I like you more and more the lesser you breathe

Zijn ademhaling was gejaagd en hij had zijn ogen woest samengeknepen. Wat in Arceus naam dacht deze groenharige wel niet te doen met zijn pokémon? Dit was een moment waarop hij niet had gerekend. Niet dat hij groentje ooit had vertrouwd, maar hij had er niet op gerekend dat een oh zo goede vriend van Tawnee hem aan zou vallen. Voordat hij weer iets kon schreeuwen verscheen er een grijns rond het gelaat van de jongeman. Een Rock Tomb werd hun kant op gewerkt en het raakte zijn pokémon vol. "Epona!" De merrie zakte door het gewicht met een aardige klap door haar voorbenen heen, haar hoofd suisde in de richting van de grond. Maar daar was August al, om het hoofd op te vangen voordat het zichzelf pijnlijk kon stoten aan één van de stenen. De ademhaling van de merrie was sneller als normaal, net zoals die van hem. "Jij..!" schreeuwde hij woest in de richting van de groenharige.

Plotseling was ze weg. Ongelovig keek hij naar de groenharige die een donkere pokéball in zijn hand hield. "Wat?!" August sprong overeind en voelde gewoon hoe zijn ogen begonnen te vlammen. "Geef haar terug, vuile rat!" Dat was de enige goede benaming voor deze gozer. Een vuile verrader. "Denk maar niet dat je hier mee weg komt." Bij het laatste woord haalde hij met zijn vuist uit naar het hoofd van de groene. Over zijn lijk dat hij zijn dierbaarste bezit zomaar afnam. Ondertussen schoot zijn andere hand in de richting van de donkere pokéball.

Zijn vuist miste, net zoals zijn andere hand die een hoopvolle poging deed om bij de donkere pokéball te komen. Het waren beide mislukte pogingen, die hem enkel in het nadeel werkte. Een hand pakte zijn pols stevig vast en een elleboog kwam met een harde klap in zijn gezicht. August duizelde eventjes, voelde zijn hoofd bonken en was bank dat de jongen hem op een bepaalde plek had geraakt waar het knopje van bewustzijn zat. De ene hand lag in de pols van de jongen, dus gebruikte hij de ander om weer uit te halen naar diens gezicht. "Over my body," siste hij tegen de groenharige. En dat meende hij.

Hij had geen tijd om te reageren op de woorden die de ander hierna uitsprak. Zijn vuist had geraakt, maar niet met volle kracht en het had dus weinig schade opgebracht. Een harde trap kwam in zijn buik, waardoor de lucht voor een kort moment uit hem werd geperst en zijn gezicht vertrok van de pijn. Maar nee, hij had geleerd om geen zwakte te laten kennen. De vingers van de ander vlochten zich in de tussentijd in zijn haren, waarna hij voelde hoe zijn gezicht met een enorme klap vol op de grond kwam. Een pijnlijke grom was het enige wat hij liet horen, en dat terwijl dat menig mens het waarschijnlijk had uitgeschreeuwd in een soortgelijke situatie. De klap die zijn lichaam op had moeten vangen was hard geweest, zijn schedel kraakte protesterend en het leek erop dat zijn tanden door zijn lip heen geschoten waren, waardoor het bloed met een straaltje uit zijn mondhoek drupte. Ondertussen haalde hij met zijn arm uit naar de ander, al ging dat wel moeilijk zo.

Nog altijd was zijn ademhaling wat sneller dan normaal, vooral omdat hij zich los probeerde te worstelen. Plotseling werd zijn hoofd losgelaten, maar op het moment dat hij het een kleine centimeter van de grond af had gedrukt werd het met een hevige kracht weer tegen de stenen aangedrukt. Hij voelde gewoon hoe het vlees van zijn wang opengesneden werd, het deed echt pijn. Maar laten kennen deed hij zich niet, nog niet. De ijzeren smaak van bloed proefde hij op zijn tong, maar hoe vaak had hij dat al niet geproefd? Dit was vroeger zo vaak gebeurd. Een luide kreet verliet echter zijn mond toen hij voelde hoe de ander zijn arm met een hevige draai zo ver omdraaide dat je het bot kon horen kraken. Tranen sprongen in zijn ogen, tanden zo hard op elkaar geklemd dat het hem verbaasde dat ze er nog niet uitsprongen. Voor vloeken en tieren had hij geen tijd, de pijn maakte hem misselijk.

Kort streek zijn tong over zijn lippen heen, enkel om te checken hoe erg de schade hier was. Hij wilde dat hij het niet had gedaan, dat hij het niet had geweten. Bij de volgende woorden flitsten zijn ogen omhoog, vernauwd. Een zachte grom kwam over zijn lippen toen de ander wat meer kracht op zijn wang uitoefende door er meer gewicht op te zetten. "Hoe.. weet je dat?" gromde hij zacht voor zover hij zijn kaken goed open kon krijgen om te praten. Ondertussen was zijn verslapte arm pijnlijk naast hem neergevallen. Voor geen goud zou hij nu één van zijn drie overige pokémon naar buiten halen. Geen van allen zou op kunnen tegen de Charizard, allemaal waren ze in het nadeel. Dat deed hij hen niet aan, straks nam deze freak hen ook nog van hem af. Als hij geen ergere dingen kon verzinnen.

Een volgende korte grom verliet zijn mond bij de woorden van de groenharige. Wie had het verteld dan? Zo veel mensen wisten er ook niet van dat hij zijn pokémon verloren was die ene dag. Nog altijd werd zijn hoofd pijnlijk tegen de grond gehouden, waarbij hij zijn ogen voor een kort moment dichtkneep. Straks werd zijn hoofd nog geplet als een overrijpe tomaat. Zijn andere arm werd opgetild en hij probeerde zich te verzetten, waarbij hij zijn nagels in het vel van de arm van Nathan plantte. Een pijnlijke grom kwam weer opzetten uit zijn keel en een straaltje bloed liep uit zijn mond naar buiten, de klap had ook binnen in hem al wat schade aangericht. "Wacht maar.." gromde hij zacht tussen zijn tanden door. Hierna klonk weer hetzelfde krakende geluid als even hiervoor, en een mengeling van een grom en kreet verliet zijn mond.