It doesn’t even matter {Open}

Hij had gezocht naar een plek die op dit latere avonduur verlaten was, want hij wilde alleen zijn. Hij had stilte nodig, een plek waar niemand hem kon storen en waar hij eventjes alles kon laten zinken wat er de afgelopen tijd gebeurd was. Het Parfum Palace was de enige plek geweest die hij kon bedenken. Natuurlijk was die afgesloten op dit late uur, maar de roodharige had er geen moeite mee gehad om over het hek te klimmen en in de tuin te landden. Alleen onder speciale reservatie naar binnen, daar had hij geen geld voor. Doei. De roodharige was ondertussen al binnen in het luxe huis. Er brandde zo hier en daar een vaag lichtje, maar voor de rest was het redelijk donker. Hij had zich op de grond laten zakken, rug tegen de muur en hoofd naar achteren. Tijd. Dat had hij nodig. Veel tijd. Met zijn rechterhand streek hij door zijn haar heen, waarbij hij nog kort een beetje pijn voelde. Het litteken wat hij over gehouden had aan haar was nog vers en had ook tijd nodig om te helen. Al betwijfelde hij of het ooit over zou gaan. Daarmee bedoelde hij zowel het litteken als het andere gevoel dat al dagen in zijn hoofd ronddwaalde. Plotseling stond hij op, hij moest zijn energie kwijt. Het eerste wat hij dan ook in zijn handen kreet was een vaas. Hij klemde het ding stevig in zijn hand, om het vervolgens door de gang heen te werpen. Het ding knapte uit elkaar toen het de muur met een dreun raakte, waarna de vloer bezaaid werd met kleine scherven. Mooi zo. Het voelde goed. Binnen een paar tellen had hij een tweede vaas te pakken, eentje die een stukje verder in de gang stond. Toen hij deze ook gegooid had wist hij niet goed meer wat hij deed. Glasscherven vlogen in het rond, zo nu en dan gevolgd door een grom van de roodharige jonge man. Uiteindelijk, toen de vazen binnen zijn handbereik op waren, dreunde hij met zijn vuist tegen de muur en voelde hoe deze een beetje meegaf onder de kracht die hij erop uitoefende. Nooit meer zou hij aan zoiets beginnen. Nooit. Meer. Hij haalde zijn hand van de ingedeukte muur af en liet zich met zijn rug er tegenaan leunen. Het kon hem niks schelen als er nu een bewaker aan kwam lopen, er was geen doel meer nu. Hij was weer terug bij af, alleen.

{ Open }

Holy freaking Mozes rijdend op een Tauros! Glassplinters vlogen aan haar voorbij en de jonge vrouw zette onmiddellijk geschrokken een pas naar achteren, haar blik laten vallend op een roodharige gast wie zijn vuist in de muur plantte. De muur deukte in en de jongen leit zich tegen de muur aan zakken. Even bleef Stacey zitten, wachtend of de gek tegen zichzelf zou beginnen te praten, maar uiteindelijk besloot ze dat het redelijk veilig was. Ze voelde voor de zekerheid nog even of het mesje zich nog altijd in haar broekzak bevond, maar deze zat veilig op ziojn plek en dus ademde ze even diep in, voor ze naar de jongen toe liep en ze zich voor zijn neus neerzette, haar ene wenkbrauw optrekkend. “Volgens mij is dat niet wat je zou moeten doen met de muur en vazen,” sprak ze droog, keurend bijna. Ze was zich bewust van het feit dat je hier op dit tijdstip eigenlijk niet eens mocht komen, maar de jonge vrouw was niet echt weg te houden met een hek. Ze hield niet van de drukte, dus had ze gehoopt hier laat even een kijkje te kunnen nemen. Helaas had meneertje roodhaar besloten alles te vernielen.

