Loving thief

"Wat moet ik anders..?" vervolgde de roodharige en ze balde haar handen tot vuisten waarna ze even naar de grond keek en kortstondig op haar onderlip beet. Gek... Ze was gek. Gestoorde. Haha... Haha. Hahahaha. HAHAHA. Even keek ze langzaam op en een korte glinstering lag in haar ogen. "Ik vertrouwde je, je was de eerste persoon in mijn leven die ik echt durfde te vertrouwen." Ze slikte even kort en voelde iets in haar hart breken... Wat het allemaal nog maar erger maakte. Een normale reactie kwam er niet echt toen ze langzaam een lachje op haar lippen kreeg en even droogjes naar hem lachte en begon te lachen, alsof ze compleet gestoord was. Daarna stierf het gelach al snel weg en begon ze zachtjes te snikken waarna ze al snel in tranen uitbarstte en haar handen in haar gezicht drukte. "Het spijt me..." Ze liet zich langzaam op haar knieën vallen en haar handen van haar gezicht haalde. "HET SPIJT ME," Schreeuwde ze nu wat luider uit, tranen stroomden over haar wangen heen terwijl ze met trillende lippen naar hem keek. Zou het kunnen... Dat ze straks... Helemaal zou doorslaan?

Voor het eerst in zijn leven toonde de roodharige zwakte. Toen de blondine begon te lachen, vertrok zijn gezicht al helemaal. Hij voelde iets prikken achter zijn ooghoek, maar nam de moeite er niet voor om het weg te vegen, ook al was het prikkelende gevoel het bloed irritant. Had ze dan al die tijd zo met zijn gevoelens gespeeld? Hij had gedacht dat er ooit iemand in zijn leven was gekomen die werkelijk voor hem wilde gaan, die echt van hem hield. Maar het was een leugen. Niemand zou ooit van hem houden, hij zou nooit van iemand houden. De jongen schudde zijn hoofd weer een keer, de traan die had geprikt had hij binnen weten te houden. Of nou ja, hij had niet gemerkt dat het ding uit zijn ooghoek was gedruppeld, over zijn wang was gegleden en verdwenen was in de grond. Altijd had de roodharige zich sterk gehouden, nooit had hij gehuild. Nooit had hij zwakte getoond. Tawnee lachte gewoon vrolijk door. Dit keer veranderde ook Epona van houding en keek het meisje met een waarschuwende blik aan. Het gelach stierf weg en een gesnik steeg op, waarna de blondine zich op haar knieën liet vallen en schreeuwde dat het haar speet. August deed niks. Toen het meisje naar hem keek, schudde hij weer zijn hoofd, nog altijd naar haar starend. Een tweede traan had zijn weg naar buiten gevonden, maar meer kwam er niet uit. "Je moet gaan.. ik moet gaan.." zijn stem was een beetje verward. "We moeten elkaar niet meer zien.." Met een pijnlijke kreun hees hij zich omhoog door de nek van zijn Rapidash beet te pakken en haar een seintje te geven dat ze hem zo weer op zijn benen moest helpen. "Het is uit." Die woorden prevelde hij, hij had ze nooit willen zeggen, maar ze waren er al uit voordat hij er erg in had. "Als we eigenlijk ooit wel iets gehad hebben."

Met een troebele blik en ogen die zodanige veel pijn deden door de tranen die eraan kleefden, keek ze hem aan. Onegeloof. Dat was het gevoel dat haar nu typeerde, vanbinnen... "Je moet gaan.. ik moet gaan.." zei hij, waarbij ze even met de wreef van haar hand de tranen uit haar gezicht probeerde te halen. Ze had een verkeerd smaak in de mond die ze niet kon plaatsen... Het was raar. "We moeten elkaar niet meer zien.." Langzaam drong het tot haar door. Ze was alleen. Ze... Was.... Alleen... Kort verduisterde haar blik even en ze keek een beetje op naar de jongen die nog steeds een plek had in haart hart. "Het is uit." De woorden waren gezegd, alsof ze het nog niet doorhad. Kort slikte ze en toen legde ze een blik op de straatkaseien. "Als we eigenlijk ooit wel iets gehad hebben." Een steek van pijn trok door haar heen bij die woorden. "Hoe durf je daar aan te twijfelen?" murmelde ze met een bepaalde boze toon, toch klonk haar stem zacht. Toen keek ze op, naar hem en kwam ze overeind. Ze snoof kort, pijn lag in haar ogen. "Verdwijn," prevelde ze kort. "Verdwijn uit mijn ogen... Seedot!" vervolgde ze. Opnieuw voelde ze een soort van nieuwe energie bij zich opkomen bij de gedachte aan wat hij haar eigenlijk nog allemaal had aangedaan en hoe hij Lub had pijn gedaan. Hij had geprofiteerd, al die tijd. Woest balde ze haar handen tot vuisten, haar geduld was nu al op. "Saiko, Hyper Beam!" het metalen monster richtte haar kop op en al snel verscheen een oranje bol. Toen schoot een krachtige straal recht op de jongen af. Doordat ze zo dicht stond schoot haar haar wat op. Haar duistere ogen gericht op de jongen en het enige dat door haar heen ging was wat het laatste dat ze misschien nog goed kon bereiken... Maak iets van je plannen.

