het aan alsof dit de kaatste keer zou zijn dat de jongen haar ging zien? Wou wou geen vriendin verliezen. Alsjeblieft niet. Het was te voelen hoe ze hem omhelsde, maar op schokkende bewegingen na van het snikken bewoon de jongen zich niet. Bang. Bang dat ze wegging, nooit meer terug zou gaan komen. Toen ze elkaar weer tegen kwamen in Kalos leek alles prima te zijn, ze hadden geen idee van wat er vroeger was gebeurd. Maar nu. Nu stond de wereld in vuur en vlam. Of eigenlijk, zo voelde het gewoon. De plek waar hij was geraakt door de Aggron deed pijn, maar het was niets in vergelijking met de emotionele pijn die hij voelde. Ze waren zoveel veranderd, maar ook toch weer niet. Het was nogal moeilijk om te gaan uitleggen, hoe legde je zomaar je gevoelens uit? Nou, niet. De groenahrige was er nooit goed in geweest, liet zijn gedachten uiten in daden en niet in woorden. Dit was totaal alles. Hij voelde zich zo.. klein.

Hij bewoog niet... Ze duwde haar gezicht tegen zijn schouder aan... Schokjes... Gesnik.. Tranen. Dat was het enigste dat er hier uitkwam. Haar hele lichaam leek eronder te breken. Ze wilde zeggen dat het haar speet. Het speet haar zo... Ze opende haar mond even, heel langzaam. Haar hoofd trok ze ietsjes terug, zodat als er toch woorden uit zouden komen... Ze tenminste hoorbaar waren voor hem. Eerst kwam er niks uit. Ze greep zijn shirt even vast bij de gedachte voor altijd de woorden in te moeten houden. Alles... In haar te houden. Ze kneep haar ogen dicht en voelde tranen langs haar kaken gaan. Ze... Kon het niet. "S... S... S-o...rry..." Kwam er heel zachtjes uit... Schokkend... Amper hoorbaar. Het was een sorry voor zoveel... Als ze elkaar nooit in Kanto hadden ontmoet... Nooit hier in Kalos... Dan was alles nu... Veel beter geweest... Zonder haar in zijn leven... Het speet haar zo... Voor alles... Voor er te zijn... Voor te bestaan... Hem zo zien... Hem zo zien breken, was het ergste dat ze tot nu toe had meegemaakt. En waarom ze zo bang was... was vrij simpel... Hoe lang zou het duren voordat ze elkaar terug zouden zien? Jaren? Net zoals de vorige keer? ... En haar grootste angst... Was dat ze elkaar helemaal niet meer zouden herkennen... Dat ze beide zoveel zouden veranderd zijn... Maar dat mocht niet... Nee... Ze duwde haar gezicht terug tegen hem aan, haar handen balden zich tot vuisten, ookal had ze nog steeds stukjes van zijn shirt vast. Nee...

Er klonk iets heel zacht van de blondine, hij kon het enkel niet horen. Waarom had hij het gevoel dat dit de laatste keer zou zijn dat hij haar zag..? Nee. Dat wou hij niet. Of als het dan weg niet de laatste keer was, hun elkaar, net zoals de eerste keer in Kalos, elkaar niet meer konden herkennen. Een hand zijn handen ging wat omhoog, tot hij zachtjes de blondine haar hoofd had. Alsof ze iets heel erg fragiel was. Iets dat brak bij de lichtste aanraking. Nee.. Hij wou haar niet kwijtraken. Niet nog een keer. De eerste keer had hem al toen gebroken, hij had zich eroverheen kunnen zetten. Maar nu, nu voelde het alsof hij voor wel een vreselijk lange tijd gebroken zou zijn. Met niemand om hem heen om de stukjes weer in elkaar te zetten, zelf te verdrietig om zichzelf weer te kunnen 'repareren' van de mentale verdriet die hij nu voelde.

Ze kon haarzelf wel slaan... Ze was zo dom... Zo... Ugh... Kutwijf dat ze was. Ze voelde haar lichaam even trillen. Deze pijn was zo verschrikkelijk. Haar ogen gingen ietsje open. Ze keek naar hem, met alles wat ze voor hem voelde. Want dit kon de laatste keer zijn. Daar dacht ze toch stilletjes altijd aan... Dit was de laatste keer... De allerlaatste keer... Ze beet even op haar onderlip bij die gedachte. Al die keren dat ze naar hem toe was gegaan... Zijn reacties waren vaak... Anders geweest. maar dat maakte hem tot de persoon die ze zo liefhad. Diep vanbinnen voelde ze haar zo gebroken. Zijn handen hadden opeens haar hoofd vast... Heel voorzichtig. haar ogen keken even naar hem. Ondanks alle slechte dingen die ze hem had zien doen... Was hij altijd al iemand geweest die veiligheid uitstraalde. En nu ook. Ze voelde zich gewoon veilig bij hem. Mentaal en fysiek. Het feit dat ze hem zoveel kon vertellen... Maakte hem gewoon tot deze persoon... Voor haar... Voor altijd...

