It doesn’t even matter {Open}

August heette hij schijnbaar en het leek erop dat hij toch aardig gekalmeerd was, aangezien hij haar bedankte. Het meisje leunde rustig naar achteren, haar groene ogen even over de omgeving laten glijdend. “Je hebt goed huisgehouden, August,” sprak ze rustig, een kleine glimlach over haar gelaat trekkend. Over het algemeen was Stacey een zeer kalm persoon die niet snel boos was en niet snel oordeelde. Het maakte haar niet zoveel uit dat deze dingen vernield waren. Ze had veel te veel gezien in het leven om dat als een serieus probleem te zien. “Dus, vertel eens. Ga je vechten?” Een grijns trok over haar gezicht. Dit doelde natuurlijk op haar eerdere woorden. Ze was niet het type om het hierbij te laten. Na alles wist ze dat elke vreemde ziel er toch weer één was en ze hielp hen graag. Of ze dit nou waardeerden of niet. Nog zo’n deel van haar wat haar toch ooit echt zwaar in de problemen zou werken.

"Hmm.." mompelde hij instemmend terwijl hij één van de grotere scherven van de grond af pakte. Well, als iemand er achter zou komen dat hij dit had gedaan, had hij een rekening aan zijn broek hangen. Hij had geen geld, echt geen geld, dus dat zou een aardig probleem kunnen worden. Nja, daar moest hij nu maar eventjes niet meer aan denken. Hij zou wel zien wat er van kwam. Eventueel kon hij ook nog beweren dat het een ghost type pokémon was geweest. Ja, dat was een goede. Hij werd uit zijn gedachten getrokken toen de groen harige weer begon te spreken. "Wat?" zei hij en fronste een keertje. Vechten? "Meestal leef ik me uit op dingen die.. niks voelen," zei hij en wees met de scherf die hij nog altijd in zijn hand had in de richting van het eind van de gang, waar nog veel meer scherven lagen.

August leek haar niet te begrijpen en Stacey schudde haar hoofd zacht heen en weer. “Vechten voor waar je om treurt, Seedot,” zei ze hoofdschuddend, al was er een lichte glimlach over haar gezicht getrokken. “Ik zal je niet aanmoedigen iemand in elkaar te rammen, want…” Even viel ze stil en keek ze overdreven om zich heen. “Ik ben de enige in de buurt en weet je… Voor nu vind ik m’n gezichtje nog zo leuk.” Ze snoof eventjes geamuseerd en een grijns trok over haar gezicht heen, in de hoop de jongen toch wat op te beuren. Ze was daar niet al te goed in, maar hey… Ze kon het altijd proberen, toch?