Planning isn't my thing

Het leek onmogelijk dit gesprek te winnen, maar ze kon haar eer nu eenmaal niet zonder slag of sloot verliezen. Echter had ze geen comeback bij de hand dus mompelde ze enkel wat in haar eigen taal, al was dit zeker een zwak antwoord. Maar goed, terug komend naar de mentaal minderjarige. Toen ze konden bestellen was het geen verassing dat meneer helemaal los ging. Echter was zijn uitdagende blik iets wat ze niet zomaar kon laten gaan. Ze had immers een vrij kort lontje, toch zei ze op haar beleefdtse stem; "Zet het maar op de rekening onder Freya Lotbrock" de serveerdster knikte en beet toen op haar wang, waarna ze haar het schrijfblokje gaf. Ja, haar accent en de noordse naam maakte het niet allemaal verstaanbaar. Ze schreef de naam op en gaf alles terug. De vrouw draaide zich met een lachje om. Hierna keek ze met een triomfantelijke blik terug naar Floyd. Al leek het haar voor de ander geen probleem, hij hoefde immers niet te betalen.

"Freya is een godin, Lotbrock is een vrij voorkomende achternaam" Dus ze had koffie en broodjes besteld in de naam van de goden. Yay, een goddelijk broodje kaas werd gewaardeerd. En de achternaam klopte niet helemaal, ze sprak het ook vreemd uit met haar accent. Echter zou je het normaal schrijven als Lotbrok, maar goed. Hier gebruikte ze wel een c in hun woorden en het was niet dat het een verschil zou maken. Al snel kwam de serveerster terug met de broodjes, die ze wegzette. En niet lang daarna een man met een.. koffie. Het was een xl beker van een lichtbruine koffie war duidelijk maakte dat er verse room in zat. Verder lagen in het bijbehorende bakje cacaobonen, slagroom, suiker en chocola. In de beker zelf zat een sterretje, of hoe die stokjes met mini vuurwerk ook mochten heten. En een koekje vastgemaakt aan de rand zoals ze met fruit zouden doen met tropische drankjes. Ze trok een wenkbrauw op en keek naar Floyd, alsof ze wou zeggen "Ik zei het toch"

Ze grijnsde, yup, gelukkig was ze niet vanplan wat met Freya te maken te hebben. No kids for her, kon ze op z'n minst een broodje op diens naam bestellen. Ragya geloofde in haar goden, in ieder geval meer dan in Arceus. Ze vond het maar een raar idee dat pokémon, die je gewoon kon vangen, de wereld gemaakt moesten hebben. De roodharige pakte het ene deel van haar broodje en gaf deze aan Aldrei, die er met smaak aan begon. Dat was echter tot ze bijna het vuurwerk op een stokje bijna tegen haar hoofd aan kreeg. Ongeamuseerd staarde ze naar Floyd en ging toen verder met haar eten. Zeer casual knikte Ragya "Was het al bijna vergeten" Ja, ze was niet geheel zeker van de zaak. Maar goed, mocht het uit de hand lopen kon ze Floyd altijd nog in de fik zetten en heel snel met Sleipnir wegrijden. Dat was immers een goede optie. Ze begon ook aan haar broodje, of ja, hetgeen wat niet aan de Ninetales gedoneerd was.

Maar natuurlijk, hij was zo'n vriendelijk persoon om te zorgen dat ze het niet vergat. Hoe kon ze ook anders van hem denken? Bij de andere opmerking, en voornamelijk de blik richting de Ninetales zorgde ervoor dat ze moest grijnzen. "Dan moet je niet bij mij zijn, mijn team is niet echt een aangenaam cadeau" Ninetales deed hier daad bij het woord door uitdagend terug te kijken. Haar Ninetales was een bolletje trots op pootjes wat van tijd tot tijd ontvlamde. Ze was daarbij gezegend met een zeer kort lontje waardoor het alles behalve een handig beest was om mee te vechten. Maar ja, ze was haar partner en Ragya kon er nog redelijk goed mee overweg. De enige die misschien een fatsoenlijke vangst zou zijn was Sleipnir. Maar zeg nou zelf, hoeveel was een ponyta met blauwe vlammen waard als het beest alleen maar schold en appelkoeken wou? Ze wachtte tot de ander aanstalte maakte op te staan, hij was immers degene met de enorme koffie.