Hij wou haar nog wat geven.. Hij had geen idee waarom, maar nu kon het de laatste keer zijn. Met een hand had hij haar vast, de ander werd er een Poké ball van zijn riem losgeklikt. Wonderlijk had de jongen precies nu het ding mee, het was wel heel erg toepasselijk uitgekomen zo hoor. Naja, daar kon weinig aan gedaan worden. Hij deed zijn mond open, maar er konk niets, geen enkel geluidje kwam eruit. Nathan probeerde een brok in zijn keel weg te slikken, vervolgens kwam er wel wat uit. Hij nam een klein beetje afstand, zodat de twee elkaar gewoon in de ogen konden aankijken. "Zorg.. Zorg goed voor haar en vergeet me niet.." die brok kwam er weer. "Her name is Mneme, meaning memory."

Toen een van zijn handen van haar hoofd kwam, opende ze lichtjes haar ogen. Ze staarde naar zijn shirt. Wat.... Hij mocht nog niet weg. Haar handen klemde zich hopeloos vast aan zijn lichaam. Ga niet.... Galmde er door haar hoofd. Laat me niet achter... Ze sloot haar ogen, probeerde met alle macht die ze in zich had hem bij zich te houden. Ookal wist ze dat ze eigenlijk andere dingen moest doen... Ze moest... Zoveel doen. Maar haar hart, haar egoïstische hart, wilde dat niet. Opeens nam hij afstand. Nee, dit kon niet gebeuren... Nee. Nee... Nee. Paniek stond in haar ogen toen ze hem aankeek. Ze was zo bang. "Zorg.. Zorg goed voor haar en vergeet me niet.." Haar blik zocht naar zijn ogen, maar ze verschoof deze constant... Ergens kon ze zich niet fixeren op zijn goudgele ogen. "Her name is Mneme, meaning memory." Tranen prikten nog meer in haar ogen. Ze staarde even naar hem. Stilte waakte voor een moment bij hen. Ze wist niet goed wat ze moest doen... wat ze kon doen. Daarna knikte ze, heel voorzichtig. Maar ergens voelde ze een nijging iets te doen... En... dat deed ze ook. Ze leunde naar voren en duwde haar lippen... Voor een laatste maal... tegen de zijne aan. Heel zachtjes, heel voorzichtig, bijna terughoudend. Maar voor de laatste keer... Voor deze ene keer... Kon het. Ze sloot haar ogen en liet de tranen gewoon gaan... want dat was het enigste wat ze nu nog kon doen... Mocht doen...

Er kwam helemaal iets van de blondine, wat een kort moment voor stilte veroorzaakte. Geen rust, maar wel stilte. Een pijnlijke stilte. Er was eerst een klein knikje, al duwde de blondine daarna, ineens, alweer, haar lippen tegen de zijne aan. Toen ze dat net, de eerste keer had gedaan was hij te geschokt, te verward om normaal te reageren. Nu voelde het alsof hij was versteend door het verdriet. Niet in staat om normaal te kunnen reageren zat hij daar maar, warme, zoute tranen die over zijn wangen rolden en maar niet leken te stoppen. De hand waar de Poké ball in zat werd wat naar voren gebracht, het was net alsof hij enkel dat kon bewegen. Alsof andere dingen gewoon te pijn deden. Waarom deed Tawnee dit. Het deed hem pijn om zo afscheid te moeten nemen, alsof dit alleen maar meer olie op het vuur ging gooien.

Ze snikte even en trok lichtjes haar lippen terug. Het speet haar zo... Het speet haar zo... Toen ze opeens de ball in haar ooghoek zag, keek ze toch nog voor een tijdje naar hem. Ze kon haar ogen niet van hem afslaan. Ze wilde elke seconde van dit moment gebruiken om naar hem te kijken. Want... Ze moest zo gaan... De realiteit drong langzaam terug tot haar door... Het was verschrikkelijk. Ze wilde niet terug naar de stomme echte wereld... Ze leunde wat naar achter en na enige tijd waagde ze toch naar de ball te kijken. Ze durfde het niet te nemen. Niet aan te nemen... Ookal wilde ze wel... maar ze was bang een stap te zetten... Elke stap was dichter naar het afscheid... Het afscheid van hen... Van hun alles... En... En dat wilde ze niet...

