Loving thief

Het was alweer wat later, al na zessen, terwijl de jonge man nog door de straatjes van Lumiose City heen scharrelde. Hij had toch nergens om heen te gaan, behalve het pokémon center dan. Omdat hij er geen zin in had om aangesproken te worden door een bekende, of iemand die hem herkende was ook een optie, had hij zijn capuchon ver over zijn hoofd heen getrokken zodat zijn rode haar vrijwel onzichtbaar werd voor de buitenwereld. Hij viel best wel op met dat rode haar, en dat wilde hij vandaag gewoon eventjes niet. Zijn grote gestalte viel alsnog wel een beetje op, maar wat zou het. De meeste mensen liepen toch wel een eindje om als ze hem tegenkwamen. De riem waaraan vijf pokéballs geklikt zaten hing rond zijn middel, terwijl hij zelf gewoon kalmpjes door liep. Hij was onderweg naar zijn kamer in het pokémon center, en was er vrijwel zeker van dat hij morgen weer uit deze stad zou zijn. Het irriteerde hem namelijk best wel dat die organisatie die hier nu de baas was dachten dat ze alles konden maken.

{ Eerste post voor Tawnee

Met rustige ogen staarde ze naar de mensen die kalm voorbij kwamen. In het donkere steegje waar ze stond was het kil, maar voor nu was dat maar beter. Ze liet haar blik vallen op de kasseien en al snel zag ze wat schoenen van een persoon. Wel meteen volgden haar ogen de contouren van zijn broek, om vervolgens zijn lichaam te zien, maar nog voor ze zijn gezicht kon zien, was hij al uit haar zicht verdwenen. Ze knipperde rustig en zette een stap naar voren waarna ze de hoek omsloeg en rustig begon te wandelen. Met een schuine blik op de vijf ballen versnelde ze wat, maar al snel besloot ze wat af te wijken van haar originele pad en leek ze in de richting van een winkeltje te gaan. Even liet ze haar blik over de winkels gaan, maar toen trok ze ook snel de kap van haar boy over haar blonde haren heen en stak ze haar handen in haar zakken waarna ze terug voorzichtig naast een persoon ging lopen en zijdelings via wat volk subtiel terug opliep naar de persoon die origineel haar doelwit was geweest. Toen ze uiteindelijk naast een man liep, achter haar doelwit en deze uitweek naar links om ergens naar binnen te gaan, volgde ze. Echter zette ze een stapje naar voren en liet ze haar enen hand uit haar zak waarna ze vluchtig haar fijne vingers rond de ball zette. Maar toen verklikte ze zichzelf dan ook, want je kon niet zomaar een ball van een riem halen... Dat besefte ze nu pas. Verdomme.

De roodharige jongen was een wat rustigere straat in gelopen, enkel zo hier en daar liep iemand vluchtig voorbij aangezien de meeste mensen op tijd thuis wilde zijn. Hij kwam toch wel op tijd in het pokémon center aan, dat was niet zo ver weg meer nu. Plotseling voelde hij iets aan zijn riem. Het was bijna een reflex wat er vervolgens gebeurde. Een veel kleinere persoon had geprobeerd één van zijn pokéballs te stelen. Nog altijd zou hij niet zichtbaar zijn, omdat de capuchon nog altijd voor zijn gezicht hing. De andere persoon had ook een capuchon op, vuile dief die het was. Zonder er bij na te denken vloog zijn hand op de pols van de ander af, pakte deze stevig vast en liet zijn andere hand uitvliegen naar haar schouder. August was een groot en gespierd persoon, met dit kleine ding hier had hij absoluut geen moeite. Hij duwde de persoon tegen de muur aan, en niet bepaald zachtjes. "Wat dachten wij van plan te zijn?" siste hij tussen zijn tanden door.