Zijn handen vonden zich een weg naar zijn haar, waar hij ze tot vuisten balde en lichtjes aan zijn eigen haar trok. Hij verdiende het gewoon niet, hij was woedend op zichzelf. Toen er een stem klonk en er een onbekende persoon voor zijn neus stond. De blik ik zijn ogen was koeltjes, misschien zelfs een beetje te voor zijn doen. De jonge vrouw zei dat het volgens haar niet was wat je moest doen met de muur en vazen. "Er zijn zoveel dingen in het leven die je niet zou moeten doen," verzuchtte de roodharige terwijl hij zijn blik strak afwendde. Het kon hem weinig schelen dat iemand hem betrapt had. Hij was zo vaak betrapt op vernielingen in Unova. Waarschijnlijk zou de politie hem nog altijd op het gezocht lijstje hebben staan. Was het niet voor vernieling, dan wel onschuldige diefstal. De roodharige schudde zijn hoofd een keertje en leunde toen weer met zijn hoofd tegen de muur. Hij merkte dat hij een beetje gekalmeerd was door deze plotselinge woede-uitbarsting, maar nog lang niet alles was eruit.

Er waren zoveel dingen in het leven die je niet moest doen. Stacey knikte rustig. “Zoals te veel chocolade eten, gokken, roken, drugs,” somde ze op, voor ze door haar knieën zakte en haar groene ogen strak op het gezicht van de jongen richtte. “Of je frustraties uiten op onschuldige voorwerpen,” ging ze rustig door, een wenkbrauw heffend terwijl ze hem aankeek. “Dus, je gaat me toch niet vertellen dat je je hier zit aan te stellen om een meisje of een verloren gymgevecht?” Haar andere wenkbrauw schoot ook omhoog en ze keek de jongen keurend aan. Ze was benieuwd hoe hij zou reageren.

Hij had zijn blik gericht op de scherven die op de grond lagen. Scherven brachten geluk, tenminste dat beweerde men dan. Hij geloofde niet zoveel van die onzin, anders had zijn leven allang een prachtige droomwereld geweest. Nu was het eerder een of ander hellegat. De groen harige was door haar knieën heen gezakt en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Pas toen het erop leek dat hij antwoord zou moeten geven op een vraag keek hij haar weer aan. De persoon tegenover hem had ook groene ogen, paste goed bij d'r haren. Kort zuchtte de jonge man. "Laten we zeggen dat ik me aan zit te stellen om alle fouten die ik tot nu toe heb gemaakt in mijn leven. Dat zijn er ondertussen teveel geworden." Het was waar, hij had veel te veel fouten gemaakt. Het stomme was dat het allemaal begonnen was voordat hij er zelf erg in gehad.

Stacey fronste haar wenkbrauwen bij het horen van de woorden die de jongen sprak. “Ach gossie,” zei ze hoofdschuddend. Ze liet zich helemaal op de grond zakken, waardoor ze met haar kont op de grond plofte. Ze zette haar handen achter zich en keek de jongen met opgetrokken wenkbrauwen weer aan. “Je bent nog jong, als ik ‘t zo zie van mijn leeftijd,” begon ze. “Dus zulke grote fouten zul je nog niet gemaakt hebben.” Zou het aanstellerij zijn? Doelend op een meisje? Ze had vaak genoeg van zulke knullen gezien, immers. Het was vrij weinig naast dat zij haar verloofde verloren was, waarschijnlijk. Sowieso waren de meesten nog niet ver genoeg en bleef het bij crushes en korte relaties.



Hij keek de groen harige vrouw kort aan, met een wat droge blik in zijn ogen bij de eerste reactie die ze maakte. De ander liet zich nu op haar achterste zakken en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Bij haar volgende woorden liet hij zijn hoofd weer tegen de muur aan zakken, terwijl hij met een kleine grijns zijn hoofd een keertje snuivend schudde. Sommige mensen zouden zijn situatie waarschijnlijk nooit begrijpen. "Nou, je kan zeggen van wel." Nog altijd had hij zijn ogen gesloten gehouden. "Drie jaar achterna gezeten door de autoriteiten, diefstal, geweldpleging, zo kan ik nog wel eventjes doorgaan." Normaal gesproken sprak hij nooit over zijn verleden, maar na dat hele gedoe met Tawnee kon het hem geen ene moer meer schelen.

Nou, ze kon zeggen van wel. Ze hief haar wenkbrauwen en keek de jongen aan. Stacey was altijd een heel open persoon geweest. Misschien omdat je toch niet wist wie je kon vertrouwen, dan kon je het net zo goed opgeven. De jongen vertelde zijn verhaal en ze zuchtte een keer. “Dus je hebt spijt,” sprak ze rustig, haar rug wat rechtend, “en alsnog ga je door met vernielen?” Ze trok haar wenkbrauwen omhoog, vragend. Al snel schudde ze echter haar hoofd. “Maar, we maken allemaal fouten. Dat komt wel goed.” Een grijns trok over haar gezicht terwijl ze de woorden sprak. Optimistisch? Misschien. Maar, de dag dat zij pessimistisch zou gaan denken, zou ze het niet meer aankunnen. Hij zou het misschien niet denken, maar ze begreep het maken van fouten prima.