De roodharige hoorde hoe het meisje de woorden uitsprak, iets wat hem diep van binnen oh zo veel pijn deed. Maar hij onderdrukte de pijn die hij daar voelde, het maakte niks meer uit. Het meisje kwam overeind en snoof een keer, waarna ze prevelde dat hij moest verdwijnen. Zijn Rapidash snoof een keertje paniekerig, waarschijnlijk zag de pokémon iets aankomen wat August zelf nooit had gedacht. Ze schreeuwde dat hij moest verdwijnen, noemde hem Seedot. De jongen hield zich moeizaam vast aan de nek van zijn pokémon, gezicht was bleekjes geworden van de pijn. Ondertussen was zijn hand naar zijn riem gegaan, hij moest hier echt weg. Lopen kon hij niet, zijn ribben deden teveel pijn om te rennen, hij kon amper op zijn benen staan. Plotseling gaf ze haar Metagross de opdracht voor Hyper Beam. De roodharige sperde zijn groene ogen weid open, waarna hij zag hoe de oranje straal recht op hem af kwam zetten. Zijn Rapidash slaakte een ijselijke kreet en wist zich half voor haar trainer te gooien, om zo ook een deel van de klap op te vangen. Een kreet verliet ook de mond van August toen de aanval langs het rechterdeel van zijn lichaam schraapte. Een brandende pijn was te voelen over zijn hele lichaam, terwijl hij weer op de grond terecht kwam. Weer verliet een pijnlijke kreet zijn mond, dit kind was werkelijk waar gek geworden. Binnen een paar tellen had hij de pokéball van Gambler tevoorschijn getoverd. De grote Pidgeot liet zijn haviksogen woedend naar het meisje en haar steel type gaan. August hees zich met de hulp van Epona bovenop de rug van de Pidgeot, waarna hij razendsnel de fire type terug liet keren. De pijn van zijn borstkas en rechterflank werden hem teveel. Voordat hij het goed wist zakte hij half buiten bewustzijn, maar zijn Pidgeot was al opgestegen en vloog al snel hoog boven Lumiose City. Hij wist dat zijn trainer hier weg moest, en binnen een paar tellen zou hij op de grond niet meer zijn dan een kleine stip aan de horizon.
Met een luide plof ketste de pokéball op de grond. Door de Hyper Beam was de voorste van het hele rijtje losgebrand uit het omhulsel dat het op zijn plek hield. Het was de pokéball van August's Dewott. Dat was wel duidelijk, want het ding zag er niet al te nieuw meer uit omdat het al een paar jaar in het bezit van de roodharige was. Al toen hij nog een klein jochie was, had hij Cascada gehad. Maar nu lag de pokéball midden op straat, vlak voor de neus van Tawnee.

Al snel vernauwde ze haar ogen kort en voelde ze haar hart even stilstaan toen hij achter de oranje straal verdween. Breek je haar hart, dan brak zij je lichaam. Ze sloot haar ogen voorzichtig en haalde rustig adem waarna ze na enkele tellen terug haar ogen opende. Al snel zag ze Gambler en even keek ze toe hoe hij gehaast op zijn Pokémon ging. "Dit is de laatste keer," zei ze kalmpjes, ijzig, het leek haast dood. "Dat ik het aardig doe," vervolgde ze waarna ze even toekeek hoe hij opsteeg en er wel meteen een voorwerp naar beneden viel. Voor haar voeten viel een oude Pokéball neer en ze staarde even neer op het voorwerp waarna ze even een stap naar voren zette, door haar knieën zakte en met beide handen voorzichtig de bal van de grond haalde, alsof het van kristal was gemaakt. Langzaam bracht ze het naar haar gezicht en daarna kwam ze overeind en verplaatste ze het naar de richting van haar hart. Een bijna waanzinnige lach verscheen op haar lippen terwijl er opnieuw tranen uit haar ooghoeken kwamen. "August komt terug," zei ze zachtjes. "August komt terug," Prevelde ze zachtjes. "Dat..." Haar adem stokte even. "Dat doet ie altijd," Ze grinnikte even zachtjes en liet haar hand langs haar gezicht gaan om de tranen weg te nemen. "August..." zei ze opeens zachtjes, waarna ze langzaam door haar benen zakte. "Kom... Ko-m..." Haar stel stierf weg in het verdriet dat in haar lag. "Terug,"