In een fractie van een seconde had meneer haar hand vast en werden haar ogen groot. Haar enige vrije hand vloog meteen naar haar eigen riem, waar ze een Pokéball van trok, maar voor ze iets kon doen duwde hij tegen haar schouder en werd ze tegen de muur geduwd. Hierdoor vloog de wit-rode bal uit haar hand en kaatste hij wat op de grond waarna deze al snel uit haar bereik rolde. Met een blik op de pokéball klemde ze haar tanden op elkaar. "Wat dachten wij van plan te zijn?" Zonder op te kijken vernauwde ze haar ogen even kort en liet ze haar vrije hand even tegen de muur aangaan. Toen keek ze nogmaals naar de ball, maar ze bleef verder stil. Niks zeggend. Als het teveel zou worden was er nog altijd plan B.

De persoon, die zo te zien aan het figuur een dame bleek te zijn, had een pokéball in haar hand gehad, maar deze ketste op de grond toen hij haar tegen de muur had gedrukt. Nog altijd bleef hij met zijn gewicht op de persoon hangen, zachtjes de hand waarmee hij haar pols vast had langzaam wat samenknijpend. "Ik vroeg je iets," zei hij toen met een lage, doordringende stem en kneep zijn ogen samen. Hij was niet gediend van dit soort spelletjes, mensen moesten hun poten thuis houden. Na de overname van Team Rocket was de criminaliteit hier alleen nog maar gestegen. Dit was tevens wel de eerste keer dat iemand hem als doelwit had gehad. Ondertussen bracht hij zijn gezicht wat dichter bij die van haar, ogen een beetje furieus. Ze moest zijn gezicht nu vast kunnen zien, maar dat kon hem weinig schelen. Niemand zat aan zijn pokémon.

De kracht op haar lichaam werd sterker en ze kneep lichtjes haar ogen wat meer dicht, maar ze staarde nog steeds naar de grond en keek niet op. Stil snoof ze lichtjes en beet ze even op haar onderlip. Hm. Haar hand balde zich tot een vuist en even probeerde ze zich los te trekken, maar dat lukte natuurlijk niet. Dus toen strekte ze haar vingers en knipte ze even snel ermee. "Ik vroeg je iets," Ze snoof lichtjes en liet haar blik op zijn borstkas vallen. Ze keek niet op, liet haar gezicht in de schaduw van haar kap en liet een afkeurend gesnuif horen. Toen er achter een luidde plof achter de jongen te horen was, verscheen een valse grijns op haar lippen. De Metagross tilde zijn ene poot op en maakte een krachtige beweging naar de jongen om deze naar zich toe te trekken en zo haar trainer te bevrijden van zijn grip. Ze begon zachtjes te lachen terwijl ze gewoon naar de grond bleef staren. Oh, hij had een grote fout gemaakt~

De andere persoon, waarvan hij enkel het gedeelte van de mond kon zien, had plotseling een valse grijns rond haar lippen gekregen. Van onder zijn capuchon keek hij de ander fronsend aan, maar toen er plotseling een luide plof achter hem klonk en er toen een vreselijke pijnscheut door zijn lichaam heen ging wist hij hoe laat het was. Zijn handen lieten het meisje los en eentje ging nu razendsnel naar zijn eigen riem. Nog net wist hij de pokéball los te wrikken, waarna het op de grond viel toen de pokémon van de dief hem keihard had geraakt. Gelukkig viel hij precies op het knopje en ging alsnog open, waarna zijn trouwe Rapidash met een verwilderde kreet op het toneel verscheen. Ondertussen was August op de grond komen te liggen, nog altijd met een pijnlijke steek die door zijn borstkas heen ging omdat de steel type van de persoon hem daar hard geraakt had. Wat hij toen natuurlijk nog niet wist, was dat hij simpelweg een paar ribben gekneusd had door de klap van het staal tegen zijn borst. Terwijl hij zich half overeind wist te hijsen, viel zijn kap af en werd zijn pijnlijk kijkende gezicht zichtbaar. Epona was naast haar trainer gaan staan, schraapte een keer waarschuwend met haar hoef en had haar vlammende manen hoger laten opsteken omdat ze de situatie alles behalve aangenaa vond.

