Mirrors {Allison}

Wat hadden ze anders verwacht? Allison hief haar schouders kort. “Mensen met een brein kiezen vaak niet uit henzelf voor een organisatie als deze, maar worden erin gehaald,” sprak Allison rustig. “Die zelf aankomen zijn meestal helaas niets waard.” Nee, die types kwamen hier helaas enkel en alleen om wat te stelen. Ze moesten eens wat boeken stelen en die heel, heel goed door gaan lezen.
Marcus leek haar een charmant individu en ze vond dat Allison subtiel was. Yep, dat vond zij ook. Ze zei op te gaan passen omdat ze niet wist of ze Marcus wel wilde leren kennen en Allison schudde haar hoofd. “En pas maar op dat ‘ie niets in je drankje steekt.”

Misschien had ze wel gelijk. Nee, dat had ze zeker weten. Maar, Allison besloot er verder geen commentaar op te geven. Toen Lyra vroeg of het Wannabe bad-guys waren, knikte ze rustig. “Gebroken, gescheurd, liefde verloren, niet genoeg aandacht van de ouders, gepest…” somde Allison in alle rust op, even nadenkend. “Al zulke types komen hierop af, wraak nemend op de mensheid. De reden dat ik het rangensysteem in Kalos heb gebracht. Ik wil weten aan wie ik wat heb.” En zij had die macht, zo simpel was het eenmaal.
Of ze ervaring had. “Helaas wel, al kan ik me er maar weinig van herinneren,” merkte ze rustig op. Nee, veel zin om dat te bespreken had ze verder niet, waardoor ze even zuchtte. Heilige Arceus. Die Marcus kwam ooit nog eens aan zijn eind.

”Het bestond al,” sprak Allison rustig. “Alleen het was hier nog niet ingesteld. Team Rocket was hier nog niet… uitermate actief voor ik hier kwam, voor we begonnen met het stelen van de Key Stones.” Ja, dat was een goede zet geweest en oh, wat had ze een lof gehad van Giovanni, wat had ze een egoboost gekregen. Ja, het was absoluut heel erg goed gegaan en ze had nooit spijt gehad. Nu kon zij Keystones uitdelen aan haar leden en dat hielp hen absoluut verder.
Misschien moest ze eens wat Nidorino gif in zijn koffie doen. “Ah, ja. Ongelukjes kunnen gebeuren,” sprak Allison met een lichte glimlach. “Of misschien stop ik weleens iets leuks in zijn drankje en krenk ik alleen zijn ego…” Dat was ook oké. Allison was absoluut iemand die ervan hield om het ego van een ander te krenken. Vooral als ze diegene niet uit kon staan.

Dit ging ze niet leuk vinden. Allison fronste en keek Lyra bedenkelijk aan. Oh Arceus… Was er iets mis met de Archen? Allison keek naar het kleine beestje dat wat beteuterd op de tafel zat, duidelijk niet tevreden met hoe zijn eigenaar hem aankeek. Hij wist zelf ook wel dat zijn toekomst er vanaf hing hoe zij hem vond. Toen Lyra dan ook vertelde dat het een genetisch defect had (wat vast en zeker functioneerde als zijn Ability), balde Allison haar vuist en liet ze deze met een plofje neerkomen op de tafel. “Arceus, ik had toch gehoopt iets aan je te hebben,” snauwde ze naar het beest, wat haar steeds bedroefder aan ging kijken. Ze bracht haar duim en wijsvinger aan haar neus en deed een stapje achteruit. “Dan denk ik dat we het hiermee wel gezien hebben,” bromde ze. Nee, hier was ze niet blij mee. De Archen krijste en Allison keek neer op het ding. Ergens wilde ze heus wel toegeven, trok het ding haar wel. Maar, ze had er niets aan en ze had geen plek voor iets waar ze niets aan had.
En toen begon het ding te gloeien, groeien en krijsen. All at once.

