{Killian} Glass Balloon

Hij had zijn rechterhand in zijn broekzak gestoken en staarde ietwat verveeld door de straten heen terwijl hij zich voortbracht. Het zou binnenkort tijd worden dat de mensen hun verblijfplaatsen in zouden gaan, te bang om Team Rocket te confronteren nadat de avondklok was ingegaan. Sommigen maakten zich gehaast uit de voeten wanneer ze hem zagen, ontweken hem alsof hij een monster was dat ieder moment zijn Flamethrower om hen kon uitvoeren. Alsof de rode R op zijn gezicht geschreven was, desondanks dat hij vanavond niks herkenbaars bij zich droeg, hij straalde het gewoon uit, volledig. Zijn rode kijkers gleden door de straat en hij zag een meisje staan, in de schaduwen van de muren en zachtjes liep hij op haar af. Ze leek de voorbijgangers te bestuderen, maar kwam uit haar trans toen zijn schaduw - vergroot door het schemerige licht van de lantaarnpaal - over haar heen viel. Een wenkbrauw werd omhoog getrokken en alsof ze wilde vragen wat er was, bleef ze hem aanstaren. "Goedenavond," Zei hij, een van zijn mondhoeken kroop omhoog. "Zo te zien haasten mensen zich om bij hun huizen te komen," Hij ging tegen de muur aanstaan waar zijn ook tegen aanleunde. Zijn blik gleed even over het meisje heen. Ze had groene haren en rode kijkers, wat je niet vaak zag voorkomen. Voor een moment lang deed hij niet veel anders dan haar bekijken, bestuderen en aanstaren. Daar was hij namelijk heel goed in.

Mensen hadden vaak al snel door als je naar ze staarde, vooral als je dat constant deed en bleef volhouden. Al snel werden haar rode ogen op hem gericht en keek ze recht in zijn rode kijkers, maar als het aan hem lag kon hij gewoon uren blijven terug sturen. Hij voelde zich nooit ongemakkelijk, het was meer zijn ding om anderen zo'n gevoel te geven. Ze vroeg hem kalm of ze wat van hem aan had of dat hij gewoon weinig te doen had op het moment. Een zacht gesnuif verliet zijn neusgaten, toen hij zijn blik weer van haar afrukte en naar voren keek. "Fascinerend," Zei hij, zijn blik weer op de straat richtend. De mensheid vertoonde zoveel verschillende personen, iedereen was anders. Deze dame dus ook.

Normale mensen hadden hem nooit zo geïnteresseerd. Ze waren ordinair, simpel, voorspelbaar. Ze waren net schapen, die als één van hen een klif afsprong allemaal volgden. Zoals een nieuwe modetrend die uitkwam, waardoor meteen iedereen naar die éne winkel moest om daar kleding in te kopen en hun kledingkast weer up-to-date te kunnen maken. Zoals wanneer een nieuwe holocaster uitkwam en tientallen voor de deuren van de winkels, soms zelfs uren van te voren, stonden te wachten tot dezen open gingen. Hij grinnikte kort toen ze zei dat ze er helemaal niks fascinerend aan vond. Ze had zijn woorden niet begrepen, dat was duidelijk. "Ik heb het niet over hen," suggereerde hij uiteindelijk, zijn blik nog steeds op de straat en de langslopende mensen voor hem gericht.

Hij haalde zijn schouders op toen ze haar woorden herhaalde en wierp zijn blik weer op het schouwspel voor hen. Niet dat het echt een schouwspel was, want er was bijna geen kip meer te zien. Op een paar personen na die zich probeerden te haasten om de avondklok te halen en op tijd thuis te zien. Want wie wilde nou een Team rocket persoon tegen het lijf lopen? Niemand. Vooral niet als zo'n persoon hijzelf was, want hij kon best onredelijk zijn. Heel onredelijk zelfs. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar het meisje. "Dus je vindt jezelf niet fascinerend, hm?" Zei hij, even een wenkbrauw ophalend. Hij zou bijna het woord weer herhalen, weer fascinerend zeggen, maar hij besloot stil te blijven. Soms was stil zijn en observeren beter dan doorspreken.

Hij rolde lichtjes met zijn ogen toen ze weer kort antwoordde en had zijn blik nors voor zich uit gericht, terwijl hij zich bedacht wat hij nu nog tegen haar kon zeggen. Ze wilde duidelijk niet met hem spreken, maar Killian kennende zou hij gewoon door gaan met praten, totdat ze zou barsten of iets wat daar op leek. Hij richtte zijn rode kijkers dan al gauw weer op het groenharige meisje. "En waaraan ligt dat? Zijn het je groene haren?" Hij fronste. "Want ik moet eerlijk toegeven dat ik me afvraag of je ze geverfd hebt." Hij zag vanuit zijn ooghoeken dat ze een Ditto bij zich had en haar hand op haar pokéballs had gelegd, vast omdat ze zich niet zo helemaal op haar gemak voelde bij hem.

Het kon hem weinig schelen wat de dame van hem vond, ze was net zo irritant als ze hem misschien op het moment vond. Het was vervelend als iemand niet met je communiceerde als je een gesprek probeerde aan te gaan en deze meid had hem de hele tijd proberen af te slaan. Wat natuurlijk niet ging gebeuren, want als hij eenmaal zijn zinnen op iemand had gezet en een beetje humeurig was geweest die dag, dan kon je er zeker van zijn dat je niet zo heel makkelijk van de zwartharige jongeman af zou komen. De vraag die ze hem rustig stelde drong al snel tot hem door en terwijl hij zijn schouders ophaalde en wegkeek, sprak hij: "Mhm, dan zou ik me afvragen waarom je je haren naar de kleur van gras zou verven." Hij had zijn handen in zijn zakken gestopt en staarde met zijn rode kijkers voor zich uit, maar toch kon hij het niet weerstaan om even een snelle blik op het meisje te laten vallen toen de wind de capuchon van haar hoofd af had geblazen. Nu werd haar gezicht meteen een stuk duidelijker. Rode ogen, groene haren, blanke huidskleur. Ze was misschien net iets jonger dan hem, maar niet heel veel.

Zijn rode kijkers keken de mensen na die langs hun door liepen, op een redelijk snel tempo omdat de avondklok alweer bijna in zou gaan. Dan zou hij moeten beginnen aan zijn patrouille, maar hij bedacht zich dat hij even gewoon rustig aan zou doen. Hij was er namelijk niet van onder de indruk dat mensen zo dom waren om meteen nadat de avondklok in was gegaan rond te gaan hangen buiten. De meesten kwamen pas later op de avond naar buiten, om toch te laten zien dat ze tegen hun regeltjes in durfden te gaan - hoe dom dat ook was. Vanavond had hij ergens wel zin om iemand's pokémon gewoon af te nemen, daar zou die persoon dan lekker van leren. "Daar heb je gelijk in," zei hij duidelijk, zijn schouders ophalend. "Ik vroeg het me alleen even af." Hij kon best kinderachtig reageren op mensen die hem niet aanstonden, maar dat boeide de jongeman vrij weinig. Ze mocht dan wel een teamgenoot van hem zijn, maar dat betekende niet meteen dat het hun vrienden maakte.