Al snel werd ze losgelaten en wel meteen dook ze naar de pokéball die gevallen was, waarna ze haar ogen vernauwde en de ball terug aan haar riem klikte. Toen ze echter terug opkeek, bleven haar ogen even kort hangen op de bekende Rapidash, waarna ze al snel vielen op de man die met een gepijnigd gezicht op de grond lag. Zijn kap was af, zijn gezicht was haar maar al te bekend. Geschokt bleef ze naar de persoon staren, ze kon geen woorden over haar lippen halen en even keek Saiko simpel naar haar trainster, weten dat ze gewoon commando's moest opvolgen zoals ze dat geleerd was. Kort slikte ze, maar er kwamen geen woorden over haar lippen heen, ze bleef gewoon stokstijf staan.

De roodharige wist zichzelf half overeind te houden, steunend op zijn arm die niet pijnlijk aanvoelde. Zijn ademhaling was wat moeilijker, piepte misschien wel een beetje, maar dat kon hem niks schelen. August was niet iemand die om elk pijntje ging janken, hij wist het altijd weg te werken. Zijn groene ogen flitsten naar de persoon, niet bepaald vriendelijk. Voor hem was het nog altijd niet zichtbaar wie ze was. "Kom dan op, als je zo graag wil vechten!" beet hij haar toen toe, al was het duidelijk dat hij eigenlijk gewoon zijn mond moest houden, want vrijwel meteen schoot zijn hand naar zijn borstkas omdat er een pijnlijke steek doorheen was getrokken. De Rapidash draaide bezorgd haar hoofd om naar haar trainer en drukte haar zachte neusje voorzichtig tegen zijn wang aan. "Het is al goed, Epona.." mompelde hij zacht tegen zijn pokémon, al voelde hij wel meteen weer een steek. Dat staal had hem niet bepaald goed gedaan.

"Kom dan op, als je zo graag wil vechten!" Toen ze echter zag dat hij pijn had en naar zijn borstkas greep, hapte ze naar adem. Ze wilde iets doen, maar kon ze dat wel in deze situatie? "Het is al goed, Epona.." zei hij tegen de Rapidash, die haar snuitje tegen zijn wang drukte en even voelde ze haar ademhaling trillen. "August..." zei ze zachtjes. "Het... Het..." De woorden kwamen er niet uit, haar stem zo fragiel dat ze leek te beven in de lucht rondom hen. Ze sloot haar ogen en liep naar voren, om zich naast hem te bukken, ongeloof in haar ogen. Bij de beweging was echter haar eigen kap afgevlogen en keek ze nu met grote ogen naar hem. Ze liet haar blik over zijn lichaam gaan, tilde een hand op, maar waagde het niet dichter bij hem te brengen. "... Ik wilde je geen pijn doen..." zei ze zachtjes.

Hoe wist ze zijn naam. Dat was de eerste gedachte die binnen een fractie van een seconde door zijn hoofd heen schoot. De ander kwam niet uit haar woorden, haar stem was zachtjes geweest. Toen ze op hem af kwam lopen deed de Rapidash een dreigende stap naar voren, klaar om een vlam op de andere persoon af te sturen als ze haar trainer ook maar met één vinger aan zou raken. August zelf keek ongelovig toe, en al helemaal toen de kap van het meisje afgezakt was en haar blonde haren zichtbaar waren. Wat de. Heilige Arceus. Het meisje was bij hem komen zitten, Epona was te verbaasd om nog iets te doen nu. August staarde haar enkel aan alsof hij water zag branden. Haar zachte stem klonk weer, ze had hem geen pijn willen doen. Haar hand hing ergens in de lucht, ze durfde niet dichterbij te komen. De roodharige man staarde haar nog altijd aan. "Tawnee?" klonk zijn stem toen, zacht voor zijn doen, en lichtjes krakend. "Hoe..? Wat..?" Er viel een korte stilte. "Waarom..?" Onbewust was hij een beetje bij haar vandaan geschuifeld, meer in de richting van zijn Rapidash. Voor het eerst in zijn leven had hij iemand echt binnengelaten, en dan gebeurde er dit.

