Planning isn't my thing

Ragya was nog niet klaar voor het moederschap. Ze had het ei nog geen week en ze was de verantwoordelijkheid nu al beu. Al twee keer was het ding bijna gevallen en weggerold en nog steeds had ze er geen goede plek voor gevonden. Ze had natuurlijk ook niet zo’n koker die de meeste hadden, nee, want dat lag buiten haar budget. De roodharige moest het zwart met blauwe ei maar gewoon vasthouden en hopen op het beste. Straks zou ze het wel in haar tas. Dat zou toch gewoon kunnen? Met veel handdoeken en dan gewoon in de zwarte rugzak proppen? Neh, ze zou het wel proberen en hopen op het beste. Zo teer waren eieren vast niet. Maar terwijl ze over de straten van de bekende stad liep zocht ze rond naar een nieuw kraakpand. Haar voormalige was in een plotselinge doorzoeking afgesloten. Urgh, wat had ze een hekel aan bemoeizuchtige politie. Deze waren ook niet achterlijk en hadden heus wel door dat er verdacht veel kraakpanden plotseling tekenen van leven toonde, de meeste werden dus ook doorzocht en gecontroleerd. Daarbij had ze ook nog last van Team Rocket die hun neus wel eens in gebouwen wouden steken waar die niet hoorde. Al met al was het moeilijker langer dan twee dagen in een bepaalt pand te blijven, en Lumoise had ook niet oneindig veel mogelijkheden voor dakloze. Misschien moest ze een doos halen bij de supermarkt en erin gaan wonen, ze was niet zo groot dus het was vast mogelijk. Deze hopeloze gedachte liet haar zuchten, iets wat ervoor zorgde dat Aldrei naast haar opkeek. ‘Kom meis, laten we een bankje zoeken’ sprak de roodharige maar simpel. En bij het eerste de beste bankje, ongeacht of er iemand zat, zette ze haar tas weg en haalde een grijze handdoek tevoorschijn. Deze begon ze rond het donkere ei te wikkelen en hierna kwam de poging hem in de tas te krijgen. Aldrei was ondertussen wat aan het rondkijken naar voorbijgangers, om hierna plots te grommen. Ragya bestede er echter geen aandacht aan en ging verder met de onmogelijke poging het ei in haar zwarte rugzak te duwen. Ze was wel wat gegrom gewent.

{ Eerste post Floyd~

Zelfs al zou het voor elkaar krijgen het ei in haar tas te krijgen zou ze het er nooit meer uitkrijgen. Maar goed, dat kwam dan wel. Ze was al blij genoeg niet heel de dag met dat blauwe ding rond te hoeven lopen. Het was niet dat ze zichzelf niet vertrouwde met zo’n breekbaar ding.. nee hoor. Daar lag het punt totaal niet. Plots, alsof haar wanhoop was aangehoord, gleed het ei de zwarte rugzak in en kreeg ze het ding net op tijd opgetild voor het te hard neer zou komen. Triomfantelijk grijnsde ze en gleed de tas weer op haar schouder. De overwinning was de hare~ Maar eenmaal omgedraaid zag ze dat haar trouwe Ninetales weer problemen had gebracht in plaats van ze weg gehouden. Ze zuchtte veelzeggend en wierp een blik op het enorme ding wat nu weer op diens dreiging was ingegaan. En wederom; een veel grotere, sterkere pokémon. Deze keer een Hydreigon, want daar hadden ze nog nooit ruzie mee gezocht. Wat verfrissend. Ondanks de luide grom van de ander keek Aldrei niet onder de indruk terug en grauwde een belediging die ze eerder uit Sleipnir’s woordkeuze had verwacht. Onder tussen wist ze wel het verschil tussen een normale grom en een scheldwoord, daarvoor kende ze de gouden vos goed genoeg. Aldrei leek ook helemaal niet door te hebben dat ze hier in de mindere partij zat, nee, ze gromde evenleuk door en snoof sceptisch. Nu pas bekeek ze de trainer van de driekoppige dragon type, een die haar verbaast bekend voorkwam. Dus fronste ze even terwijl haar pigmentloze ogen over de ander gleden, tot ze op de conclusie kwam. Een gedachte schoot haar nog eerder te binnen dan diens naam; ‘Ik heb nog een etentje van je te goed’ Ze beet kort op haar wang terwijl ze zich het voorval weer herinnerde, toen had Aldrei met diens Metang geruzied. ‘Floyd was het niet?’

