{Aiden Stark} Wayward Tales

Ze had willen praten en Aiden wist uit ervaring dat dat nooit goed kon zijn. Toch wist hij ook zeker dat er geen ernstige problemen konden zijn. Ze gingen juist… goed. Geen drama, geen gezeur. Alles was oké en hij was nog altijd maar al te graag in haar buurt. Maar, toch was hij benieuwd naar wat ze te zeggen had. Vandaar dat hij er niet al te lang over gedaan had voor hij het Pokémon Center in stapte, zijn groene ogen door de omgeving glijdend voor hij zich tegenover haar neer liet zakken en met een grijnsje naar het blonde meisje keek. “Ey,” groette hij haar, zijn wenkbrauwen optrekkend en de grijns van zijn gezicht weg vegend. Hij was benieuwd wat ze te zeggen had.



Bedankt dat hij zo snel kon komen. Een frons trok over Aiden’s gezicht. “Hmn,” kwam er even bedenkelijk uit. Die woorden hoorde je meestal alleen als een vriend hulp nodig had en je kwam, of iets in die richting. Niet van… Niet van haar? Daarom hief hij al snel één wenkbrauw en keek hij haar wat doordringend aan. Hij was immers geen al te simpel, lief, geduldig type. “Spuug ‘t eruit,” bracht hij rustig uit. Het viel maar al te goed op dat het blondje ergens mee zat en Aiden stond niet toe dat ze ging afdwalen of iets in die richting. Hij wilde weten wat er was en of hij er misschien iets mee kon helpen.



Ze miste Kalos. Aiden glimlachte lichtjes. Hij was al benieuwd geweest wanneer ze het eruit zou spugen. Ze had niet enthousiast genoeg geleken over de nieuwe regio, niet blij genoeg om weg te zijn uit de hel die zich Kalos noemde. En toch… Hij dacht er zo anders over, was zo blij even uit Kalos weg te zijn. Het was niet in zo verre dat hij hier wilde gaan wonen. Nee, in tegendeel zelfs: hij wist al dat hij ooit terug zou willen naar Johto of Kanto om daar zijn oude dag te slijten, maar zo ver was het nog lang niet.
Lilium ging door het liefste terug te willen gaan, maar hij. Aiden’s ene mondhoek trok een heel klein beetje omhoog en hij keek haar weer aan, terwijl ze begon te stamelen. Op dit punt moest hij toch lachen en schudde hij zijn hoofd zacht heen en weer. “Weet ik toch,” sprak hij rustig. Nee, Lilium was nooit moeilijk te lezen geweest. Het was voor haar omgeving precies duidelijk wat er door haar hoofd heen ging. “Maar, ik… Denk inderdaad nog niet klaar te zijn met Hoenn,” zei hij. Hij zou het veel te zonde vinden hier weer weg te gaan zonder alles gezien te hebben. Natuurlijk zou hij Lil missen en was het raar als ze zo ver uit elkaar waren, maar… Als ze dat niet eens zouden overleven, was het sowieso gedoemd te falen. “Maar ik snap dat jij terug wilt.” En hij zou haar niet stoppen.

Ze dacht inderdaad binnenkort terug te gaan. Ze had haar hand in de zijne laten glijden en hij kneep er even in, al trok een lichte glimlach over zijn gezicht. Nee, dit was goed. Ze moest terug naar haar regio en hij… Hij zou dit nieuwe gebied verkennen en een nieuw doel vinden, want dat was iets wat hij absoluut nodig had. En hoe ze het ook wendden of keerden, hij zou niets vinden met haar in de buurt. Dat was veel te veel afleiding. Ze zouden dit wel redden. Hij schudde zijn hoofd dan ook met een lichte snuif na haar laatste woorden. “Dat komt wel goed,” zei hij, even in haar hand knijpend. Ja, het kwam allemaal wel goed.