Voor de grote chagerijn die de ander was vond hij nog wel flink wat dingen leuk en goed. Blijkbaar was geel niet zijn favoriete kleur maar goed, het was ook een lelijk iets. En vuurwerk in zijn koffie beviel ook niet, maar de rest, allemaal goed en aardig. Ze bekeek hem en zijn enorme koffie dus ook met een zucht. "Je bent wel makkelijk tevreden gesteld, maar dan kan je het vast met Aldrei vinden" Haar toon was nonchalant, alsof ze het tweetal nu bij elkaar kon laten met een gerust hart. Aldrei snoof sceptisch, het er niet mee eens zijnd. Want ja, eerlijk is eerlijk. Zelfs al zou Floyd mevrouw krijgen had hij er weinig aan. De teef ging niet in pokéballen en zal al helemaal niet meewerken. Het was nog waarschijnlijker dat ze gewoon de bal af zou pakken en weg zou lopen. Toch wou de roodharige het er niet op wagen. Ze was ondanks alles nogal aan de gouden vos gehecht.

Ragya moest toegeven dat dit het meest semi-sarcastische gesprek en etentje was geweest dat ze ooit had gehad. Natuurlijk super gezellig en ze zou het al bijna overwegen Floyd vaker uit eten te nemen als het niet om het feit was dat het risico bestond dat ze haar pokémon kwijt raakte. Yep, nadeel. "Bijna, gelukkig niet helemaal" merkte ze maar terug op. Nee, Aldrei bezorgde haar dan wel meer last dan wat anders maar ze hielt van het beest. Of het wederzijds was, wie weet. Toen de ander zo goed als klaar was met zijn enorme koffie, die blijkbaar was bevallen, was het tijd voor het mindere gedeelte. Maar goed, eigen schuld, had ze haar grote mond maar niet open moeten trekken. Dus knikte ze en stond op, schoof haar stoel aan en keek even naar de serveerster die haar hand op stak als bevestiging dat ze het op de rekening had geschreven. Jammer voor haar zou Freya Lotbrock niet meer terugkomen. Ze wachtte tot Floyd opgestaan was en knikte naar de Ninetales, die al vooruit begon te lopen.

Eenmaal buiten zag ze al snel iets wat ze niet graag zag. Aldrei tevens ook niets, de teef gromde diep richting de Blastoise en ze trok wat bleek weg. Fronsend porde de roodharige haar pokémon met haar voet, waardoor ze weer opkeek en na nog een dodelijke blik achter haar ging staanm voor de veiligheid van zichzelf en de rest zou ze niet Aldrei gebruiken. Het beest was bang voor water na het voorval en ze voorzag zeker een doorweekte pokémon in de toekomst. Daarom pakte ze de netste bal uit haar riem en draaide deze even rond. Met een klik verscheen Fenrir, die de ander koeltjes bekeek. Ze had niet echt iets van een type voordeel, maar dark types hadden nog neutrale damage en tja, ze had altijd nog wat trucjes achter de hand liggen mocht het nodig zijn. Ze kon immers moeilijk de baby Blitzle erbij halen. "Fenrir, Howl" sprak ze zonder er tijd aan te verdoen. De Houndoom volgde haar order op en liet een holle huil door de straten galmen. Hierna liep hij wat verder de straat op, zodat ze niet weer met het vuilnis probleem kwamen. "Smog" Yup, ze was zo'n type trainer dat meteen haar kans greep een voorsprong te krijgen. Want kijk nou, die dikke schildpad was meer dan een paar levels sterker en had een voordeel jegens de donkere hond en vrijwel heel haar team. Een beetje Poison zou hem met geluk in ieder geval redelijk kwellen. Of genoeg om straks met Aldrei een Hex te kunnen doen.