Mirrors {Allison}

Allison hoopte dat Giovanni wel viel voor Lillipup ogen. Een lichte grijns verscheen op Lyra’s lippen terwijl ze over de woorden van haar leeftijdsgenoot nadacht. “Voor jouw Lillipup ogen? Vast wel,” merkte ze op met een lichte grinnik. Ze veegde wat scherven aan de kant met haar schoenzool en schudde met haar voet om een aantal scherpe stukjes glas weer los te schudden. Arme schoonmaakploeg, die mochten hier wel eens flink gaan bezemen. Tenzij zij het uiteindelijk moest doen, dan vond ze zichzelf toch wel heel erg zielig. Ze hief haar hoofd toen Allison haar aangaf dat ze nog iets wilde vragen. ”Vraag maar," reageerde Lyra, haar wenkbrauwen wat vragend optrekkend. Ze kon niet ontkennen dat ze nieuwsgierig was, sterker nog, haar hele toon verried het. Ze had graag wat te doen, onderzocht graag dingen. Nieuwe kennis was altijd praktisch en kennis was sowieso macht.

Een brede glimlach verscheen op Lyra’s gezicht en ze begon zachtjes te grinniken bij het horen van de woorden van Allison. ”Je vindt die Marcus echt niet aardig, of wel?” sprak ze met een kleine grijns, waarna ze haar hoofd weer kort schudde. Ze kon Allison echter geen ongeluk geven. Als iemand haar zou drogeren, dan zou die persoon ook niet echt hoog op haar lijstje staan van aardigheid. “Je kan het altijd proberen, maar ik heb geen idee hoe die Giovanni is,” reageerde Lyra met een zwakke glimlach. Ergens leek het haar een koele kikker, je kwam niet voor niks zo hoog in een bedrijf als deze.
Ze keek eventjes kort op toen Allison over Synesthesie begon. Lyra fronste eventjes lichtjes en knikte vervolgens lichtjes. ”Synesthesie was toch horen doormiddel van zien?” besloot het meisje te vragen, “dat je letterlijk ziet waar geluid vandaan komt?” Ze keek eventjes naar de Lucario die verschenen was. Haar ogen waren vreemd, maar Lyra besloot er niks over te zeggen. ”Aangenaam Lucy." Hopelijk was deze Pokémon gecontroleerder dan de Archeops, Arceus.

Lyra grinnikte kort toen Allison begon over dat ze Marcus absoluut niet aardig vond en dat hij het ernaar gemaakt had. “Ach, wie weet hunkert hij wel naar je aandacht,” grinnikte Lyra, waarna ze haar vlechten eventjes op haar rug veegde. Ze rekte zich eventjes kort uit, waarna ze zich op de Lucario focuste. Een vreemde waas lag over de ogen van de Pokémon en het was ook niet verbazingwekkend om te horen dat er iets met het zicht van de Pokémon aan de hand was. Ze keek eventjes in de richting van Allison en daarna weer naar de Lucario. ”Dus je wilt weten of deze Lucario doormiddel van Synesthesie alsnog dingen kan horen en zien?" merkte het meisje op. Ze had immers geen idee of Allison al veel van deze Pokémon wist.