Ze moest het terug roepen. “Dat zou makkelijker zijn als ik de ball zowaar bij had,” merkte de vrouw rustig op. Ze had de Archen nu enkele tijd bij zich gedragen, maar nooit echt de moeite gedaan de Pokéball te pakken. Nee, die zou zich ergens in het lab bevinden. Hier ergens, dus. Allison fronste en zuchtte al gauw. Ze keek naar de krijsende vogel en zette zich met een niet zo soepele beweging op de tafel, de kop van het beest beetpakkend en zijn voorhoofd tegen haar borst aan duwend, zodat ze met haar andere hand over zijn nek kon glijden. “Rustig aan, monster,” suste ze, even zuchtend. Ze trok de nog vast zittende plakkers los en zette langzaam weer een stapje naar achteren. Het ding zat nu in ieder geval stil… “Ik ben bang dat het me meer gaat kosten dan het oplevert.” Stom beest.

Allison fronste even, kijkend naar de veel groter geworden vogel. Ja, ehm… Misschien zou het nu wel kunnen vliegen? Nee, ze had zo haar twijfels daarover. Vast niet. Erg handig zag het er immers nog altijd niet uit. Ze hoorde hoe Lyra zei dat het zonde was en hief voor een kort moment haar schouders. “Wees blij dat ik erbij was,” sprak ze kalm tegen het meisje. Want, nu was er bewijs dat het niet Lyra’s fout was. Was dit gebeurd zonder dat zij toekeek, had ze het meisje als onverantwoordelijk bestempeld en haar pas afgepakt. “Doe maar, ja.” Ze knikte even naar het meisje toen deze had gevraagd of ze de Pokéball maar moest gaan zoeken. De scientists hadden de ball van deze weggelegd, maar echt nodig had Allison ‘m nog niet gehad. Nu zou dat anders zijn. Dit monster kon ze niet in haar armen houden.

”Inderdaad,” bevestigde Allison toen het meisje opmerkte dat ze beiden blij mochten zijn dat zij hier aanwezig was. Allison aaide de Archeops over zijn kop en zag hoe het meisje opzoek ging naar de ball. Het maakte Allison niet heel erg veel uit allemaal, maar nu ze deze geëvolueerde vorm van de Archen zag… Was er toch al een heel klein beetje meer interesse in het monster. Het zag er niet enorm handig uit en ze wist nog altijd niet zeker of het vliegen kon, maar het was al veel beter dan het kleine, nutteloze ding en het zag er zowaar uit als iets dat schade aan kon richten als het boos was. Ze wilde het binnenkort eens in actie zien…
Toen haar werd gevraagd of dat ‘m was, richtte Allison haar blik op de Pokéball. “Ah, ja,” sprak Allison, de ball aannemend en de Archeops erin terug laten kerend. Ze klikte de ball bij de rest en ging even met haar hand door haar haren, om zich heen kijkend. “Heilige Arceus, Giovanni gaat dit niet waarderen…”

”Het maakt niet uit.” Allison glimlachte rustig toen ze de woorden van Lyra had gehoord. “Giovanni weet dat de experimenten soms niet al te… soepel eindigen.” Dit waren niet de eerste apparaten die gesneuveld waren, maar hey… Alles was ervoor nodig. Ze moesten en zouden de innerlijke kracht van Pokémon vinden en om die te vinden, moesten ze weleens grenzen over die nooit over gegaan hadden moeten worden. Dat een Archeops een stel machines sloopte was dan ook niet het einde van de wereld. “En anders hoop ik dat hij een zwak heeft voor Lillipup-oogjes.” Ze kon het altijd proberen, toch? Een grijns trok over haar gezicht. “En ik wilde je eigenlijk nog ergens voor vragen,” zuchtte ze teleurgesteld. Ze was hier ook gekomen voor Lucy’s synesthesie, maar dat moest dan later maar.