Even bleef het stil, hij staarde haar ongelovig aan... Dat kon ze goed geloven... wat had ze hem ook aangedaan? "Tawnee?" Ze voelde tranen prikken in haar ogen. Domme trut, hoe stom kon je wel niet zijn... waarom heb je dit gedaan? Even voelde ze haar hart even versnellen bij de gedachte aan wat ze eigenlijk had gedaan. wat ze eigenlijk aan het doen was. "Hoe..? Wat..?" Langzaam liet ze haar hand zakken. "Waarom..?" Ze zag het wel, hoe hij meer naar achter kroop, richting de veiligheid, alsof ze een monster was. Met grote, bijna bange, ogen staarde ze naar hem. "Aug... August..." zei ze vervolgens. "Ik... Ik..." Ze slikte even voorzichtig. "Nee, alsjeblieft... Ik..." ze kon de woorden niet vinden. "Ik..." Haar stem stokte even kort. "Ik zou je nooit pijn doen... Nooit iets aandoen..." zei ze zachtjes terwijl ze haar ogen voorzichtig van hem afwende. Nee, dit was fout.

Hij hoorde dat ze zachtjes zijn naam uit probeerde te spreken, maar hij schudde enkel langzaam zijn hoofd terwijl hij zichzelf nog een beetje bij haar uit te buurt wist te werken. Op dit moment was hij gewoon te geschokt om nog helder te kunnen denken. De vreselijke pijn in zijn borst interesseerde hem amper, zijn blik bleef strak gericht op de blondine, die zich uit haar woorden probeerde te helpen. Zijn kaak was ondertussen verstrakt en zijn groene ogen nog altijd weid opengesperd. Ze zou hem nooit pijn doen, nooit iets aandoen. Hij wilde iets zeggen, maar bij de adem die hij van tevoren naar binnen werkte schoot zijn hand weer naar zijn borstkas, en vertrok zijn gezicht een beetje. "Je bent gek geworden.." mompelde hij zachtjes en keek haar ongelovig aan. Dit was zijn Tawnee niet. Zijn Tawnee zat waarschijnlijk ergens veilig in een pokémon center omdat ze niet buiten de avondklok buiten wilde lopen. "Jij bent Tawnee niet." De pijn werd heviger, en waarschijnlijk waren zijn verwondingen wat erger dan hij zelf dacht. Het was een mengeling van de pijnfactor en de shock dat hij dit soort dingen begon te zeggen. Dit moest een of andere verbeelding zijn, dit kon Tawnee niet zijn. Tawnee was geen dief. Tawnee zou hem nooit kwaad willen doen. Deze persoon hier tegenover hem.. dat kon haar gewoon niet zijn. Dat kon niet, dat mocht niet.

Hij kroop nog meer naar achter en even keek ze naar haar handen... Nee Tawn... Nu moest je een keuze maken. Haar trillende vingers leken erg fragiel, alsof ze van iets breekbaars waren gemaakt. "Je bent gek geworden.." Hoorde ze. Ze was een monster geworden. Iemand die rechtstreeks uit de gedachten van Bo hell was gekomen. "Jij bent Tawnee niet." volgde er. Ze slikte even langzaam en staarde terug naar de grond, waarna ze langzaam overeind kwam en even haar ogen sloot. Dus... Nu... Moest ze sterk zijn. Ze opende langzaam haar ogen terug en staarde neer op de roodharige. Je zag duidelijk de pijn die erin verscholen lag. "Wees niet zo... Alsjeblieft," zei ze vervolgens.

Nog altijd staarde hij haar fronsend aan. Het meisje was weer gaan staan en keek nu op hem neer. Zijn Rapidash stond er nog altijd radeloos bij, gezien de pokémon altijd al dol op Tawnee geweest was, wist ze niet of ze nou vijandelijk of vriendelijk moest reageren. August zelf wist het ook niet meer. De persoon die hem net had geprobeerd te beroven.. het kon gewoon niet waar zijn. Waarschijnlijk was het allemaal verbeelding geweest, was er helemaal niemand geweest die hem wilde beroven. Maar dat was wel zo, en die persoon was zijn Tawnee geweest. "Wat moet ik anders..?" zei hij toen weer met een krakende stem en staarde haar nog altijd een beetje doelloos aan. Hij schudde een keer lichtjes met zijn hoofd en deed een poging om overeind te komen, maar hierbij zakte hij met een pijnlijk geluid dat uit zijn mond kwam zetten weer terug op de grond. "Ik vertrouwde je, je was de eerste persoon in mijn leven die ik echt durfde te vertrouwen."