Had hij spijt? Wie weet. Bij de vraag van de andere persoon haalde hij enkel lichtjes zijn schouders op, terwijl hij zijn hoofd weer optilde van de muur en haar aankeek, luisterend naar wat ze nog meer te zeggen had. "Sommige fouten komen niet meer goed," verbeterde hij haar toen. Het was waar. Sommige fouten stonden voor eeuwig vast, tijd kon je immers niet meer terug draaien. Als iets eenmaal was gebeurd, dan kon je er niks meer aan veranderen. Anders had hij al boeken vol geschreven met dingen die hij zou willen veranderen in zijn geschiedenis. Ondertussen had hij zijn hand naar de rand van zijn shirt af laten glijden, die hij een beetje omhoog trok zodat zijn riem zichtbaar werd. Aan deze riem zaten in totaal zes sloten waaraan men pokéballs kon hangen. De vier middelste waren bezet, de laatste nog leeg en de eerste was kapot. Het ding was voor de helft versmolten en voor de andere helft totaal weggeblazen. Het was wel duidelijk dat er ooit een pokéball in gezeten had, maar dat die nu verdwenen was. Zonder nog iets te zeggen liet hij zijn shirt weer los, zodat deze op zijn plek terugviel en zuchtte een keer.

Sommige fouten kwamen niet meer goed. Stacey wilde haar mond openen om iets te zeggen, toen de jongen zijn shirt wat omhoog trok. Hmn? Haar blik viel op het kapotte slot voor een Pokéball. “Ah,” kwam er uit haar mond. Ze schudde haar hoofd eventjes zacht, voor ze licht glimlachte. “Maar je kan altijd proberen het beter te maken,” zei ze, knikkend naar de plek waar zijn balls zaten. “Als je terug wil wat van jou is, dan moet je daarvoor vechten.” het was kapot, dus de ball moest er met geweld weg zijn gehaald. Ze ging dus uit van diefstal. Even ging ze met haar hand door haar groene haren, voor ze richting zijn hand knikte. “Hoe voelt je hand?” Het had er hard uit gezien, de klap. Wie weet had hij zijn hand bezeerd.

Hij kon proberen het beter te maken. De vraag was enkel hoe. "Het ligt nogal ingewikkeld," mompelde hij enkel en zijn gezicht verstrakte een beetje. Hij zou moeten vechten. De vraag was hoe. De vraag in zijn leven was altijd hoe. Altijd dat stomme woord. Toen de groen harige over zijn hand begon keek hij er verbaasd naar, totaal vergeten. Zijn knokkels bloedde een beetje. "Oh.." mompelde hij droogjes en keek toen kort naar de groen harige. Nou ja, zijn hand was niet verlamd en zat er nog stevig aan, dus heel erg vond hij het niet. Dat soort kleine wondjes deden hem niet veel. Niet meer immers. Vroeger kon hij niet zo goed tegen bloed, maar hij reageerde nu bizar koeltjes voor zijn doen. "Het gaat wel," zei hij toen en bewoog een keertje met zijn vingers, wat hij beter niet had kunnen doen omdat het zo de wonden juist weer open maakte.

Het lag nogal ingewikkeld. “Het ligt altijd ingewikkeld,” sprak het meisje rustig, haar hoofd zacht schuddend. “De vraag is enkel of je ‘t wil. Zo ja, dan maakt ‘t niet uit hoe.” Zij had er alles voor over gehad als het mogelijk was geweest. Haar grootste fout terug kunnen draaien, of er iets aan kunnen doen, zou geweldig zijn geweest. Of het terugkrijgen van haar verloofde. Maar, helaas had het bij haar niet zo mogen wezen. Nee, bij haar was er een punt achter gezet en was het klaar, niets meer aan te veranderen.
Het ging wel, zei hij. Zijn knokkels waren aan het bloeden en Stacey haalde haar tas van haar rug, enkele spullen eruit halend voor ze zijn hand beetpakte en het naar zich toe trok. “Je wil niet dat dat gaat ontsteken,” sprak ze. Dit was standaard geweest. Ze had de afgelopen jaren zoveel wonden verbonden dat ze het met haar ogen dicht nog zou kunnen. “Dus blijf stil zitten,” ging ze door, voor de alcohol erover ging. Au, dat zou prikken. Sorry August.