Met ogen die nog waterig waren van de tranen bleef hij de blondine aankijken, al veegde hij de tranen weg weg met zijn mouw. Toch wetende dat het weinig nut zou gaan hebben maar toch, voor even deed het iets. De Poké baal die hij nog vast had werd niet aangenomen, dus de jongen duwde het ding zowaar in haar handen. Alsjeblieft, neem het gewoon.. De jongen wendde zijn hoofd af, des te langer dat ze hier bleven, des te pijnlijker zou het worden . Maar nee, de jongen wou nog er wat langer blijven. Veel langer. Gewoon, om het kleine beetje tijd die er was nog samen te gaan doorbrengen.

Opeens werd de ball in haar handen geduwd. ze staarde er even naar... Heel even... En keek toen langzaam op naar hem. Haar ogen keken diep in de zijne, zijn mooie goudgele ogen. Ze had ze altijd met zoveel vertrouwen aangekeken.... maar nu stond er zoveel verdriet in haar blik. Zoveel pijn. Ze klemde haar vingers rond de ball en loste heel langzaam zijn shirt. Trillend keek ze hem aan. Nog heel even... Nog heel even... Dan kon ze gaan... Dan... Zou ze het proberen... Tranen prikten in haar ogen, maar er leken geen meer te komen. Haar tranen waren zo goed als op... Ze kon niet langer meer huilen... Het deed teveel pijn... Haar ogen stonden te droog... Ze had teveel moeten huilen de laatste tijd... Teveel pijn in haar leven was het... Veel te veel.

Al zag de jongen dat de blondine naar hem keek, hij merkte het niet. Zijn ogen waren op een plek gefixeerd, als op een punt dat heel ver weg was en niemand kon zien. Onbewust keek hij precies naat Tawnee. Lege ogen die gewoon staarden, zonder echt te zien of door te hebben wat er leek te gebeuren om hen heen. De jongen probeerde zijn stokkende ademhaling te kalmeren tot een regelmatige en rustig iets, niet echt iets dat leek te lukken. Op het moment betwijfelde de jongen of dit gevoel ooit nog over zou gaan, mensen leken te verdwijnen in zijn leven naar Arceus wist waarheen. Hij zou hier niet meer tegen kunnen, de groenharige was op het moment niet meer dan een emotioneel wrak. Zo zat hij daar gewoon.

Zijn lege ogen wekte alleen maar meer pijn op. Ze legde een hand op zijn kaak en streelde deze heel voorzichtig. Daarna liet ze deze vallen, heel langzaam. Nog voor een tijdje keek ze naar hem. Ze had nog zoveel willen zeggen... Teveel... Ze sloot haar ogen toen ze zichzelf overeind werkte. Haar gepijnigde blik was schuin gericht op hem. Ze leunde lichtjes naar voren, tegen de muur aan. Haar ogen gingen open en ze keek even naar hem... Voor een laatste keer. Toen knipperde ze eens, sloot ze haar ogen en draaide ze zich om, waarna ze begon te rennen... maar elke stap... Elke pas verder van hem deed meer zeer. Ze moest steun zoeken bij de rotswand... Steun zoeken bij iets... Om niet te vallen. Haar tranen, die opnieuw waren komen opdagen, stroomden langs haar kaken heen. Het maakte haar zicht zo troebel... Het maakte alles echt helemaal niet beter... Het maakte dit afscheid zoveel moeilijker...

Hij voelde zich machteloos, niets kunnende doen om de blondine niet weg te laten gaan. Zijn benen werkten hem tegen, weigerden zich te verplaatsen. Waarom.. Waarom werkte niet mee, waarom kon hij zich niet verplaatsen. Hij stak zijn arm uit voor zover dat kon, opende zijn mond. Misschien om haar naam te roepen, of wat dan ook. Niets. Het voelde pijnlijk van binnen, iets wat verdween en gewoon leeg werd. Een leeg, maar toch pijnlijk gevoel. Niet meer en niet minder. Wat had hij gedaan. Ergens wist de jongen het nog met zijn heldere verstand, maar de leegte en verdriet nam de overhand van hem en leek hem niet meer toe te staan om normaal, helder te kunnen gaan nadenken. Kom terug. Woorden die hij niet kon gaan uitspreken. Misschien zelfs nooit meer tegen haar.