‘Nee’ Was haar simpele antwoord. Voor de gezelligheid zou ze aanraden eerst te gaan eten en dan pas het eerste te doen, maar goed. Vrouwelijk advies, wie had daar nou zin in? Waarschijnlijk was Herra Sólskin helemaal in staat het super leuk te houden. Want hij zag er ook uit als iemand die plezier had in het leven. Maar ze leek de test te hebben doorstaan. Yay. Ze leefde nog en was niet verminkt door een beest met die koppen. Hoe werkte dat trouwens? Bij zijn volgende, wederom positieve woorden, was haar eergevoel jegens de draak helemaal verloren gegaan. Goed, je bent een draak, leuk voor je, maar dan heb je drie koppen, een paarse tooi en heet je Waglington? Sorry maar dat kon ze gewoon niet serieus nemen. Bij het belangrijke gedeelte van zijn zinnen nam ze het even in overweging. En hij had een punt, dus knikte ze weldenkend. ‘Ik denk in ieder geval niet dat jou commando’s twee minuten verschil zouden maken’ Even keek ze hem aan, met een gespeelde teleurstelling. ‘En ik ben beledigd dat we maar 5 minuten krijgen om ten onder te gaan, we zouden het heus wel 10 minuten volhouden om daarna heel stijlvol te verliezen’ Nee, tegen die kip zouden ze zeker niet winnen, maar toch, 10 minuten standhouden zou wel binnen hun kracht zitten. Niet dat ze dit wou bewijzen, ze bleef liever intact en genoot van het leven dan kippenvoer te worden. Toch bedankt voor het aanbod.

Nou, ze gingen blijkbaar eerst eten. Wat natuurlijk heel gezellig zou worden met het karakter wat hij tot nu toe van Floyd had gezien. Maar ja, als het haar te warm onder de voeten werd kon ze nog altijd op de loop gaan, al betwijfelde ze of haar trots dit toe zou staan. En blijkbaar mocht zij kiezen waar ze gingen eten, dus zo onaangedaan mogelijk als je kon zijn na haar aangekondigde einde keek ze even rond. ‘Nou, verderop is een leuk plekje om te eten’ opperde ze maar, al gaf ze de ander weinig keuze door meteen beginnen te lopen. Aldrei knipperde wat verbaast door het vertrek van de andere pokémon maar zwiepte toen maar met haar staarten en voegde zich weer aan haar trainers zijde. Al snel zag de roodharige het tentje wat ze had bedoelt, een normaal restaurantje met gele luifels en de naam; ‘PikaChew’ Want ja, bad puns maakte eetgelegenheden des te beter. Zover ze wist waren er lekkere broodjes en gerechtjes om uit te kiezen en was alles betaalbaar, het laatste was het belangrijkste. Misschien als Floyd zich gedroeg kreeg hij ook nog een ijsje met disco-dip, dat zou hem vast in een beter humor brengen voor het volgende deel van hun uitje.

Goed, het was geen vijf sterren restaurant. En dit was niet helemaal haar stijl, haar kleren waren immers het minst felle van heel het gebouw. Maar goed, het was zo'n modern hipster geval waar je een bij ruimte had waar een koffiebar zat. Yep, zo'n gebouw. Wat kon je anders verwachten in zo'n grote stad? Toch moest Sólskin maar accepteren dat ze arm was en het hier goedkoop was, op de koffie na. "Niet klagen" sprak ze dus ook redelijk afkeurend op Foyd z'n opmerking. Bij de andere vraag zuchtte ze en liep naar een tafeltje waar een menukaartje op stond en een felgeel vetplantje in een potje. "18 Sólskin, en bestel maar wat, als het maar geen koffie is" Ze ging zitten en duwde het potje weg. Ze had niet gemerkt dat ze de ander hardop Zonneschijn genoemd had, maar ja, haar aandacht lag bij het feit dat ze dolgraag koffie wou.

Ughh. Echt, misschien hadden ze toch wel naar een kinderrestaurant moeten gaan, voelde Floyd zich nog wel thuis. Hij had dezelfde motivatie als een kind van vier en ze durfde te wedden dat hij zodra ze het had gezegd koffie zou bestellen. Had hij de prijzen hier gezien? Dit was zo'n plek waar je taart, chocola, slagroom en misschien zelfs een speciale show kreeg bij je koffie. Ze keek hem ongeamuseerd aan. "Te duur, ligt niet binnen mijn budget" Hulpzoekend keek ze opzij naar Aldrei, die enkel humoristisch terug keek. Eigen schuld, moest ze maar niet zulke goede plannen hebben.

Ragya had even haar blik over de kaart laten glijden en had besloten voor een simpel broodje gesmolten oude kaas te gaan. Niks te fancy's maar dat hoefde de roodharige ook niet. Waar zij vandaan kwam was een schaapshoofd een delicatesse dus haar prioriteiten lagen een stuk lager. Ze reageerde niet op de woorden van Floyd. Een behoefte om zijn woorden te bevestigen had ze immers niet. Yup, ze was arm, maar met stelen kwam je al een flink eind. Aldrei was daarmee een goede hulp, en het feit dat ze geen huur betaalde en in kraakpanden woonde hielp ook. Het was niet de bedoeling geweest hier zo lang te blijven. Bij de verdere, geweldig zinnige, opmerking van haar metgezel gunde ze deze een deadglare. "Het is dat ik je roeping niet wil ontnemen, maar ik waardeer je goedgemeende advies" toen de serveerster aan kwam en met schrijfblok in de hand wachtte op de bestelling en het dagmenu van frisse salade opperde gaf Ragya haar bestelling op.