Ze had een punt. Als iets niet ingewikkeld zou liggen, dan was het ook geen probleem geweest. Dit was gewoon een vreselijke samenloop van situaties. Het feit dat hij erachter was gekomen dat ze een dief was, en daarbij dus tegen hem had gelogen. Dat had hem doen twijfelen of er niet meer dingen waren waar ze over gelogen had. Dat had hem laten twijfelen aan haar. Toen nog het vreemde gedrag wat ze had vertoond, en later nog het feit dat hij door haar zijn starter kwijt was. De enige pokémon in zijn team die hem ooit honderd procent zou kunnen begrijpen. Simpelweg omdat ze overal zelf ook bij was geweest, alles wat er vroeger gebeurd was.
Toen de ander zijn hand vastpakte werd hij weer uit zijn gedachten gehaald. De groen harige had haar tas van haar rug af gehaald en haalde er enkele spullen uit. August zelf had serieus nog nooit een wondje verbonden, hij liet het altijd maar voor wat het was en hoopte dat het vanzelf wel zou genezen. Dat ging natuurlijk niet altijd zonder de nodige pijn, maar hij gaf er nooit zo veel om. Voordat hij het wist goot ze er alcohol overheen, al wist hij natuurlijk niet dat het alcohol was gezien hij geen idee had hoe je een wondje moest behandelen, en trok een pijnlijk gezicht. Zijn knokkels staken vreselijk en hij klemde zijn kaken kort op elkaar. Er kwam geen woord uit zijn mond, gezien hij zijn kaken op elkaar geklemd hield om zo op de een of andere manier de pijn te verzachten. Na een tijdje begon het prikkende gevoel een beetje minder te worden, gelukkig maar. "Wat is je naam, eigenlijk?" vroeg hij plotseling en keek haar kort aan, maar al snel richtte hij zijn blik weer op zijn hand.

Hij leek pijn te hebben toen ze de alcohol eroverheen goot en even keek ze naar hem op, zijn blik peilend. Een lichte glimlach trok over haar gezicht. Natuurlijk had ze niet echt anders moeten verwachten. De mannen waar zij mee om ging waren ouder, ervarener. Veteranen die vleeswonden en brandwonden over hun gehele lichaam hadden. Zij zelf was er nog aardig afgekomen. De mentale littekens waren waarschijnlijk het ergste. In deze gedachtegang verbond ze de wond wat afwezig, iets wat voor haar niet meer was dan een lopende band opdracht. Ze had haar eigen armen moeten leren verbinden en wist dus hoe het haar met één hand zou moeten lukken. Met twee was het dus al helemaal geen probleem.
Haar naam werd gevraagd en ze keek op, een speldje zettend in het verband waardoor het vast zat. “Klaar,” zei ze zacht, zijn hand los latend. “Stacey,” stelde ze zich vervolgens kort voor, even glimlachend. “En met wie heb ik ‘t genoegen?” Ze had met haar verleden geleerd dat elk sociaal contact gewaardeerd moest worden, dat je het nooit vanzelfsprekend mocht vinden. De reden dat ze soms naïef behulpzaam leek.

Hij keek enkel toe hoe de groen harige zijn hand verbond alsof ze het elke dag deed. Wie weet had hij wel met één of andere dokter te maken, wie weet. Nadat hij om haar naam had gevraagd plaatste ze een speldje in het verband, waardoor het vast zat. De roodharige bewoog eventjes kort met zijn hand om te checken of het goed zat, maar liet het toen maar weer naast zich op de grond zakken en keek naar de nog altijd onbekende vrouw. Haar naam was Stacey. "August," antwoordde hij met een kort knikje toen ze natuurlijk ook naar zijn naam vroeg. "Bedankt," zei hij hierna kort, doelend op het verbinden van zijn arm. Ondertussen gleed zijn blik af naar het eind van de gang, een paar meter verderop. Oeps. Nu pas zag hij hoeveel schade hij had aangericht in zijn woedde. Nou ja, het kon altijd erger moest je dan maar denken.